ใครชอบนิยายแนว...เจ้าหญิง! ติ๊งต๊อง! เฮฮา! ไม่ซีเรียส! แฟนตาซีจ๋า! จิ้มเลย!!!!!!!!
Afila The Princess Of Crazynie
อาฟีร่า เจ้าหญิงซ่าแห่งปราสาทเพี้ยน
ภาค 1 : ภารกิจตามล่าค้นหาเจ้าชาย
ณ ดินแดนที่อยู่สูงเสียดฟ้า .....
มีเจ้าหญิงรูปงามนามเพราะอยู่ผู้หนึ่ง เธอช่างสวยหยาดเยิ้มจนเกินผู้ใดจะสามารถเทียบได้
และนั่น คือสาเหตุที่ทำให้เมืองเคซีเนียต้องวุ่นวายเพราะการหายตัวไปของ..."เจ้าหญิงอาฟีร่า"
เจ้าหญิงเพียงหนึ่งเดียวแห่งเมืองเคซีเนีย
เมืองที่ร่ำรวยที่สุดในอาณาจักร
แล้วจะเกิดเรื่องวุ่นวายอีกมากมายแค่ไหน เมื่อเจ้าหญิงแสบเหลือร้ายผู้นี้
เริ่มเข้าใกล้เจ้าชายที่เธอกำลังตามหา
เขาพวกนั้น...จะดีหรือร้ายเหมือนดั่งที่ใจของเธอคิดหรือเปล่า?
แถมยังมีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นอีก
เมื่อเธอ...รับรู้เรื่องน่าตกใจบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ
และเป็นเรื่องราวที่แสนจะน่าเหลือเชื่อ
ชีวิตของเจ้าหญิงอาฟีร่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
ติดตามได้ใน......
Afila The Princess Of Crazynie
อาฟีร่า เจ้าหญิงซ่าแห่งปราสาทเพี้ยน
ภาค 1 : ภารกิจตามล่าค้นหาเจ้าชาย
ตามอ่านลิ้งนี้เลยจ้า!
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1464218
.....................................................................................................................
Chapter 1
เคซีเนีย...เมืองแห่งเพชรพลอย
ณ ภูเขาแห่งหนึ่งที่สูงเสียดฟ้า ประสาทหลังใหญ่ตั้งเด่นหลาอยู่บนยอดสูงสุดของภูเขา ขอบหน้าต่างของยอดปราสาทเสมอกับก้อนเมฆบนฟากฟ้า ทำให้ที่นี่ดูสวยงามดุจดั่งสรวงสวรรค์ อิฐทุกก้อนของปราสาทถูกทาทับไปด้วยสีชมพูของกลีบกุหลาบและประดับไปด้วยเพชรนิลจินดามากมาย จนยากที่ปราสาทของผู้ใดจะสามารถทัดเทียมได้
ผู้คนมากมายพลุกพล่านอยู่ทั่วอาณาจักรทำให้เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้นไปถึงยอดสูงสุดของปราสาทจนได้ และยอดปราสาทที่มีก้อนเมฆลอยละล่องอยู่มีหญิงสาวหน้ารูปไข่คนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น และเธอกำลังชะโงกหน้าลงมายังเบื้องล่างเพื่อมองดูเสียงหัวเราะของผู้คน
“ดูสิ! ไบรอา ดูสิ ทุกคนมีความสุขกันมากๆเลย” หญิงสาวหันกลับไปคุยกับผู้รับใช้คนสนิทที่พยายามดึงเธอกลับเข้าไปข้างใน
“เจ้าหญิง อย่าทำแบบนั้นค่ะ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” หญิงรับใช้ที่ชื่อไบรอา พยายามลากเจ้าหญิงของตนกลับเข้าไปยังห้องนอนเพื่อความปลอดภัย
ห้องบนสุดของยอดปราสาทหลังสวย เป็นห้องทรงกลมกว้างขวางที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด พื้นเบื้องล่างถูกปูด้วยกระเบื้องสีแดงสด ส่วนเตียงสีฟ้าที่ตั้งอยู่กลางห้องก็ประดับไปด้วยไข่มุกสีขาวสุกสกาว
“ไม่ตกลงไปหรอกน่า คิดมากไปได้” เจ้าหญิงของเมืองนั่งหน้างออยู่บนเตียงนอนของตน หญิงสาวรับใช้จึงหันไปหยิบแก้วน้ำที่มีของเหลวสีม่วงมาประเคนให้กับเจ้าหญิงทันที
“ดีมาก ถ้าไม่มีไบรอาสักคน จะมีใครรู้บ้างนะว่าฉันจะหายโกรธก็ต่อเมื่อได้ดื่มน้ำองุ่นเย็นๆสักแก้ว” เจ้าหญิงรับน้ำองุ่นไปดื่ม แล้วทำหน้าสดชื่นที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำมันได้ คนรับใช้จึงแอบอมยิ้มอยู่ข้างๆ
