[ไร้สาระ] ความแตกต่างของการใช้เวลาอ่านกับเขียน
ตั้งกระทู้ใหม่
เรื่องของเรื่องคือ เสือแต่งนิยายเรื่องหนึ่งซึ่งตอนหนึ่งจะมี 4-5 หน้าเอสี่ ก็จะใช้เวลาช่วงเย็นหลังเลิกงานแต่ง แล้วเสือจับเวลาในแต่งของตัวเอง บางครั้ง 3 ชั่วโมงเสือแต่งได้แค่หนึ่งย่อหน้า [4 บรรทัด] และถ้าจะเอาจริงๆ เฉลี่ยแล้ว ตอนหนึ่ง 4 หน้า เสือใช้เวลาแต่ง 3 วัน หรือ 24 ชั่วโมง ไม่รู้ว่าใช้ในเวลาแต่งนานหรือเร็วไปเมื่อเทียบกับของเพื่อนๆ นักเขียนท่านอื่น แต่สำหรับเสือแล้วกว่าจะได้แต่ละตอน ทั้งเหนื่อยและกินเวลานานมากกกกก ในความรู้สึกเสือ ทว่า
พอเพื่อนเสือมาอ่านนิยายเสือ เขาใช้เวลาอ่าน 5 นาทีก็จบหนึ่งตอน แล้วเขาก็บอกว่า อ่านจบแล้ว สั้นจัง
ในใจเสือนั้นแทบอยากจะร้องไห้เลย ก็บ่นกับเขาว่า ฉันใช้เวลาเขียนตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะเขียนได้ขนาดนี้ แต่นายอ่านแค่ 5 นาที ทำไมมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ถถถถถถ
นี่แหละที่เสืออยากจะบอกว่า การเขียนนิยายให้คนอ่านมิใช่เรื่องง่าย แต่การอ่านนิยายคนอื่นนั้นง่ายกว่า เพื่อนๆ ว่าไหมคะ
พยัคฆ์ขาว
12 มิ.ย. 62 เวลา 22:30 น.
1,322
views
23 ความคิดเห็น
แน่นอนว่าการทำอะไรสักอย่างมาให้คนอื่นชื่นชมเป็นเรื่องที่ยากและคนส่วนมากไม่เคยรู้
ใช่ค่ะ เพราะทุกคนจะดูที่ผลลัพท์มากกว่าวิธีการที่จะได้มาซึ่งผลลัพท์ แต่ถ้าได้รับคำชื่นชม ความเหนื่อยที่ทุ่มเทมากก็หายเป็รปลิดทิ้งเลย
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ
ตอนนี้ก็ปวดหัวแทบจะแตกอยู่แล้ว แง...
555555 หัวอกเดียวกันค่ะ คุณเวิ่นเว้อ
ตบบ่า เพื่อนร่วมชะตากรรม ในนี้คงมีเยอะแหละค่ะ 555
เป็นเรื่องปกติเลยค่ะ เราก็เป็นคนอ่านเร็วมาก แต่แต่งเร็วไหม อันนี้ไม่รู้จะเทียบเป็นสถิติยังไง เราแต่งในเว็บค่ะ ใช้มือถือพิมพ์ตอนกลางวันยามว่างงาน วันนึงนับให้ได้ 120 บรรทัดค่ะ (เรื่องปัจจุบันนะ) โอเค จบตอนนึง แต่ถ้าวันไหนไม่มีไฟ อัพ 60 บรรทัดพอค่ะ แบ่งครึ่งเลย ทำให้เป็นวินัย ขี้หมูขี้หมาก็เขียนไปก่อน กระตุ้นไฟอ่อนๆ เดี๋ยวค่อยกลับมาแก้ใหม่เมื่อไฟมา อิอิ
ขอบคุณมากๆ ที่มาอ่านนิยายค่ะ
