ช่วยดูการบรรยายให้หน่อยครับ 2หน้าA4
ตั้งกระทู้ใหม่
ห้าโมงเย็นของวันนี้ ผมนั่งเล่นอยู่บนพื้นเรียบใต้บ้านพักครูหลังหนึ่งที่อยู่สุดเขตโรงเรียน ซึ่งไกลกำลังพอดีหากต้องการจะหลบสายตาของคนอื่น ๆ หลังบ้านพักครูเป็นป่าไม้ขนาดย่อมๆ สร้างเงาร่มเย็น ไม่ได้รู้สึกขัดใจอะไร บั้นท้ายของผมถูกแช่มานานพลางรอคอยอะไรสักอย่าง ขณะเดียวกันก็ควักเอาโทรศัพท์ออกมาเล่นเฟซบุ๊กเพื่อคั่นเวลา
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้รอคอยอะไรนานถึงขนาดนั้นเลย เพราะตัวเองกะเวลาเอาไว้ดีด้วยล่ะนะ
หลังจากที่ผมละสายตาออกจากจอโทรศัพท์เพื่อดูว่าสิ่งที่รอคอยนั้นเดินทางมาถึงหรือยัง ภาพที่ปรากฏต่อหน้าก็ถึงกับทำให้ผมต้องลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น ขาสั่นระริกแทบจะทันที ผมปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงไปโดยไม่หันไปมอง แล้วเก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงไปทั้งอย่างนั้น ใครจะส่งข้อความอะไรมาก็ไม่สนมันแล้ว และสิ่งที่ผมให้ความสนใจตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว คือพาหนะสี่ล้อสีขาวที่วิ่งตรงมาทางนี้ พร้อมกับคนขับที่เห็นเป็นเงาราง ๆ หลังแผ่นกระจกใส
สักพัก รถคุ้นตาก็วิ่งมาถึงที่จอดตามปกติ แววตาคู่หนึ่งมองมาที่ผมจากข้างในด้วยความสงสัย ก่อนเครื่องยนต์จะถูกดับลงไปด้วยมือของเธอเอง สาวผมยาวสีดำปนน้ำตาลสะกดสายตาไม่ไหวติง
ผมรีบตั้งสติในเวลาต่อมา ก่อนจะยื่นมือคว้าถุงพลาสติกบรรจุกล่องโฟมไว้ข้างใน แล้วเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวด้วยความตื่นเต้นจนถึงขีดสุด เมื่อได้ระยะจึงหยุดอยู่กับที่ ขาที่สั่นระริกเริ่มเปลี่ยนเป็นรุนแรงราวกับแผ่นดินไหว พลางบอกตัวเองในใจว่าต้องทำให้ได้
หญิงสาวในรถคุ้นตาถือพวงกุญแจติดมือและก้าวเท้าลงมาในที่สุด เผยให้เห็นว่าเธอสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ก็แน่ล่ะ จะให้เธอแต่งตัวแบบนี้มาสอนที่โรงเรียนได้ไง
และเหมือนว่าเธอจะยังต้องการคำตอบอยู่ดีว่าผมมารออยู่ที่นี่ทำไม คิ้วสวยได้รูปจึงขมวดเข้าหากันเหมือนตั้งคำถามบางอย่างให้กับผม ส่วนตัวเองก็พยายามบังคับขาตัวเองให้เลิกสั่นสักที ไม่งั้นวันนี้คงต้องกลับไปกินแห้วกันแล้วล่ะ
“สวัสดีครับ” ผมกล่าวทักทายผู้ที่เพิ่งจะมาถึง รอยยิ้มของผมฉีกกว้างอย่างอารมณ์ดี
“สวัสดีค่ะ มาทำอะไรเนี่ย”
“สเต็กครับ” ผมตอบพร้อมกับยกถุงพลาสติกในมือขึ้นสูงให้เห็นได้ชัด เธอมองตามไปทันที แล้วเห็นว่ามีโฟมจำนวน 2 กล่องวางซ้อนกันอยู่ในถุงพลาสติกอีกที
“ใส่กล่องเหรอ”
“อ๋อ ครับ” ผมมองตาม ก่อนจะทิ้งมือลงเหมือนอย่างเคย แล้วหันกลับไปยิ้มให้เธออีกที “กลัวชวนแล้วจะไม่ไป ผมเลยซื้อใส่กล่องมา”