“ฉันคิดอยู่แล้วว่า ประชากรของท่านพ่อต้องชอบในสิ่งที่ฉันทำ เห็นไหม ฉันสั่งทาสีปราสาทใหม่ สีชมพูยังดีกว่าสีฟ้า” เจ้าหญิงยิ้มอย่างมีความสุขและกลิ้งไปมาบนเตียงนอนของตัวเอง
“แต่สีฟ้าที่ว่านั่น เจ้าหญิงก็เป็นคนสั่งทาไม่ใช่เหรอคะ” ไบรอาแอบเหน็บแนมเจ้าหญิงตรงหน้า
“ก็ใช่ แต่สีชมพูก็ดีกว่าไง ใช่ไหมล่ะ” เจ้าหญิงเค้นถามคนสนิทที่อายุน่าจะห่างจากเธอไม่กี่ปี
“ค่ะ ดีกว่าค่ะ” ไบรอาตอบ พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปหาเจ้าหญิงของตน
“คิดไหมว่า สีไหนอีกที่จะดีกว่าสีชมพู” เจ้าหญิงถามคนสนิทต่อขณะที่เธอกลิ้งไปมา
“คงไม่มีสีไหนดีกว่าสีชมพูแล้วค่ะ เพราะเจ้าหญิงก็ทาเกือบจะทุกสีแล้วนิคะ ตั้งแต่สีดำ เจ้าหญิงก็บอกว่าสีขาวน่าจะดีกว่า แล้วก็สีครีมที่ดีกว่า ต่อมาเรื่อยๆก็ สีส้ม สีเหลือง สีทอง สีม่วง สีเขียว และก็สีอะไรต่อมิอะไรจนครบแล้วค่ะ สีชมพูเป็นสีสุดท้ายแล้ว” ไบรอาพยายามอธิบายให้เจ้าหญิงเข้าใจ
“อืม…ก็จริงนะ” เจ้าหญิงพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วเธอคิดว่า ฉันควรจะแก้ไขอะไรในเมืองของเราอีกบ้าง” เจ้าหญิงถามความคิดเห็นของคนสนิทอีกครั้ง
“อันที่จริง ทุกอย่างก็สมบูรณ์แบบที่สุดแล้วค่ะเจ้าหญิงอาฟีร่า ตั้งแต่เจ้าหญิงสั่งขุดบ่อน้ำจนกลายเป็นสวนสาธารณะที่สวยงามที่สุดในเมือง สร้างบอลลูนลอยฟ้าที่เอาไว้ใช้เวลาขึ้นเขา และสั่งให้ปลูกดอกไม้ทุกตารางวาที่เหลือเพื่อความสวยงามของเมือง ตอนนี้ในเมืองของเราไม่มีที่ว่างจะทำอะไรแล้วค่ะ” ไบรอาส่งยิ้มไปให้เจ้าหญิง
“แล้วฉันจะทำอะไรต่อไปอีกดีล่ะ” เจ้าหญิงกลับมานั่งแล้วทำหน้าครุ่นคิด
“ไม่ต้องทำอะไรแล้วค่ะ อยู่เฉยๆ เป็นเจ้าหญิงที่งดงามให้เหมาะสมกับปราสาทแห่งเมืองเคซีเนียของพวกเรา” ไบรอาจูงมือเจ้าหญิงของตนไปนั่งที่หน้ากระจกบานใหญ่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“ดูสิคะว่าเจ้าหญิงงดงามแค่ไหน” ไบรอามองไปยังกระจกบานใหญ่ขอบสีทองอร่ามพร้อมกับเจ้าหญิงของตน
เจ้าหญิงอาฟีร่ามีใบหน้ารูปไข่ที่งดงามหาใครเปรียบได้ คิ้วเรียวบางของเจ้าหญิงช่างรับกับตาโตๆสีม่วงของเธอ ริมฝีปากที่อวบอิ่มสีแดงสดและสันจมูกที่โด่งรับรูปหน้า ผสานกับเส้นผมสีดำที่ยาวไสวอยู่ด้านหลัง ทำให้เจ้าหญิงแห่งเมืองเคซีเนียสวยไม่แพ้กับเจ้าหญิงของเมืองอื่นๆเลย อันที่จริง…สวยมากกว่าเจ้าหญิงของเมืองอื่นๆด้วยซ้ำ
“แล้วไงล่ะ” เจ้าหญิงหันมาถามคนสนิท
“ก็สวยดุจนางฟ้าขนาดนี้ ก็ต้องเป็นที่หมายปองของเจ้าชายทั้งหลายนะสิคะ” ไบรอาส่งยิ้มมาให้เธอ
“แต่ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นนิ ใครจะสนว่าฉันสวยหรือไม่สวยกัน ฉันต้องทำประโยชน์ให้กับประชากรของเราให้มากกว่านี้สิ นี่คือสิ่งที่เจ้าหญิงต้องทำ ไม่ใช่เดินไปเดินมา ยิ้ม แล้วก็นั่งอยู่เฉยๆ”
“แต่นั่นแหละค่ะที่เจ้าหญิงต้องทำ นั่งอยู่เฉยๆ” ไบรอาย้ำกับเจ้าหญิงของตน อาฟีร่าทำหน้าบูดแล้วล้มลงนอนบนเตียงอีกครั้ง และก็บ่นพึมพำต่อไป
“ก็มันเบื่อนี่นา”
.......................................................................................................................