นับว่าเขียนเร็วนะคะ ถ้าเทียบกับของเสือ แต่ส่วนหนึ่งที่เสือเขียนช้าเพราะหาข้อมูลด้วยส่วนหนึ่ง และคำศัพท์บางคำที่ใช้ เสือ ก็เสียเวลาค้นหาความหมายเพราะกลัวว่าใช้คำศัพท์ที่มีความหมายผิดในการบรรยาย ดังนั้นจึงเป็นคนเขียนนิยายช้ามากค่ะ
สำหรับนิยายของไรท์ เป็นแนวที่หาอ่านยากในเว็บ เลยอยากอ่านค่ะ สู้ๆ นะคะ
กอดๆๆๆ ค่า เข้าใจความรู้สึกเลย เพราะปกติกว่าจะแต่งได้ก็ใช้เวลาพอสมควรค่ะ
แต่มันก็แล้วแต่ตอนด้วยนะคะ ถ้าเนื้อหาเป็นช่วงที่เราถนัด ก็จะเขียนได้เร็ว
หรือถ้ามีทรีตเม้นต์อยู่แล้ว มันก็จะเขียนได้เร็วกว่าตอนที่มีแค่พลอตหยาบค่ะ
ดังนั้นตอนหลังๆนี้เรือนแก้วจะพยายามลงทรีตเม้นต์ไปสักหน่อยก่อน ว่าตอนนี้จะบอกอะไรนักอ่านบ้าง มันช่วยได้เยอะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แม้ว่าจะวางทรีตเมนต์หรือว่าเขียนจนหมดแล้ว แต่ก่อนจะ Publish จริงๆ เรือนแก้วก็ยังต้องมาตัดทอนเนื้อหาออกค่ะ เพราะบางทีเวลาเขียนก็ยังไม่เห็นคำที่เยิ่นเย้อของตัวเอง พอมาอ่านทวนอีกครั้งสองครั้งถึงจะเห็นจุดบอด
สุดท้ายก็ทำให้ใช้เวลากับการลงแต่ละตอนอยู่ดี 555
งานเขียนไม่ง่ายเลยค่ะ ^^
ปั้นจินตนาการให้เป็นตัวอักษร น่าจะยากกว่าปั้นน้ำเป็นตัวหลายเท่า 555
//เพราะแค่เอาน้ำเข้าช่องฟรีซ ก็เป็นตัวแล้ว.....ผิด ! 555
55555 เสือไม่ได้ทำทรีตเมนต์เลยค่ะ ด้นสดตลอด แต่ก่อนลงมือเขียนจะคิดคราวๆ ว่า ตอนนี้เสือจะเขียนอะไร แล้วก็เขียนออกมาซึ่งจะใช้เวลาในการคิดคำบรรยายนานมาก เพราะเป็นนิยายจีนที่ตัวเองยังไม่เก่งเท่าไร เลยอยากพยายามแต่งให้ดีที่สุดให้เป็นนิยายจีนจริงๆ เลยใช้เวลานานค่ะ แต่คุณเรือนแก้วแต่งเร็วนะคะ เรื่อง บุหลันดั้นเเมฆ เห็นว่าใช้เวลาแต่ง 3 เดือนใช่ไหมคะ สำหรับเสือถือว่าเร็วนะคะ เสิอใช้เวลาแต่งเกือบ 5-6 เดือนกว่าจะจบหนึ่งเรื่อง
ตอนนั้นรับปากนักอ่านไว้ค่ะว่าจะทำให้จบก่อนจะเตรียมสอบ เลยต้องจัดการให้เสร็จภายในเมษา ทำเอาหูตูบไปเหมือนกัน 555 ก็ปั่นมันทุกวันค่ะ เพราะมันลุ้นมากว่าจะจบทันไหม ดีใจที่ทำได้จนจบทันเวลาจริงๆ :)
ทางจีน เรือนแก้วไม่ถนัดเอาเลยค่ะ ส่วนตัวคิดว่าภาษายากกว่าเยอะ และสลับหัวไม่เก่ง
