เขียนเรื่องสยองขวัญยังไงให้หลอน วันนี้เรามีตัวช่วยมาฝากจ้า
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีเช้าวันพุธค่ะเพื่อนๆ ชาวบอร์ดนักเขียนทุกคน สำหรับกระทู้ในวันนี้ เราขอมาแบบมีสาระ เพราะเราจะมาแนะนำเทคนิคการเขียนเรื่องแนวสยองขวัญให้กับเพื่อนๆ ทุกคนกันค่ะ ว่าเขียนยังไงถึงจะหลอน เข้าถึงอารมณ์แบบสุดๆ เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราไปดูกันดีกว่าว่าจะมีขั้นตอนอะไร ยังไงกันบ้าง
นับตั้งแต่ยุคของแบรม สโตกเกอร์ เชอร์ลี่ย์ แจ็กสัน และสตีเฟน คิง โลกของหนังสือได้ทำให้เราได้เห็นถึงเรื่องราวของความน่าสนใจที่ซ่อนอยู่ภายใต้เนื้อหาของความสยองขวัญเกี่ยวกับอาถรรพ์, ปีศาจ และความตายที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเราทุกชีวิต และนักเขียนบางคนอาจจะชอบผลงานแนวนี้เอามากๆ จนทำให้เกิดความคิดอยากจะลองเขียนเรื่องแนวๆ นี้กันดูบ้าง ซึ่งไม่ผิดหรอกจ้ะที่เราจะชอบเรื่องแนวนี้ แต่ผิดที่เราไม่กล้าแม้แต่จะเขียนมันออกมา ซึ่งไม่เป็นไร ถ้ายังไม่กล้าที่จะเริ่ม วันนี้พี่ก็มีเทคนิคการเขียนเรื่องแนวสยองขวัญมาให้ทุกคนได้อ่านกัน ถ้าพร้อมแล้วก็ลุยได้เลย!
ให้ความสนใจกับอารมณ์
เฮเลน โอเยเยมิ นักเขียนแนวสยองขวัญได้ใส่ส่วนผสมที่เรียกว่าเวทมนตร์และความสยดสยองลงไปในนิยายของเธอ เพื่อทำให้เกิดอารมณ์และปฏิกิริยาการตอบสนองที่รุนแรงที่สุดต่อตัวของเธอ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้ปรากฏในบทสัมภาษณ์ของเธอจาก The New York Times ว่า เธอมักจะใส่ความสมจริงทางอารมณ์ลงไปในงานเขียนของเธอเสมอ
“ฉันมักจะจัดลำดับความสมจริงทางอารมณ์ตามลำดับเวลาและเหตุการณ์ในตอนนั้น และเมื่อใดที่คุณทำแบบนั้นสิ่งที่แปลกประหลาดมันจะเกิดขึ้น และนั้นก็เป็นสิ่งที่สนุกมากๆ ในการเขียน”
เขียนในสิ่งที่ทำให้เรากลัว
เชอร์ลี่ย์ แจ็กสัน นักเขียนแนวสยองขวัญระดับตำนานได้กล่าวถึงเทคนิคของการเขียนเรื่องแนวสยองขวัญเอาไว้ว่า การรู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เราเขียน ก่อนจะทำให้มันตื่นเต้นและสยดสยองขึ้นมานั้นเป็นอะไรที่เธอพอใจเป็นอย่างมาก และนอกจากเราจะหยิบเรื่องที่เรากลัวมากที่สุดในชีวิตมาเขียนแล้ว เธอยังเคยหยิบเอาเรื่องที่สนใจและเคยเผชิญหน้ามาก่อนในอดีต ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์ในชีวิตบางอย่างมาเขียนเป็นเรื่องแนวสยองขวัญนี้ได้อีกด้วย
