(ช่วงพักสายตา) มาแชร์ความละมุนที่เขียนไปก็ต้องอมยิ้มไปกันค่ะ
ตั้งกระทู้ใหม่
เอาล่ะเริ่มเลยก็แล้วกัน...
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่?”
เหยียนเจี๋ยมองมู่หรงอวิ๋นที่สวมเพียงเสื้อคลุมบาง ๆ ในมือถือผ้าสีขาวผืนหนึ่งเอาไว้ คล้ายกับว่านางกำลังจะเช็ดผมที่เปียกชื้นของนางแต่เขาดันเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
ท่านอาจารย์ในยามนี้หาได้ดูแข็งกร้าวเช่นในยามปรกติแต่กลับดูบอบบางน่าถนุถนอม
ภายใต้แสงตะเกียง นางราวกับบุปผายามเบ่งบานกลิ่นหอมขจรดูงดงามน่าหลงใหล เสื้อคลุมสีแดงสดเปียกชื้นแนบไปกับเรือนร่างที่มีส่วนโค้งเว้าอย่างเย้ายวน ริมฝีปากของนางแดงสดโดยที่ไม่ต้องแต่งแต้ม เส้นผมสีเงินยาวสยายแนบไปกับแก้มที่ขาวเนียนประดุจหยก พอยิ่งทอดสายตามองต่ำลงมาก็ยิ่งพาให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่ม น้ำเสียงในยามที่เอ่ยออกมาจึงค่อนข้างที่จะแหบพร่า
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ” เหยียนเจี๋ยเบนสายตาไปอีกทาง
หึ! นี่เขาเขินอย่างนั้นรึ
“ไปกินข้าวกันเถิดข้าหิวแล้ว” มู่หรงอวิ๋นแสร้งเดินผ่านหน้าเขาออกไปที่ด้านนอก
“อาจารย์ท่านยังแต่งกายไม่เรียบร้อย”
“นี่เจ้าถือสาด้วยอย่างนั้นรึ”
“ข้าแค่กลัวว่าท่านจะไม่สบาย” เหยียนเจี๋ยกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก
“หึ” ช่างเป็นคนที่ปากแข็งนัก ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็จับจ้องเรือนร่างของข้าตาไม่กระพริบ แต่ปากกับเอื้อนเอ่ยอย่างมีเหตุมีผล
“หากข้าไม่สบายก็ยังมีเจ้าอยู่ไม่ใช่รึ หรือว่าเจ้าไม่คิดที่จะดูแลข้าแล้ว” มู่หรงอวิ๋นยิ้มพลางเอ่ยถาม
“ข้าจะไม่ดูแลท่านได้อย่างไร” เหยียนเจี๋ยขมวดคิ้ว
“เช่นนั้นยังจะต้องกลัวอะไรอีก” มู่หรงอวิ๋นยิ้ม
“มานี่” มู่หรงอวิ๋นนั่งลงที่เก้าอี้พลางกวักมือเรียกให้ชายหนุ่มมานั่งที่ด้านข้าง
เหยียนเจี๋ยเดินเข้ามาหานางอย่างว่าง่าย “มีอะไรหรือขอรับ”
มู่หรงอวิ๋นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “นั่งลง กินข้าวเป็นเพื่อนข้า”
“ขอรับ” เหยียนเจี๋ยทรุดกายลงนั่งข้างกายของนางพลางแย่งผ้าในมือมาเช็ดเส้นผมที่เปียกชื้นของนางอย่างเบามือ
นางก็มักจะไม่ค่อยใส่ใจกับร่างกายของตนเองทำให้เขาต้องคอยเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา หลังจากเช็ดเส้นผมของนางจนแห้งดีแล้วเขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เช่นนี้ถึงจะดี...
มู่หรงอวิ๋นเพ่งพินิจเขา “เจ้านี่นับวันยิ่งทำตัวราวกับเป็นสามีของข้า”
“ก็ใครว่าไม่ใช่เล่า” เหยียนเจี๋ยกล่าวเสียงเบา ระหว่างเขาและนางที่ขาดไปก็มีเพียงพิธีแต่งงานที่ถูกต้องก็เท่านั้น แต่เรื่องแบบนั้นใครจะไปสนกันเล่า จะแต่งหรือไม่นางก็ต้องเป็นพระชายาของเขาอยู่ดี
“หน้าไม่อาย” มู่หรงอวิ๋นหัวเราะออกมาเบา ๆ
玉兰 (Alis)
11 มี.ค. 62 เวลา 11:42 น.
