คุณเคยมีโมเม้นที่นักอ่าน(ที่น่ารัก) มาพูดคุยกันบ้างไหมคะ?(มาแชร์กันค่ะ)
ตั้งกระทู้ใหม่
เรามีนักอ่านคนหนึ่งนะ เขาเข้ามาคอมเม้นนิยาย เรื่องหนึ่งบ่อยๆเหมือนกัน แต่ช่วงหลังๆเขาเว้นไปสักพัก พอเราเปิดนิยายเรื่องนั้นอีกที เราก็เจอคอมเม้นนักอ่านคนนั้นค่ะ เรานี่ดีใจมากๆเลย ว่าเขากลับมาคอมเม้นเราแล้ว เราคอมเม้นตอบกลับไปค่ะ คราวนี้เราตอบกลับเขาไปแล้ว เขาก็เข้ามาคอมเม้นตอบค่ะ เขาให้กำลังใจด้วยนะคะ เรานี่ดีใจสุดๆเลยค่ะ ไม่เหมือนที่ผ่าน ที่เราตอบกลับคอมเม้นอื่นไปแล้ว กลับหายเงียบกริบ ไม่โต้ตอบกลับมาเลย แบบเหมือนเราพูดคุยอยู่คนเดียวอ่ะ แต่นักอ่านคนนี้ เขาน่ารักมากเลยล่ะ มีพูดคุยกันด้วย ถามเรื่องความเป็นห่วงเราด้วยแหละ เรานี่ดีใจบอกกับเขาว่า พอมีคอมเม้นแบบนี้แล้ว ขยันขึ้นมาเลยค่ะ เขาก็ตอบกลับมาว่า สู้ๆต่อไปนะคะ เราก็ทำของเราให้ดีที่สุด ก็พอ ประมาณนี้น่ะค่ะ เราจำได้เลยล่ะ ประโยคนี้ เรายิ่งดีใจเข้าไปอีกค่ะ เราก็บอกขอบคุณเขาไป เขาเองก็ขอบคุณเราเช่นกัน เราจำได้ว่า คอมเม้นทั้งหมดที่เขากับเราคุยกัน เยอะมากเลยค่ะ5555 พูดแล้วดีใจมากๆเลยค่ะ และรู้สึกดีต่อนักอ่านคนนี้มากเลย เราคิดถึงนักอ่านคนนั้นจังเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเขาเป็นไงบ้าง ได้ติดตามอ่านนิยายเราจนจบหรือเปล่า เพราะนิยายเรื่องนั้น จบไปแล้วค่ะ เมื่อต้นเดือนกุมภานี้เองค่ะ เราไม่รู้เลยว่า เขายังติดตามเราอยู่เปล่า แต่ที่รู้ๆก็คือ เราคิดถึงเขาค่ะ คิดถึงจริงๆนะ คิดถึงมากๆเลยล่ะ
แล้วคุณล่ะคะ มีโมเม้นแบบนี้ไหม? มาแชร์และเล่าให้ฟังได้เลยค่ะ
บุปผาหิมะโปรย (เบลล่า)
17 ก.พ. 62 เวลา 18:55 น.
999
views
14 ความคิดเห็น
ก็มีนะคะ แต่ไม่ได้โต้ตอบกันมากค่ะ
เขาแค่ถามประมาณว่า ใช่อย่างที่คิดไหม
เราถามว่าคิดอะไร
เขาตอบบางอย่างกลับมา
และสิ่งที่เขาตอบกลับมามันกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิยายค่ะ โดยเรานำมันมาเป็นแนวคิดในการเขียนนิยายของเรา ก็ดีนะคะ ได้แนวคิดมาเพิ่มเติมให้เนื้อเรื่องสนุกน่าลุ้นขึ้น
โอเย้ สุดยอดไปเลยค่ะ
เราว่าบางทีนักอ่านคงไม่รู้ตัวหรอกค่ะ ว่าเหตุใดนักเขียนต้องการเม้น
บางทีนักเขียนต้องการเพื่อนคุย กำลังใจ หรืออยากรู้ว่านักอ่านมีส่วนร่วมหรือรู้สึกอย่างไรกับนิยายของเราบ้าง
เม้นบางเม้นสามารถเป็นแนวทางหรือเป็นจุดหนึ่งที่จะพลิกเนื้อเรื่องได้เลย(ในบางครั้งนะคะ อย่างเราไม่ชอบวางโครงเรื่อง แต่ชอบด้นสด ถ้านักอ่านเม้นอะไรที่เป็นประโยชน์ และเราเห็นว่าดี เราจะปรับเปลี่ยนแนวทางของบางตัวละครทันที)
ดีจังเลยค่ะ ส่วนตัวเรา ชอบวางโครงเรื่องมาก่อนค่ะ แล้วค่อยเขียนลงไป เพราะจะได้เขียนไปอย่างต่อเนื่อง โดยไม่ต้องหยุดกลางคัน และลบทิ้งไปค่ะ