เลยขอเป็นนักอ่านดีกว่า 555 ถ้าให้เขียนคงยกธงขาวเป็นคนแรก
เห็นคุณเสือทุ่มเทกับการหาข้อมูลที่ถูกต้องมาลงนิยายแล้วก็ชื่นใจแทนคนอ่านนะคะ
ทุกสิ่งที่เราเขียนไป..มันมีความหมายเสมอค่ะ
คนอ่านไม่รู้ไม่เป็นไร แต่เพื่อนนักเขียนที่ได้อ่านกระทู้นี้ก็ได้รู้แล้วล่ะค่ะคุณเสือ ^^
มาพยายามไปด้วยกันค่ะ ^^
ขอบคุณคุณเรือนแก้วมากค่ะ ชมจนเสือแทบตัวลอยติดเพดานห้องเลย 5555 เสือแต่งนิยายจีนเพราะเสือแต่งนิยายไทยทีไรแป๊กทุกทีค่ะ ไม่ค่อยมีคนอ่าน แต่ถ้าแต่งนิยายจีนยังมีคนอ่านบ้าง ^^"
มองโลกแง่ดี (และเข้าข้างตัวเอง) ไว้นะ
"สั้นจัง" ที่ว่า อาจหมายถึง 'อ่านเพลินมาก แป๊บเดียวจบตอนซะแล้ว' ก็ได้
สาธุ ขอให้เป็นเช่นนั้นนะคะ คุณหอยหาก 555
การเป็นนักเขียน อย่างนึงที่เราคิดว่าควรมีไว้
เพื่อให้สามารถสร้างสรรค์งานต่อไปได้อย่างราบรื่นก็คือ "การมองโลกในแง่ดี"
เราไม่สามารถห้ามความคิด คำพูด และการกระทำของนักอ่านได้
แต่เราสามารถเลือกที่จะ "มองหามุมที่ทำให้เราสบายใจได้" จากการแสดงออกของผู้อ่าน
"สั้นจัง" = อ่านเพลินมาก แป๊บเดียวจบตอนซะแล้ว
"ขอบคุณ" = ฉันออกมาแสดงตัวแล้วนะว่าอ่านนิยายของคุณอยู่ อย่าทิ้งฉันไว้กลางทางนะ
"สนุกจัง" = ก็สนุกจังนั่นแหละ ไม่ต้องขยายความ ฮ่าๆ
อ่านเงียบๆแต่ไม่เมนท์ = เขียนใช้ได้แล้วล่ะ แต่ไม่รู้จะเมนท์บอกอะไร
วิจารณ์แหลกสับละเอียดซะนิยายเราเละเป็นโจ๊ก = ช่างมีความใส่ใจอะไรนิยายของฉันเช่นนี้ ถ้าไม่ชอบมากก็ต้องชังมากจนมานั่งจับผิดแบบละเอียดยิบ ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนทุกท่านนะ กำลังใจจากตัวท่านเองนั่นล่ะ สำคัญที่สุดแล้วสำหรับการเดินไปบนถนนสายการเขียนนี้
เห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ
คอยบอกตัวเองเหมือนกันว่า เราแค่รักนิยายของเราให้มากกว่าคนอื่นๆก็พอ :)
ขัดๆ ถูๆ ตัดๆ เกลาๆ ให้เขาหล่อๆสวยๆ...สมใจที่เราอยากให้เป็นก็พอแล้ว
//เผื่อจะเจอเลขเด็ดกับเขาบ้าง ....ไม่ใช่สิ นิยาย...ไม่ใช่หวย !
55555 เป็นคำแนะนำที่ดีมากสำหรับนักเขียนทุกคนเลยค่ะ นอกจากมองโลกในแง่ดีแล้ว ยังมีอารมณ์ขันในตัวเองด้วย
ช่วงนี้น้องหอยตอบกระทู้ดี เอาไปสิบคะแนน อิอิ..
