ทำยังไงให้มั่นใจกับนิยายตัวเอง
ตั้งกระทู้ใหม่
ตอนนี้กลัวเฟล กลัวคนอ่านแล้วไม่สนุก
AnchanSerunk
1 พ.ค. 62 เวลา 20:16 น.
1,885
views
21 ความคิดเห็น
มั่นใจในตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง เราทำดีที่สุดแล้วนี้ สนุกไม่สนุกแล้วอย่างไร ถ้าคุณรักที่จะเขียนมัน
มันต้องมีนักอ่านสักคนที่ชอบในแบบที่คุณเขียนนั้นแหละค่ะ
(แถม)[อันนี้เขียนยังไงให้ปัง]
- ต้องรักในสิ่งที่เขียนอย่าฝืนตัวเอง
- เขียนอย่างสม่ำเสมอ
- ถ้ามีคนติลองกลับไปดูว่าตัวเองผิดพลาดอะไร ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ลองแก้ไขดู
- เมื่อมีคนว่าอย่าน้อยใจนักเอาคำด่านั้นมาเป็นแรงผลักดัน
- ถ้าวันไหนอยากหยุดเขียนเพราะไม่มีคอมเมนต์หรือfavให้กลับไปถามตัวเองดูว่าที่เขียนเนี้ยเขียนเพราะอะไร อยากมีคอมเมนต์ไว้อวดเพื่อนหรือเพราะ'รัก'
ต้องถามก่อนค่ะว่า ที่แต่งเพราะสิ่งใด
ถ้าเพราะรัก ก็ไม่ต้องสนสิ่งใด
ถ้าเพราะยอดวิว เฟบ คนอ่าน อันนี้มันบั่นทอนแน่นอนค่ะ
เราต้องสนุกกับมันและรักในสิ่งที่ทำค่ะ
ส่วนเรื่องอื่น ๆ ให้นักอ่านเป็นคนตัดสินเองแต่จะพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกมากนัก
เอาเป็นว่า
ไม่มีใครแต่งนิยายได้ถูกจริตของคนทุกคนหรอกนะคะ
ความมั่นใจต้องมาจากตัวของเราเอง
เมื่อคิดจะทำก็ทำเลย อย่าห่วงหน้าพะวงหลัง
สู้ ๆ ค่ะ
ปล ทุกคนล้วนต้องผ่านจุด ๆ นั้นกันอยู่แล้วค่ะ แล้วคุณจะแข็งแกร่งขึ้น
ถูกเลยค่ะ แต่งเพราะอยากแต่ง ไม่มีคนอ่านก็อ่านเอง
ที่ยอดวิวขึ้นเพราะอ่านเองทั้งนั้นค่ะ อ่านไปแล้วถึงจะประมวลว่าบทต่อไปเริ่มคำพูดยังไงต่อค่ะ ฮ่าๆๆ
อ่านทวนงานเขียนของตัวเองก่อนโพส โดยต้องวางความคิดว่า "นี่คือนิยายของเรา" ลงไปก่อน
ถ้าอ่านแล้วรู้สึกว่า 'เฮ้ย ก็โออยู่นะแกร' แบบไม่อวยตัวเอง แสดงว่าใช้ได้แล้ว โพสลงไปโลด!
จากนั้นก็พนมมือ....ภาวนาให้คนอ่านอ่านแล้วรู้สึกแบบที่เราสื่อออกไป #เดี๋ยวๆ ๕๕๕๕๕
แต่อย่างเราโชคดีหน่อย มีน้องคอยอ่าน/ตรวจคำผิดให้ก่อน 1 รอบก่อนลง
ซึ่งก็ช่วยได้มากเรื่องคำผิดและรายละเอียดต่างๆ
แต่ถ้าเรื่องบอกว่าสนุกหรือไม่สนุก น้องเราไม่เคยตอบอย่างอื่นกลับมานอกจาก "ก็ดี" ค่ะ...
