ตัวตนจริงของนักเขียนกับแนวนิยาย ต้องเหมือนกัน ? ถ้าต่างคือผิด ?
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีครับ พบกันอีกแล้ว (ถูกทุกคนในบอร์ดจับหัวกระแทกกับขอบอ่างล้างหน้า "แกจะตั้งกระทู้อะไรบ่อยนัก")
ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ คือผมสงสัยว่ามันต้องไปในทิศทางเดียวกันงั้นหรือ จำเป็นด้วยหรือที่นักเขียนต้องมีอุปนิสัยที่คล้ายคลึงกับแนวนิยายที่ตนแต่ง
หลายท่านในที่นี้คงรู้แล้วว่าผมแต่งนิยายศาสนาเพราะผมเคยบอกไปตอนที่ผมตั้งกระทู้ถามต่าง ๆ ซึ่งก็นั่นแหละครับ แต่งนิยายศาสนาแล้วกลายเป็นโดนแปะป้ายงั้นหรือ
อุปนิสัยส่วนตัวของผมพูดตรง ๆ คือไม่ใช่คนที่น่าจะเข้าวัดอะครับ อันนี้ยอมรับนะฮะว่าตัวผมกับนิยายผมค่อนข้างฉีกออกจากกัน แต่มันจำเป็นเหรอว่าต้องคล้ายกัน เพื่อนผมที่โรงเรียนอ่านนิยายผมแล้วบอก ใช่เหรอ แต่งเองจริงเหรอ ไม่เชื่ออะ หนัก ๆ หน่อยก็โดนปรามาสว่าไม่มีปัญญาแต่งหรอก ลอกคนอื่นเขามารึเปล่า ที่สุดเลยคือโดนมองหัวจรดเท้าแล้วถามว่า นี่เหรอ คนแต่งนิยายศาสนา (อันนี้โดนหลายหนมาก)
ฮัลโหล งงมาก ตัวตนเรากับแนวนิยายต่างกันนี่คือผิดรึไงกันนะ คือจะให้ผมนั่งบนดอกบัวแสดงธรรมก่อนเรียนคาบแรกรึไงถึงจะสมชื่อคนแต่งนิยายศาสนา เดินจงกรมทุกวัน หรือต้องได้ท็อปจากการสอบวิชาพระพุทธศาสนาทุกครั้งงั้นหรือ
จริง ใช่ ที่ว่านักเขียนจะมีส่วนคล้ายหรือใส่ตัวตนลงไปในนิยายที่ตนแต่ง แต่ถ้าไม่เหมือนเลยนี่คือจะถูกมองว่าแปลกเหรอครับ ตรรกะประหลาดที่สุดคือถ้าบุคลิกจริง ๆ ของนักเขียนต่างกับแนวนิยายจะทำให้ไม่สมจริง คนอ่านจะไม่อิน ตอนนั้นได้ยินแล้วแบบ กุมอก ตรรกะอะไรน่ะ พังมาก นักเขียนคือนักเขียน นิยายคือนิยาย ควรแยกกันนะ ถ้าเป็นแบบนั้น คนที่แต่งนิยายดาร์กก็คือคนที่ไม่ดีเหรอครับ หรือนิยายฆาตกรรมที่ตัวเอกเป็นฆาตกร แสดงว่าคนแต่งต้องออกมาแล้วเชือดคนกลางถนนเหรอถึงจะสมจริง
ขอบคุณทุกคนนะครับที่สละเวลามาอ่านที่ผมบ่นอีกแล้ว แต่ผมก็จะไม่อะไรมากหรอกครับ ใครมีปากก็พูดไป ผมก็แต่งของผมไปงี้แหละ อีกอย่างนักอ่านที่น่ารักของผมทุกคนก็คงไม่ซิเรียสหรอกครับ (ตื่นเช้ามาพรุ่งนี้เฟบเหลือ 0)
กลายเป็นหิน
11 ธ.ค. 61 เวลา 16:22 น.
