รู้สึกว่าสภาพจิตใจเริ่มย่ำแย่ สับสนไปหมด
ตั้งกระทู้ใหม่
เช่น เรียนกฎหมาย เพราะอยากใช้ความรู้นั้นช่วยเหลือปกป้องความสุขของคนอื่น แต่ถ้าผมไม่ได้เก่งเลยล่ะ ถ้าผมทำไม่ได้ แล้วล้มเหลวในทางตันที่เลือกไปแล้ว ชีวิตผมจะพังในสิ่งที่ไม่รู้ว่าเรียนไปทำไม ถ้าหากอาจจะทำไม่ได้ มันทำให้ผมกลัวเหลือเกินว่าที่ผ่านมาผมทำอะไรอยู่
ผมพยายามทำตัวมั่นใจ เข้มแข็ง พยายามทำตัวน่าเชื่อถือเพื่อจะเป็นที่พึ่งของคนอื่น และช่วยเหลือเขา จนเริ่มรวมภาพลวงตาเหล่านั้นเป็นตัวตนของตัวเอง แต่ตัวของผมมันไม่มีอีกแล้ว เพราะหลงลืมไปว่าตัวเองควรจะทำตัวยังไง
ทั้งที่ใจจริงก็แค่อยากจะช่วยเหลือและเป็นที่พึ่งให้กับคนที่เดือดร้อน อยากจะเดินไปบนวิถีของตัวเอง แต่ตอนนี้ตัวผมเองหายไปเพราะถูกกลืนไปกับภาพมายา และแล้วมันก็ว่างเปล่า ผมไม่รู้สึกอะไรที่มันมาจากใจจริง หาไม่เจอ หลงลืมใจของตัวเองไปจนหมด กอบกู้ตัวตนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ผมก็แค่กล่องเปล่า ที่ถูกยัดของลงมั่วๆ ที่เมื่อเทออกก็ไม่เหลืออะไร
3 ความคิดเห็น
อยากเป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้ มันก็ดีแล้วนะคะ แต่ชีวิตคนมันไม่เพอร์เฟ็กต์ทุกอย่างอะ
คุณเองก็มีบางเวลาที่ต้องการหาที่พึ่งเหมือนกัน ตอนนี้ก็อาจจะเป็นเวลานั้น
วางความรู้สึกที่ อยากสำเร็จๆๆๆ ไว้ก่อนก็ได้ แล้วพักผ่อนตัวเอง
ให้โอกาสตัวเองล้มเหลวเหมือนคนธรรมดาๆบ้าง
อีกอย่าง มันไม่ใช่ว่าเลือกเรียนกฎหมาย (หรือวิชาใดวิชาหนึ่ง) ไปแล้ว
เราจะต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ถ้าไม่เก่งคือทางตัน
คนครึ่งหนึ่งในสังคม ไม่ได้ทำอาชีพตรงสายที่เรียนมาหรอกค่ะ จริงๆนะ
แล้วก็ไม่ได้ตามฝันด้วย (ฝันทำไม ในเมื่อมีโลกความเป็นจริง)
ชะตาชีวิตมันพัดพาเราไปหาอย่างอื่นได้เยอะแยะ
เช่น บางคน ทีแรกอาจจะเข้าทำงานในบริษัท ฝ่ายกฎหมาย
แต่ไปๆมาๆต้องแปลกฎหมายเป็นภาษาอังกฤษ เลยย้ายไปอยู่ฝ่ายต่างประเทศ
ทำไปสองสามปีชักเก่ง หัวหน้าให้เป็นผู้จัดการไปอยู่ต่างประเทศจริงๆเลย
พออยู่ต่างประเทศแล้วก็ต้องหาคนเพิ่ม เลยกลายเป็นทำฝ่ายบุคคลและบัญชี เป็นต้น
อย่าไปคิดว่าเราจะต้องทำทักษะเดียว ตั้งเกือบ 50 ปีไปจนตาย มันไม่ใช่
ชีวิตมันโยนอะไรมาใส่ เราก็ต้องปรับตัวทำตามนั้นแหละ
ฟังดูน่ากลัวและไม่แน่นอน (เอ้าคนเราตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้ ถูกไหม) แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนั้น
ยอมรับมันสบายๆ บทจะล้มบ้างก็ล้ม ถึงทีลุกได้ก็ลุก
ทำดีที่สุดเต็มความสามารถในปัจจุบันขณะนี้ พอแล้วค่ะ อนาคตก็เป็นเรื่องของอนาคต
ผมลืมความหวังกับโอกาสพวกนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ? 555
การศึกษาทำให้เรามีปัญญา แต่ความล้มเหลวทำให้เรามีวุฒิภาวะ นั่นสินะ ผมลืมไปเลย