คนละสไตล์เลยค่ะ เราลองวางโครงเรื่องช่วงหลังดูเหมือนกันค่ะ แต่ไม่เคยเขียนตามนั้นเลย เลยคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับการวางโครงเรื่อง
ส่วนใหญ่แล้วมันคิดแล้วไหลมาเรื่อย แต่ถ้าดูโครงเรื่องเมื่อไหร่จะรู้สึกว่า เดี๋ยวค่อยเขียนก็ได้ แล้วก็ไม่ยอมเขียนเพราะมีโครงนี่แหละค่ะ
เราเลยต้องทิ้งโครง แล้วเขียนสดเอาดีกว่า เพราะรู้สึกว่ามันช่วยให้เราได้กระตุ้นความคิดอยู่ตลอดเวลา และทำให้เขียนได้ทุกวัน แต่ถ้าวางโครงเรื่อง มันเหมือนกับ เรามีเรื่องที่วางเป็นแนวทางไว้แล้ว จะเขียนเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าเราทำแบบนั้นมีหวังแต่งไม่จบแน่นอนค่ะ
นั่นเรียกว่า ขี้เกียจใช่ไหมคะ? เราเคยเป็นค่ะ ครั้งเดียวเท่านั้น เอาจริงๆแล้ว เราแค่โครงเรื่องเอาไว้สำหรับตอนแรกเท่านั้นเอง นอกนั้นก็วางคร่าวๆ และต่อมา ก็นึกถึงฉากตอนจบเลยค่ะ ว่าเราจะเขียนตอนจบแบบไหนบ้าง เรามีตัวเลือกให้ตัวเองด้วยนะ สองตัวเลือก และเนื้อเรื่องต่อจากนั้น ก็ด้นค่ะ ด้นไปเรื่อยๆ อย่าทำให้เฉ ไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวออกทะเลค่ะ
อุตส่าห์แอบเลี่ยงคำว่าขี้เกียจแล้วนะเนี่ย ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ แต่แหม เราเป็นพวกชอบเหม่อ พอเหม่อปุ้บเนื้อเรื่องใหม่ๆ ก็ลอยตามมาอีก บางทีอาบน้ำอยู่ยังอุตส่าห์คิดได้
จริงค่ะ เรื่องออกทะเลนี่ก็น่ากลัว พานักอ่านไปชมแค่อ่าวน่าจะเพียงพอแล้ว
หึหึหึ จริงด้วยค่ะ555 เรามีอยู่เรื่องหนึ่งนะ วางโครงเรื่องไว้หลวมมากเลยล่ะ จนต้องออกทะเลเลยล่ะ ออกทะเลอันกว้างใหญ่เลยนะ จนมันน่ากลัวมากๆเลยค่ะ เราเลยลบทิ้งไปเลยค่ะ เพราะมันมั่วและออกทะเลมากๆเลยค่ะ
น่าเสียดายจัง ไม่น่าลบทิ้งเลย น่าจะปรับเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ได้นะคะ แก้ปัญหาแบบแถกันไป 55 เปลี่ยนชื่อให้มีความหมายชวนออกทะเล ถ้าแต่งจบได้นี่ฝีมือชัดๆ 55
ในตอนนี้ เราก็ไม่ได้ทิ้งซะทีเดียวนะคะ เราพล็อตเดิม มาปรับแต่งใหม่ค่ะ และตั้งชื่อเรื่องใหม่เลยด้วย เรียกว่า สร้างเรื่องขึ้นมาใหม่เลยค่ะ อิอิอิ แต่เรื่องมันอาจจะสั้น ไปหน่อยสำหรับเรานะคะ
มีตอบกลับไปมาบ้างแบบอยากให้เป็นแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งน่ารักมากค่ะ รู้สึกเหมือนเราไม่ได้คุยคนเดียว แต่ที่รู้สึกรักเลยคือรีดตามไปอ่านและเม้นให้ในเรื่องต่อไปของเรา รู้สึกดีใจที่มีคนชื่นชอบงานเขียนของเราค่ะ ^^
เรามีนักอ่านอยู่หลายคนนะคะ ที่ติดตามทั้งผลงานเก่าและใหม่ เราดีใจมากๆเลยล่ะ
ความรู้สึกดีๆของพวกเรา ^^
