เคยลงทุนไปกับอะไรมากที่สุดในการเขียนนิยายหรือบิ้วอารมณ์ในการเขียน
ตั้งกระทู้ใหม่
blue_rabbit2418
17 พ.ค. 62 เวลา 13:12 น.
1,514
views
37 ความคิดเห็น
น่าจะเป็นเวลานะ ก็ไม่ใช่ว่าเนื้อเรื่องอยู่ๆจะออกมาจากต้นจนจบ ไม่ต้องเขียนก็มีลงเลยใช่ไหมล่ะ
ยังไงก็ต้องใช้เวลาในการคิด การเขียน การแก้ไข การปรับปรุงตัวเรื่องด้วย
//ถ้าเอาเวลาเขียนนิยายไปอ่านนิยายน่าจะอ่านได้อีกเยอะมากๆเลยล่ะ555
แต่ถ้าในรูปแบบของสิ่งของก็คงไปยืมพวกนิยายของเพื่อนมาอ่านในแนวต่างๆ
เคยครับ ผมเคยมีปัญหาไม่สามารถบรรยายฉากได้ แบบว่าบรรยายไปแล้วดูไม่เชื่อ ผมก็เลยต้องคิดว่าต้องทำบางอย่าง ฉากที่ผมต้องการบรรยายเป็นฉากการตายของคนครับ (อ๋อ ผมเขียนแนวฆาตกรรมน่ะ) ผมอยากรู้เวลาคนกำลังจะตายมันจะแสดงอาการยังไงออกมา ผมจึงควักเงินจำนวนร้อยกว่าบาท (มีเท่านี้จริง ๆ) เดินเข้าร้านค้าเบ็ตเล็ต ไปซื้อกรรไกรตัดหญ้า เลือกเอาอันที่ถูกและคมที่สุด หลังจากนั้นผมก็เดินถือมันตรงไปข้าง ๆ บ้าน เคาะประตูสองครั้ง มีป้าแก่ ๆ โผล่หน้าออกมา ผมชูกรรไกรขึ้นมา บอกเธอไปว่า "ผมมาตัดหญ้าครับ"
หลังจากนั้นผมก็ได้ตังมาสามร้อยกว่าบาท เอาไปสมัครเน็ตฟลิก แล้วก็เลือกหนังที่มีฉากการฆ่า ดัดแปรงลงในนิยายของผม
นี่เรื่องจริงดิ
บ้านเธอคนนั้นอยู่ที่ไหนวันหลังผมจะไปรับตัดบ้างพอดีช่วงนี้เเกรบ..
#เราคาดหวังไปทำไม
#เราจะมีความหวังไปทำไม
ฮั่นแน่ ชอบเรื่องหักมุมรึเปล่า 5555
อ้าวๆ หักมุมนี่ ทำเอาลุ้นไปด้วยเลย(ยอมใจเลย)
ตอนแรกคิดว่าป้าข้างบ้าน ชิบหายแน่! นึกว่าจะไปแทงป้าข้างบ้านผมนี้ลุ้นเลย ปรากฎว่าไปรับจ๊อบเสริมแล้ว ไปดู Netflix
ทำไมทำอย่างนี้ล่ะน้องญ่าาาาาาา
ลงทุนไหมมม นอกจากซื้อหนังสือสำหรับการเขียนแล้ว ก็ให้ลูกสาวลองทำท่าทางเหมือนกับนางเอกในเรื่อง แล้วเราเป็นพระเอก ลองทำท่าทางตามบทบรรยายดูว่ามันได้ไหม อย่างฉากที่เอาจมูกชนจมูก ภาพดูเหมือนฟินๆนะ แต่ถ้าชนจริงๆจะเห็นว่าตาเหล่ ขำกันใหญ่ ลองทำแล้วลูกสนุกมาก
อ่านประวัติศาสตร์จีน เยอะมาก
ไล่ทุกราชวงศ์ สุสานจักรพรรดิยุคต่างๆ
ประวัติบุคคลสำคัญในแต่ละสมัย
หาชื่อมงคล จดทุกตัวอักษรที่เจอ หาความหมาย
สมุนไพรจีน ยาพิษ แพทย์แผนจีน
ดูสารคดี ทางสายไหม อาหาร ชนเผ่า เครื่องปั้นดินเผา ทอผ้า เลี้ยงสัตว์
ฯลฯ
เสียเวลารวบรวมข้อมูลเยอะสุดอะนะ55
ผมอาจจะนอกประเด็นบ้าง แต่อยากขอแบ่งปันในส่วนการบิ้วท์อารมณ์นะครับ
ในวิธีการของผมคือ
1. อ่านหนังสือ ไม่ว่าจะประเภทไหนก็ตามครับ เผื่อมีไอเดียเอามาใช้ได้บ้าง (ข้อนี้นักเขียนหลายคนน่าจะมีกันอยู่แล้ว)
2. ดูหนัง ละครไทย ซีรีส์ต่างๆ การ์ตูนอนิเมะ (พยายามดูการวางเรื่อง โครงเรื่อง แรงกระตุ้น ปม ลูกเล่นของการดำเนินเรื่องครับ)
