ความกังวลในงานของตัวเอง จะมีทางหายไปไหมคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
กลัวคนอ่านจะไม่สนุก
กลัวว่าจะเขียนได้ไม่ดีพอ
บางทีก็ทำให้เขียนไม่ออกเลยล่ะค่ะ
กรีดร้องงงง T^T
A.L. Lee
24 ม.ค. 62 เวลา 13:34 น.
808
views
14 ความคิดเห็น
ทำให้ดีที่สุด แล้วปล่อยวางค่ะ
แล้วยังมีรีไรต์ให้แก้ค่ะ สู้ๆ นะคะ
ขอบคุณนะคะ ^^
เดี๋ยวก็ชินเองแหละค่ะ
ความกลัวไม่เคยหายไปจากการ "คิด" แต่ความกลัวจะหายไปจากการ "ทำ"
สมองทองคำ-ขุนเขา สินธุเสน เขจรบุตร
พอจะลงมือทำ ความกังวลมันก็ครอบงำจิตใจทุกทีเลยค่ะ ช่วงที่ตั้งสติได้ก็เขียนได้ แต่บางช่วงนี่รวมสมาธิไม่ได้เลย ฟุ้งซ่านตลอด เฮ้ออ
สิ่งที่ควรทำคือตัดความกังวล ความฟุ้งซ่านออกค่ะ แล้วลงมือเขียนยิ่งเขียนเราก็ยิ่งเก่ง พอเก่งเราก็จะเลิกกังวลไป
เราคิดว่าถ้าเรามัวแต่กังวลไม่ได้เขียนสักที ก็จะไม่กล้าเขียน ไม่กล้าเขียนเราก็จะไม่สามารถพัฒนาฝีมือตัวเองได้ มันอาจจะดูเหมือนหยิ่ง เหมือนทะนงตนว่าเออฉันมั่นใจว่าฉันเขียนได้ดีแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ฟังคนอื่น ถ้ามีคนติเราก็น้อมรับฟังเพราะคนเรามีต้นทุนมาไม่เหมือนกัน แต่เราจะให้น้ำหนักในคำตินั้นเท่าไร คำติบางคำถ้าเกิดจากความไม่รู้ของเขาเราจะจัดการอย่างไร มันต้องแยกแยะให้ออกค่ะ
ปกติเรานั่งสมาธิก่อนเขียนค่ะ
นั่นสินะคะ เราคงต้องนั่งสมาธิแบบคุณมิรันบ้างแล้ว T_T
เราว่าหลายคนรู้สึกเหมือน จขกท นะ
เราอนุมานว่า น่าจะเกิดจากความลังเลสงสัยในเส้นทางนักเขียน ว่าดีว่าเหมาะ ว่าใช่กับสิ่งที่เราหา เราต้องการจริงหรือเปล่า
สำหรับเราการเขียนเหมือน fruitless afford คือใช้ความพยายามน้อยกว่าอย่างอื่นๆ ที่เราอยากทำ ที่เราอยากเป็น
ก็เอาเป็นว่า ถือว่าเขียนนิยายเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง ในหลายๆ อย่างที่เรามี อย่าคิดมาก ขอให้แค่ได้ทำได้ขีดๆ เขียนๆ ก็นับว่าเป็นความสุขสนุกสนาน
ผลลัพธ์คนอ่านชอบไม่ชอบอีกเรื่องหนึ่ง เป็นปัจจัยภายนอกแบบควบคุมไม่ได้ละกัน55
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่าา
คงเป็นอย่างที่คุณว่า
เราเขียนเป็นงานอดิเรกก็จริง แต่ก็ค่อนข้างจะซีเรียสกับมันพอสมควร เหมือนเอาคุณค่าของตัวเองไปผูกกับงานเขียนไปด้วย ถ้างานไม่ดีก็รู้สึกตัวเองไร้ความสามารถ 555
แต่จะพยายามหาอะไรอย่างอื่นทำด้วยละกันค่ะ จะได้ยึดติดกับมันน้อยลง
ขอบคุณนะคะ
เขียนออกมาเถอะค่ะ
พอเห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้วก็เหมือนเห็นทางค่ะ ว่าจะปรับตรงไหน หรือตรงไหนโอเคแล้ว
ถ้ายังไม่ได้ทำจะยิ่งคิดมากค่ะ และจะกลัวไปล่วงหน้า
(พูดเหมือนเราเก่ง ก็กลัวอยู่เหมือนกันค่ะ จับมือกันน้าาา)
จับมือค่ะ ฮืออออ
ที่จริงเราเพิ่งเขียนจบแค่เรื่องสั้นเรื่องเดียวค่ะ
ตอนนี้มานั่งทำพล็อตเรื่องยาวที่จะเขียนต่อไป แล้วกลัวว่าจะไม่สนุก ไม่สมจริง ยิ่งคิดโน่นนี่มากก็ฟุ้งซ่าน
้ถ้าเป็นมันรูปเป็นร่างคงจะกังวลน้อยกว่านี้
ในความเห็นส่วนตัวนะครับ
