ทำยังไงให้เลิกกรีดแขน
ตั้งกระทู้ใหม่
แค่บอกว่ามีวิธีอื่นที่ไม่ใช่เอามากรีดแขนตัวเอง
แต่ทำให้จิตใจสงบในตอนเจอเรื่องกระทบจิตใจ
มีมั้ย
Nobody
20 มี.ค. 62 เวลา 01:17 น.
4,194
views
6 ความคิดเห็น
ปรึกษาจิตแพทย์เถอะค่ะ ถ้าวันใดวันหนึ่งกรีดเพลินถูกทางแล้วเผลอกดไปอีก ครอบครัวอาจจะหันมาช่วยไม่ทันนะ
ปกติมาก การทำร้ายตัวเองเพื่อแสดงออกทางอารมณ์พบได้ในคนทุกคน สัตว์ก็ด้วย
แม้กระทั่งนกเพนกวิน เคยมีสารคดีนึงที่ถ่ายจับไว้ได้คือเมื่อฝ่ายตัวผู้ตาย ฝ่ายเมียก็กระโดดลงน้ำฆ่าตัวตายตาม
คนกรีดแขนตัวเองถามว่าแปลกมั้ย ก็แปลกอยู่ แต่ถ้าถามว่าปกติมั้ย ก็ค่อนข้างปกติมาก แล้วแต่ว่าใครจะมอง
ส่วนตัวเรามองว่า เป็นธรรมดาของคนแหละ มีมาตลอดกับหัวข้อนี้ ที่ทำได้ก็คำแนะนำว่า กรีดไปก็เท่านั้น จะกรีดจนแขนขาด หรือไม่ทำอะไรเลย เราก็เปลี่ยนสิ่งอื่นไม่ได้ เปลี่ยนได้ก็แต่ตรงที่ทำให้แขนตัวเองมีแผล แค่นั้นแหละ ถ้าอยากทำให้อะไรดีขึ้น ก็ต้องใช้กึ๋นหน่อย
สังคมที่คุณอยู่ เป็นเรื่องปกติเหรอคะ หรือเราอยู่ระดับต่ำเกินไปจึงเคยพบเจอแค่2คน
สิ่งที่จะตอบต่อไปนี้เราเองก็ยังศึกษาไม่แตกฉาน แต่เชื่อว่าน่าจะพอช่วยอะไรเธอได้บ้าง ถ้าเธอลองอ่านดูแล้วรู้สึกว่ามันใช่ ทดสอบแล้วได้ผล ก็ลองเอาไปฝึกต่อแล้วศึกษาเพิ่มเติมดูนะ
ลองสังเกตุดูว่าพักนี้ตัวเองมีปัญหารุมเร้า หยุดคิดไม่ได้ หรือมีแรงกดดันจากผู้คนรอบตัวหรือเปล่า? สมองของเรามันมีขีดจำกัดในการรับความเครียดอยู่ ถ้าเธอหาทางผ่อนคลายแรงกดดันพวกนี้ไม่ได้ บางทีสัญชาตญาณการเอาตัวรอดมันจะบังคับให้ทำอะไรบางอย่างออกมาโดยไม่รู้ตัว หรือต่อให้รู้ตัวแต่เธอก็หยุดมันไม่ได้
ในร่างกายเองก็มีระบบประสาท การที่ร่างกายได้รับความรู้สึกหรืออาการบาดเจ็บ สมองเราจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่ได้หยุดพัก เพราะเรากำลังสนใจอยู่กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นตามร่างกายมากกว่าความคิดในสมอง นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเวลาเราอาบน้ำถึงรู้สึกโล่ง เกิดไอเดีย นึกเรื่องสำคัญออก ผ่อนคลาย
การกรีดแขนเองก็มีผลในรูปแบบเดียวกัน สมองของเธออาจต้องการที่จะหยุดพัก แต่เธอไม่รู้วิธีหยุดคิดด้วยตัวเอง พอกรีดแขน...ร่างกายก็เลยรู้สึกเจ็บปวด มันเลยพลอยรู้สึกสงบ (สมองเธอได้พัก)
วิธีหยุดคิด
อันนี้เราได้มาจากอาจารย์ทางธรรม ท่านช่วยสอนเรื่องการทำสมาธิฐานกาย เราเคยเป็นคล้ายๆเธอ แต่ของเราใช้วิธีต่อยหน้าตัวเอง มันก็รู้สึกสงบเหมือนกัน(เจ็บตัว) แต่พอได้ลองทำตามที่อาจารย์ท่านสอนปรากฎว่ามันได้ผลดีมาก อยากให้เธอลองทำดู...เผื่อว่าจะช่วยได้