3. ฟังเพลงครับ (แนวการฟังเพลงจะพยายามมองหาว่าเพลงไหนเข้าข่ายอารมณ์ตัวละคร และเนื้อหามากที่สุด)
ปล. ผมดันชอบฟังเพลงที่เขาไม่นิยมด้วย แบบสวนกระแสมาก (แล้วพอฟัง เพลงนั้นก็ดันดังขึ้นมาแบบ อ้าว ทำไมได้จังหวะแบบนี้)
4. เข้าร้านคาเฟ่ ไปนั่งบิ้วอารมณ์ตัวเอง (นี่หมดเยอะสุดแล้ว) ร้านคาเฟ่กับการเขียนนิยายเป็นของคู่กันเลยนะ
แต่สิ่งสำคัญครับคือผมชอบไปนั่งคนเดียว ให้สิ่งที่เราเห็น เราเจอมันตกตะกอน มีเหตุการณ์แบบไหนที่สามารถมาปรับปรุงกับนิยายเราบ้าง
5. หาแรงกระตุ้นจากภาพศิลปะ ทั้งตัวคนและสถานที่ ผมเปิดภาพในแอป Pinterest ครับ แบบมีภาพแบบไหนที่สามารถดำดิ่งเราไปใช้ในการทำอารมณ์ (นักเขียนเหมือนนักแสดงและผู้กำกับ มันเหนื่อยมากเวลาเราใช้อารมณ์ พอเขียนเสร็จมันก็หลับเป็นตายเลย แต่อย่าลืมเคลียร์อารมณ์ตัวเองนะครับ)
ข้อนี้พิเศษหน่อย
แนะนำสำหรับการบิ้วต์อารมณ์ครับ ผมมักจะใช้เพลง soundtrack ในการกระตุ้นอารมณ์ด้วย
https://www.youtube.com/channel/UCdEEFrPBkT5WLeRCl2qsEJQ
เผื่อเป็นประโยชน์ในการเขียนครับ
ก็ไม่เชิงว่าลงทุนนะ แต่เปลี่ยนบรรยากาศมากกว่า
หนึ่งในห้วงจังหวะที่ทำให้ผมคิดพล็อต+เกลาไอเดีย ได้ดีที่สุดคือการนั่งรถยาว ๆ ฟังเพลง แล้วมองวิวครับ รู้สึกหัวแล่นมาก
บางครั้งได้เดินทางกลับบ้าน บางทีก็มักถูกที่บ้านท้วงว่าทำไมไม่นั่งเครื่องบินกลับ ซึ่งจองไว้ล่วงหน้า ราคาจะไม่ฉีก รถไฟ หรือรถทัวร์ อาจมีต่างบ้าง 100-300 ก็เป็นตัวเลขที่ซื้อความสบายใจการเดินทาง
เดี๋ยวนี้ถ้าจำไม่ผิด กลับบ้านโดยพาหนะแต่ละอย่างจะใช้เวลาต่างกันตามนี้ครับ
รถทัวร์ 8 ชั่วโมง
รถไฟ 10 ชั่วโมง
เครื่ีองบิน 1 ชั่วโมง
บางทีบางครั้งผมก็ยอมนั่งรถทัวร์หรือรถไฟกลับล่ะนะ
เหตุผลหนึ่งคือเดินทางไปสถานีใกล้กว่าไปสนามบิน อีกเหตุผลก็คือรู้สึกได้ทำตัวชิล ๆ ได้มีเวลาให้กับนิยายในแบบที่หาจากที่อื่นไม่ได้
อ่านหนังหนังสือประวัติศาสตร์จีน อ่านหนังสือนิยายจีน อ่านหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรจีนและการฝังเข็ม อ่านหนังสือการแพทย์แผนโบราณของจีน อ่านหนังสือเกี่ยวกับฉีเหมินตุ้นเจี่ย ตำราพิชัยซุนวู ตำราพิชัยขงเบ้ง อ่านหนังสือเกี่ยวกับการฝึกลมปราณแถมบ้าจี้ลองฝึกเองอีกด้วย อ่อแล้วก็ยังไปฝึกไทเก็กกับเหล่าซือ และหัดเป่าขลุ่ยจีน(ตี๋จื่อ-เซียว) หัดเขียนพู่กันจีนทั้งที่ลายมือแย่มาก เสียตังซื้อใบชาจีนที่ราคาแพงเว่อร์มาลองชิมสารพัด เสียตังซื้อกระดานหมากล้อมมานั่งเล่นคนเดียว ขาดอย่างเดียวคือยังไม่ได้ไปซื้อเหล้าจีนมาลอง
ถามว่าทั้งหมดนี่เอามาใช้เขียนบ้างไหม?