มั่นใจเข้าไว้ค่ะ! ถ้าคิดว่าทำเต็มที่แล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็แค่ยืดอกรับแล้วพัฒนาต่อไปเท่านั้นเอง :)
คือ...ไม่อยากจะอวยตัวเองจริงๆค่ะ แต่พออ่านที่ตัวเองเขียนแล้วก็จะแบบ เฮ้ยนี่มันงานเขียนฉันเลยนะ มั่นไปโลด แบบหน้าด้านๆด้วยค่ะ
ก่อนจะกดโพสก็จะยิ้มสวยหนึ่งทีแล้วกดโพสค่ะ ฉันสวย ฉันทำได้ เรื่องความสวยไม่ได้เกี่ยวกับทำให้งานดีเลย แต่เป็นการสร้างความมั่นใจแบบหลอกตัวเอง
หลอกตัวเองกับให้กำลังใจตัวเองต่างกันนิดเดียวค่ะ ตรงที่คนหลอกตัวเองจะไม่ทำอะไร แต่คนให้กำลังใจตัวเองจะลงมือทำต่อ :)
เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะะ
ไม่มีความมั่นใจเลย แต่ทำไงได้ล่ะ ถ้ามัวแต่กลัวเรื่องที่ตัวเองเขียนก็คงไม่มีวันได้ลงให้คนอื่นอ่าน
เจ็บจี๊ดแต่พี่ชอบ
มีหลายคนบอกว่า "ถ้านักเขียนยังไม่สนุกหรือไม่มั่นใจสิ่งที่เขียน คนอ่านก็จะรู้สึกได้เหมือนกัน"
เพราะฉะนั้นต้องเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองครับ
ตรวจทานนิยายตัวเองให้แน่ใจก่อนลง ขัดเกลาสำนวน วางโครงเรื่องให้แน่น ศึกษาทักษะการเขียนเพิ่มเติม
ทำอะไรก็ได้ที่ช่วยเพิ่มฝีมือเขียนของเราให้สูงขึ้น จะยิ่งทำให้มั่นใจครับ ความกังวลก็ลดลงไปเอง
อย่างน้อยเราก็เตรียมตัวเต็มที่ จะได้ไม่ต้องบ่นทีหลังว่า รู้งี้แก้ตรงนั้น เปลี่ยนตรงนี้ดีกว่า
บางทีที่นายไม่มั่นใจในนิยายของตัวเองเพราะไปในฐานะ 'ผู้ขอ'
ขอให้คนอ่านยอมรับในตัวฉัน ขอให้คนกดไลค์ ขอให้คอมเม้นท์ฉันที
แก้ง่ายๆคือลองเขียนในฐาน 'ผู้ให้' แทนดูครับ
อยากเขียนนิยายให้ตัวเองสนุก คนอ่านสนุก
ไม่ก็แค่อยากเขียน...ที่เหลือช่างหัวแม่ม
วางทัศนคติให้ถูกก่อนตั้งแต่เริ่มเขียนครับ
- เขียนแบบไหนทำให้เราสบายใจตลอดเวลา
- เขียนแบบไหนทำให้เราเขียนอะไรก็ได้ไม่ต้องกังวล
- เขียนแบบไหนทำให้เราไม่สับสนว่าจะเขียนอะไรต่อ
อย่างนิยายเรื่องนึงที่ผมชอบที่สุด 'ปกรณัมของเหล่าภูต'
ผมอ่านบทสัมภาษณ์ของนักเขียนแล้ว เขาบอกว่า...
"ผมก็แค่อยากเขียนนิยายที่ตัวละครคุยกันไร้สาระเรื่อยเปื่อย"
เงิบแดรก...แถมเงิบหัวทิ่มเข้าไปอีกเพราะเจ้าตัวด้นสดทั้งเรื่อง
และมันก็คุยกันทั้งเรื่องจริงๆ
แต่สนุก
ที่ปวดตับไปกว่านั้นเจ้าตัวบอกว่า "อยากเขียนไลท์โนเวลที่ทำเป็นอนิเมไม่ได้" ของที่โผล่มาในเรื่องเลยมีแต่อะไรที่โคตรจะนามธรรม (นึกถึงเทพปูกับคุรายามิที่มีแต่ตัวอักษรลอยได้) พอได้ทำเป็นอนิเมจริงๆ มันเลยออกมาดูมึนๆ artๆ แบบนั้นแล...