หือ ? ไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า แต่เธอกลับก้มหน้าลงแล้วแอบหัวเราะออกมาเบาๆ ซะอย่างนั้น อะไรกันเนี่ย ผมเขินเป็นเหมือนกันนะครู
ขณะที่ผมกำลังเขินอยู่นั้น เธอก็เลิกแอบหัวเราะไปแล้ว เป็นการเรียกสติของผมกลับคืนมาในเวลาเดียวกัน จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นเดินอ้อมผ่านตัวผมไปเล็กน้อยเพื่อจะเข้าไปข้างใน
“ทีอย่างนี้ไม่ยอมให้พลาดเลยนะ” เธอหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็ยังคงเดินต่อไป เส้นผมหยักศกสลวยสะบัดเบา ๆ ตามแรงเดิน แผ่กระจายกลิ่นแชมพูหอมฟุ้งกระทบจมูกอย่างจัง
เยส ! ทำได้แล้วเว้ย !
“คร้าบ” ผมตอบกลับด้วยความดีใจ แล้วเดินตามเธอไปไม่ยอมทิ้งห่าง ก้มหน้าขยับแขนขาไปมา กระดี๊กระด๊าแบบเต็มที่ แต่แอบทำไม่ยอมให้เธอมองเห็น ในใจเอาแต่นึกถึงเรื่องที่มันกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้
แต่แล้ว !!!
ผมหยุดชะงักลงไปทันทีที่เงยหน้าขึ้น เธอหันกลับมามองที่ผมอีกครั้งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอเห็นท่าทีเมื่อกี้ของผมหรือเปล่า แล้วทำไมต้องยิ้มอะไรแบบนั้นด้วย เชี่ยแล้วไง นี่กูทำอะไรลงไปเนี่ย
เมื่อผมรู้ตัว จึงสลัดท่าทีเมื่อกี้ทิ้งไป พยายามทำตัวให้กลับมาเป็นปกติที่สุด แล้วหันแก้มสีแดงอายออกไปทางอื่นไม่ให้เธอเห็น แต่ไม่นานก็ต้องหันกลับมาอีกครั้งเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี จู่ ๆ มันก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ไม่งั้นเธอคงเข้าใจผมผิดแน่ ๆ
“เอ่อ” ผมกำลังจะพูดอะไรออกไป แต่แล้วก็ถูกเธอชิงตัดหน้าก่อน
“รออยู่นี่นะ เดี๋ยวครูไปเอาจานชามมาก่อน” ว่าแล้วเธอก็หยิบดอกกุญแจสำหรับไขประตูบ้านพักออกมา ก่อนจะเสียบมันเข้าไป ผมที่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้ก็ถึงกับเปลี่ยนอารมณ์เป็นอีกแบบ นึกในใจว่าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ที่มาที่นี่ก็เพื่อจะเข้าไปนั่งกินสเต็กด้วยกันไม่ใช่หรือ
“เอ้า แล้วไม่กินข้างในหรือครับ”
“ข้างในมันร้อน ข้างนอกนี่แหละ” เธอให้เหตุผลกลับมา ขณะเดียวกันก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในบ้านพักของตัวเอง ทิ้งให้ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกไปสักพัก
อะไรวะ
“ผมเข้าไปช่วยถือของได้ไหม" ผมร้องออกไปตามหลังเมื่อเห็นว่าเธอเลี้ยวเข้าไปยังมุมห้องที่ผมมองไม่เห็น
“รออยู่นั่นแหละ” เสียงของเธอดังออกมาจากมุมห้องมุมเดิม ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาให้เห็นเลยแม้แต่นิด นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ
ปล่อยอึ่ง
14 ม.ค. 62 เวลา 18:50 น.
