อยากได้คำแนะนำว่าคุณอ่านแล้วรู้สึกว่า ฝ่ายหนึ่งน้อยใจเอง หรือ อีกฝ่ายเห็นแก่ตัว

[ผมคนคิดมาก]

สวัสดีครับ ผมอยากได้รับคำแนะนำจากท่านผู้อ่านสักหน่อยครับ

เรื่องมันเริ่มจากน้องที่ผมรู้จักคนหนึ่งโทรมาหาผมเมื่อเช้านี้ ผมให้คำแนะนำไปแต่ยังคงเป็นห่วงอยู่เพราะหลังจากวางสายไป ผมโทรหาเป็นระยะ น้องเค้าไม่รับสายเลยและตอนนี้ผมติดทำงานจึงไม่สามารถไปไหนได้เลย ผมเป็นห่วงน้องเค้า

ผมรู้จักน้องเค้ามาหลายปีแล้ว และรู้ว่าน้องเค้าอาศัยที่บ้านแฟน ต่อมาเมื่อปลายปี 60 ยายของแฟนเค้าล้มป่วยเดินไม่ได้แต่ขยับตัวและพอจะช่วยพยุงตัวเองได้เมื่อต้องลุกขยับที่
น้องเค้าก็ได้รับหน้าที่ดูแล ยายของแฟน ซึ่งน้องเคยเล่าให้ฟังว่า เค้าต้องรับหน้าที่ดูแลยาย ทำงานบ้าน และขายของ โดยแบ่งหน้าที่แต่ละอย่างเป็นเวลา น้องเค้าเป็นอยู่ยังไงผมไม่ทราบ แต่ทางบ้านนั้นอยู่กันเป็นครอบครัว แม่ของแฟน ลูกเลี้ยงแม่แฟน ยายแฟน ทั้งหมดรวมน้องเป็น 4 คน และป้าแฟนกับน้าแฟนจะมาอาทิตย์ละครั้ง รู้แค่ประมาณนี้

จนเรื่องเมื่อเช้านี้น้องเค้าโทรมาร้องไห้ฟูมฟายว่าทนไม่ไหวจะทำยังไงดี
น้องบอกว่า น้องดูแลยาย และทำหน้าที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามที่จะไม่พูดหรือทำอะไรให้ยาย ไม่เครียด น้อยใจ หรือคิดมาก แต่ให้บางครั้ง ยายแกก็ชอบเอาน้องไปพูดกับลูกหลานแกว่า น้องไม่สนใจ แต่พอน้องเค้าถามยาย ต่อหน้าทุกคนว่าเป็นเช่นนั้นจริงไหม
ยายแกกลับไม่พูดอะไร ชอบเอาไปพูดลับหลัง น้องเลยไม่ใส่ใจปล่อยไปตามประสาคนแก่ และเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนน้องเองคิดมากและน้อยใจ แต่ครอบครัวของแฟนน้องมาบอกกับน้องว่า ไปใส่ใจคำพูดคนแก่ แล้วคิดน้อยใจก็ไม่ต้องเลี้ยง คนแบบนี้เป็นโรคประสาท โรคจิต ยอมรับคนแก่ไม่ได้ ถ้าเลี้ยงไปแล้วเกิดฆ่าคนแก่จะทำไง
น้องเค้าก็ตอบกลับว่า น้องไม่เคยใส่ใจคำพูดคนแก่ แต่ลองคิดดูว่า ถ้าคนพูดของคนแก่ทำให้เราจิตตกจนคิดฆ่าตัวตาย แบบนี้จะทำยังไง
ทางนั้นเลยตอบกลับว่า ถ้ายังไงก็ตายไปสิ ถ้าถือสาคนแก่

เรื่องมันยาวกว่านี้มาก แต่ที่ผมอยากได้คำแนะนำคือประโยคพวกนี้ที่เค้าคุยกับ ผมคิดเองว่า ฝ่ายนั้นเห็นแก่ตัว ผมอยากให้คนที่อ่านแนะนำผมทีว่า ผมจะให้กำลังใจน้องยังไงดี เย็นนี้เลิกงานแล้วผมว่าจะไปหาน้องเค้า

ขอบคุณที่ให้คำแนะนำนะครับ