1,209
views
15 ความคิดเห็น
น้องน่ากดจริง เข้าใจเจาเหยาเลย55
จับมือค่ะ (ฮ่า ๆ) ตอนดู Ep.32 แทบอยากจะทะลุจอไปสิงร่างเจ้เหยาเลย555
เหตุการณ์หลังจากที่พระเอกกับนางเอก แข่งกันล่ากระต่าย ซึ่งพนันกันไว้ว่า ถ้านางเอกชนะจะบังคับให้พระเอกช่วยงานครัว ส่วนถ้าพระเอกชนะ เขาจะขอให้เธอทำอะไรให้เขาอย่างหนึ่ง (แต่ยังไม่บอกว่าอะไร) สรุปว่าผลคือพระเอกแพ้ แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้น...
ภายในความมืดมิดของป่ากว้าง มีเพียงแสงตะเกียงส่องนำทาง หนุ่มสาวทั้งสองบนหลังม้า ต่างพากันโล่งอกโล่งใจที่สารภาพความในใจของทั้งคู่ออกมาเสียสิ้น แม้รอบกายจะมืดมิด แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนสว่างไสวขึ้นมาอย่างประหลาด วิคตอเรียเหลือบมองไปที่ชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากถามอีกว่า
“แล้วสรุป..สิ่งที่นายจะขอให้ฉันทำคืออะไรกันแน่?”
“ฉันอยากจะจูบเธอน่ะ”
แดเนียลตอบ ด้วยท่าทางที่ไม่เหนียมอายเหมือนเมื่อครู่นี้อีกแล้ว เขาเหลือบมองหญิงสาวว่าจะมีปฏิกิริยายังไงกับคำขอนี้ ก็เห็นเธอยิ้มน้อยๆก่อนจะกระซิบบอกเขาว่า
“มานี่มา..”
เหมือนสวรรค์ทั้งใบหล่นลงมาทับเขา แดเนียลตกตะลึงจังงังทำอะไรไม่ถูก เขาตัวแข็งทื่อขณะที่หญิงสาวบังคับม้าของเธอให้เข้าประชิดกับม้าของเขา จนต้นขาของทั้งสองเบียดชิดติดกัน เธอโน้มตัวเข้าไปหาเขา ก่อนจะกระซิบอีกครั้งว่า
“หลับตาก่อน..”
เขาทำตามอย่างว่าง่าย พลางก็รู้สึกว่าริมฝีปากจิ้มลิ้มของเธอ แตะลงตรงข้างแก้มของเขาอย่างนุ่มนวล ก่อนที่คนรักของเขาจะไสม้าออกห่าง และพูดทิ้งท้ายไว้ว่า
“คนแพ้..ก็เอาไปแค่นี้ละกัน อย่าลืมที่สัญญากันไว้ด้วย คืนนี้ฉันจะใช้งานนายให้หนักเลย”
อ่านแล้วทำไม่รู้สึกสงสารแดเนียลเนี้ย555
ลองอ่านตอนต่อจากนั้นครับ จะสงสารหนักกว่าเดิมอีก 5555
มันคงไม่มีอะไรในกอไผ่ใช่ไหมคะ?
ไม่บอกครับ 55555 เดี๋ยวสปอยล์
ชิส์ ชิส์ ชิส์ ชิส์ ชิส์
ไลลินธ์กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับของโปรดของชายหนุ่มเป็นจำนวนมาก ซึ่งกว่าครึ่งก็ล้วนแต่เป็นอาหารหวานทั้งสิ้น
"มาแล้วๆ" เธอวางจานขนาดพอดีมือลงข้างหน้าชายหนุ่ม ในจานมีเค้กชิ้นเล็กหลากหลายหน้าวางเรียงกันอยู่ เธอมองอย่างพึงพอใจก่อนส่งน้ำเปล่าแก้เลี่ยนแก้วใหญ่ๆ ให้ซีเอ็กซ์ "ดูอะไรอยู่เหรอ?"
หญิงสาวนั่งลงฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรนอกจากคำว่า 'อ่านบอร์ด' แล้วก้มหน้าก้มตาทำแบบนั้นต่อไป
"เธอไม่กินอะไรหน่อยหรือ?" เขาเงยหน้ามองด้วยแววตาอ่อนโยนเพียงครู่แล้วก้มสายตากวาดตัวหนังสือต่อเพื่อซ่อนมันไว้ "อยากได้อะไรหรือเปล่า?"