นิยายเราไม่มีคนเม้นท์ แสดงว่าอยู่ข้อนี้ใช่ป่ะ
อ่านเงียบๆแต่ไม่เมนท์ = เขียนใช้ได้แล้วล่ะ แต่ไม่รู้จะเมนท์บอกอะไร
me// มองในแง่ดีเข้าไว้ๆ 555
ขรรม 555555555555555
มันเป็นแบบนั้นแหละค่ะ
แต่ถ้ามีคนบอกว่าสั้นจัง เราคงเก็บเป็นข้อมูลน่ะค่ะว่าประมาณนี้อาจไม่ค่อยพอเหมาะกับจังหวะในการอ่านของคนอ่านหรือเปล่า อาจจะต้องขยายไหม จังหวะของคนอ่านเปลี่ยนไปเรื่อยตามแต่ยุคน่ะค่ะ อะไรเทือกๆ นั้น
อาจเพราะเราเขียนจบแล้วค่อยลงก็ได้ค่ะ เลยไม่ค่อยรู้สึกเปรียบเทียบเรื่องเวลาเขียนกับเวลาอ่าน บางเรื่องเป็นเรื่องสั้น ใช้เวลาสามเดือน บางทีนิยายใช้เป็นปี เลยไม่ได้ใส่ใจเวลาที่ใช้เขียน แต่สนใจมากกว่าว่าคนอ่านใช้เวลาอ่านพอเหมาะไหม แต่ถ้าเขียนไปลงไปอาจจะรู้สึกอย่างที่คุณจขกท รู้สึกก็ได้ค่ะ ^^"
คิดถึงคุณหนิงค่า ...welcome มาเล่นดึกเลยนะคะ ^^
6-1 -- แวบเข้ามาส่องก่อนนอนค่า ^^
คนนี้เราก็จำได้ ชื่อเพราะ...เพ่ยหนิง :)
ขอบคุณคุณหนิงมากค่ะ เสือจะแต่งไปอัพไปค่ะ ไม่เคยแต่งจบแล้วค่อยอัพสักที เพราะแต่งแล้วอยากรู้ว่า คนอ่านจะคอมเม้นท์ว่าอะไร แล้วเอามาปรับเนื้อหาให้สนุกขึ้น อีกอย่างคือไม่มั่นใจว่า แต่งแล้วมันสนุกไหม ต้องอัพให้เพื่อนอ่าน แล้วถามเขาว่า เป็นยังไง เลยจะแต่งไปอัพไป มันก็เลยรู้สึกอย่างที่เสือบอก
นี่เราก็เพิ่งรื้อเรื่องที่เขียนครบเมื่อกี้นี้เอง 114 หน้า ใช้เวลาเหมือนเขียนใหม่ ส่วนเรื่องเขียนให้จบ คงเอาไว้ก่อน ช่วงนี้ไม่มีสมาธิ จำไม่ได้ด้วยว่าต้องเขียนต่อยังไง เป็นพวกปลาทอง ลืมง่ายมาก 555
ไม่เคยจับเวลาเขียนเลยอะเสือ รู้แต่ว่า...ไม่เคยเขียนตอนหนึ่งจบในหนึ่งวัน เป็นโรคจิตเหมือนคนย้ำคิดย้ำทำ ชอบอ่านทวนไปทวนมา อ่านแล้วก็แก้ อ่านอีกก็แก้อีกอยู่อย่างนี้ งานมันก็เลยไม่ค่อยเดิน บางวันเขียนได้ประโยคเดียวปิด 555
เราว่าตัวไม่ต้องซีเรียสหรอก เรื่องเขียนมันไม่ง่าย มันต้องคิด ต้องหาคำในบางซีน บางทีคำง่ายๆ ได้ยินบ่อยๆ ผ่านตาก็เยอะ แต่ตอนเขียนจริงมักนึกไม่ออก อีกอย่างเขาอ่านอย่างคนอ่าน กับอ่านรีไรท์อย่างคนเขียนก็ต่างกัน เพราะเขาไม่ต้องคิดอะไรมาก สายตาไล่ตามตัวอักษร สมองก็ไม่ได้จดจำอะไรมาก เพราะไม่ต้องคิดเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนคนเขียน
งานเขียน...บางทีก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ เราคนหนึ่งที่ไม่เขียน ถ้าไม่รู้สึกอยากเขียนจริงๆ บีบคั้นไป เดี๋ยวก็ต้องลบ ต้องแก้ ต้องเขียนใหม่อยู่ดี ประสบการณ์สอนให้รู้ว่า...ถ้าจะลบ 20 หน้า สู้ไม่ต้องเขียนมันเลยดีกว่า เชื่อดิ!!