700
views
5 ความคิดเห็น
ก็โอเคนะคะ แต่ถ้าจะให้ดี ลองย่อให้สั้นลงหน่อยนิด แล้วจะดีขึ้นเองค่ะ อื้ม ลืมบอกไป ว่าให้ทำเป็นย่อหน้า คือเว้นช่วงตรงข้อความหนึ่ง แล้วค่อยเขียนตามลงไปค่ะ ถ้าไม่เข้าใจ ถามได้ค่ะ
ฮ่าๆๆ ไม่เข้าใจครับ จริงๆ นะ
พูดถึงว่า ให้เว้นช่องไฟด้วยค่ะ บางทีคุณก็เขียนยาวไปค่ะ ติดกันยาวเลยค่ะ
เช่น
กดกดกดกดกดกดกดกดก กดกดกดกดกดกดกดก
เปลี่ยนเป็น
กดกดกด กดกดกดก กดกดกด กดกดกด กดกดกด
แบบนี้หรือเปล่าครับ
แล้วย่อให้สั้นลงกว่านี้อีกหน่อยนี่คืออะไรเหรอครับ
เว้นช่องไฟน่ะถูกแล้วค่ะ ย่อให้สั้นลงก็คือ คุณยังสามารถ ปรับเปลี่ยนการบรรยายให้ดียิ่งขึ้นค่ะ
อ๋อครับ จะพยายามดู
ลองดูนะคะ ลองปรับเปลี่ยนดูค่ะ
ถูกกำชับด้วยความเป็นห่วง
สู้เว้ย
ขนาดนั้นเชียวหรือ
ถ้าเป็นห่วงจริง ก็สู้จริงครับ
-นี่ก็ไม่เลิกจีบเค้าสักทีเนี่ยะ
ถถถถถถถถถ
เอ... คอมเมนท์แบบนี้มันหมายความว่าไงหว่า
ไม่รู้ ไม่บอก
ฮั่นแน่ะ
ฮั่นแน่ะ
ฮั่นแน๊ แน๊ แน๊...
เป็นอะไรเหรอ? มิเข้าใจค่ะ
ไม่รู้ ไม่บอก
@ราชินีอิซาเบลล่า การเว้นช่องไฟคือการจบประโยค เหมือน period / full stop ของภาษาอังกฤษ "ผมเห็นรถคันสีขาว ที่ผมกำลังรอคอย ขับเคลื่อนมาทางนี้ อย่างรวดเร็ว"
ประโยคนี้แตกออกเป็น "ผมกำลังรอคอยรถสีขาว & รถสีขาวขับเคลื่อนมาทางนี้อย่างรวดเร็ว"
คำว่า ที่ คือการเชื่อมสองประโยคเข้าด้วยกัน =นับว่าเป็น1ประโยค หากเว้นช่องไฟแบบคุณ อ่านแล้วตลกมากค่ะ
ภาพที่คนอ่านเห็นจะเป็นปบบนี้
ผมเห็นรถคันสีขาว...ที่ผมกำลังรอคอย...ขับเคลื่อนมาทางนี้...อย่างรวดเร็ว...จนกระทั่งเห็นคนขับ...ข้างในตัวรถ...อยู่ไม่ไกลนัก (ติดๆ ขัดๆ มากค่ะ โดยเฉพาะตรงคำว่าอย่างรวดเร็ว ไม่มีคำกริยาด้วยซ้ำ ไม่นับว่าเป็นประโยคค่ะ ไม่ควรเว้นช่องไฟ) ส่วน "จนกระทั่งเห็นคนขับ ข้างในตัวรถ อยู่ไม่ไกลนัก" คำว่าจนกระทั่ง ประธานของประโยคควรจะเป็น "ผม" เนอะ แต่ในกรณีนี้อ่านแล้วให้ความรู้สึกว่า "รถ" เป็นประธานค่ะ และ "รถ" ทำกริยา "เห็น" ไม่ได้เนอะ พิลึกมากค่ะ เราแก้ให้ใหม่นะคะ ผมเห็นรถสีขาวที่ผมกำลังรอคอยขับตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว แล้วผมก็เห็นตัวคนขับเมื่อรถคันนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้ และคุณสามารถหลีกเลี่ยงการบรรยายด้วยประธาน "ผม" ซ้ำๆ จนน่าเบื่อ เป็นแบบนี้ได้ค่ะ รถสีขาวที่ผมกำลังรอคอยขับตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว แล้วผมก็เห็นตัวคนขับเมื่อรถคันนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้