3,779
views
25 ความคิดเห็น
งี้เราที่แต่งนิยายทั้งแนวปรัชญา แนวรัก แนวอีโรติก แฟนตาซี แนวดราม่าก็เป็นพวกอารมณ์แปรปรวนสินะคะ 5555 ดูดิ๊ แต่ละแนวไปคนละทางเลยนะนั่า
สิ่งที่เขียนนิยาย คือตัวตนใต้ผิวกายของคนเขียน
เห็นด้านนอก หล่อ รวย ตระกูลดัง แต่ข้างในอาจตรงกันข้ามเลยก็ได้
หากมองภายนอก ก็จะเห็นเป็นอีกอย่าง
ไม่ผิดหรอกที่จะถูกมองว่าไม่เข้ากัน เวลามนุษย์เจอหน้ากันครั้งแรก สิ่งที่ใช้สำรวจอีกฝ่ายก็คือดวงตา การตัดสินใจจากการมองจึงไม่ใช่เรื่องผิด แต่หากต้องการเข้าใจอีกฝ่ายอย่างถ่องแท้ ก็ต้องมองลึกเข้าไปในจิตใจ
ต่างคือผิด?
ใช่... เพราะมันไม่เข้ากันตามหลักเหตุผล คนหล่อท่าทางดูนิสัยดี แต่ทำไมจึงทำตัวร้าย มันดูผิดมากจากความรู้สึกที่เห็น
ต่างคือผิด?
จะไม่ใช่ทันที หากเรามองจากภายในของคน ๆ นั้น
สรุปคือ... แล้วแต่จะมอง ผมมองว่าหน้าตากับนิสัย มันสวนทางกันได้ แต่ก็ไม่ได้สวนทางทุกกรณี บางคนหน้าหล่อ ใจหล่อก็มี บางคนหน้าไม่ดี นิสัยก็ยังไม่ดีอีก มันก็มี
ผิดไหม ไม่รู้
มันจะได้เขียนง่ายเฉยๆึฃครับ
มันไม่จำเป็นต้องเหมือนก็ได้นี่ อย่างเราแต่งนิยายโลกเวทมนตร์เรายังไม่มีเวทมนตร์เลย แต่นิยายผีก็ใช่ว่าจะเคยเจอผี แต่งนิยายสงครามก็ใช่ว่าเคยเข้าสมรภูมิรบ
แต่ถ้าพูดว่าตัวตนที่แท้จริง มันลึกลงไป ใช่ว่าคนอื่นจะเห็นได้ง่าย ๆ นะ เราเองอาจจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเลยก็ได้ บางทีสิ่งที่เราแต่งออกมามันบ่งบอกความคิด ทัศนคติเราต่อสิ่งนั้น ๆ หรือโลกรอบตัวและโลกอุดมคติของเราอะนะ อย่าคิดมาก แต่งต่อไปเถอะ แต่งสิ่งที่เรารัก แล้วมันจะออกมาดีเอง
// เผ่นล่ะ บรัย~
ไม่จำเป็นเลยค่ะ ว่าเราจะต้องแต่งแนวไหนแนวอะไร เราเองก็เคยแต่งนิยายที่ไม่ใช่อุปนิสัยของตนเองเช่นกันค่ะ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลยหนิคะ ใครว่าอะไร ก็ช่างมันเถอะค่ะ คนที่ว่าจขกท ลอกนิยายคนอื่นมา แล้วมันทำแบบเราได้หรือเปล่า แต่งแบบเราได้ไหม แค่นี้แหละค่ะ ตอกกลับมันไปเลยค่ะ อย่าไปกลัว และอย่าได้แคร์ค่ะ
อ่านนิยายผมสนใจแต่นิยาย ไม่เคยสนใจว่าคนเขียนจะเป็นมนุษย์แบบไหน
ต่อให้ผลิตจาก AI คุณค่าก็วัดที่ตัวผลงานอยู่ดี
ไม่รู้สิ แต่สิ่งที้ผมเขียนออกมา มันถอดแบบมาจากผม100%ละนะ
"อ่านแค่นิยายก็พอ อย่าพยายามไปรับรู้ตัวตนของคนเขียน"
ผมแต่งทุกเรื่องโยงเข้าสงครามหมด
ถ้างั้นผมต้องเป็นคนที่ผ่านสงครามมาอย่างโชกโชนแล้วสิครับ อึม...น่าคิด
ถ้าตรรกะนี้ใช้กับนักเขียนแนวสืบสวน สอบสวน anti-hero ฆาตกรรม
ตายแน่ ๆ
นั่นแหละคือเหตุผลเราไม่ให้คนรู้จักอ่านนิยายเราเลย เราแต่งแนวดาร์ก ๆ โรแมนติกนิด ๆ ๕๕๕๕
ตรรกะนิยายของเราผิดเพี้ยนมากทั้งรักมากจนฆ่ากันตาย นี่เราต้องฆ่าแฟนใช่ไหมถือจะสมจริง