"ไม่ค่อยอยากกินอะไรน่ะ กินมื้อเย็นเดี๋ยวเสียกิจวัตร" เธออมยิ้ม แม้จะเพียงเสี้ยวเดียว แต่เธอก็สังเกตเห็นแววตาอ่อนโยนนั้นได้
"กินเถอะ เธอเอาแต่ดูแลฉัน ถึงเวลาของเธอแล้ว..." ชายหนุ่มตอบตามตรง "ฉันเป็นห่วงนะ มากด้วย"
"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก..." เธอยิ้ม "แต่...ขอบคุณนะ"
"เธอไม่ชอบถูกเป็นห่วงเหรอ?"
"บางครั้ง ในใจลึกๆ มันเหมือนโดนดูถูกล่ะมั้ง ที่คนอื่นต้องคอยกังวลกับเรา ฉันแค่ อยากจะดูแลคนอื่นให้ดีที่สุด แบบที่ไม่ต้องคอยถูกปกป้อง"
(ผมสื่อสารไม่เก่ง แก้ไขทีครับ)
"โดนดูถูก?" เขาทวนคำ "ฉันไม่เคยคิดจะดูถูก เพียงแต่ ฉันไม่อยากให้เธอต้องฝืนตัวเอง"
ไม่ทันได้ไปตอบกระทู้นั้นเอาเป็นว่าตรงนี้เลยละกันเนอะ ^^
"นี่เธอจะไม่กินอะไรสักหน่อยหรือ?" เขาเงยขึ้นหน้ามองเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยน ทว่าเพียงครู่เดียวเขาก็หรุบสายตาลง เขาแสร้งจับจ้องไปที่ตัวหนังสือเพื่อซ่อนความรู้สึกต่าง ๆ เอาไว้อย่างมิดชิด "นี่ใจคอเธอจะไม่กินอะไรเลยจริง ๆ หรือ?"
"ตอนเย็นฉันไม่ค่อยอยากกินอะไรน่ะ เดี๋ยวอ้วนขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ" เธออมยิ้ม แม้จะเพียงแค่ชั่วขณะ แต่เธอก็สังเกตเห็นแววตาอ่อนโยนของเขา
เมื่อเธอปฏิเสธเขาจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่คล้ายจะไม่พอใจ "อย่างน้อยเธอก็ควรกินอะไรสักหน่อย หากเป็นโรคกระเพาะขึ้นมามันจะยุ่งเอานะ" ชายหนุ่มเอ่ยตามตรง "ถ้าเธอไม่สบายขึ้นมา ฉันจะเป็นห่วงไม่เข้าใจหรือไง"
"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก..." เธอยิ้ม "แต่ก็...ขอบคุณนะ"
ขอบคุณครับ5555
ไม่มีละมุนพระเอกนางเอกอ่ะครับ ;w;
มีแต่พระเอก1 กับพระเอก2 เป็นเรื่องหลังจากที่สองพี่น้องโดนไล่ออกจากบ้านครับ
ก็..ละมุน(มั้ง)....
แฝดผู้พี่เอื้อมมือเตะไหล่น้องชาย และยิ้มให้เหมือนทุกครั้งที่เขาบอกน้องว่าทุกสิ่งจะผ่านไปด้วยดี
“ครอบครัวไม่ได้ส่งเสียเราแล้วนะ...”