ปล: จขกท. เขียนลื่นดีเลยค่ะ มีเว้นช่องไฟแปลกๆ บ้าง และมีการใช้โครงสร้างแบบภาษาอังกฤษ แต่ก็นับว่าโอเคเลยค่ะ ปลล: ควรตรวจเช็กความถูกต้องก่อนที่จะแนะนำอะไรผิดๆ ให้คนอื่นเนอะ
นั่นสินะ เราก็งงๆกับตัวเองเหมือนกัน คือมันคิดไม่ออก ก็แนะนำไปแบบนั้น ขอโทษทีจ้ะ
คุณเบลล่าไม่เป็นอะไรนะครับ ที่คุณแนะนำมา ผมลองเอาไปปรับดูแล้ว ปรับได้ครึ่ง ปรับไม่ได้ครึ่ง ก็ยังถือว่าได้อยู่ครับ ไม่น้อยใจนะ
ขอบคุณที่แนะนำเพิ่มเติมเรื่องช่องไฟครับ ไว้จะนำไปพิจารณาอีกที
แล้วเรื่องโครงสร้างแบบภาษาอังกฤษนี่คือยังไงเหรอครับ ผมไม่รู้ ดูไม่เป็น ช่วยอธิบายเพิ่มเติมหน่อยได้มั้ยครับ
จ้าาา ไปตลกคนเดียวเถอะค่ะ โทษที เพิ่งเห็นคำว่า'ตลกมากค่ะ'นะ คุณอยากตลก ก็ไปตลกคนเดียวเถอะค่ะ รู้ว่าคุณเก่งมากนัก ก็เชิญพร่ำไปคนเดียวเถอะ
อย่าว่ากันแบบนี้อีกนะ เข้าใจป่ะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณนะคะ โปรดกรุณา เข้าใจใหม่เสียด้วยค่ะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของคุณค่ะ
คุณBeIIYYGH โอเคนะ จบ และก็ไม่ต้องต่อด้วย ฉันไม่อยากทะเลาะกับใคร ในตอนนี้ โอเคนะ
จุติใช้ผิดนะคะ ใช้อย่างไร ลองอ่านได้ที่นี่ http://www.royin.go.th/?knowledges=%e0%b8%88%e0%b8%b8%e0%b8%95%e0%b8%b4-%e0%b9%91%e0%b9%98-%e0%b8%9e%e0%b8%a4%e0%b8%a8%e0%b8%88%e0%b8%b4%e0%b8%81%e0%b8%b2%e0%b8%a2%e0%b8%99-%e0%b9%92%e0%b9%95%e0%b9%95%e0%b9%90
เรื่องวรรค เราว่าคุณโอเคแล้ว ปัญหาน่าจะเป็นย่อหน้ามากกว่าค่ะ มันยาวเกินไป จัดขึ้นย่อหน้าใหม่บ้างก็ได้
ด้านเนื้อเรื่อง ไม่รู้ว่าเพราะเราง่วงอยู่หรืออะไร เราเลยอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ตอนแรกเหมือนจะเป็นฉากในห้องเรียน มีอาจารย์มาแนะนำตัว แล้วจู่ๆ ก็ตัดมาที่นักเรียนนั่งรออาจารย์ ส่วนตัวคิดว่ามันไม่ค่อยต่อเนื่องน่ะค่ะ
แต่โดยรวมก็อ่านง่ายดี ปรับแก้ให้ฉากดูต่อเนื่องกว่านี้อีกหน่อยก็โอเคแล้วค่ะ
-ก็พอมีเพื่อนทักท้วงเรื่องจุติเหมือนกันครับ