ไม่ว่าตัวตนของผมจะเป็นใคร ผมก็จะก้าวไปข้างหน้า ซักวักต้องหาตัวตนจริงๆ เจอแน่ ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ ^^
บางครั้งสิ่งที่อยากทำให้ได้หรือคิดว่าดีเเล้วมันก็หนักหนาเกินไปที่หลังของเราเองจะเเบกไหว
บางสิ่งบางความคิดจำต้องปล่อยให้มันล่องลอยไป บางครั้งการใช้ชีวิตมันก็เหนื่อยเเต่ก็ห้ามตาย
บางสิ่งที่เคยคิดว่ามีเเล้วดีมีเเล้วเยี่ยมสุดท้ายพอได้มันมามันกลับไม่มีอะไรเลย
หวังจะให้คนนู้นเป็นอย่างนู้นอย่างนี้ที่คิดเเต่มันก็ไม่มีวันเป็น
อยากให้ชีวิตเป็นอย่างที่วาดหวังไว้เเต่มันก็เป็นเเบบนั้นไม่ได้ เเม้เเต่สิ่งที่เป็นอยู่เดิมๆทุกวันนี้ยังต้องทำความเข้าใจกับมันอีกครั้งเเละอีกครั้งอย่างไร้จุดจบ ถึงอย่างนั้นสุดท้ายเวลาก็ดำเนินไปไม่มีสิ้นสุด ไม่มีอะไรอยู่คงกระพัน เเม้กระทั้งตัวเราเอง
ตัดสินใจจะทำก็ทำไป ทำในสิ่งที่ทำเเล้วคิดว่าจะมีความสุขกับมันโดยไม่ทำร้ายใคร ทำให้ดีเท่าที่จะทำได้
มีความมุ่งมุ่นตั้งใจก็ดี เเต่ถ้ามันเยอะไปจนเครียด อย่าลืมพักผ่อน ใช้ชีวิตให้สมดุลมีความสุข พยยามไม่ยึดติดกับมันมากเกินไปจนเป็นทุกข์ซะเอง
ทุกอย่างในชีวิตคือประสบการณ์ เป็นเบ้าหลอมเพาะบ่มสั่งสม สร้างตัวตนของตัวเอง เเล้วเเต่จะหยิบเข้ามาซึมซับในหัวใจ
การช่วยคนอื่นเป็นสิ่งที่ดี เเต่คนเราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง อย่าลืมว่าเราช่วยคนอื่นได้เเต่ถ้าช่วยมากเกินไปสุดท้ายคนคนนั้นก็อาจจะทำอะไรเองไม่เป็นต้องมาพึ่งเราอยู่เสมิอ ควรช่วยชี้ทางให้เขาคิดลงมือทำด้วยตัวเอง
เพราะสุดท้ายคนเราก็ต้องตัดสินใจด้วยตัวเองเเละใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ
ทุกอย่างมากไปไม่ดี น้อยไปไม่ดี ควรทำอย่างพอเหมาะพอควร
คิดอย่างงั้นนะหวังว่าจะช่วยได้บ้าง
ขอบคุณพระเจ้า เธอมาแล้ว555
หลังจากงมอยู่กับฟิคมานาน ข้ากลับมาสิงบอร์ดเเล้ว!
อย่าหายไปนานนักสิ เจ้าบ้าเอ๊ย555
มาบ้างไปบ้าง ฮะฮะฮะ!
ฉันจะฆ่าเธอด้วยวิธีไหนดี? #มองหาอาวุธ
งั้นลาก่อย!... (วิ่งหนี)
คว้าปืน555
เเบร่!! (วิ่งหนี)
เออ อารมณ์ดีละ555
ดีเเล้วที่อารมณ์ดีนะ !
เพราะสภาพสังคมหรือเปล่านะ ที่คัดกรองแล้วคัดกรองอีก จนมีเรื่องที่ไม่เป็นที่ยอมรับเยอะเหลือเกิน จนทำให้เราต้องเก็บซ่อนตัวตนไว้ จนมันเริ่มหายไป จนในที่สุด เราก็กลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนเลย
วิธีแก้ที่แนะนำคือ ให้ลองทำงานสร้างสรรค์ งานศิลปะ ดนตรี หรืองานเขียนก็ได้ ที่ใส่ความเป็นตัวเองลงไป ไม่สนใจหลักการหรือความถูกต้อง แต่ทำออกมาจากความต้องการที่แท้จริงของเรา ลืมกรอบชีวิต กรอบทฤษฎีไปให้หมด ทำตัวให้เป็นอิสระ แล้วจะดีเอง
เราก็มีเรื่องหนึ่งที่ทำได้ดีมากๆ แต่ไม่มีโอกาสได้แสดงออก จนตอนนี้มันก็ค่อยๆหายไป คิดแล้วก็เศร้า
ครับผม ตอนนี้ผมคว้าเอาตัวเองมาไว้ในมือได้แล้ว
ขอบคุณครับ555
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?