แน่นอนค่ะ
มีโมเม้นนี้เหมือนกันค่ะ พิมพ์ไปก็เขินไปเหมือนเราคุยกับเพื่อนเลยค่ะไม่คิดว่าเป็นคนอ่าน ฮ่าๆ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรากำลังตันหนักมากแล้วก็ท้อแท้ประจวบกับตอนนี้นนิยายใกล้จบ พออัพไปแล้วเขาเป็นคนแรกเลยที่มาเม้น มาให้กำลังใจ คิดถึงคนอ่านที่น่ารักๆเหมือนกันค่ะ หวังว่าเขาจะติดตามนิยายเรื่องอื่นๆของเราเหมือนกัน
เราเองก็เขินเหมือนกันค่ะ ทั้งยิ้มไปเขียนไปค่ะ อิอิอิ
มีแค่ตอบนักเขียน แล้วเขามาตอบต่อเรื่อยๆ คุยสนุกมากเลยค่ะ
ยินดีนะคะ ดีกว่าไม่มีใครตอบกลับมาเลยนะ สู้ๆนะคะ
จะมีอยู่ 3 คนครับ คนแรกจะมาแนวขรึมๆหน่อย จะติชมหรือถามคำถามมีสาระ แล้วเขาก็เป็นนักเขียนด้วย เขาบอกว่านิยายผมเป็นแรงบันดาลใจให้เขา (เผอิญเขียนแนวคล้ายๆกันด้วย) ได้ฟังแบบนี้ก็ดีใจครับ คนที่สอง จะออกแนวลุ้นเรื่องใครเป็นพระเอก จะลุ้นความสัมพันธ์ระหว่างตัวละคร คนนี้คุยสนุกครับ คอมเม้นท์คุยกันไปมากับผมอยู่เสมอ คนที่สาม เหมือนมาสรุปไฮไลท์ทุกตอนที่เขาอ่าน 5555 คนนี้เม้นท์เยอะสุดละครับ เม้นท์ทุกตอนเลย ผมก็แฮปปี้กับเขาดีนะ บางทีก็ถามเรื่องที่ค้างคาใจบ้าง เช่น นิยายเรื่องนี้อิงเรื่องจริงรึเปล่า หรือสังคมในนิยายผมมีทาสไหม อันนี้ผมก็จัดแจงตอบไปหมดละครับ
โหยยย! ดีใจด้วยนะคะ ของเรานี่มีแค่คนเดียวก็พอใจแล้วค่ะ หนึ่งเดียวในใจเลยน้าาา
มีครับ มีสองครั้ง ครั้งแรก สมัยผมยังเริ่มตั้งไข่ มีคนอ่านซึ่งเรียนมหาวิทยาลัยแล้วเข้าส่วข้อความมาหาผม ซึ่งผมตกใจมากกกกกกก จากนั้นเราก็พูดคุยไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ก็มีแอบส่องบ้างแต่ไม่ได้พูดคุยแล้ว
ครั้งที่สอง ครั้งนี้คือพีคมาก ๆ คือเขามากดแอดเพื่อนในเฟสบุ๊กของผมก่อน ตอนแรกก็ไม่กดรับเพราะไม่อยากรับเพื่อนแล้ว แต่พอได้ไปส่องเฟซบุ๊กของตัวเขา ก็รีบกดรับทันทีเพราะรสนิยมตรงกัน แต่ก็น่าอายนิดหนึ่งครับ เขาทักมาหาผมตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว แต่ผมเพิ่งมาคุยโต้ตอบกับเขาเมื่อวันศุกร์ (แฮะๆๆ) ผมกับเขาก็มีพูดคุยจิปาถะไปบ้าง มีแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกัน ตอนนี้ก็มีคุย ๆ กันครับ มีบ้างก็มาทักทายผมเรื่องตัวละครในเกม 55555555
เวลาท้อหรือหมดกำลังใจ ก็คิดถึงข้อความที่เขาส่งมาหาผมในตอนแรก ว่าอย่างน้อยก็มีคนมองเราอยู่ใกล้ ๆ ตัวนี่เองละครับ
โอ้โหหห! สุดยอดไปเลยค่ะ ดีใจแทนด้วยนะคะ
(ยิ้มกริ่ม)
มีอยู่หลายคนเหมือนกันค่ะ แต่ช่วงนี้เขาไม่คอมเม้นต์ในหน้านิยายเลย (T^T) แต่เขาไปส่งข้อความลับถามสารทุกข์สุขดิบกับเราในเฟสแทน
แต่ก็ยังดีนะคะ ที่มีมาบ้าง แค่ในหน้านิยายเราก็ดีใจแล้วค่ะ