-ก็เหมือนว่าจะได้ใช้แค่นิดเดียว
ถามว่าใครได้ประโยชน์จากข้อมูลที่หามา?
-ก็ลูกค้าในร้านข้อมูลการเขียนนิยายจีนน่ะสิ!
ไม่ไหวขืนเมางานเละค่ะ555
คุณอลิสทำมากกว่าคนจีนจริงๆอีกค่ะ
เพื่อนคนจีน ไม่พูดเรื่องประวัติศาสตร์จีนเพราะพวกนี้ต้องเรียนรู้อยู่แล้ว แต่พวกตี๋จื่อ เซียว เป็นชมรมเท่านั้น ใครสนใจก็ไป
ไทเก็ก หรือลมปราณ พวกเพื่อนคนจีนเอามาล้อเพราะเขาจะมีออกกำลังกายกันตอนเย็นที่สวนแถวมหาลัย ไม่รู้ตอนนี้ยังมาเต้นรำ ระบำพัดหรือว่าไทเก็กกันอยู่ไหมค่ะ
ต้องลองเหล้าจีนค่ะ.....เหม็นมาก มีโครงงานต้องไปเยี่ยมชมที่ดองเหล้า สมัยเรียนยังไม่เรียนโท แต่บางคนชอบค่ะ ต้องลอง
หนังสือการแพทย์จีน คนจีนเองก็ไม่อ่านค่ะ เรามีเรื่องไปถาม เพราะอ่านเจอในเน็ต นางบอก คืออะไร? สุดท้ายช่วยตัวเองดีที่สุดค่ะ5555
สุดยอดมากค่ะ
กำลังหาคนไปลองแทนอยู่ค่ะ พอดีเป็นไฮเปอร์ไทรอยด์ดื่มไม่ได้
ถ้าเรื่องปัจจุบัน น่าจะเป็นเรื่องที่ผมลงทุนที่สุดละครับ เริ่มจาก... -ภาพหน้าปก ต้องจ้างคนวาด เพราะวาดเองไม่เป็น -อ่านประวัติศาสตร์สงครามกลางเมืองอเมริกา โหลดหนัง Gods and Generals ที่ยาว 4 ชั่วโมงครึ่งและไม่มีซับไทยหรือพากย์ไทยมานั่งแกะ -ศึกษาเรื่องปืนในสมัยยุค 1860-1875 ตรวจสอบขนาดกระสุน ปลอกกระสุน บริษัททำปืน และข้อดีข้อเสียของปืนแทบทุกชนิดในยุคนั้น -ศึกษาวิธีการยิงปืนลูกโม่ซิงเกิ้ลแอ๊คชั่นแบบ Fanning และ Thumb Whipping -ศึกษาแผนที่รัฐโคโลราโด ภูมิประเทศ เมืองและมณฑลต่างๆ รวมถึงประวัติศาสตร์ในช่วงนั้นด้วย -ดื่มวิสกี้ใส่ขวดโลหะแบนๆ เลียนแบบตัวละครตัวหนึ่งในนิยาย เพื่อให้เข้าถึงอารมณ์หมอนั่นมากที่สุด สิ่งที่วางแผนว่ากำลังจะทำ -จะซื้อดาบเซเบอร์ทหารม้า แล้วไปเข้าคอร์สเรียนฟันดาบเซเบอร์ เพื่อจะได้เอามาเขียนอธิบายได้ถูกต้อง -จะทำ MV ตอนจบ ซึ่งตอนนี้ผมเริ่มทำแล้ว รอติดตามตอนนิยายจบได้เลยครับ
ยอมควักเงินไปจ้างคอมมิชชั่นวาดภาพประกอบ + เพลงประจำตัวละคร หมดไปหลายพันอยู่ค่ะ
แต่งเพลงอันนี้เราไร้สามารถด้านนี้อยู่แล้ว...ไม่รู้สึกอัลไล
วาดภาพประกอบ...ปกติเราเป็นคนประหยัดมัธยัสถ์ เราจึงฝึกทำเองให้เป็นมันแทบทุกอย่าง จะได้ไม่ต้องไปจ้างใครทำ แต่สุดท้ายเพื่อลูกรัก ก็ยอมควักเนื้อไปจ้างมา นิยายก็ยังไม่ได้ขาย...
