ไม่มีความสุขกับชีวิต..

[Yimajo]

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นนักเรียนม.3 ธรรมดาคนนึงที่ไม่มีความสุขกับชีวิต ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรหรือควรจะอยู่จุดไหน ในวัยแบบนี้คนส่วนใหญ่จะสนุกไปกับเพื่อน ชีวิตมัธยมแสนสนุก แต่เราไม่คิดแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไม ถ้าเรื่องครอบครัว ไม่รู้สิ พ่อกับแม่รักกันดี จะมีแต่พ่อชอบออกไปดื่มเหล้า กลับมาแม่ก็จะบ่น แล้วแม่ก็จะรับหน้าที่หลายๆอย่างในครอบครัว ฐานะบ้านเราธรรมดาไม่ได้รวย พี่สาวก็กำลังจะเรียนจบ ชีวิตเหมือนจะดีอ่ะ เพราะพ่อแม่เราใจดี พี่สาวก็เรียนเก่ง นิสัยก็ดี ดีแบบถ้าเราเป็นผู้ชายเราก็รักพี่เราอ่ะ55 ส่วนเรื่องที่โรงเรียน เราเรียนห้องวิทย์-คณิต เราเป็นหัวหน้าห้องที่เรียกว่าโดนยัดเยียด พอบอกครูว่าไม่อยากเป็นแล้ว(เป็นตั้งแต่ม.2) ครูบอกเป็นไปก่อน เดี๋ยวค่อยเปลี่ยน นี่ก็นานละ ยังไม่เปลี่ยนสักที ไม่ชอบเลยอ่ะ ตำแหน่งที่ความรับผิดชอบเยอะมาก มีอะไรก็เรียกใช้แต่หัวหน้าห้อง อีกอย่างเราได้ที่ 1 ของห้องนะ แต่ก็ไม่ได้ดีใจอ่ะ มันเบื่อเห็นแล้วไม่ได้ดีใจ อะไรมากมาย เพื่อนเราอยู่กันเป็นแก๊งค์ มี 8 คน แต่เรามีเพื่อนสนิทอีกคนนึงที่อยู่อีกกลุ่ม เราสองคนสนิทกันตอนม.1 จนถึงตอนนี้ สนิทกันมาก รักกันมาก เป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจคนนึงเลย คุยกันได้ทุกเรื่อง แต่เราไม่ค่อยเล่าเรื่องของเราให้เพื่อนฟังหรอก กลัวมันรำคาญ แต่ก็ชอบอยู่กับมันมาก สนุกดี แต่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันหรอก พอดีอยู่คนละแก๊งค์ แถมคนในแก๊งไม่ถูกกันอีก เห้ออออ นอกจากเพื่อนคนนี้ก็มีอีกคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ สามารถนั่งด้วยกันเงียบๆเป็นชั่วโมงได้โดยไม่อึดอัด เขาเป็นคนที่เราสบายใจ เขาคือแฟนเราเอง เราชอบเขามา 7 ปี เพิ่งตกลงคบกันเมื่อตอนม.2 เราเคยบอกเขาว่าเราไม่มีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ เราคิดว่าเราไม่สวยเหมือนคนอื่นๆ เรียนไม่ดีเหมือนคนอื่นๆ เขาก็ทำได้แค่ปลอบ แต่มันก็ทำให้เรารู้สึกโอเคขึ้นมาบ้าง เขาได้แค่ปลอบว่า "ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้ว บางอย่างไม่ต้องเก็บมาคิดนักหรอก ส่วนเรื่องรูปลักษณ์หน้าตาก็ไม่ต้องใส่ใจนักหรอกนะ ถึงจะไม่ได้สวยเท่าคนอื่น แต่แค่เป็นคนดีก็พอแล้ว เธอสวยจากข้างในมากกว่านะ" เขาได้แต่ปลอบประโยคแบบนี้ ซึ่งมันก็ช่วยนะ เคยคิดว่าอยู่บ้านแล้วจะดี เมื่อก่อนกลับบ้านทีนึงก็มีความสุข เจอพ่อเจอแม่ ก็หายเหนื่อย หลายคนคิดว่าพ่อแม่คือคนที่รู้จักลูกที่ดีที่สุด เข้าใจลูกได้ดีที่สุด เราคิดว่าพ่อกับแม่ไม่รู้จักเราดีพอ (ครอบครัวไม่รู้ว่ามีแฟน ห้ามมีด้วยซ้ำ) เวลามีอะไรอยู่ในใจเราก็เลือกที่จะไม่บอกพ่อกับแม่ เรียกว่าให้ตายยังไงก็ไม่บอก เราไม่เชื่อมั่นในตัวครอบครัว เราคิดว่าพ่อกับแม่เลี้ยงเรามาดีแล้วนะ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ ถามว่าเราต้องการอะไร เราเองก็ไม่รู้ บางทีก็อยากจะหายไปเงียบๆ บางทีอยากจะไม่คิดอะไรแต่ก็ทำไม่ได้ บางทีอยากจะหนีไปให้ไกลก็ไม่รู้จะไปไหน บางทีร้องไห้ออกมาก็ยังไม่รู้แม้แต่สาเหตุ รู้สึกอึดอัด รู้สึกว่าเพื่อนไม่ใช่ที่พึ่งที่ดีที่สุด รู้สึกว่าบ้านไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัย รู้สึกว่าครอบครัวไม่ได้ช่วยอะไร รู้สึกว่าไม่อยากจะทำอะไร วันๆได้แต่นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์แต่งนิยายในแบบที่อยากเป็น แต่ก็ไม่รู้ว่านิยายจะออกมาเป็นแบบไหนเพราะไม่รู้ความต้องการของตัวเอง อีกอย่างเราชอบซีรีย์วายมาก นี่เป็นความสุขอีกอย่างที่หาได้ในชีวิตเลยก็ว่าได้ ปัจจุบันอยากเกิดเป็นเกย์มากฮ่าๆ แต่ทุกครั้งที่ดูซีรีย์วายแบบช-ช แม่ก็จะมาแบบ อี๊ น่ารังเกียจ ผู้ชายกับผู้ชายจะมาชอบกันได้ไง ฟังแล้วโกรธ ถ้าไม่เป็นแม่ งานนี้มีเลือดอาบ ไม่อยากพยายามให้ครอบครัวเข้าใจ หรือไม่แม้แต่พยายามเข้าใจครอบครัว เพราะอยู่กับตัวเองร้องไห้กับตัวเองคงจะดีกว่า บางทีก็อึดอัดเหมือนอกจะระเบิด รอยยิ้มในทุกๆวันไม่มีใครรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่อยากร้องไห้แทบตาย ไม่รู้ว่าต่อไปชีวิตอยากทำอะไร แต่มีความฝันนึงคือ พยาบาลในโรงพยาบาลจิตเวช อยากจะเป็นแต่ก็คิดว่าตัวเองไม่เก่งพอ..