อันดับแรกให้แบมือออกมา ค่อยๆกำมือช้าๆ...ค่อยๆแบมือช้าๆ...ทำสลับไปเรื่อยๆ
ระหว่างทำให้เรารับรู้ถึงอุณหภูมิที่กำลังเกิดขึ้นในมือ มันกำลังร้อน มันกำลังเย็น
หรืออะไรก็ตามที่เธอสัมผัสได้ ให้รับรู้ความรู้สึกผ่านร่างกาย ไม่ต้องใช้หัวคิด
หากมีความคิดอะไรแวบเข้ามาให้สลัดมันทิ้ง แล้วกลับมาอยู่การรับรู้ที่เกิดขึ้นกับร่างกาย
รู้สักว่าแค่รู้ ไม่ต้องตีความ ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างอยู่ในจุดที่เหมาะสมของมันแล้ว
แล้วถ้าเริ่มสัมผัสถึงมันได้ ก็ค่อยๆเพิ่มการรับรู้ความรู้สึกของ 'ลมหายใจ'
มันเข้าไปลึกแค่ไหน...สัมผัสกับผิวหนังหรืออะไรบ้าง กำลังหายใจเข้าหรือออก
ทำไปเรื่อยๆจนเดี๋ยวมันจะสงบไปเอง เพราะสมองเธอได้โอกาสหยุดพักบ้างแล้ว
หัวใจสำคัญของวิธีนี้มีอยู่ 3 อย่าง
1. รับรู้ผ่านร่างกาย (ดีดความคิดให้ทัน)
2. มีสติกับการหายใจ-เข้าออก
3. ทำแล้วสบายใจ
พอเริ่มเข้าใจแล้วเธอจะประยุกต์ใช้กับสถานการณ์ไหนก็ได้ เช่นระหว่างเดินก็ลองให้ร่างกายรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากพื้นเข้ามาถึงกระดูก ส่วนไหนสั่น ส่วนไหนเกร็ง เวลานั่งก็ให้รองรับรู้ว่าทิ้งน้ำหนักลงก้นซ้ายหรือขวาหนักกว่ากัน เวลานอนก็ลองรับรู้การเต้นของหัวใจ
ขอให้เธอลองฝึกดูสักอาทิตย์ ยิ่งเธอฝึกนานมากเท่าไหร่ เธอจะยิ่ง 'มีสติรู้ตัวมากขึ้น' เธอจะรู้ทันความคิดตัวเอง ว่ากำลังแบกรับอะไรโดยไม่จำเป็นหรือเปล่า (เบาภาระให้สมอง) เธอจะรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น แล้วจะมีสมาธิกับการแก้ปัญหารอบตัวได้ง่ายๆ
ที่เราพูดมาทั้งหมด เราศึกษามาจากอาจารย์คนนี้ ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ
เธอลองหาคลิปในยูทูปฟังดูก็ได้ โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับการ 'การฝึกสิ้นคิด'
แล้วถ้าเธออาศัยอยู่ในเขตกรุงเทพ เธออาจแวะมาเรียนกับลูกศิษย์ของท่านก็ได้ https://www.facebook.com/bojjhangaarcheryclub/
มีหลายครั้งอาจารย์ท่านจะแวะมาสอนด้วย (เราก็เรียนอยู่) มีอะไรไม่เข้าใจก็ปรึกษาท่านได้
ขอให้ค้นพบสมดุลของตัวเอง โชคดีนะ
ก่อนอื่นเลยการกรีดแขนตัวเองสำหรับคนบางกลุ่มถือเป็นเรื่องปกตินะคะมันคล้ายกับอารมณ์ชั่ววูบซึ่งคนที่อยู่ในประเภทที่กรีดแขนตัวเองส่วนใหญ่นั้นก็มาจากเหตุผลหลักเลยคือ
-ครอบครัว
-เพื่อน
-ร.ร.