-ย่อหน้าสินะ จัดไป
-เนื้อเรื่อง ได้ครับ จะกลับไปพิจารณาอีกที (จริงๆ มันคือ ในวันอาทิตย์ ซึ่งผมลืมใส่วัน มีเด็กนักเรียนไปนั่งรอคุณครูที่บ้านพักครู ขณะที่รอก็นั่งนึกถึงเหตุการณ์ที่คุณครูย้ายเข้ามาสอนเมื่อ5ปีก่อน ส่วนการสนทนาที่มันดูเหมือนจะขาดอะไรไป เช่น ที่มาที่ไปของการซื้อสเต็ก ผมก็ไม่ได้เอามันมาด้วย เลือกตัดมา2หน้าแค่นี้ ก็ตั้งใจไว้แค่ว่า อยากจะได้ความเห็นในส่วนของการบรรยาย เพราะตรงนี้เป็นจุดอ่อนสำคัญของผม)
ขอบคุณครับ เป็นประโยชน์มากเลย
แล้วเหตุการณ์เป็นยังไงต่ออ่ะฮะ5555
นี่ไม่ได้ช่วยเรื่องการบรรยายอะไรกับเค้าเลย
แต่บรรยายรู้สึกว่าโอเคแล้วนะ อ่านรู้เรื่องแล้วก็เห็นภาพตามได้ไม่ยากเลยฮับ
อ้อ ถ้าเรื่องหลังจากนั้นล่ะก็ กำลังเขียนใหม่เพื่อปรับปรุงอยู่ครับ ถ้ายกอันเก่ามาทั้งดุ้นเลย รับรองมั่วแน่ๆ เพราะผมปรับเปลี่ยนเนื้อหาใหม่ด้วย อันใหม่กับอันเก่าเลยเข้ากันไม่ได้
ระวังการเล่าเรื่องด้วย "ผม" นะคะ
"ผม" ไม่มีทางรู้ว่าครูจะคิดยังไง แต่คาดเดาหรือคิดไปเองได้ว่าครูคิดแบบนั้นแบบนี้ และผมจะไม่มีวันเห็นใบหน้าตัวเองว่ามันแดงเพราะความอายหรือเปล่า "บั้นท้ายของผมถูกแช่มานาน" ตรงนี้แปลกๆค่ะ ตัดทิ้งไปก็ไม่เสียความหมายในย่อหน้า ยังมีอีก "ขาสั่นระริก" อ่านแล้วนึกว่าเจ้าของเรื่องเป็นตะคริวขึ้นมา
สู้ๆนะคะ...ค่อยๆแก้ไขไปค่ะ เรื่องดูน่าลุ้นแบบวัยรุ่นวุ่นรักกับครูสาว
เจ้าของเรื่อง เป็นตะคริวหรือคะ คำนี้ตลกมากเลยค่ะ อิอิ
อั้ยย้ะ พลาดแล้วๆ การใช้มุมมองบุคคลที่1 ไม่นึกมาก่อนเลยว่ามันจะมีข้อจำกัดเยอะขนาดนี้ มองไม่เห็นว่าตัวเองแก้มแดงสินะ แต่ถ้ารู้สึกร้อนที่แก้ม แบบนี้ยังจะพอได้อยู่ใช่มั้ยครับ
อันนี้เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ...บั้นท้ายถูกแช่มานาน... กับ ...แต่สุดท้ายก็ไม่ได้รอคอยอะไรนานถึงขนาดนั้นเลย... สองประโยคตีกันเองแล้วเนี่ยะ ฮ่าๆๆ พลาดๆๆ
เรื่องขาสั่นนี่ มันทำให้รู้สึกแบบนั้นจริงเหรอครับ อืม แล้วคนอื่นเขาจะรู้สึกกันแบบไหนนะ ถ้าบรรยายไม่ดีนี่เป็นเรื่องเลยนะเนี่ย
แล้วก็ เรื่องวัยรุ่นวุ่นรักกับครูสาวนี่ เอิ่ม จะให้ว่ายังไงดี ผมก็อยากจะทำให้มันออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แหละครับ แต่ปัญหามันอยู่ที่ ฉากแบบนี้มันมีอยู่แค่ฉากเดียวในเรื่องนี่สิ