ม่ายช่ายแล้ว
ฟังๆ ไว้ก็ไม่เสียหายนี่คะ ทำให้รู้ว่าคนรอบข้างมองเรายังไงด้วย แบบนี้เห็นกันไปเลยว่าคนไหนที่เข้ากันได้ เข้ากันไม่ได้
ส่วนตัวจริงกับนิยายต้องเหมือนกันไหม มนุษย์คนหนึ่ง เพียงแค่คนเดียวก็มีแง่มุมนับไม่ถ้วน คำว่า "ตัวจริง" นี่ กินความแค่ไหน อะไรคือ "ตัวจริง" ล่ะคะ
เศษเสี้ยวของ "ความคิด" หนึ่งในล้านของคนเขียนนับว่าเป็น "ตัวจริง" หรือเปล่า ถ้านับ ก็ถือว่าเหมือนนิยายค่ะ นิยายทุกเรื่องย่อมมี "ความคิด" ของคนเขียนบรรจุอยู่ หากไม่มี นิยายเรื่องนั้นไม่มึวันเกิดขึ้นได้เลย และเมื่อ "ความคิด" นั้นเป็นของคนเขียน ย่อมเป็น "ตัวจริง" ของคนเขียนค่ะ
แต่ส่วนตัวเรา เรามองไม่เห็นความสำคัญในคำตอบของคำถามนี้สักเท่าไหร่ ใช่แล้วยังไง ไม่ใช่แล้วยังไง สุดท้ายแล้วก็เขียนนิยายต่อไปอยู่ดีไม่ใช่หรือคะ
ฟังๆ ไว้ไม่เสียหายอันนี้คงไม่น่าใช่อะนะฮะ ถ้าคนนั้นมีอคติ หรือเจตนาที่เป็นลบ ไม่มีค่าแกการฟังหรอก ตัดสินใจได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องมานั่งฟังนั่งคิดหรอกว่าใครเข้ากับเราไม่เข้ากับเรา ขี้ปากของคนมัวแต่เพ่งโทษผู้อื่น ไม่มีใครฟังหรอก
ส่วนเรื่องตัวจริง ขอบเขตของตัวจริง ก็คือตัวตนของเราที่เป็นคาร์ของเราในชีวิตประจำวัน อุปนิสัย ความประพฤติ บุคลิกทั่วไป แค่นั้นเอง ไม่เห็นต้องกินความอะไรเลย ไม่เข้าใจว่างงอะไร หัวข้อกระทู้แสนจะเข้าใจง่ายนะฮะ
ส่วนไม่เห็นความสำคัญของคำตอบในคำถามอันนี้ก็แล้วคนที่อยากตอบอะฮะ คุณไม่เห็นความสำคัญในตอบก็แล้วแต่คุณ เพราะหลายคนก็ตอบกันเยอะแยะจนพอเข้าใจแล้วน่ะนะ สุดท้ายคือที่บอกว่ายังไงก็เขียนนิยายต่อไปไม่ใช่เหรอ อันนี้คือไม่สามารถตัดสินแทนได้นะว่าเขาจะเขียนต่อหรือไม่สามารถเขียนต่อได้รึไม่ ถ้าใจบางไม่เขียนต่อก็อาจเป็นได้ หรือรำคาญคนตามเนื้อหากระทู้ก็อาจหยุดเขียนได้ ไม่มีใครคาดการณ์หรือตัดสินได้หรอก นานาจิตตังจ้ะ
ขอบคุณทุกท่านมากครับที่เข้ามาตอบ คห.ส่วนมากก็เข้าใจผมกันหมด ขอบคุณมาก ๆ ครับ และขออภัยด้วยที่ไม่ได้ไล่ตอบทุกเมนต์ เสียดายที่ปักหมุดได้คห.เดียว ใจจริงอยากปักหมุดหลายคห. มาก 555 ผมจึงขออนุญาตปักคห.ที่ 5 นะครับ พูดแทนใจได้ดีมาก สำหรับพวกอคติทั้งหลาย
ขอบคุณค่ะ ที่เลือกเรา เราไม่คิดเลยว่า จะกลายเป็นคนดัง ในที่นี้นะคะ555
มันไม่เหมือนทีเดียวหรอก แต่ต้องมีส่วนคล้ายบ้างแหละน่า...แนวความคิด นิสัยบางอย่าง มันต้องมีแหละ สิ่งที่เป็นตัวตนของนักเขียนจริง ๆ
ส่วนตัว มักเขียนตัวละครที่เกิดจากความชอบเป็นส่วนใหญ่ อยากให้มีคนแบบนี้ อยากเป็นคนแบบนี้ อยากทำแบบนี้ ๆ แต่ตัวจริงเราไม่กล้าทำหรอก แต่เราให้ตัวละครในนิยายเราทำได้ ^^
งั้นขอย้อนถามเจ้าของกระทู้ว่า "ทำไมต้องเหมือนคะ?"