ปกติภาพประกอบก็วาดเอง พอเจอคนงานดีย์ อยากเห็นลูกชายในลายเส้นนั้น อิแม่ก็ใจอ่อน ควักตังค์เปย์ค่ะ
สรุปแล้วเห็นผู้สำคัญกว่า
เห็นงานกับเห็นผู้ชายปฏิกิริยามันต่างกันจังคุณมิรัน555
เวลาต้องทำงาน
เวลาไปส่องหนุ่ม
ของเรา หน้าตาตื่นเวลาเจอของกินค่ะ
ชอบภาพแมวมากค่ะ 555555
เห็นงาน
เห็นของกิน
อ้ามมมมคำหย่าย หย่าย 5555
เคยไม่เข้าใจว่าการแอบรักใครคนนึงเป็นอย่างไง เพื่อที่จะเข้าใจความรู้สึก เราก็เลยไปนั่งรอผู้หญิงคนนึงที่ไม่รู้จักมักจี่อะไรกับตัวเธอเลย เธอจะมาขึ้นรถประมาณ 7 โมงเช้าไม่เกิน 7โมงครึ่งครับ ออกไปนั่งรอดูเธอทุกวันจนเราเริ่มผูกพันกับเค้า นั่งมองอยู่เดือนนึงเห็นจะได้มั้งครับ จนวันนึงเค้าก็ออกมาพร้อมผู้ชายคนนึงเรารู้ได้ทันทีเลยครับว่านั่นแฟนเค้าแหล่ะ แล้วเค้าก็ไม่มาขึ้นรถอีกเลยครับ รู้สึกเจ็บแล้วเสียใจมากๆ ทั้งๆที่ไม่เคยคุยกันเลย ไม่ใช่เรื่องแต่งไม่ใช่นิยายนะแต่เคยทำมาจริงๆ ^^
ปล.ทำตัวเหมือนโรคจิตชะมัด 5555+
ข้าน้อยยอมใจเลย
แต่...อย่าทำแบบนั้นบ่อยนะคะ เดี๋ยวเค้าจะกล่าวโรคจิตจริง=^= (สังคมสมัยนี้เอะอ่ะอะไรก็ด่วนตัดสินใจไปก่อนแล้วหาเหตุผลทีหลัง)
เอามาเขียนเรื่องสั้นได้เลยนะเนี่ย
11-1 ไม่ทำแล้วครับเจ็บมากๆอ่ะ อยากไปนั่งร้องไห้ใต้ฝักบัวเหมือน mv เพลงมาก แต่คุ้มนะ
ในหลายๆด้านเลย ส่วนเรื่องใครจะหาว่าโรคจิตนั้นไม่ต้องห่วงครับผมแนบเนียนมากๆ ไม่มีใครไหวตัวทัน ที่รู้ๆมีแค่ตัวเราเองกับคนในกระทู้นี้แหล่ะ5555
11-2 นั่นสิ แต่มันจบไม่สวยนี่นะ เพราะผมรู้อยู่แล้วครับว่าสักวันมันต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
เพราะผมกำหนดขอบเขตไปแล้ว ภารกิจคือรักคนแปลกหน้าห้ามคุย ห้ามเข้าไปยุ่มย่าม แค่ไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนั้น 5555
อ่านนิยายที่บั่นทอนจิตใจเพื่อจะเขียนฉากเศร้า พอเขียนก็มีอารมณ์ร่วมไปด้วย น้ำตาไหลเป็นสาย 555 หลังจากนั้นก็กลับมาอ่านอีกที เอ่อ ประโยคนี้จริงดิที่ทำให้ร้องไห้เมื่อกี้
ซื้อหนังสือเกี่ยวกับปืน การแฮ็คระบบ บทความเกี่ยวกับแฮ็คเกอร์ สารคดีสงครามไซเบอร์ ทักเฟสคุยกับผู้ชำนาญทางคอมพิวเตอร์ หาหนังที่เกี่ยวกับคอมมาดู ทั้ง black hat, CSI cyber, die hard 4 หาข้อมูลไปเรื่อยๆ