เขาบอกว่าจะรอเปย์ทีเดียวเลยไม่อยากมาคอมเม้นต์เร่ง ถึงแม้จะเหงาไปบ้างแต่ก็แอบปลื้มค่ะ
ดีใจด้วยนะคะ
เคยมีค่ะ สมัยใช้ไอดีเก่าลงนิยาย (ที่ตอนนี้ลบทิ้งไปหมดเเล้ว)ตอนนั้นเขียนนิยายเพิ่ง้ปิดเรื่องใหม่ๆ เเล้วมีนักอ่านที่ไม่ใช่เมมเบอร์มาอ่านค่ะ เขาก็คอมเมนต์ติดตาม ลงไปกี่ตอนๆก็มาเม้นต์ติดตาให้กำลังใจ จำได้เเม่นเลยคือมีวันนึงที่เราอัพนิยายตอนใหม่ไป (ตอนนั้นอัพทุกวัน) เเล้วมีคอมเมนต์เเบบนอนเมมมาเม้นคนนึง เข้ามาเม้นเเล้วบอกว่าเค้าเป็นเพื่อนของคนที่มาเม้นให้ประจำคนนั้นนะ จะมาบอกว่าวันนี้คนนั้นไปธุระที่ต่างจังหวัด ไม่มีเน็ต เลยฝากให้เขามาคอมเม้นต์เเทนให้ว่าเดี๋ยวคนนั้นจะกลับมาอ่านนะ สู้ๆล่ะ เพราะกลัวว่าเราที่เป็นนักเขียนใหม่จะไม่มีกำลังใจเขียนต่อค่ะ
จำชื่อแฝงคนนั้นได้อยู่เลยค่ะ ขึ้นใจเลย รู้สึกแฮปปี้มากๆ
ยินดีด้วยนะคะ
มีจ้า มีแฟนคลับคนหนึ่งน่ารักมาก อ่านและคอมเม้นท์นิยายที่เราเขียนให้ทุกเรื่องทุกตอนเลยค่ะ
แล้วก็มีนักอ่านอีก2-3คน แม้จะไม่ว่าง แม้จะห่างหายไป แต่เขาก็ไม่ลืมเรา ยังกลับมาพูดคุยทักทายกันเสมอเลย น่ารักมากค่ะ
แต่ตอนนี้นิยายเราเหงาๆ เพราะเขาต่างไม่มีใครว่างมาอ่าน หรือคอมเม้นท์ให้
สู้ๆนะจ๊ะ เราขอเป็นแทนให้กำลังใจก็แล้วกันค่ะ (ไม่ขอก็จะให้)ค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ
ขอบคุณมากจ้า. ตอนนี้ก็เอานิยายเก่ามารีไรท์อยู่จ้า
จ้าาาาา
มีครับ ตอนช่วงแต่งนิยายเจ้าหญิงชิรินกับเจ้าชายไคซิส มีคนเม้นอยู่เกมือนกันว่าอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเลย555 แต่ผมชอบนะ เค้าบอกตรงดี
อื้ม ดีมากเลยค่ะ ที่คุณนักอ่านคอยเตือน ดีใจด้วยนะคะ
ตอนลงนิยายเรื่องแรกที่นี่ค่ะ หลังเขียนจบสักพักกำลังนั่งตรวจคำผิด มีคุณนักอ่านผู้น่ารักเข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ เราก็เลยตอบทุกอันค่ะ (เขาอ่านตอนหนึ่งคอมเม้นท์ทีหนึ่ง เราก็รีเฟรชตอบ) คุณผู้อ่านอ่านยาวตั้งแต่ตอนแรกจนตอนจบ น่าจะประมาณตีสอง-ตีสาม เลยค่ะ ก็ยังพิมพ์คอมเม้นท์กัน เป็นโมเม้นท์ที่ทุกวันนี้นึกถึงก็ยังแฮปปี้ค่ะ
**ตัวอักษรไม่เท่า
ดีใจจังเลยนะคะ พูดคุยกันจนลืมเวลาเลยทีเดียว อิอิ
ไม่มี
ไม่มีเลยเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ
ขอบคุณครับ
จ้าาาา
ทางกระผมก็มีนะครับ มีคนหนึ่งชอบแนวสงคราม เห็นโผล่มาทุกตอนในแทบทุกเรื่องในหมวดสงครามเลย อีกคนหนึ่งเป็นนักเขียนฝ่ายซ้ายจัดผู้ชื่นชอบคอมมิวนิสต์ครับ
ช่างโชคดีจริงๆเลยค่ะ
ขอบพระคุณครับ
ถามว่ามีคนอ่านเยอะหรือเปล่าดีกว่าค่ะ5555 เเต่เพิ่งเริ่มเองจะสู้
ต่อไปปปป
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?