ไม่ได้กวนประสาทนะ แค่จะบอกว่าเรื่องบางเรื่องเราไม่อาจสัมผัสได้ด้วยตนเอง เราไม่สามารถมีประสบการณ์ได้ด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะเขียนไม่ได้ ...ยกตัวอย่าง เช่น แนวเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน เชื่อเถอะว่า 90% ของนักเขียนคงไม่ได้มีตัวตนตามตัวละครหรอก เราว่ามันอยู่ที่จินตนาการและความสามารถในการถ่ายทอดอ่ะ
ของเราจะมีกรณีแบบ... ผสมนิสัยตัวเองเข้าไปในตัวละครใดตัวละครหนึ่ง เช่น เป็นคนพูดน้อย มองการณ์ไกล ก็จะมีตัวละครนั้นโผล่มา ส่วนใหญ่ที่เราเขียน ตัวละครไม่เป็นไปตามตัวตนเราเท่าไร แต่เป็น 'ตัวตนที่อยากให้เป็น' คือเราไม่สามารถพบเจอสิ่งต่างๆ เหมือนนิยายในความเป็นจริงได้ เราเลยสร้างตัวละครขึ้นมาให้อยู่ในเนื้อเรื่องที่เราอยากให้ดำเนินไปตามใจเรา มันเลยเกิดคำว่าสนองนี้ด หรือตามความต้องการของตัวเองขึ้นมาไงคะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เห็นด้วยว่าตัวละครที่ใกล้เคียงกับตัวเรา มันสามารถคุมได้ง่ายกว่าตัวละครที่ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเรา เหมือนที่นักแสดงชอบพูดอ่ะค่ะ ว่าบทยาก เพราะมันไกลตัว พอเข้าไม่ถึงก็เล่นแข็ง ไม่ได้อารมณ์ตามระเบียบ
สิ่งสำคัญในการสร้างตัวละครให้ออกมาสมจริงคือ 'ความเชื่อ' และ 'การวางบทบาท' ค่ะ... เราต้องวางบทบาทให้ครอบคลุมทุกรายละเอียด และเราต้องเชื่อว่าเราเป็นตัวละครตัวนั้นด้วย แต่ถึงอย่างนั้นไม่ได้หมายความว่าเราจะแช่แข็งตัวละครให้อยู่กับที่นะคะ เราเองในฐานะนักเขียนก็ควรปล่อยให้ตัวละครได้คิดเองเช่นกัน (หลายครั้งน่าตกใจมาก เหตุการณ์ที่เราเคบวางไว้มันต่างออกไป เพราะเราปล่อยให้ตัวละครดำเนินเอง แถมออกมาดีกว่าก็มี) และจากข้างต้นที่กล่าวถึงความเชื่อ ถ้าเราเชื่อว่าเราเป็นตัวละครตัวนั้นแล้ว เราก็จะเข้าใจเขา รู้ว่าเขาต้องการอะไร และควรทำอย่างไรหากตกอยู่ในสถานการณ์หนึ่งๆ มากขึ้น
พูดไปชักยาว... แม้เราอาจไม่ได้มีผลงานมากมาย แต่เราก็มีความรู้สึกนับถือตัวเองนะ เพราะตั้งแต่เริ่มเข้าสู่สายงานนี้ ก็ได้รู้อะไรหลายอย่าง รายละเอียดปลีกย่อยของการเขียนทำให้เราปวดหัวเลย เราต้องเป็นทั้งคนเขียน ทั้งแสดง และผู้กำกับไปพร้อมกัน (หลายคนอาจไม่เป็น55) อย่างแค่การสร้างตัวละคร เราต้องทั้งปล่อยและควบคุมเขาได้ ทำให้รู้ว่าการจะสร้างงานดีๆ ออกมาสักเรื่องมันยุ่งยากขนาดนี้เชียว... แน่นอนว่าเรานับถือนักเขียนทุกคนทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่น ไม่ว่าผลตอบรับจากผลงานของคุณจะเป็นอย่างไร แต่คุณทำหน้าที่นักเขียนได้ดีที่สุดตามความสามารถแล้วจริงๆ