ส่วนเราไปลองยิงเองที่สนามยิงปืนเลยค่ะ
จับถอดประกอบของจริงเลยค่ะ เห็นเจ้า speed loader ของรีวอลเวอร์ตอนแรกก็ทึ่งๆ นะว่าคิดได้ไงฟระ แล้วก็อดนึกถึงผู้กองรพินทร์ในเพชรพระอุมาไม่ได้
เคยจะเอาของพ่อมาลองรื้อเหมือนกันค่ะแต่โดนด่า555
ป๊าเราจะกล้าด่าได้อย่างไร รูปเก่าๆ ป๊ากับอานี่ถือปืนกันทั้งนั้น
คนที่พาเราเล่นปืนตั้งแต่เด็กก็พ่อเรานี่แหละค่ะ ป.4 ให้หัดยิงปืนลูกกรด ขื้น ป5.พาเข้าสนามยิงปืน ติดเลยค่ะ555
ลงทุนกับการหาคำราชาศัพท์ไทย ที่แบบ...สุดท้าย ขึ้นป้ายว่า
ขออภัยที่ใช้คำสามัญชนในบางกรณีค่ะ...
แค่ถวายพระพร ถวายบังคม รับด้วยเกล้า ทูลลา ไหนจะมากมาย
ในตอนนั้น(และตอนนี้)รู้สึกว่านี่ยากกว่าภาษาจีนอีกนะ...
หรือ ตำหนัก จวน เรือน คฤหาสน์ คือ...คำจีนไม่งงเท่านี้ หรือเราไม่ชินก็ไม่ทราบ แต่แบบ...ท่านกูเกิ้ลก็แปลให้น่ารัก院子ท่านแปลมาให้ ลาน...
สุดท้ายต้องไปศึกษาการแปลเป็นไทยอีกค่ะ
เพราะเรื่องที่เราแต่งไม่ได้อิงประวัติศาสตร์ และเพราะอ่านหนังสือจีนเกี่ยวกับอ้างอิงพวกจีน ๆ มาตลอดก่อนแต่งนิยาย ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าจะมาแต่ง พวกนี้ไม่เรียกว่าลงทุนแล้วกันค่ะ
ตายละ ดูไม่ลงทุนสุดเลย...
ของเราก็แค่เสียเวลาค้นคว้าข้อมูลต่างๆน่ะค่ะ อ่อ...แล้วก็ปกติเราจะแอบส่องผู้นิ๊สส์นึงแต่พอได้แต่งนิยายเราก็ไม่มีเวลาเหลือบตาหรือคอยาวไปมองอีกเลย เรื่องมันเศร้า...
อ๋อ...แล้วยังเศร้าขึ้นไปอีกเพราะพี่คนนั้นดันเป็นกระเทย
นึกว่าเสียเวลาไปกับการกินซะอีก
เวลาส่องผู้กับการกินน้องแบ่งแยกไว้อย่างชัดเจนค่ะคุณพี่555
อ้อ เวลากินก็คือกินอย่างเดียว 1ชัวโมงที่มีคือกินอย่างเดียวรร้อยเปอร์เซนต์ ไม่มีอย่างอื่นมาคั่นกลาง อุบ๊ะ กินโหดวุ๊ย
เปล่าค่ะ 1ชม.นี้กิน10นาที ส่องผู้20นาที ขอเวลานอกไปเขิน10นาที ก่อนจะซึมไปหลายวันเมื่อเห็นพี่แกหยิบลิปติกสีแดงแปร๊ดมาทาปาก
เคยลงทุนไปกับอะไรมากที่สุดในการเขียนนิยายหรือบิ้วอารมณ์ในการเขียน
ใครมีความคิดแบบเราเวลาเขียนก็พอเอาเล่าให้ฟังกันบ้างนะ จะเรื่องเล็กๆหรือหลุดโลกก็ได้....แค่นี้แหละ
กระทู้แบบนี้ชอบมากๆค่ะ เป็นการพูดคุย แลกเปลี่ยน อารมณ์ ความรู้สึก ประสบการณ์...ของนักรักเขียน...