ฝูเอินพูดพลางก้มหน้านิ่ง อุปสรรคภาระครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าที่เคยเผชิญ
ปี่อ้านดึงตัวน้องเข้ามาหาเอาหน้าผากชนกันเหมือนที่ผ่านมา ยามต้องจับมือฝ่าฟันกันไปเพียงสองพี่น้อง
“เราจะทิ้งกันได้ไงล่ะ”
จิ้นเอาเองก็ได้
o-0 ด..เดี๋ยวครับ
จริงๆพระเอกนางก็มีแหละครับ แต่ตอนที่ว่ายังไม่ได้ลงเว็บ เลยเอาเรื่องจากตอนที่ลงไปแล้วก่อน ;w;
แต่ความรักระหว่างพี่น้องก็ดูละมุนไปอีกแบบนะคะ มันดูอบอุ่นดี เราชอบ
ก็จริงครับ ความรักแบบพี่น้องก็น่ารักอบอุ่นดี แถมถ้าเป็นแฝดที่สนิทกันมากๆผมว่ามันเป็นสายสัมพันธ์ที่สวยงามน่าค้นหาดีนะ
เหมือนสองด้านของบางสิ่ง ที่เป็นอิสระต่อกัน แต่ก็เป็นหนึ่งเดียวกัน
ความละมุนไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นระหว่างคู่พระนางเสมอไปหรอกค่ะ เราว่าความละมุนมันเกิดได้ทั้งกับพี่น้อง หรือแม้แต่ระหว่างเพื่อนเองก็มีโมเม้นนี้ได้เช่นกันค่ะ
มีแต่ความละมุนของสองพี่น้องค่ะ ฮาาา พระเอกยังไม่ออกตัวเพราะนางเอกยังเด็กอยู่ ต้องรอให้โตก่อน 555 จะได้ไม่โดนประนาม
หมับ
"เฮือก!"
"เชลีน อย่าตกใจ นี่เราเอง" อกอีแป้นจะแตก! สัมผัสจากฝ่ามือเล็ก ๆ แตะตรงไหล่อย่างแผ่วเบาทว่าทำเอาสะดุ้งเฮือก นรินทร์รีบหันขวับไปหาเจ้าของเสียงอย่างร้อนรน
"เชร่า? มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย" กระทั่งพบคนที่คุ้นเคยถึงได้ยกมือทาบอก ถามเสียงขุ่นใส่น้องสาวฝาแฝดกระทั่งโดนเด็กน้อยสวน
"เราต่างหากที่ต้องถาม ทั้งที่ถึงเวลาพักแล้วแท้ ๆ ทำไมถึงไม่ยอมนอน"
"จู่ ๆ ก็แอบออกมาเดินเล่นในสวนแบบนี้ เกิดพี่เอเดรียนจับได้จะโดนดุเอา" ถ้อยคำเตือนอย่างจริงจังและตรงไปตรงมาตามประสาแม่นางเอกผู้ใสซื่อ
ฟังแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ เมื่อเช้าก็เพิ่งจะโดนแกล้งจนหน้าหงอ มาคราวนี้ก็ยัง...
"นี่แอบออกจากห้องนอนมาเพื่อตามหาเราใช่มั้ย เชร่า"
"อึก กะ ก็... ตอนอยู่บนเตียงคนเดียวมันเหงา ไม่มีเชลีนอยู่ด้วยแล้วเรานอนไม่หลับ" ...อุตส่าห์ออกมาตามหาเธอด้วยความเป็นห่วง
ท่าทีขี้อ้อนนั่นก็ด้วย ตอนโดนนรินทร์จี้จุดแล้วสารภาพออกมาโดยง่ายแบบนั้นมันทั้งน่ารักน่าชัง อดไม่ได้จนต้องลูบหัวกับยืดแก้มเบา ๆ
"เชลีน กลับกันเถอะ เราง่วงแล้ว"
"ค่ะ กลับก็กลับ ป่ะ ไปนอนกัน" ใจนรินทร์อ่อนยวบทันทีที่เห็นแม่น้องสาวทำปากมุบมิบ เอื้อมไปจับมือของน้องสาวมากุมไว้ก่อนสองพี่น้องจะพากันเดินดุ๊กดิ๊กกลับห้องนอนในตำหนัก