คิดถึงนะ เสือหายหน้าไปนาน จุ๊บๆ :)
555555 ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ พี่กันต์ ไม่ได้หายไปไหนนะคะ ก็ยังแวะมาบอร์ดนักเขียน เห็นกระทู้เพื่อนๆ ก็เข้าไปอ่านค่ะ แต่ที่ไม่คอมเม้นท์เพราะบางครั้งเพื่อนท่านอื่นคอมเม้นท์ไว้ดีแล้ว ก็เลยไม่เม้นท์ดีกว่า คิดถึงเช่นกันค่ะ
ปกติเราใช้เวลาเขียน 10 หน้าเอสี่ใน 3 ชั่วโมงค่ะ แต่ได้ขนาดนี้เพราะเรามีคลังคำ มีวิธีบรรยายของตัวเอง คือแค่เปิดเวิร์ดมา เราเขียนได้ทันทีเลยโดยไม่ต้องทำอะไรก่อน แล้วก็เขียน ๆ จนครบเป้าหมาย ปกติเราไม่เคยให้ใครอ่านนิยายนะ เพราะขี้เกียจลงเว็บ 555 เคยแบบลงไว้ในเว็บ พอได้ยอดวิวพอใจ ยอดเมนต์พอใจเราไม่ลงต่อเลยค่ะ เราขี้เกียจมาก นิสัยเสียมาก จากนั้นเลยไม่ลงเรื่องไหนอีกเลย
เราเป็นคนชอบเขียนอะไรเก็บไว้เองด้วยมั้ง แบบกลับมาย้อนอ่านก็ชอบงานตัวเอง 55 เรามีแฟนคลับที่สนิทด้วยกันมาก ๆ แล้วเขาก็รู้แนวการเขียนของเรา ชอบงานเขียนของเราขนาดแอดไลน์มาตามอะไรแบบนั้น แต่มีไม่มากนะคะ 555 แต่ถึงแฟนคลับจะไม่เยอะ แต่เราดีใจค่ะที่เราเป็นส่วนหนึ่งของเขาได้ (เรื่องประทับใจของแฟนคลับก็มีนะคะ คือตอนนั้นเราลงนิยายเรื่องหนึ่งในเว็บแล้วไม่จบ เพราะต้องปลีกตัวมาสอบเข้ามหาลัย น้องเขาแอดมาค่ะ แอดไลน์มาเพราะเราทิ้งไลน์ไว้ เราตอบไป แต่แปลกใจมากว่าทำไมน้องตอบช้าจัง สรุปน้องเป็นชาวลาวค่ะ ชาวลาวแต่ติดนิยายเรา เราแบบฟุ้งตัวลอยมากเลยนะ 55)
แล้วก็มีเรื่องน่าประทับใจ เรื่องพีคในการเขียนนิยายอีกเยอะมากเลยค่ะ ที่เราจะสื่อสารเนี่ย คือเราอยากให้ลองมองหลาย ๆ มุมดูนะ ระหว่างที่เราเขียน มีอะไรมากมายเกิดขึ้นระหว่างทางเยอะแยะเลย ลองโฟกัสอย่างอื่นบ้าง เอาความสุขจากตรงนั้นมาบรรเทาความทุกข์ตรงนี้ เราว่าชีวิตนักเขียนจะสมดุลขึ้นมาก ๆ เลย 555
ปล.เวลาเราไม่พอใจคอมเมนต์อะไร ถ้านักอ่านเมนต์แบบไม่ได้ติเพื่อก่อ แต่มาแนวด่า เราลบทิ้งค่ะ ไม่่เก็บไว้เลย งานเขียนเรามีอะไรให้โฟกัสเยอะกว่าคอมเมนต์เขาค่ะ
ปล.2 เราพอใจมากนะกับการเป็นนักเขียน กับการยืนอยู่ตรงนี้ เป้าหมายเรามีแค่เขียนงานให้ดีที่สุดเองค่ะ 55 เราเจอเพื่อนนักเขียนในคณะด้วยนะ แบบว่าว่าง ๆ ก็ชวนกันไปคาเฟ่ ไปหอสมุด คุยเรื่องนิยาย เรื่องหนังสือ ถูกคอกันมากเลยค่ะ