(ทั้งเก่า ใหม่ หรือแม้นักอยากเขียนนะคะ)
ด้วยสาเหตุที่เป็นคนรักการขีดเขียน ตั้งแต่เกิด ตั้งแต่รู้ความ หรือตั้งแต่ขีดเขียนได้ ก็ตั้งหน้าตั้งตา ขีดๆ(คือรักการวาดด้วยค่ะ) และก็เขียนๆๆๆๆ
วันๆนะ หากอยู่ที่บ้าน ง่วนอยู่แต่กับการขีดๆและเขียนๆ
(ที่รู้ได้เพราะได้มีโอกาสเห็นภาพที่ถูกบันทึกไว้ให้ค่ะ)
คือเขียนๆ จดบันทึกทุกอย่างที่ตนเห็นว่าเป็นเหตุการณ์ที่ดูเป็นเรื่องราวต่างๆ ที่ดำเนินไปชัดเจน ภายใต้สายตาเรา หากแต่หลายๆคนอาจจะไม่เห็นได้ คือหากเห็นเหตุการณ์ และมีอารมณ์เมื่อไร ก็เขียนๆๆๆ และจดบันทึกคร่าวๆในทันที
จดบันทึกทุกๆเหตุการณ์นั้นๆออกมาเป็นเรื่องราว ดังที่ตนเห็น โดยวางพล็อตแบบคร่าวๆ วางตัวละคร ให้คาแร็คเต่อร์ ตามความจริงที่เราเห็น ใส่โลเคชั่นตามที่เหตุเกิดไปเลยด้วย
คือไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ใดๆ เมื่อรู้สึกว่าเหตุการณ์ดังกล่าวนั้นจะสามารถเห็นเป็นเรื่องราว...ที่จะสามารถอ่านออกมาเป็นตัวอักษร... หรือเป็นเรื่องราวต่างๆจากการที่ผ่านการเขียนได้ มีจดบันทึกไว้มากมายค่ะ
การจดบันทึกมีทุกรูปแบบ คือมีอยู่หลายๆแนว มีทั้งเรื่องราว เหตุการณ์ ที่ดี มีคติ มีศิลธรรม เรื่องราวเหล่านี้คือเหตุการณ์ที่ให้รู้สึกอบอุ่นละมุมนละไม มีเหตุผล คือให้รู้สึกดี
หรือบางเรื่องเหตุเกิดเพราะขาดสิ่งเหล่านี้ไป ก็จะเกิดเป็นเหตุที่สลด หดหู่ ก็มีอยู่มากมาย
หรือเรื่องความรัก...ซึ่งเกิดขึ้นต่อคู่รักมากมายรอบๆตัวเรา ซึ่งมีทั้งรักหวานแว๋ว รักโรแมนติก รักที่ไม่สมหวัง รักดราม่า
หรือเรื่องของการเมือง แนวนี้มีอยู่มากมายด้วยเช่นกัน มีหลักฐานมากมายซึ่งตนได้จดบันทึกไว้ หรือแม้ข่าวสารรายวันจากการลง หรือถูกตีพิมพ์ในรูปแบบต่างๆมากมาย ในยามที่มีข่าวเหตุการณ์การเมือง ของประเทศต่างๆตกเป็นข่าว มีการจดบันทึก หรือแม้ตัดเก็บหนังสือพิมพ์ เพื่อเก็บไว้เป็นหลักฐานข้อมูล ทั้งนี้ก็เพื่อได้เห็นเป็นเหตุการณ์จริง เพื่อความสมจริงในการเขียนงานต่อไป
(แนวนี้ชอบมากๆ ลงทุนใช้เวลาในยามว่าง จับตามองการเกิดขึ้น และเป็นไปตลอดเวลาของหลายๆประเทศ และก็จดจ่อ ที่จะติดตาม เพื่อให้ตนรู้ผลสรุปว่า สุดท้ายเหตุทีเกิดขึ้นจบลงอย่างไร คือชอบแนวนี้เป็นพิเศษค่ะ)
ซึ่งโดยรวมๆแล้วจะใช้คำว่า...ลงทุน...ก็ได้เนาะ ในการที่ตนทำแบบนี้ คือการบันทึกข้อมูลต่างๆ เก็บๆไว้เพื่องานเขียนนะคะ
คือคำว่าการลงทุน...นั้น แท้จริงมีความหมายว่าเราได้ทำการลงบางสิ่งไป เพื่อได้อีกสิ่งกลับมานะคะ