ระหว่างนั้นก็แอบหลบคุณเมดเป็นพัก ๆ ไม่นานพวกเธอทั้งคู่ก็มาถึงห้องโดยสวัสดิภาพ
ตุ้บ
แน่นอนว่าหลังจากนั้นเชร่ารีบทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม หลับตาพริ้มพร้อมลากเธอมากองข้างกันด้วยทั้งที่ยังกอดแขนไว้ไม่ยอมปล่อย จะให้สะบัดออกเพราะความอึดอัดก็เกรงใจนัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นที่จ้องมองมา
"ฝันดี" นรินทร์เลยตัดบทด้วยคำนั้น เรียกรอยยิ้มจากเด็กแสบก่อนจะหลับตาพริ้ม ปล่อยให้เธอมองเสี้ยวหน้าแฝดน้องอย่างขบขันก่อนจะปิดตาตามไปในทันที
เป็นแนวเกิดใหม่แหละค่ะ
มีความมุ้งมิ้ง คริ คริ
ฟีลน้องติดพี่ค่ะ 555 มีเพื่อนเล่นอยู่แค่คนเดียว นางเหงา
เคยคิดจะเขียนฟีลแบบพี่ชายที่ติดน้องสาว แต่ไม่รู้ว่าเขียนไปเขียนมามันกลายเป็นฟีลพี่ชายสายเปย์ได้ยังไง555
เราก็เจียนในฟิคนะคะ พี่ติดน้อง ออกแนวกันท่าผู้ชายที่มาจีบ 555 เจอกันทีไรตีกันทุกที แต่ดันมีคนจิ้นซะงั้น
เหมือนกันเลยค่ะ555
ตอนล่าสุด มีแค่นี้
มีฟามน่ารัก อิอิ
คุณพระเอกนามสกุลกรินญาค่ะ ตอนแนะนำตัวเองก็บอกว่าชื่อกรินญา น้องแรมซีย์เลยเรียกว่าญาญ่า ทั้งเรื่องมีคนเดียวที่เรียกแบบนี้ ฮามาก ล้อยันโตค่ะเรื่องนี้ เด็กคนอื่นเรียกครูกริน
คนสนิทๆ หน่อยเรียกวิค มาจากวิคเตอร์
ที่มาของเรื่องนี้คือ ไปเล่นคอมมูด้วยชื่อกรินญานั่นล่ะ แล้วในแก๊งป่วนเขาเรียกว่าญาญ่า พอจบเกมเราเอาคาร์แรกเตอร์มาเขียนนิยายเลยเอามาล้อกันต่อ
ยังไม่ได้แต่งนิยายมา 4 วันละ555555555
มีแต่เพลงฟังเพลินใจ
1.Bitter world
อ้อ ช่วงนี้ฟังคนอวดผีกับประสบการณ์ขนหัวลุกอยู่ค่ะ
ช่วงนี้จะฟังพวกเรื่องผี ไสยศาสตร์เยอะมากเลย
นี่แหละความละมุนในช่วงนี้(ฮา)
อยากอ่านแนวผี แต่ยังไม่เจอเรื่องไหนสนุกเลย มีแต่อ่านแล้วจะหลับ
เราก็ไม่ค่อยอ่านค่ะ ฟังเอาแทน ฟังแล้วมีอรรถรสมากกว่าอ่าน
เราฟังแล้วมันก็ไม่กลัวอยู่ดีอ่ะค่ะ สงสัยจะเป็นเพราะขลุกอยู่กับพวกสว่างมาตั้งแต่เด็ก เลยเห็นอะไรสยอง ๆ จนชิน
เราก็เป็นอีกคนที่ชินกับเรื่องนี้ค่ะ เลยอ่านเรื่องสยองแล้ไม่ค่อยอินเท่าไร ยิ่งถ้าเรื่องไม่ make sense จบเลย
คือเมื่อก่อนเคยกลัวผีนะ พออยู่ไปอยู่มา เอาเป็นว่าอยู่กับรอบตัวที่อุ่นหนาฝาคั่ง คุยกันเหมือนคนปกติเลยไม่รู้จะกลัวไปทำไม
เราว่าความเคยชินนี่น่ากลัวนะคะคุณมิรัน เดี๋ยวนี้ขนาดหนังผีที่เขาว่าสยองเรายังนั่งดูไปจับผิดไปเลย555
นางเอก : ไปกินเหล้ามาอีกแล้วละสิ
พระเอก : รู้ได้ยังไงจ๊ะที่รัก
นางเอก : กลิ่นละมุดออกซะขนาดนี้
...
...