Chapter 2
พระราชาอาเธอร์ราท...จอมพุงพุ้ย
เสียงแตรดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นมาจากตีนภูเขา ราชรถหลายคันและทหารหลายพันคนเดินเรียงเป็นแถวมุ่งหน้าสู่เขาขนาดใหญ่ โดยทหารทั้งหมดสวมเสื้อเกราะสีชมพูสวย (ซึ่งก็น่าจะเป็นความคิดอีกอย่างของเจ้าหญิงอาฟีร่า) ทั้งหมดเคลื่อนขบวนขึ้นมาเรื่อยๆพร้อมเสียงโห่รับอย่างดีอกดีใจของประชากรที่อยู่ดีกินดีของเมืองที่สมบูรณ์แบบแห่งนี้ ประชากรทุกคนต่างรักและเทิดทูลพระราชาของตนเองมากกว่าสิ่งใด และไม่เคยเสียใจเลยที่ได้เป็นประชากรของเมืองแห่งนี้
ราชรถที่ประดับไปด้วยพลอยสีทองหลายคันเคลื่อนขึ้นมายังยอดเขาทีละนิด และในไม่ช้า ราชรถทั้งหลายก็เคลื่อนขึ้นมาจอดที่หน้าปราสาทหลังโตพอดิบพอดี ตามมาด้วยเสียงของชาวเมืองที่โห่ร้องด้วยความดีใจที่ไม่หยุดหย่อนลงไปเลยแม้แต่น้อย เพราะการกลับมาของพระราชาของตนเอง
หลังจากที่เจ้าเมืองออกไปเยี่ยมเยือนเมืองต่างๆที่เป็นพันธมิตรที่ดีต่อกัน พระราชาของเมืองก็กลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและทำให้เสียงโห่ร้องชื่อของพระราชาดังก้องสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว
“พระราชา! อาเธอร์ราท! จงเจริญ!”
“โอ๊ะ! ท่านพ่อ ท่านพ่อกลับมาแล้ว” เจ้าหญิงอาฟีร่าคนสวยยกกระโปรงสีครีมที่ยาวลากพื้นขึ้นสูงเหนือเข่าและวิ่งลงจากยอดหอคอยมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่คนสนิทที่คอยวิ่งตาม
“อย่าทำแบบนั้นนะคะเจ้าหญิง มันไม่เหมาะสมค่ะ” ไบรอาตะโกนไล่หลัง “เจ้าหญิงคนนี้ซนเหลือเกิน” สาวใช้คนสนิทกำลังคิดในใจขณะที่เจ้าหญิงอาฟีร่าวิ่งออกไปด้วยความดีใจที่ท่านพ่อของเธอกลับมาแล้ว
“อาฟีร่า อย่ายกกระโปรงขึ้นแบบนั้นสิลูก แล้วก็อย่าวิ่งด้วย” ชายสวมชุดสีแดงปักเลื่อมสีทองพูดขึ้น พุงของเขาพุ้ยและมีหนวดเรียวๆติดอยู่บนริมฝีปาก เขารีบตะโกนบอกกับลูกสาวก่อนที่เด็กหน้าสวยจะวิ่งออกมาหน้าประตูปราสาท
“ท่านพ่อ!” เจ้าหญิงผู้สดใสยิ้มให้ท่านพ่อของเธอจนหน้าบานและวิ่งลงบันไดไปหาอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ะ…โอ” เจ้าหญิงอุทานขณะที่เธอกำลังเหยียบชายกระโปรงของตัวเองที่ยกขึ้นไปไม่หมด
เจ้าหญิงของเมืองเบิกตากว้างแล้วมองไปยังถาดเค้กก้อนมหึมาที่หญิงสาวรับใช้คนหนึ่งกำลังถืออยู่ขณะที่เธอล้มเอนไปหาพอดี เค้กก้อนนั้นจึงลอยเคว้งคว้างอยู่บนท้องฟ้าอย่างน่าเป็นห่วง เจ้าหญิงเบิกตากว้างเท่าที่จะทำได้พร้อมกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นเค้กก้อนโตหยุดอยู่ที่…ศีรษะของท่านพ่อของเธอพอดิบพอดีดั่งกับจับวางไว้
“เผล๊ะ!”