ผมว่าถ้าเราอ่านเองแล้วสนุก ก็คงจะมีคนชอบเหมือนเราอยู่บ้างแหละ ส่วนเรื่องเขียนดีหรือไม่ดีก็ขึ้นอยู่กับว่าตอนเราอ่าน เห็นภาพในหัวมากน้อยแค่ไหน ถ้าภาพยังไม่ชัด กลับไปอ่านซ้ำว่าเพราะคำไหนที่ต้องไปแก้
ยังไงก็สู้ๆนะครับเราเองก็นักเขียนมือใหม่เหมือนกัน แก้งานวนไปแล้ว 3รอบแต่ไม่เคยท้อเลย
ขอบคุณค่ะ
บางช่วงที่เห็นภาพไม่ชัดนี่มันเครียดมากเลย
พระท่านว่า...คนเรา ทุกข์เพราะความคิด ถ้าไม่คิดก็ไม่ทุกข์ค่ะ ....เหมือนง่าย แต่ค่อยๆหัด ...หัดปล่อยวางและเป็นผู้ดูค่ะ
จะพยายามนะคะ ^^
และแล้วเราจะอยู่ในจุดที่เรียกว่า...กังวลกว่านี้ไม่ได้แล้ว
ความกังวลไม่หายไปไหนหรอก ถ้าแต่เดิมเป็นคนนิสัยขี้กังวล เพราะเราก็เป็น เป็นบ่อยด้วย
กังวลได้แต่ต้องกลับมาเป็นปกติให้ไว ๆ เพราะ คนอ่านคนแรกคือตัวเอง ทำให้สนุกก่อนแล้วเดี๋ยวก็มีคนสนุกตามแน่นอน เข้าข้างตัวเองไว้ อารมณ์แบบอุปทานหมู่555
พอหายกังวลละรีบเขียนต่อเลยเน้อ อย่าเครียด ๆ เลย สู้ ๆ นะ
รับทราบค่ะ
ขอบคุณนะคะ >_<
ความกังวลอยู่คู่กับนักเขียนทุกคน เพียงแค่พยายามทำในส่วนของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอ สู้ ๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณอลิส ฮือออ T^T
ความกังวลจะหายไป เมื่อเราลงมือทำค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณนะคะ
มีก็ดีแล้วค่ะ พอคุณห่วง คุณก็พยายามไม่อยากให้งานออกมาแย่ จริงไหมคะ แต่อย่าถึงขนาดเขียนไม่ออก กังวลไดแต่ต้องลงมือทำด้วยค่ะ สู้ ๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ T^T จะพยายาม
ปล่อยวางเถอะค่ะ เราเองก็เคยเป็น แต่ตอนนี้น่ะ ไม่เป็นแล้ว เพราะชีวิตของเรา มันมีทั้งขึ้น และก็ลงค่ะ เราเชื่อว่าสักวัน คนที่ลง จะต้องมีขึ้นบ้างแน่นอนค่ะ ส่วนคนที่ขึ้น จะต้องลงสักวันหนึ่งค่ะ ก็นั่นแหละ ชีวิตของคนเราค่ะ
จะพยายามค่ะ T_T
ขอบคุณนะคะ ช่วงนี้คุณลินไม่ค่อยแวะเวียนมาเท่าไหร่เลย เหงา 555
ก็แน่สิคะ เราทั้งทำงานรับจ้าง จ้างมั้ยก็เหมือนไม่จ้างค่ะ เพราะเราทำงานที่บ้าน อยู่ติดกับบ้าน ก็เลยดูว่าไม่จ้างค่ะ และเราก็เคลียร์เรื่องต่างๆค่ะ แต่ตอนนี้ เราวา่งแล้วค่ะ เพราะเราทำงานเสร็จแล้ว และก็ส่งไปให้เขาแล้ว จึงมีเวลาว่างค่ะ
นั่นก็เป็นปัญหาสามัญที่สิงสถิตอยู่กับดินสอและกระดาษของผมเหมือนกัน มีช่วงหลัง ๆ นี้แหละที่ไม่ค่อยรบกวนจิตใจเพราะคิดแบบตัดปัญหาว่า "พวกตัวหนังสือเหล่านี้ในกระดาษไม่ใช่ต้นฉบับก่อนตีพิมพ์ซักหน่อย" และ "ปัญหาจริง ๆ คือยังไม่มีฉบับร่างต่างหากเล่า !" ใจก็จะไม่หมกมุ่นกับความกังวล ก็จะสบาย ๆ ค่อย ๆ เขียนออกมาได้ อยากได้อะไร ตัวละครคิดพูดทำหรืออะไรเกิดขึ้นก็เขียน ๆ ทด ๆ รวมกันไว้ หลังจากนี้เราค่อยเกลาทีหลังก็ยังได้ อยากเกลาสักสิบรอบก็ได้เพราะง่ายแล้ว ง่ายที่มีฉบับร่างเป็นตัวเป็นตน ไม่ใช่ยกเมฆสร้างวิมานในอากาศที่สูดหายใจเฮือกเดียวก็หายหมดแล้ว
นั่นสินะคะ พยายามคิดพยายามเขียนออกมาให้หมดก่อนดีกว่า
ชอบคำนี้ค่ะ "ปัญหาจริง ๆ คือยังไม่มีฉบับร่างต่างหากเล่า !"
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?