อ้าว ละมุนนี่หว่า โทษที อ่านผิดครับ
นี่ก็เอาทุกดอก555
มุกนี้ยังไม่ค่อยโอค่ะ
55555555
คุณมิรันก็ยอมเขาหน่อยก็ไม่ได้
ไม่มีความละมุนอ่ะ ตัวละครนี้ไม่ใช่พระเอกนะ เขาโดนนางเอกตบอ่ะ แล้วนางเอกก็ไล่ให้ออกไป เพราะว่าไปชกของคนที่นางเอกกำลังพูดอยู่ด้วย เพราะความหึงหวงนั่นเอง
โถ่... ไร้น้ำตาลเลยวันนี้
วันนี้เราเขียนแต่ฉาก ฆ่าและก็ฟันทิ้ง มีแต่ฉากนองเลือด และความเศร้าของเรื่อง ไม่มีฉากมุ้งมิ้งเลยยยย เราเขียนมาวันสองวันติดแล้ว เมื่อวานนี้ก็ฉากทะเลาะกัน และก็ฉากนางเอกร้องไห้ ฮืออออ ขอโทษด้วยนะคะ ไม่มีฉากหวานๆมาให้แชร์เลย
ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอาไว้โอกาสหน้าค่อยมาตั้งกระทู้แชร์ความโหดของพระนางแทน555
อย่าขำเช่นนั้นสิคะ แงะ
ตอนนี้เราก็กำลังเขียนฉากฆ่าล้างบางอยู่เหมือนกันค่ะ ก็เลยต้องเอาความละมุนมากลบเกลื่อนซะหน่อย
โอ้โหยยย
กำลังตัน เอาของเก่ามาให้อ่านกันค่ะ ไม่ใช่เรื่องของพระนาง เป็นเรื่องของพ่อแม่แต่ละมุนไม่แพ้รุ่นลูกเลย โรแมนติกให้ฟีลวนิดาปริศนาบ้านทรายทองมาก 55555
คู่นี้ก็น่ารักค่ะ
หวานเกินหน้าเกินตาวัยรุ่นเลย 55555
จริงค่ะ ขนาดอ่านแค่ตรงนี้ยังเผลอนึกไปว่าคู่นี้เป็นพระนางไปแล้ว555
เหมือนเป็นตอนจบของนิยายรักที่พระนางมาเล่าให้ลูกฟังว่ารักกันได้ยังไง 55555
น่าอ่านจัง
ขอแก้ค่ะ องครักษ์หนุ่มได้ยินเสียงร้องไห้ ของใครของคนหนึ่ง เขาจึงเดินไปดู มืดๆค่ำๆแบบนี้แล้ว ยังมีใครมาร้องไห้แถวนี้นะ เขาเดินไปถึงแล้ว ถึงกับชะงักค้างไปทันที
"อะ องค์หญิง มานั่งร้องไห้อะไรอยู่ตรงนี้"
ฉันได้ยินเสียงของใครคนหนึ่ง แล้วหันไปมองทันที ที่แท้แล้ว ก็เป็นท่านองครักษ์นั่นเอง พอเขาเห็นว่าฉันร้องไห้ เขาก็มีท่าทีตกใจเล็กน้อย เขาทำท่าจะมาพยุงตัวฉัน ฉันจึงลุกขึ้นยืนทันที
"เหตุใดองค์หญิงทรงร้องไห้กัน?"เขาถามขึ้น
ฉันรีบเช็ดน้ำตาของตนเองออกไป
"ทุกอย่างเลวร้ายไปหมด"ฉันว่าขึ้น
"เลวร้ายตรงไหนหรือพะย่ะค่ะ ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี เหตุใดองค์หญิงพูดเช่นนั้นล่ะพะย่ะค่ะ?"เขาเอ่ยบอก พลางมองหน้าฉัน
"ทุกคนกดดันข้าหมดเลย"ฉันว่าขึ้นพลางมองเขาไปด้วย รู้สึกเก็บกดทุกอย่าง
"ใครกดดันองค์หญิงหรือพะย่ะค่ะ?"เขาเอ่ยถามขึ้น
"ท่าน.....เขากดดันข้า วันนี้ข้ากับเขาทะเลาะกัน"ฉันพูดพลางกลืนน้ำลายลงคอ
แล้วจากนั้นนางเอกเราก็ขอให้พระเอกมาพูดคุยกันต่อ ที่ใต้ต้นไม้ มีเก้าอี้ยาวให้นั่ง พอนางเอกเล่าเรื่องราวของวันนี้จบแล้ว พระเอกบอกว่า จะปกป้องและคุ้มครองเอง พระเอกยังบอกอีกว่า จำไว้กระหม่อมจะปกป้องและคุ้มครององค์หญิงให้ดี อย่าได้เก็บไว้เพียงผู้เดียวอีกเลย