-การเรียน
-เครียด
นี่คือปัจจัยส่วนใหญ่นะคะคิดว่า จขกท.น่าจะอยู่ในปัจจัยพวกนี้ด้วย พวกนี้จะคิดว่าตัวเองไม่สำคัญ,เป็นตัวถ่วง,เป็นภาระ,ไม่เกิดมาซะน่าจะดีกว่า คิดว่าตอนที่กรีดจะคิดประมาณนี้นะคะ เราคิดว่าให้ปรับความคิดแบบนี้ซะก่อนไม่ต้องสนใครที่มากระตุ้นเราให้คิดแบบนี้อย่างน้อยให้คิดว่าดีแล้วที่เราได้เกิดมาเป็นปกติครบ32ดีแล้วที่เกิดมาสุขภาพดีอย่างน้อยก็มีมากกว่า1คนที่ยังเป็นห่วงเรา และให้ลองหาที่พึ่งค่ะเช่นหาเพื่อนที่คอยปรึกษาได้คอยระบายได้อย่างน้อยถ้าเราหาที่ระบายอย่างอื่นที่ไม่ใช่การลงที่ตัวเองได้แล้วมันจะโล่งขึ้นค่ะ จากนั้นก็แก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นที่เป็นปัจจัยในการทำร้ายตัวเองถ้าปัญหาอยู่ที่เพื่อนก็ไปเคลียกันให้จบๆหรือไม่ก็ย้ายโรงเรียนลองเปลี่ยนมุมมองใหม่นะคะอาจจะมีซัก1คนที่ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับเราได้ค่ะ
ปล.เอาคัตเตอร์ทิ้งเลยก็ได้ค่ะจะได้ไม่เอามากรีดตัวเองอีก55
เราพูดในหัวข้อนี้ เพราะมีบางคนที่ไม่สะดวกกับการใช้ความคิด (เราเคยควบคุมความคิดไม่ได้) เลยแนะนำวิธีฝึกแบบไม่คิดแทน การปรับที่ทัศนคติเองก็เป็นวิธีที่ดีมาก...แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะพร้อมกับมัน การจะทำอะไรแบบนั้นได้มันควรต้องมีโค้ช นักจิตวิทยา หรือจิตแพทย์คอยกำกับวิธีการพูดด้วย หรืออย่างน้อยที่สุดก็เป็นคนที่เขาเองนับถือเชื่อใจก็ยังดี
เราจึงหลีกเลี่ยงที่จะสอนวิธีคิดโดยตรง มันอันตราย เพราะเราไม่รู้ทุกมิติของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าเราในสายตาเขาเป็นแบบไหน และสิ่งที่เรากำลังจะพูดเขาเองก็อาจรู้อยู่แล้ว แค่อาจจะอยากหาวิธีอื่นเป็นทางเลือกเพิ่มเติมเท่านั้น
คุณ iVyY0 เองก็ระวังไว้หน่อยนะ วิธีเลือกคำอธิบายเองก็สำคัญมาก คำพูดมันกระตุ้นความรู้สึกคนได้ และการอธิบายแบบไม่ระวังก็อาจทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว แล้วขอร้อง...อย่าพูดเหมือนมันเป็นเรื่องขำขัน ถึงแม้คุณอาจไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
โอเค เอาแบบไม่ไปพบแพทย์นะคะ
เอาคัตเตอร์ กรรไกร ของมีคมไปเก็บใส่ลิ้นชักล็อคกุญแจค่ะ ถ้าจะใช้ขอให้คนอื่นทำให้ ไม่ต้องไปยุ่งไม่ต้องไปสนใจมัน ไม่ต้องหันไปมองลิ้นชักนั้น
สัญญากับตัวเองว่าจะเลิกทำ เขียนใบสัญญาตัวใหญ่ๆ ปิดฝาห้องไว้นะคะ