ปล. พูดถึงตัวละครดันออกทะเลมาไกล 55 แค่อยากให้กำลังใจนักเขียนหลายคนที่กำลังท้อ และบังเอิญผ่านมาเห็นคอมเมนต์นี้ สู้ๆ นะคะ สักวันถ้าคุณยังไม่ท้อถอย ถ้าคุณยังเดินตามความฝันอยู่ ความพยายามของคุณไม่สูญเปล่าแน่นอนค่ะ
ไม่ค่อยเข้าใจครับ ที่ย้อนถามผมว่า "ทำไมต้องเหมือน แค่จะบอกว่าเรื่องบางเรื่องเราไม่อาจสัมผัสได้ด้วยตนเอง เราไม่สามารถมีประสบการณ์ได้ด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะเขียนไม่ได้" ตามเนื้อหากระทู้ผมก็หมายถึงแบบนั้นนะครับ ที่จะสื่อคือคนอ่านหลายคนที่รู้จักผมมักมองในแง่ว่าทำไมไม่เหมือน ซึ่งผมก็สงสัยว่าทำไมต้องเหมือน (ซึ่งคำถามนี้ย้อนถามผมไม่ได้ไง เพราะผมก็ตั้งคำถามนี้กับคนเหล่านั้น) และที่ผมแต่งนิยายศาสนาทั้ง ๆ ที่ไม่มีอินเนอร์ในด้านนี้ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะเขียนไม่ได้ ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่คุณพิมพ์บอกผม ผมเลยงง ๆ ว่าจะถามผมทำไมหรือจะอธิบายเรื่องอะไร
ในฐานะคนอ่านนะคะ เพราะสาเหตุนี้เลยค่ะที่ทำให้เราไม่อยากไปรู้จักกับตัวตนคนเขียน กลัวเขาไม่เป็นอย่างที่เราคิด ในทางทัศนคติ บวกกับอะไรหลายอย่างที่มันอาจจะทำให้เรามองเขาในแง่มุมที่เปลี่ยนไปจากเดิม
ถ้าขั้นหนักเลยก็อาจจะถึงรับไม่ได้และเลิกติดตามเขาในที่สุด คือเคยเกิดขึ้นมาแล้วกับเราเองในอดีตที่ดั๊นไปรู้ว่าเขาเป็นนักเขียนที่เราชื่นชอบพอดี แต่มีอะไรหลายอย่างที่ไม่ชอบในตัวเขาเลยเลิกอ่านไปในที่สุด
ทุกวันนี้ก็เลยติดตามแค่ผลงานเขาดีกว่าค่ะ อย่างตอนนี้ผันตัวมาเป็นนักเขียนบ้างแล้ว เลยทำช่องทางให้คนอ่านติดตามไว้โดยเฉพาะ ไม่รวมกับตัวจริงที่เล่นประจำเพราะกลัวคนอ่านของเรารับตัวตนที่ไม่ใช่ใช่เราในแบบนั้นไม่ได้เมือนกัน ;;
ไม่เกี่ยวหรอก ก็อยากที่คุณว่ามานั่นแหละ
นอกจากมีบอร์ดสัพเพเหระแล้ว น่าจะมีบอร์ดสำหรับนักเขียนอีกอย่างด้วย "บอร์ดพิมพ์ไปบ่นไป" (ฮิๆ แกล้งแซว)
ฉันไม่มีคนที่รู้จักอ่านนิยายฉันซะด้วยสิ
สำหรับฉันนะ นิยายคืออีกตัวตนของฉัน มันคือสิ่งที่ฉันอยากเป็น สิ่งที่ตัวฉันจริงๆทำไม่ได้