เค้กพายสีม่วงร่วงลงสู่พื้นและหล่นเผละลงบนหน้าอ้วนๆของพระราชาประจำเมืองทันที ท่ามกลางเสียงตกใจของเหล่าประชากรที่เฝ้ามองอยู่หน้าปราสาท
เจ้าหญิงอาฟีร่าทำหน้าเบ้ขณะที่พระราชาอาเธอร์ราท ใช้มือลูบหน้าของตนเองที่เปื้อนไปด้วยสีม่วงของเค้กออก แล้วหันไปโบกมือให้ประชากรของตนที่กำลังตกใจจนจะเป็นลม หลังจากนั้นท่านก็ยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวๆของท่านจนครบทั้งสามสิบสองซี่ ประชากรทั้งเมืองที่ยืนออกันอยู่โห่จึงร้องด้วยความปลาบปลื้ม และโล่งใจที่เค้กพายไม่สามารถทำอันตรายเจ้าเมืองของพวกเขาได้
ซึ่งเจ้าหญิงเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นปลาบปลื้มอะไรกันนักหนา (ทำอย่างกับว่าท่านพ่อออกไปรบกับปีศาจพายสีม่วงแล้วรอดชีวิตมาได้อย่างนั้นแหละ) เจ้าหญิงจึงขมวดคิ้วและเดินตามท่านพ่อของเธอเข้าวัง
“อาฟีร่า พ่อบอกลูกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง” พระราชาหลับตาขณะพูด เพราะผู้รับใช้กำลังเช็ดคราบสีม่วงออกจากหน้าเขาอยู่ เจ้าหญิงผู้สวยสง่าจึงได้แต่ยืนมองท่านพ่อของเธออยู่ข้างๆ
“แล้วจะให้หนูบอกท่านพ่ออีกกี่ครั้งคะว่าหนูไม่ชอบเดินช้าๆ และก็ไม่ชอบใส่อะไรยาวๆแบบนี้ด้วย” เจ้าหญิงอาฟีร่าสะบัดกระโปรงไปมาอยู่ข้างๆ ทั้งที่ท่านพ่อของเธอก็ยังคงหลับตาอยู่
“แล้วก็จะให้พ่อต้องบอกอีกกี่ครั้งว่า เจ้าหญิงองค์น้อยของพ่อต้องสวมกระโปรงยาวๆเพื่อความสวยงามและโดดเด่น แล้วก็จะต้องเดินช้าๆเพื่อความสวยงามอีกเช่นกัน” พระราชาพูดขณะที่ผู้รับใช้เช็ดเค้กออกจากเบ้าตา เจ้าหญิงจึงทำหน้าเบ้ใส่ท่านพ่อของเธอ
“อย่าคิดนะว่าพ่อไม่รู้ว่าลูกกำลังทำหน้าล้อเลียนใส่พ่อ” พระราชาดุนิดๆ
“เปล่าสักหน่อย” เจ้าหญิงหยุดทำทันที และเดินมานั่งข้างๆ
“ท่านพ่อ หนูเบื่อ ท่านพ่อกลับมาครั้งนี้มีแผนจะพัฒนาอะไรใหม่ๆอีกไหมคะ?” เจ้าหญิงนั่งลุ้นจนดวงตาเบิกกว้าง เพราะการพัฒนาเมืองคือสิ่งที่เธอรักและชอบทำเป็นที่สุด
“มีสิ…ลูกรักของพ่อ” พระราชายิ้มออกมาจากริมฝีปากของท่าน
“อะไรเหรอคะ” เจ้าหญิงลุกขึ้นอย่างกระตือรือร้น
“เราจะมีงานใหญ่ในอีกสามเดือนข้างหน้า และพ่อรู้ว่าลูกสาวของพ่อต้องจัดการเตรียมงานนี้ให้ออกมาสมฐานะของเมืองนี้อย่างแน่นอน” พระราชาอาเธอร์ราท ลืมตาขึ้นมาและเช็ดหน้าของตัวเองอีกรอบ
“งานอะไรคะ?” เจ้าหญิงกระโดดเร่าๆจนตัวสั่น
“งาน…เลือกคู่ของลูกไง” พระราชาผายมือออกอย่างภาคภูมิและยิ้มกว้างจนแทบไม่สามารถหุบได้ แต่เจ้าหญิงคนสวยนี่สิ…นอนสลบอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
เข้าไปให้กำลังใจ เข้าไปอ่านเล่นกันได้ค่ะ
PeakfanWriter
1 ความคิดเห็น
ลิงก์ตัวเล็กและมองเห็นยากมากครับ
555 ซะงั้น เดี๋ยวแก้ให้ค่ะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?