หากแต่ในที่นี้ การจดบันทึกเหตุการณ์ต่างๆ หรือแม้การตัดเก็บหลักฐาน เพื่อเป็นข้อมูลในการเขียนดังกล่าวเหล่านี้ สำหรับเจ้าของเม้นต์จะให้ชื่อว่างานอดิเรก หรือเป็นการทำในสิ่งที่ทำให้เกิดความสนุกสนาน เพลิดเพลินก็น่าจะได้ค่ะ
เพราะการที่ตนรักทำแบบนั้น คือการจดบันทึก การตัดเก็บข้อมูลต่างๆนั้นชอบทำโดยธรรมชาติค่ะ
คือเมื่อรู้ความเข้าใจอะไรๆได้ดี ตนก็ทำแบบนั้นเป็นธรรมชาติ เป็นธรรมดา
เช่นการขีดเขียนต่างๆ ในวัยที่ตนเขียนหนังสือไม่ได้ คือยังเล็กมากๆ คืออายุเพียงสอง-สามขวบ ก็วาดๆเอา ขีดๆเป็นรูปร่างต่างๆตามที่ตนเข้าใจ
หรือการตัดรูปสัตว์ หรือรูปดอกไม้ที่ตนรู้สึกว่าสวยงาม น่ารักในวันนั้น สิ่งเหล่านี้ได้ทำขึ้นโดยธรรมชาติ เพราะฉะนั้นสำหรับเจ้าของเม้นต์นี้แล้วอาจจะไม่เรียกว่าการลงทุนก็น่าจะได้ค่ะ
หากแต่น่าจะเรียกว่าสิ่งที่ทำทั้งหลายเหล่านี้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นอดิเรก คือทำเป็นความบันเทิง ทำเพราะความสนุกสนาน ทำเพราะอยากทำ ทำเพราะรักที่จะทำมัน และที่ทำไปแล้วตนเองได้ความสุข สนุกสนาน เพลิดเพลิน เป็นความรู้สึกที่ได้มาเป็นผลลัพธ์ในทันที หรือในขณะนั้นๆค่ะ
ทั้งหมดนี้ดังที่เล่ามานี้เกิดเป็นพล็อตคร่าวๆทั้งสั้น และยาวขึ้นมา มีอยู่มากกกกกมายยยย ซึ่งเป็นสื่อ หรือเป็นแรงบันดาลใจ หรือเป็นเหตุการณ์ที่ตนจะสามารถนำมาต่อเติม เพิ่ม สาน เพื่อเขียนเป็นเรื่องราวในรูปแบบต่างๆได้ในโอกาสต่อไปค่ะ
สรุป คือจริงแล้วการที่ตนอยากเขียน เพราะรักการเขียนค่ะ และลงทุนเป็นความสุข สนุก สนาน เพลิดเพลินค่ะ และมาวันนี้หรือ ตนก็มีพล็อตคร่าวๆในแนวที่แตกต่างมากมาย ไว้ในคลัง คอยอารมณ์ที่จะเขียน เป็นผลพลอยได้ต่อไปค่ะ
หากแต่ วันหนึ่ง...ในวันนั้น เจ้าของเม้นต์รู้สึกว่าต้องจดจ่อ เพื่อการเขียน การสานต่อ หรือการนำสิ่งที่ตนบันทึกไว้มากมายนั้น ออกมาถักทอ ต่อเติม หรือสานต่อ เพื่อให้เกิดเป็นเรื่องราวที่สมบูรณ์ได้
ในวันนั้น คงจะเป็นวันที่ตน ต้องจดจ่อ และบอกตนเองว่าต้องลงทุนหล่ะ
คือในวันนั้น....คงต้องลงทั้งเวลา และลงพลัง เพื่อใส่อารมณ์...เพื่อตั้งหน้า ตั้งตา จดจ่องานที่ตนต้องการจะให้เกิดเป็นผลงานการเขียนในรูปแบบที่ตั้งใจจะให้มันเป็นค่ะ
คือหากไม่คิดจะลงทุนจริงจังกับสิ่งเหล่านี้ ก็คงจะไม่ได้นิยายเป็นเรื่องราวออกมาได้อย่างแน่นอน
ในวันหนึ่ง...เจ้าของเม้นต์หวังว่าอีกคงไม่นาน จะสามารถมีโอกาสลงทุน...ในสิ่งที่ตนฝันที่จะให้เกิดขึ้นได้ค่ะ
หากแต่ในวันนี้...หนา มีเวลาว่างบ้างหรือ ก็นำมาลงทุนกับการเล่นในบอร์ดค่ะ