//กราบผู้กำกับที่ยังอุตส่าห์ทำอนิเมออกมาได้
ขนาดตัวประกอบก็ไม่มีมาให้เห็น ตัวละครหลัก10ตัวเหมาหมด
หยิบเอาจุดที่ดีออกมาโม้อยู่เรื่อยๆ (เหมือนผม) เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง และจะได้ไม่หวนไปนึกถึงจุดที่แย่ให้เสียความมั่นใจ
เราเคยแต่งไปได้เกือบแสนคำค่ะ... ใช้เวลากับมันเยอะมาก แต่สุดท้ายก็มานั่งจ้อง แล้วก็กดลบทิ้ง...
นิยายเรื่องหลักของเราตอนนี้นี่แหละค่ะ กว่าจะผ่านมาถึงจุดๆนี้ เราลบทั้งๆที่แต่งได้เป็นหมื่นเป็นแสนคำไปสามรอบ ถ้าไม่ลบทิ้งป่านนี้ก็คงแต่งจบไปนานแล้ว 5555555
มาแชร์เฉยๆ อย่าบ้าจี้ลบทิ้งเหมือนเรานะ
สำหรับเรา ความมั่นใจมันเกิดจากการแก้ไข สะสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆค่ะ มันไม่มีทางที่จะดีตั้งแต่ครั้งแรกอ่ะ
ครั้งแรกที่ตัดสินใจจะเอาลงเว็บ มันกังวลไปหมด แต่พอตัดใจลงไปแล้วมันโล่งขึ้นเยอะเลยค่ะ
ถ้าลองคิดว่าความเฟลที่เกิดขึ้นมันจะช่วยหล่อหลอมให้เราพัฒนาตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้น่าจะยอมรับมันได้ดีขึ้นรึเปล่านะ? ถ้าเคยล้มเหลวมาก่อน เราจะฟินกับความสำเร็จมากกว่าไม่เคยล้มมาก่อนไหมนะ?
เป็นกำลังใจให้นะคะ กลัวได้ กังวลได้ แต่อย่าสูญเสียความศรัทธาในตัวเองนะ
สุดยอดเลยฮะ ลบทิ้งได้โหดมาก
แต่ก็คือร่างแรก ๆ อ่ะเนอะ ยังไงก็ต้องเกลาอยู่แล้ว
คืออ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลในหลายๆจุดจนทนไม่ได้ ต้องลบทิ้งแล้วปรับโครงใหม่น่ะค่ะ มันก็ดีขึ้นจริงๆนะ ถึงจะกดลบทั้งน้ำตาก็ตาม 5555555
ที่จริงเจอปัญหานี้หนักหน่วงเหมือนกัน พอตอนเขียนช่วงแรกๆเราพยายามยัดทุกอย่างที่ชอบเข้าไปในนิยาย จนทุกอย่างดูขัดแย้งแล้วมีปัญหาไปหมด จนในที่สุดก็ลบทิ้งหลังจากรีไรต์มาเป็นปี (ซีเรียสลี่) แต่พอวันนึงเข้าไปนั่งฟังอาจารย์สอน เจอประโยคนี้เข้าไป
"เลิกเป็นคนหลายใจคว้าแม่งทุกอย่าง อยากเอามันให้ได้ทุกอย่างสักที"
ผมนี่...ครับ (น้ำตาไหล)
ป.ล. อาจารย์เขาสอนเกี่ยวกับการบริหารชีวิต แล้วคนส่วนใหญ่กลัวความล้มเหลว ติดเพอร์เฟ็ค คิดมาก ประสาทกิน จนสุดท้ายก็สร้างผลงานอะไรออกมาไม่ได้สักกะอย่าง พอฟังจบผมนี่เลือดอาบทั้งตัว