พระเอกของเราน่ารักไหมล่ะคะ 5555
น่ารักคร้า
ค่ะ55555 เขาอบอุ่น
พระรอง-นางรอง เป็นการเปิดตำนานรักที่ไม่รู้จะทำให้จะทำให้รักยังไง555 นางเกลียดพระรองตั้งแต่แรก
"ไม่เป็นมืออาชีพเลยนะครับ" ไบรอันบอกกับหญิงสาว "ขอสงบศึก ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง"
นี่ไม่ใช่คำดูถูก แต่มันมาจากใจจริงของไบรอัน อีกฝ่ายกัดฟันกรอด พาดลูกธนูขึ้นใหม่อีกครั้ง
"คิดจะทำอะไรครับ?" ไบรอันถามให้คิด "ผมไว้ชีวิตคุณนะ"
เธอไม่หยุด เล็งไปที่ไบรอันอย่างอาฆาต ส่งพลังเวทไปที่ลูกศรจนมันเปล่งแสงสีแดงสว่าง ก่อนจะปล่อยลูกออกไป จากนั้นมันก็แยกออกเป็นหกสายพุ่งไปที่ไบรอันในมุมต่างๆ มันคือทักษะ 'ศรทวงแค้นฉ้อทิศ' นั่นเอง เรียกได้ว่าสมชื่อแบบสุดๆ
ด้วยประสาทรับรู้ที่ฉับไว ไบรอันพลิ้วหลบลูกธนูเวทมนต์ที่พุ่งมาได้ทั้งหมด ก่อนจะสร้างกำแพงจิตป้องกันศรเวท แม้อีกฝ่ายจะกระหน่ำยิงอย่างไรก็ไร้ค่า ในครั้งสุดท้าย เธอตัดสินใจใช้พลังเวทเกือบแสนหน่วยสร้างลูกศรเวทที่รุนแรงนับได้หลายสิบ ทว่า เมื่อยิงออกไป ลูกศรก็แตกกระจายออกราวกับเศษแก้ว อาจเป็นเพราะเธอถูกอีกฝ่ายทำลายสมาธิก็ได้
"คุณไม่มีวันยิงผมโดนหรอก ใจที่ปั่นป่วนแบบนั้นน่ะ ฆ่าผมไม่ได้หรอก" ไบรอันข่ม ที่จริงมันเพราะทักษะเผ่าพันธุ์ล้วนๆ "มองมาที่ผมสิ..."
ไบรอันที่กระตุ้นอีกฝ่ายเสร็จไม่รอช้า เคลื่อนตัวเล็กน้อยก่อนสับเท้าวิ่ง ปลดปล่อยความเร็วที่ตัวเองไม่เคยได้สัมผัส ด้วยความเร็วของม้าป่าอันน่าตกใจ ไบรอันก็ออกวิ่งไปทั่วจนดวงตาที่แฝงความลนลานของอีกฝ่ายเล็งเป้าไม่ได้
ชายหนุ่มรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนเขาได้ถือกำเนิดเป็นคนใหม่ ท่วงท่าที่ก้าวไป เพิ่มสู่ความเร็วที่สายตาไม่อาจไล่ทัน รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนลมหอบได้พาชายหนุ่มมาอยู่ข้างเธอแล้ว
"อย่าให้ภาพของผม หลุดลอดสายตาของคุณไปได้ล่ะคนเก่ง..." ไบรอันพูดทิ้งท้ายตอนวิ่งผ่านอีกฝ่ายเพื่อปลีกตัวออกไป "ถ้ามองทันล่ะก็นะ!"
ฉากบู้นี่มันละมุนยังไงเนี้ย เค้างงอ่ะ555
"อย่าให้ภาพของผม หลุดลอดสายตาของคุณไปได้ล่ะคนเก่ง..." ไบรอันพูดทิ้งท้ายตอนวิ่งผ่านอีกฝ่ายเพื่อปลีกตัวออกไป "ถ้ามองทันล่ะก็นะ!"
ผมว่ามันแอบอ่อยนะ555
ทำไมเราอ่านแล้วขำ โดยเฉพาะตอนที่ว่า
"คุณไม่มีวันยิงผมโดนหรอก ใจที่ปั่นป่วนแบบนั้นน่ะ ฆ่าผมไม่ได้หรอก" ไบรอันข่ม ที่จริงมันเพราะทักษะเผ่าพันธุ์ล้วนๆ "มองมาที่ผมสิ..."