จากนั้นก็จิตนาการและสร้างสรรค์ลงมาเป็นนิยายแต่ละเรื่อง บางที่มันไม่ได้สะท้อนตัวของเราที่คนอื่นเห็นและคิดว่าเป็น แต่อาจจะเป็นสิ่งที่เราโหยหาในใจลึกๆก็ได้นี่
มันมองได้หลายแบบไม่ได้จำเป็นที่จะต้องเอาตัวตนเรามาแต่งเป็นนิยายนี่นา มันอยู่ที่คนเขียนจะสื่อออกมายังไงมากกว่า
ไม่น่าจะเกี่ยวนะคะ จริง ๆ เราจะเขียนแนวไหนก็ได้ทั้งนั้นถ้าเราอยากจะเขียน ไม่เห็นจะเกี่ยวว่าคนเขียนแนวนี้จะต้องเป็นคนแบบนี้ คนเขียนแนวนั้นจะต้องเป็นคนแบบนั้น มันก็แค่เป็นจินตนาการที่ออกมาจากหัวของเราเท่านั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนิสัยใจคอของเราเลย ถ้าอย่างงั้นเราเขียนให้นางเอกเป็นพวกขาโหดฆ่าได้ไม่เลือก เราก็ไม่ต้องกลายเป็นคนนิสัยแบบนั้นไปด้วยเลยเหรอ
เพลีย~
นั่นจิ ถ้าบอกว่าตัวจริงเราเป็นคนดุปนหื่นจะเชื่อไหม 5555555
เชื่อค่ะ
อ่ะกร๊ายยยย 5555555555
คุณอลิสคะ คุณยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอคะ เดี๋ยวก็โดนอีกระลอกหนึ่งอีกหรอก โดนเรานี่แหละ ยำเละ โทษฐานไปแกล้งคนอื่นเขา5555(แกล้งแซวนะ555)
ใจร้ายยยยยยยยย
ไม่ร้าย ก็ไม่ใช่เราสิคะ555
นิยายศาสนานี่ืคือศาสนาในระดับไหนเหรอคะ ถ้าเขียนแค่เรื่องการส่งเสริมให้ทำความดี ความดีที่สมควรทำในชีวิตประจำวัน อันนี้เราไม่คิดว่ามันคือแนวศาสนานะคะ ก็แค่เขียนเรื่องความดีนิดๆ หน่อยๆ มากๆ หน่อยก็อาจจะกลายเป็นแค่แนวปรัชญาธรรม ราวๆ นั้น ไม่ใช่แนวศาสนา
แนวศาสนาจริงๆ คือเริ่มเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับองค์กรทางศาสนาแล้ว อธิบายไม่ถูกว่ายังไง อย่างเช่นพอพูดเรื่องนิทานชาดกมันก็ต้องนึกถึงศาสนาพุทธใช่ไหม? หรือพูดเรื่องอิทธิบาท 4 อะไรแบบนี้มันก็คือศาสนาพุทธใช่ไหม? พวกองค์ประกอบ คำสอน หรืออะไรก็ตามที่อยู่ในศาสนานั้น ความดีหรือความเชื่อที่เชื่อต่อๆ กันมาในศาสนานั้น พวกหลักปฏิบัติหรืออะไรก็ตามที่ทำให้กลายเป็นองค์กรศาสนา พวกนี้ถึงจะเรียกว่าเป็นศาสนา หรือพวกที่เขียนเกี่ยวกับลิทธิ นิกายที่มีอยู่จริงๆ (ไม่แน่ใจว่ารวมพวกเรื่องแต่งเกี่ยวกับลัทธิหรือนิกายด้วยจะดีหรือเปล่า) และถ้าจะเขียนนิยายจริงๆ คุณอาจไม่ต้องเข้าวัดก็ได้ แต่อย่างน้อยหาหนังสือหลักธรรมคำสอนมาอ่านให้เยอะๆ น่าจะดีกว่านะ คือคุณกำลังเขียนเรื่องซึ่งมันเป็นอะไรแนวๆ นั้นอ่ะ เขียนผิดไปอย่างเช่นเขียนหลักธรรมคำสอนผิด มั่วจากหลักธรรมหนึ่งไปเป็นอีกหลักธรรมหนึ่งมันก็ไม่โอนะ