ว่าแล้วก็รู้สึกดีใจแฮะ ชอบแนวรักใสๆ ของนักเรียนหนุ่มกับครูสาวหรือเปล่าครับ ถ้าเขียนตอนนี้เสร็จแล้วอยากจะให้คุณเข้าไปดูให้จังเลย เผื่อชอบ
ยังไงก็ขอบคุณเรื่องคำแนะนำด้วยนะครับ
มันตลกจริงเหรอครับ นี่ผมซีเครียดนะเนี่ย
ไม่ได้ๆ ต้องแก้อย่างเดียว
ไม่งั้นนิยายพัง
นิยายไม่พังหรอกค่ะ...เขียนต่อไปเถอะ ทาเคชิ...สู้ๆค่ะ
ปล่อยให้ทาเคชิมันพักบ้างเถอะครับ
งั้นอย่าลืมเข้าไปอ่านนิยายของผมนะ
ไปค่ะไป...ใจง่ายนะเนี่ย ใครชวนไปไหนไปหมด
โอ๋ออ อย่างอนนะ คุณปล่อยอึ่ง //อิอิ
สมมติว่าชวนไปบุฟเฟต์หมูกระทะ
หืม วันนี้มาแปลก งั้นตามมาง้อเดี๋ยวนี้
จับเวลาได้ 1 2 3
123456789 10=5555(หัวเราะ)
เอ้า ไม่เห็นมาง้อผมเลย
ขอโทษๆ ช่วยดูตรงนี้ให้อีกทีครับ มีการปรับเปลี่ยนเนื้อเรื่อง จาก5ปี เป็น4เดือน (ทำไมมันห่างกันขนาดนั้นวะ) และอื่นๆ ที่ถูกแนะนำมาก็มีการเปลี่ยนแปลงด้วย
.................
ในวันนั้นของการเปิดภาคเรียนที่ 1 วันที่นักเรียนเก่าหลายคนพูดเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุดเพราะไม่ได้เจอกันมานาน ใครหลายคนต่างก็มีเรื่องให้คุยเยอะแยะมากมาย ฟังตามแทบไม่ทัน ทั้งเรื่องรับจ๊อบทำงาน หรือสาดน้ำข้ามปี แม้กระทั่งตอนที่ผู้อำนวยการกล่าวทักทายกับทุก ๆ คนหน้าลานพิธีเคารพธงชาติ พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่คิดจะเงียบลงไปเลยแม้แต่น้อย ดื้อเกินจะบรรยาย แม้แต่ครูก็ยังต้องยอม
แต่พอเจอนางฟ้าในคราบของครูคนใหม่ เหตุใดไฉนเลยถึงได้เงียบไปกัน
หญิงสาวในชุดเรียบร้อยก้าวเท้าออกมาหน้าลานพิธี แย่งชิงทุกสายตาไปจากผู้อำนวยการสุดแสนจะน่าเบื่อ แล้วกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใส จนใครต่อใครเทใจให้ไปโดยไม่รู้ตัว
แต่เมื่อประโยคทิ้งท้ายหลังการทักทายของเธอมาถึง บรรดาหมาวัดหมายมั่นจะเด็ดดอกฟ้ากลับอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน หรือบางทีอาจมีแค่ผมอยู่เพียงคนเดียว
แม้ว่าเรื่องนั้นผ่านมาจนครบสี่เดือนไปแล้ว แต่ผมยังคงนึกถึงมันอยู่ไม่หาย เพราะคำพูดสุดท้ายของเธอที่ได้ยินในวันนั้น มันยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่เคยลืมเลือน
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?