นี่มันเก๊กหล่อมาก ทั้งที่ทักษะเผ่าช่วย 555
จะว่าไป ถามหน่อยครับ จะทำให้คนที่เกลียดรักเราได้ไง (ไม่เอาทุบหัวลากเข้าถ้ำนะ555)
กำลังจะเสนอเช่นนั้น 5555
อื้อ.. มันต้องมีฉากเสียสละอ่ะ
แบบเราโกรธเขามาก เกลียดมาก แต่ตอนที่เราลำบาก เขาก็เป็นคนแรกที่เขามาช่วยเรา เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยไรงี้ จนทำให้เรารู้สึกสับสน ทั้งที่เกลียดแท้ๆ แต่ทำไมต้องมาทำดีกันฉันด้วย...?
แล้วจากนั้นตัวเอกจะเผลอมองตามเขา สงสัยในการกระทำของเขา และก็จะเผลอรักไปโดยไม่รู้ตัว ><///
มุ้งลวด เอ้ย มุ้งมิ้งมาก^___^
เรื่องคือ หัวหน้าของนางรอง สั่งให้พวกนางและเพื่อนๆ รุมผู้เล่นไร้ทางสู้ พระรองไปช่วย ฆ่าเพื่อนนางเอก นางเลยเกลียด
"ฉันจะหักคอนาย!!!"
ความละมุนในช่วงนี้ของนิยาย ก็คงจะตอนล่าสุดที่ยังไม่ได้ลง แต่ก็อปมาให้อ่าน (หัวเราะ)
ฉันพลางรีบมานั่งกินข้าวในตอนเย็น เป็นคนแรกของวัน เพราะรู้สึกเหนื่อยกับการไปทำงานร่วมกับกองหน้าในวันนี้ และรู้สึกหนักใจกับท่าทางที่คาดเดายากขององค์ชายฟานอส ทั้งต่อหน้าฉัน และเมื่อคืนที่เขาอยู่กับไอริส องค์ชายฟานอสจะทรงวางตัวเป็นกลางทุกวันไม่ได้หรอกนะ
“ทำหน้าอึมครึมอีกแล้วนะ ยัยเปี๊ยก” เสียงของคนที่ฉันรอคอยมาทั้งวันพูดขึ้น พร้อมกับลงมานั่งข้างฉัน
“เอ๊ะ เฮซ!”
“อื้อ ฉันเอง” เขาว่าพลางยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นทั้งสายตาและสีหน้าจนฉันอดจ้องมองนาน ๆ ไม่ได้ จนโดนเขาดีดหน้าผากใส่
“โอ๊ย เจ็บนะ” ฉันบ่นเบา ๆ พอเป็นพิธีทั้งที่ไม่รู้สึกเจ็บเลยซักนิด
“..ก็เธอจะมองอะไรนักเล่า ไม่เคยเห็นคนยิ้มรึไง!” เขาว่าอย่างซึน ทั้งที่แก้มตัวเองแดงขึ้นสีระเรื่อคลอเคลียกับแสงอาทิตย์ในยามเย็นซะแบบนั้น จนฉันอดขำไม่ได้
“อาจารย์ชอบให้ฉันเรียกว่า เฮซ หรือคะ?” ฉันพูดยิ้มๆ อย่างรู้ทัน เมื่อก่อน ฉันเคยเรียกนายแบบนั้นใช่ไหมล่ะ..
“ฮึ อย่าทำหน้าได้ใจให้มันมากนักนะ ยัยเปี๊ยก” อีกฝ่ายว่าพลางยีหัวฉันจนผมที่ถูกมัดไว้ดีแล้วหลุดออกมาบางส่วน และเขาก็ดึงยางรัดผมของฉันออกมาในที่สุด “ฉันชอบให้เธอปล่อยผม มากกว่ามัดซะอีก”
“คิก”
คนบ้าอะไรกัน เปลี่ยนสีหน้าไปมาได้เร็วขนาดนี้
“ไม่ต้องมาขำเลย เพราะเธอนั่นแหละ!”
“เพราะฉัน...?” ฉันเอียงคอมองผู้ชายจอมโวยวายอย่างยิ้ม ๆ
ส่วนอนิเมะที่ทำให้หัวใจละมุนในช่วงนี้
ขออนุญาติแนะนำ
Doukyonin wa Hiza, Tokidoki, Atama no Ue.
เรื่องราวของนักเขียนเก็บตัว กับแมวจรจัด ><
ละมุนจริมๆ555 (แต่มันซึนนิดๆ555)
ความซึนทำให้มีชีวิตชีวา(?)
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