เป็นอดิเรกเยี่ยมมากในยามที่ตนขี้เกียจเขียนนิยายค่ะ
หรือว่าเกิดอาการติด(เสพ)การเล่นบอร์ดก็ไม่รู้ด้วยเน๊อออ
ความฝันทีจะเขียนนิยายดับหายไปหล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
(อาการติด นี้หนา ทำให้เสียงาน หรือเสียคนได้จริงด้วยสิ ฮื้ออ)
ภายใต้เม้นต์นี้ ขอร่วมเป็นกำลังใจให้กับเพื่อนๆ นักเขียนมืออาชีพ นักเขียนเก่า ใหม่ หรือนักอยากเขียน ผู้ซึ่งได้ทำการลงทุน ในรูปแบบต่างๆ เพื่อการได้มาในนิยายในรูปแบบที่เพื่อนๆต้องการทุกๆคนค่ะ
ขอร่วมเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ก็ลงเวลาเนี่ยแหละ ทุกวันนี้นับเวลาแล้ว แต่งนิยาย 30% หาข้อมูล 50% อีก 20% คือหารูปมาดูเพื่อประกอบฉากค่ะ นี่ไม่นับเวลาที่เสียไปกับการอู้นะ 555555
การบิวด์ของเรา ออกจะสิ้นเปลืองไร้สาระสุดๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นกันไหม 555
---------
เนื่องจากเป็นคนจมูกดี แยกแยะประเภทของกลิ่นได้เยอะกว่าคนปกติ
บิวด์งาน เราจะฉีดน้ำหอมค่ะ ตามแนวอิมเมจของน้ำหอมแบรนด์นั้นๆ ด้วย ฮ่าาาา
บิวด์งานช่วงหวาน โลกสดใส ก็น้ำหอมฟลอรัลฟรุตตี้แนวใสๆ
บิวด์งานช่วงเท่ๆ มั่นใจ สตรอง ก็จะน้ำหอมแนวยูนิเซ็กซ์ หรือ แนวกีฬา
......
ถ้าบิวด์งานที่ตัวละครเป็นผู้ชายดำเนินเรื่อง ก็มักจะใช้น้ำหอมผู้ชาย อันนี้ไม่รู้ทำไม 55555
(กับงานวาด เราก็ใช้วิธีนี้ค่ะ)
อ้อ... แต่ที่บิวด์ได้เรื่องได้ราวอีกอย่างคือ "กาแฟ" ค่ะ ยิ่งกาแฟบางตัวหอมมากกก ฟินาเล่
แต่กระนั้น...ถ้าไอเดียมันตัน ก็คือ ตันนะคะ 5555
ไม่รู้สิฮะ บางทีสิ่งที่เรารู้สึกว่าลงทุนไปค่อนข้างหนักหนา อาจจะเฉย ๆ สำหรับคนอื่น
เช่นเขียนโค้ดธีมหน้านิยายเอง เขียนถึงเช้า (เพราะเริ่มเรียนรู้เองตอนสองทุ่ม)
เพื่อเอามาประกอบหน้านิยายที่ยังไม่เขียนสักตอนเดียว5555
แต่ที่แน่ ๆ อ่ะ การเขียนนิยายของเรา
ลงมือเขียนจริง 5% ลีลา 95%
เหนื่อยหน่ายความเนียนของตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อให้ยังไม่ต้องเขียน
แล้วก็อ้างว่านี่ก็เกี่ยวกับนิยายนะ นิยายเราคืบหน้าอยู่เนี่ย
....คืบหน้ากับผีอะดิ
พยายามต่อไป เรารู้ เพราะเราก็พยายามหาข้ออ้างที่จะไม่เขียน (แต่สุดท้ายแล้วเราก็ต้องมันอยู่ดีเพราะเดี๋ยวนอนไม่หลับ=^=)
ลงทุนไปเที่ยวโคราช เพื่อไปสัมผัสชีวิตป่าๆ คนสวน น้ำตกค่ะ ถามว่ากลับมาแล้วเขียนจบมั้ย มีแพชชั่นมากขึ้นมั้ย ไม่! เมื่อยมาก เลยนอนต่อสรุปไปกินไปเที่ยวนิยายไม่แต่ง จบข่าวเลยค่าาาาาาาาาาาาาา
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