นอกจากแนวที่กล่าวถึงข้างบนมันก็มีแยกย่อยอีก เป็นนิยายศาสนาแบบอาจจะผ่อนปรนหน่อยว่าไม่ต้องเคร่งมากและใช้ความคิดเห็นส่วนตัวเป็นหลัก เราคิดกับศาสนาว่ายังไง ศาสนาเป็นแบบไหนในความคิดของเรา ถ้าเขียนแนวแบบนี้คุณไม่จำเป็นต้องเข้าวัดหรืออ่านธรรมมะลงลึกก็ได้ เอาแค่ให้ตัวเองเขียนไม่ผิดก็พอ ถ้าได้อ่านบ้างมันก็โอเคนั่นแหละ แต่แนวแบบนี้เราว่ามันจะออกมาเป็นแนวแบบใช้ศาสนาเป็นองค์ประกอบรองในเรื่อง หรือแบบที่มันไม่ค่อยเคร่งเกินไป ไม่แน่ใจว่าจะจำกัดความมันเป็นนิยายแบบไหนได้ แต่มันคงเป็นนิยายที่เน้นแสดงความคิดเห็นทางศาสนา ซึ่ง...ใครๆ ก็มีได้หรือเปล่า? ต่อให้เข้าวัดหรือไม่เข้าวัดก็เถอะ นิยายคุณเป็นแบบนั้นหรือเปล่า?
หรืออีกแนวหนึ่งซึ่งคิดว่าเป็นแนวที่เสี่ยงในสังคมเมืองไทยของเรา แนวศาสนาแบบดิสโทเปีย มันก็มีได้ทั้งแบบความรู้แน่นกับเอาแค่ความคิดเห็นส่วนตัวนะ แต่จะเลือกแต่งแนวไหนมันก็สุดแต่คนเขียนเขาอยากนำเสนอล่ะ ว่าจริงจังขนาดไหนหรือเอาแค่สะท้อนความคิดเห็นของเราต่อศาสนานั้นๆ
ส่วนตัวเลยคือ...การเขียนนิยายศาสนามันไม่จำเป็นต้องเข้าวัดอ่ะค่ะ อย่างมากที่จำเป็นคืออ่านหนังสือธรรมมะต่างหาก หรือไม่ก็อ่านพวกหนังสือวิจารณ์ศาสนาก็ได้ ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับความเคร่งของเรานั่นแหละว่าจะเขียนลงลึกศาสนาขนาดไหน เอาหลักธรรมเขามาด้วยหรือว่าแค่ความเห็นส่วนตัว แล้วถ้ามันไม่ได้เกี่ยวกับศาสนาพุทธ ศาสนาคริสต์โดยตรงเนี่ย เรามองว่านิยายแนวนี้มันออกเป็นแนวปรัชญาธรรมมากกว่านะ
เรื่องที่ถูกบอกว่าคุณดูไม่เหมาะกับการเขียนแนวนี้ ถ้าคุณเขียนแนวศาสนาจริงๆ เราคิดว่าคุณน่าจะมีความรู้เรื่องศาสนาพอตัวอยู่ ใครบอกว่าคุณไม่เหมาะกับแนวนี้คุณก็ส่งคำถามธรรมใส่พวกเขาไปเลย หรือถ้าไม่ คุณเขียนนิยายศาสนาในระดับไหน เราว่ามันไม่ได้ผิดนะ จะเขียนในระดับไหนก็ตาม แต่ถ้าเรื่องที่เขียนมันไม่ได้เกี่ยวกับศาสนาพุทธ คริสต์ อิสลาม ไม่ได้โยงเรื่องพวกนั้นโดยตรง มันก็เป็นแค่แนวปรัชญาธรรมธรรมดาอ่ะคะ ใครๆ ก็เขียนได้หรือเปล่า ขอแค่มีแนวคิดทางศาสนาก็พอ จะบอกว่ามีแต่คนสังกัดศาสนาที่แสดงความคิดเห็นด้านธรรมมะได้งั้นเหรอ? ทำไมเป็นความคิดเห็นที่ดูโลกแคบจัง
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?