แค่อยากจะมาระบายความรู้สึกที่ไม่สามารถระบายได้ที่ไหน อึดอัดไปหมด ช่วยด้วย เอาออกไปจากความรู้สึกนี้ที

Comments

[สุกิต]

วัยรุ่นก็แบบนี้แหละ

ตอนน้าเป็นวัยรุ่นเมื่อ 30 ปีก่อน

น้าก็มีปัญหาในใจให้คิด แล้วก็ไม่อยาก

ปรึกษาใครเหมือนกัน เพราะน้าไม่คบกับเพื่อน

จนถึงขั้นสนิทสักคน ส่วนที่บ้านน้าก็ไม่อยาก

ปรึกษาใคร มันเป็นความคิดที่อยู่ในหัว

ที่อยากจะปรึกษาแต่ตัวเองน่ะ

สมัยก่อน น้าเป็นคนประเภทหัวแข็งมาก

ถึงมากที่สุดเลยนะ เป็นคนไม่ยอมลงให้ใครเลย

เพราะน้าคิดว่า คนเราควรมีอิสระมาก ๆ

ไม่ควรถูกใครบังคับ ในเรื่องใด ๆ เลย

เปรียบกับสมัยนี้ ก็คงเป็นพวก อาร์ต

หรือไม่ก็ พวกซ้ายจัด น้าเคยคิดแบบพวกเข้าป่าด้วยนะ

แต่ปัจจุบันน้าไม่เหลือความคิดแบบนั้นเลย

ประสบการณ์มันสอนน้าว่า เป็นคนอ่อน

มันเข้ากับคนได้ดีกว่า ประสบปัญหาน้อยกว่า

แล้วท้ายที่สุด "มีความสุขกว่า"

น้าเชื่อว่า วัยรุ่นที่มีความคิดทุกคน

จะอยากปรึกษากับตัวเองมากกว่าคุยกับคนอื่น

ทำให้ประสบปัญหาที่หาทางออกไม่ได้

แน่นอน เพราะเรายังไม่ใช่พหูสูต

เราต้องการเรียนรู้อีกเยอะ ภาวะอึดอัด

มันเกิดเพราะเราอยากหาทางสว่างของตัวเองให้เจอ

แต่มันยังไม่เจอกันง่าย ๆ หรอกนะ

ความทุกข์น่ะมันมีกันทุกคน ยิ่งวัยรุ่น

ชีวิตก็ยิ่งวุ่น วุ่นด้วยความคิด วุ่นด้วยความสัมพันธ์

กับบุคคลร้อยแปด เรากำลังเรียนรู้ เราก็เลย

สับสน หาคำตอบกับเรื่องต่าง ๆ อยู่

ต้องใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิด แล้วก็ปล่อยให้ปัญหา

มันคงอยู่บ้าง ไม่ต้องรีบแก้ไข

น้ากล้าพูดนะ ว่าการตัดสินใจสมัยวัยรุ่น

มันไม่ใช่คำตอบที่ถูก หรือ ถ้าถูกก็ถูกแค่ครึ่ง

เพราะมันยังต้องการประสบการณ์ การรับรู้

ความคิดของคนอื่น ๆ อีกมาก

ขอแค่อย่างเดียว คิดอะไรแล้ว อย่าเพิ่ง

ปักใจว่ามันถูกต้องแล้ว และอย่าวางตัวเอง

เป็นศูนย์กลาง มองตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของ

สังคมอย่างที่มันเป็นจริง ๆ ชีวิตจะสงบสุขกว่า

ที่จะมุ่งหาความถูกต้อง และความสุขของเราอย่างเดียว

[Yimajo]

ขอบคุณนะค้าา ตอนนี้แฟนก็ให้คำแนะนำมาเหมือนกัน ตอนนี้ความสัมพันธ์ทั้งกับเพื่อนและครอบครัวดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ

[Ono32100]

สู้ๆนะ คล้ายผมเลย @มาระบายให้ผมฟังได้นะ ยินดีรับฟัง

[ฟาง]

สวัสดีค่ะเราก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน ทำไงดีคะ เพื่อนก็ไม่มีตอนนี้ท้อมากๆเลยค่ะ