“หนึ่งสิ่งที่ดีที่สุดของการเป็นนักเขียนแนวสยองขวัญนั่นก็คือ ไม่มีอะไรเสียหายหรือการลงทุนที่สูญเปล่า ยกตัวอย่างเหมือนเรากำลังสวมบทเป็นแม่บ้านผู้ประหยัดที่เอาใจใส่ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นส่วนผสม วิธีการปรุง หรือแม้แต่การเก็บจานไปล้าง ก็นับว่ามีความสำคัญและเป็นสิ่งที่เรานั้นใส่ใจและให้ความสนใจในขั้นตอนต่างๆ แทบจะไม่ต่างกัน”
รู้ประเภทของความน่ากลัวที่เรากำลังจะเขียน
นักเขียนอย่างสตีเฟน คิงเชื่อว่า การเขียนนวนิยายแนวสยองขวัญนั้น มันต้องเริ่มมาจากความหวาดกลัวของเราก่อน โดยเขามองว่าความหวาดกลัว หรือความสยองขวัญนั้นแบ่งได้เป็น 3 ลักษณะ ได้แก่ การกระทำของคนที่แสดงออกผ่านภาพทางจิตหรือทางกายภาพ ยกตัวอย่างเช่น การกวาดสายตาขึ้นไปมองภาพของการพังทลายลงของบันไดเมื่อแสงไฟลุกโชนออกมา ความสยองขวัญ ยกตัวอย่างเช่น แมงมุมขนาดตัวเท่าหมีที่ตายไปแล้วดันตื่นขึ้นมาก่อนจะเดินไปรอบๆ แสงไฟค่อยๆ ดับลง และสิ่งที่มีลักษณะคล้ายกับกรงเล็บได้คว้าแขนของคุณไว้... และอย่างสุดท้ายคือ ความหวาดกลัว ยกตัวอย่างเช่น เมื่อแสงไฟสว่างขึ้นมา คุณสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านหลังของคุณ คุณได้ยินเสียงของมัน คุณได้ยินเสียงลมหายใจของมันอยู่ข้างๆ ใบหู แต่เมื่อคุณหันหลังกลับไป มันดันไม่มีอะไรแม้แต่สิ่งเดียวที่อยู่ตรงนั้น…
สร้างโลกแห่งจินตนาการของคุณ
นีล ไกแมน ได้เปิดเผยกุญแจสำคัญของการเขียนเรื่องแนวสยองขวัญเอาไว้ว่า “แค่เล่าเรื่องของคุณ และอย่าพยายามเล่าเรื่องที่คนอื่นเขาว่ากัน เพราะการเป็นนักเขียนถ้าคุณเขียนในสิ่งที่คนอื่นเขาว่ากัน นักอ่านก็จะไม่ได้อ่านเรื่องที่คุณเขียนจริงๆ แต่ถ้าคุณเปลี่ยนมาเล่าในสิ่งที่คุณรู้และเป็นคนสร้างมันให้เกิดขึ้นมานั้น คนอ่านก็จะได้อ่านงานที่เป็นของคุณอย่างแท้จริง”
เข้าไปในจิตใจของนักอ่าน
โรเบิร์ต ลอว์เรนซ์ สไตน์ ผู้อยู่เบื้องหลังบทเจ๋งๆ ของซีรีส์ Goosebumps ได้เปิดเผยเทคนิคที่น่าสนใจของเขาเอาไว้ว่า “เขาไม่มีหรอกนะสูตร หรือเทคนิคอะไรที่ใครว่ากัน เพียงแต่เขาคิดแค่ว่า เขาจะต้องสร้างมุมมองที่ใกล้ชิดกับคนดูให้มากๆ ไม่ว่าจะเป็นขั้นตอนไหนของการทำงานก็ตาม เพราะการที่เราเอาตัวเข้าไปผูกพันกับชิ้นงานนั้นมันจะทำให้เนื้อเรื่องดูสมจริง และน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ”
ขอบคุณแหล่งที่มาดีๆ จาก
https://www.shewrites.com/
แสดงความคิดเห็น