ชีวิตนักเขียนมีอะไรที่เกิดขึ้นรายทางเยอะมาก ลองปรับมุมมองดูนะคะ โฟกัสสิ่งสวยงามมากกว่าสิ่งที่ระคายความรู้สึกเรา
ขอบคุณคุณเกียรติ์มากค่ะ สำหรับคำแนะนำและเรื่องราวของแฟนคลับชาวลาวที่น่ารัก เป็นเสือคงปลื้มมากๆ เสือจะจำในสิ่งที่คุณเกียรติ์บอกนะคะ คงเพราะใช้เวลาแต่งนานเลยอาจมีความล้าและความเหนื่อยบ้างเลยรู้สึกจี๊ดนิดๆ ตอนเพื่อนอ่านจบภายใน 5 นาที แล้วบอกสั้นไป 5555 จริงๆ แค่มีคนอ่านนิยายของเสือ ก็ดีใจแล้ว ถ้าได้คอมเม้นท์ด้วยนี่ สวรรค์ชัดๆ 5555
อยากทุบปุ่มหัวใจแรง ๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าเห็นด้วยค่ะ 555
มันใช้เวลามากจริง ๆ เลยนะคะกว่าจะได้แต่ละตอน
บางทีการเป็นคนอ่านก็ดูง่ายกว่ามากทีเดียวในบางครั้ง
ถ้าเปรียบหนังสือเป็นอาหาร เราว่าบางทีการกินเพื่ออยู่มันก็ไม่ค่อยไหวนักนะคะ 5555
บางทีก็อยากอยู่เพื่อกินบ้าง แต่อาหารก็ใช่ว่าจะถูกปาก แม้แต่การลงมือทำเองก็เถอะ ทั้งใช้เวลาและสูญเวลาในการทำอย่างอื่น แต่ก็ยอมแลกนะคะในบางครั้ง
จะว่าไปก็อิจฉาคนที่กินง่ายที่สุดเลยค่ะ
5555555 ตอนทำอาหารหรือแต่งนิยายมันเหนื่อยก็จริง แต่พอคนกินหรือคนอ่านชมเท่านั้น ความเหนื่อยความล้าทุกอย่างมันหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย มีความสุข ความภูมิใจเข้ามาแทน จับมือแล้วสู้ไปด้วยกันนะคะ
เช่นกันนะคะ เป็นกำลังใจให้เหมือนกันค่ะ ^^
วันนี้พี่นั่งทำงานมาแต่เช้า เขียนเป็นพักๆ แล้วเบรค ไม่ได้จับเวลา ได้มาแค่หนึ่งกับอีกครึ่งหน้ากระดาษเอสี่ แต่ถ้าจับหนังสือมาอ่านสักเล่มสปีดการอ่านจะอยู่ที่ชั่วโมงละ 50 หน้ากระดาษเอห้าค่ะ
55555 มันช่างแตกต่างจริงๆ เลย
ในช่วงที่ผมหัดเขียน ผมรู้สึกว่าผมเขียนได้เยอะมาก ในตอนนี้ผมเริ่มเขียนดีขึี้น ผมก็รู้สึกว่าผมเขียนได้น้อยลง
มันอาจจะเป็นเพราะผมใส่ใจกับมันมากขึ้น หัดใช้คำบรรยาย หัดเรียนรู้เทคนิคการเขียน แทนที่จะปล่อยให้ตัวอักษรผ่านไปอย่างเดียว
ผมจึงคิดว่าที่คุณเสือช้า เพราะคุณเสือ เขียนเก่ง และใส่ใจกับมันมากเลยทีเดียว ผมคิดเช่นนั้น ^^