เราเล็งเห็นแล้วว่ารีไรท์ไม่ใช่ทางแก้ค่ะ ลบๆไป เจ็บทีเดียวจบ? แล้วมาเกิดใหม่อย่างไฉไลจากกองเถ้าถ่าน... เกิดใหม่สามสี่รอบนี่ถือว่าเป็นอมตะได้รึยังคะ
ผมก็เชื่อแบบนั้นแล้วเหมือนกัน การรีไรต์ไม่ใช่คำตอบที่ดีสักเท่าไหร่ หาทางทำใจให้เด็ดขาดเขียนจนจบไปเลยน่าจะเหมาะกว่า หรือไม่ก็คงต้องคิดแบบ... ประมาณว่าต่อให้เขียนออกมาห่วย แต่ก็ยังมีหลักฐานว่าเคยเขียนจนจบแล้ว เอาไว้โปรโมตผลงานอื่นๆได้ แถมถ้ามององค์รวมทั้งเรื่องจะทำให้เราปรับปรุงวิธีการเขียนงานหน้าได้ดีกว่ามานั่งเครียดทีละบรรทัด
ไม่รู้เหมือนกันว่าอมตะหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆผมไม่ใช่เถ้าถ่าน...แต่กลายเป็นซากอ้อย
คุณTenjuทำเราหัวเราะก๊ากจนเจ้านายเกือบจับได้ว่าเราแอบเล่นมือถือในเวลางานอ่ะ บร๊ะเจ้าโจ๊กก็มา 555555555
#8-3 อาจารย์คุณพูดได้แบบกรีดแทงมาก ผมนี่จะร้อง55555
คือแบบว่ามันใช่!!!
ที่ว่ากลัวความล้มเหลว ติดเพอร์เฟ็ค คิดมาก ประสาทกิน
จนสุดท้ายก็สร้างผลงานอะไรออกมาไม่ได้สักกะอย่าง ///ยิงผมเถอะ 'จารย์
มั่นใจมาก แม้จะกากก็ตามอิอิ
เราเขียนเพราะความอยากเขียนไม่ได้เขียนประกวดชิงรางวัล ทำดีที่สุดเท่าที่ทำได้ เขียนให้ดีที่สุดเท่าที่จะเขียนได้
มีโอกาส มีฝีมือดีพอเมื่อไหร่ จะรีไรท์ให้วิริศมาหรายังไงก็ได้ค่ะ55
ทิ้งช่วงไปพักสมองค่ะ แล้วเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่บรรทัดแรก คุณจะพบข้อผิดพลาด หรือส่วนที่อยากแก้ไข
การเรียกความมั่นใจให้ตัวเองอย่างง่ายๆ ไม่ยากค่ะ พยายามบอกตัวเองว่านิยายเราดี มันเจ๋งและยอดเยี่ยมมาก ส่วนจะดีหรือไม่ดี นั่นมันอีกเรื่องหนึ่ง แค่กระตุ้นตัวเองให้รู้สึกฮึกเหิมก็พอ ย้ำ!! แค่กระตุ้นให้ฮึกเหิม ไม่ใช่สร้างอีโก้นะคะ
ไม่อ่านคอมเม้นต์ที่รุนแรงค่ะ มันจะทำให้เราเฟลและหมดกำลังใจค่ะ แนะนำให้อ่านคอมเมนต์ที่นักอ่าน่ารักมาให้กำลังใจหรือมาให้คำติชมที่สุภาพ สู้ๆค่ะ
“Confidence comes not from always being right, but from not fearing to be wrong.”