ตั้งใจไว้ว่าจะทำความดีวันละครั้ง เพื่อหากำลังใจให้ตัวเองค่ะ ทำไม่ได้ไม่เป็นไรทำได้ก็หากระดาษมาจดแต้มไว้ค่ะ ให้เป็นดาว ให้เป็นหัวใจ เป็นอะไรที่ชอบ แล้วชมตัวเองว่าดีจังเลยนะที่ได้ทำ
เรื่องกระทบจิตใจ มันคุมยาก เวลาใครทำให้รู้สึกไม่ดีหายใจเข้าลึกๆ ค่ะ นับเลขในใจไปค่ะ ท่องในใจก็ได้ว่า อโหสิ อโหสิ ให้ตัวเองค่ะไม่ต้องให้ใคร เพราะถ้าโกรธจะเสียสุขภาพเปล่าๆ มีคนสอนว่าจะเวลาคนเรรไม่ได้มีมาก จะเสียเวลาไปโกรธคนๆ นั้นทำไม เอาเวลาไปทำให้ตัวเองมีความสุขดีกว่า
เรื่องครอบครัว ถ้าเป็นพ่อแม่ พี่น้อง ได้แต่แนะนำอย่างเห็นแก่ตัวค่ะว่า อดทนไปก่อนสร้างตัวได้เลี้ยงตัวเองก็ไปจากเขาเถอะ จะส่งมาให้เขาบ้างตามสมควรก็ได้ บางครั้งครอบครัวไม่ใช่ safezone เราเข้าใจค่ะ พ่อแม่บางคนเป็นแค่คนให้กำเนิดก็แค่นั้น วันหนึ่งโตขึ้นมองย้อนมา อาจจะนึกอยากทำความเข้าใจ ไม่อยากทำความเข้าใจ เข้าใจหรือไม่เข้าใจเขาก็ไม่เป็นไร ไปทำให้ตัวเองมีความสุข อยู่กับปัจจุบันให้เป็นสุขดีกว่า แม่เราก็บอกว่า ถ้าวันหนึ่งตัดสินใจตัดขาดอะไรไปก็ไม่ต้องสนใจคำพูดคนอื่น คนอื่นเป็นใครจะมาเข้าใจเราได้ยังไง มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินเราค่ะ
ถ้าอยากระบายอารมณ์ เตรียมสุดไว้สักเล่มแบบกระเชดาษเปบ่าน่าจะดีสุด เขียนระบายลงไปในนั้น อยากทำอะไรอยากด่าใครที่รู้ว่าทำจริงๆ ไม่ได้เขียนไป ไม่ต้องนึดถึงความสละสลวย คุณไม่ใช่นักเขียน จะวาดตุ๊กกาสาปแช่งก็เชิญระบายบนกระดาษไป ไม่ต้องระบายบนร่างกายคุณ ถนอมร่างกายคุณไว้เถอะ
ถ้าวันหนึ่งเกิดรู้สึกดีกับการวาดรูป หรือการเขียน อยากถามเพิ่มเติม ก็ไปหาเราได้เราเป็นผีเฝ้าบอร์ดนักเขียนอยู่ จะไปตั้งกระทู้ตามก็ได้เดี๋ยวมีคนเรียกเรามาเองส่วนใหญ่จะรู้จักเราอยู่
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนค่ะ ไปหาอะไรดีๆ มีความสุขทำเถอะนะคะ คุณเป็นคนที่มีคุณค่าค่ะ
สิ่งแรกที่ต้องทำคือเลิกคิด ถ้าเลิกคิดไม่ได้ก็หยุดกรีดข้อมือตัวเองไม่ได้หรอก เราเคยเป็น เป็นขั้นถึงกินยาบ้างเกือบฆ่าตัวตายก็มีแต่เราหยุดคิดก่อนเลยไม่ได้ทำต่อ ถ้าหยุดคิดได้ เดี๋ยวก็หยุดทำเอง
อย่ามาพูดเล่นตรงนี้ถ้าไม่เข้าใจคนเป็นอาการนี้ ห้ามพูดคำที่เป็น trigger
ผมว่าจะเขียนอธิบายลงไปเพิ่มเติมอยู่แหละ แต่เมื่อคืนเน็ตไม่ดี ส่งข้อความที่เหลือต่อไม่ได้ มันค้าง
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?