ชอบมา8ปีแล้ววว^^

[ชานมขนมหวาน]

แอบชอบเพื่อนที่เรียกว่าพี่ก็ได้ค่ะ555 ชอบมาตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะ จำได้ว่าตอนนั้นเขาตัวจัมมั้มมาก น่ารัก แต่ก็มีความรู้สึกว่าไม่เคยคุยด้วย เล่นด้วยเลยนะคะ แต่มันก็ชอบค่ะ แล้วอยู่ดีๆเขาก็ย้ายโรงเรียนไม่เจอกันประมาณ5ปีกว่าๆได้ค่ะ แล้วอยู่ดีๆเราก็ได้เจอกัน อยู่โรงเรียนเดียวกัน ก็คอยแอบมองตลอด แต่เมื่อ3เดือนที่แล้ว ก็มีโอกาสได้เอาดอกไม้ไปให้ เนื่องในโอกาสวันจบการศึกษา ที่เอาดอกไม้ไปให้ก็เพราะว่าอยากแสดงความยินดี ตอนที่จะเอาดอกไม้ไปให้ก็พยายามตั้งสติ ไม่เขิน ไม่แสดงอาการใดๆ พยายามทำตัวเป็นคนแปลกหน้าที่อยู่ดีๆก็เอาดอกไม้ไปให้ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า จนเพื่อนได้ผลักออกไป พอเพื่อนผลักออกไปอย่างสุดแรง เราก็พุ่งเข้าหาเขาเลยค่ะ แล้วประโยคที่เราพูดออกไปขณะถือดอกไม้ก็คือ “....ยินดีด้วยนะ” แต่ตอนนั้นในใจคิดว่า “เฮ้ออออ!โล่งแล้ว” แต่อยู่ดีๆเพื่อนที่อยู่ข้างหลักก็ตะโกนออกมาว่า “เห้ย!...โน๊ตที่-เขียนตก” ตอนนั้นใจคือคิดไปอีกว่า “กูต้องวิ่งกลับไปเก็บโน๊ต แล้วก็ไปหาเขาอีกแล้วหรอวะ” ตอนนั้นโคตรรรรรตื่นเต้น555 แต่สุดท้ายก็ทำ สิ่งที่เราได้กลับมานั่นก็คือ คำขอบคุณ และเขาโบกมือให้ด้วย^^ นี้ยังจำได้แม่นๆเลยว่าเขาพูดว่า “อ่อครับ ขอบคุณครับ” และนี้คือประโยคแรก ประโยคเดียวที่พึ่งได้คุยกัน

เราไม่มีคำถามค่ะ เพราะไม่รู้จะถามอะไร555 แต่ก็อยากได้คำแนะนำอะไรก็ได้จากทุกคนค่ะ อยากฟังแง่คิดของทุกๆคนเลยค่ะ

**ขอโทษที่ใช้คำหยาบนะคะ!

Comments

[จีบเหอะ]

คุณชอบ ของคุณเอง ตั้ง 8 ปี .... แต่เขาอาจจะมีคุณอยู่ในหัวแค่เพียง เสี้ยวนาที

ผมว่าแบบนี้เรียกว่า พลาด นะครับ คราวหน้าชอบใคร เอาตัวเองเข้าไปใกล้ชีวิตของเขาได้นะครับ ต้องโชคดีมากขนาดไหนเขาถึงจะตกหลุมรักและชอบเราได้เพียงเพราะดอกไม้ช่อหนึ่ง

แค่แอบชอบเอาเอง ไม่ได้ช่วยให้เขารู้จักเราขึ้นเลยตลอดหลายปีที่เรามีเขาในใจจริงไหม

บางที โอกาส ก็ต้องถูกสร้างขึ้นมา ด้วยมือของเรา และโชคชะตา คือสิ่งที่ถูกลิขิต ในเมื่อลิขิต แปลว่าเขียน // นี่มันเป็นโชคชะตาของเรา จะเอาไปให้ใครเขียนดีหล่ะ