PETER MCINTYRE
New Zealand artist and author
เราไม่เคยเฟลตั้งแต่เรื่องแรกที่คนอ่านน้อยมาก เพราะความรู้สึกอยากเขียนอยากทำค่ะ
ส่วนเรื่องคนอ่านไม่สนุกอันนี้เราก็พูดยาก เพราะคนอ่านก็มีมากมาย เราก็ไม่สามารถทำให้ทุกคนชอบงานเราอะเนอะ
สำคัญคือมั่นใจไปเลยค่ะ เราสกิลการเขียนไม่ดี แต่ได้คำแนะนำจากเพื่อนๆนักเขียนผู้มากประสบการณ์ในบอร์ดนี้แหละค่ะ
สู้ๆนะคะ เชื่อมั่นเท่านั้นค่ะ
เคยเป็นค่ะ ตอนนั้นไม่มั่นใจและท้อมาก รู้สึกฝีมือตก ตอนนี้ก็เป็นอยู่นิดหน่อยแต่ยังไม่หนักมาก ได้กำลังใจจากคนในบอร์ดช่วยไว้
ตอนนี้สิ่งที่เราคิดคือฉันพอใจยังไง ฉันจะทำแบบนั้น ก็อยากจะเขียนแบบนี้ นี่มันนิยายฉันนะะ เลิกคิดมากว่าคนอ่านจะชอบไม่ชอบ เพราะเราไม่สามารถทำให้ถูกใจทุกคนได้ ต่อให้คนอ่านไม่ชอบ มันก็มักจะมีอีกส่วนนึงที่ชอบของเราหรืออย่างน้อยก็ตัวเราเองที่เขียนเสร็จ อ่านวนไปแล้วมีความสุขเอง (เขียนเองหวีดเอง โอ๊ย 55555) ทำให้ดีที่สุดก็พอค่ะ ถ้ากลับมาอ่านแล้วอยากแก้ก็แก้ แต่คิดดีๆ ก่อนแก้นา ไม่งั้นเรานี่แหละจะปวดหัวเอง (เจอมากับตัวค่ะ 55)
ค่อย ๆ ฝึกพัฒนาไปค่ะ ตัวเราเองก็ใช่ว่าจะเก่งแต่ถือว่าดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ คนเรามันพัฒนากันได้เสมอ เป็นกำลังใจให้ค่า <3
ปล.ทั้งหมดนี่เป็นคหสตของเรานะคะ
เขียนทุกอย่างที่ตัวเองชอบ
ตอนนี้เราก็กำลังประสบปัญหานั้นค่ะ ในตอนแรกรู้สึกท้อนะคะ แต่เราคิดว่าในเมื่อเราเริ่มที่จะทำแล้ว เราก็ควรทำให้มันจบค่ะ เพราะถ้าเราหยุดตอนนี้เราก็แพ้ใจตัวเองแล้ว เชื่อมั่นในตัวมากๆนะคะ
ต้องมั่นในนิยายของตัวเอง แบบลองอ่านแล้วความรู้สึกเลย คือ สนุกว่ะ ตอนต่อไปอยู่ไหนกัน อะไรประมาณนั้น
ถ้าเราเขียนสนุกคนอ่านจะสนุกเองครับ
หน้าด้าน แคกๆ มั้นใจในตัวเองเข้าไว้ฮะ สนุกไม่สนุกให้คนอ่านตัดสินฮะ ถ้าแต่งเพราะรักก็เขียนไปเถอะฮะ ถ้าคุณแต่งออกมาจากใจและรักมันจริงๆยังไงมันก็สนุกฮะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ เราตอนเขียนแรกๆเกิดความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ความกังวลนี้ปัจจุบันก็ยังพอมีอยู่บ้างแต่ไม่รุนแรงเท่าครั้งแรกที่เขียน เข้าใจเลยค่ะ เป็นกำลังให้จขกท.นะคะ
ไม่ต้องสนหรอกกกกก ลงๆไปนั้นแหละดี~ มั่นใจในตนเองเขาไว้ <~ไม่มีหน้าพูด ลบบ่อยเหลือเกิน กร๊ากกกกกกก
ส่วนคนอ่านน่ะ บางคนอาจไม่ชอบ บางคนอาจชอบ แต่ต้องมีสักคนที่ชอบงานในของคุณ
ใช้อิฐโบกหน้าและลงต่อไปปป
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?