555 ขอบคุณมากค่ะ คุณตอน อวสาน
โอ๋ ๆ กอด ๆ ค่ะ
เราก็เป็นเช่นกันค่ะ เขียนช้าพลังเต่าทั้งที่ใช้คำง่ายมาก เราทำทรีตนะคะแต่เราไม่ได้เขียนเรื่องทั้งหมด
คือย่อ รวม2-3บทไว้ คือถ้าเขียนหมดนี่คงยาวมากค่ะ แต่ถ้าจบเรื่องเราก็คงจะเติมบทเข้าไป ก่อนทำเป็นอีกเวอร์ชั่นหนึ่ง
บทหนึ่งเลยช้ามากเพราะต้องย่อบทอื่นมาใส่แล้วเราก็ปวดหัวตึบ ๆ ค่ะ ไม่รู้ทรมานตัวเองหรือเปล่า แต่เข้าใจจริง ๆ เลย แล้วคุณเสือคือภาษาดีด้วย กว่าจะเขียนออกมาได้ทั้งเหนื่อยและใช้สมองมากค่ะ
พอทำออกมาแล้วเพื่อนบอกสั้นจัง ก็คือเขาสนุกกับเรื่องมากค่ะ อยากอ่านอีกเยอะ เก่งมาก ๆ เลยค่ะ
ขอบคุณคุณณริสามากค่ะ ได้ยินแบบนี้มีกำลังใจขึ้นเยอะ หายเหนื่อยเลย ^^
จริงอย่างคุณเสือว่าเลยค่ะ อ่านเร็วขนาดนี้อาจจะอยากไปเข้าห้องน้ำก็ได้ คิดในแง่ดีเข้าไว้ ^^
5555555 คุณเตยก็ช่างคิด อิอิ
สู้ ๆ ค่ะ นี่ก็นึกถึงตอนเป็นคนอ่านเช่นกันค่ะ บางครั้งการอ่านเร็วคือ เราอยากติดตามตอนต่อไปแล้ว อยากรู้เรื่องข้างหน้าที่จะถึงเร็ว ๆ แต่สิ่งหนึ่งที่มักลืมคิดคือ ถ้าจะอ่านตอนหน้าต้องรอเขาเขียนก่อนนะ 5555 ค้างกันไปค่ะ คุณเสือมองอาการค้างของเพื่อนไว้ด้วยความสะใจเลยค่ะ นั่นจะเป็นความสุขที่ดูชั่วร้าย(จัง) ของตัวเราเอง
ปล.ขอแอดเฟรนได้ไหมคะ ว่าจะขอแล้วลืมทุกทีเลย
ไม่แปลกใจ.. ขอให้คุณเสื้อสู้ๆ ค่ะ
การใช้ความคิดถ่ายทอดออกมา เหมือนการบุกป่าอย่างไม่มีเส้นทาง
ความคิดก็เหมือนมีดไว้หักร้างถางพงจนกลายเป็นเส้นทางให้คนถัดๆ ไปได้เดินตามมา
เราคนถาง.. ย่อมเหนื่อยกว่า เป็นธรรมดา
ป.ล. เราเคยโต้รุ่งคือแต่งแต่หัวค่ำ เสร็จตีห้า ได้มาราวๆ สิบหน้า
ปรากฎว่าตััวเราเองแหละอ่านห้านาทีจบ 555+
555555 ขอบคุณ คุณ NUMAI-13 มากนะคะ สำหรับกำลังใจ
เอิ๊ก.. คุณเสื้อ.. คุณเสือ ขอโต้ดงับ
อุตส่าห์พูดเท่ๆ ตกม้าตายซะงั้น.. ตกตั้งแต่ต้นด้วย 5555+
รู้ละทำไมเผลอเรียกคุณเสือเป็นคุณเสื้อไปซะได้
ก็ที่กำลังเขียน.. ผีเสื้อบินว่อนไปหมด
เมาๆ นี่เอง 555+
5555555
นักอ่านที่อ่านเร็วมีจริงครับ
พ่อผมอ่านจีนกำลังภายใน เปลี่ยนหน้าไวมาก
แล้วเอามาเล่าให้ฟังได้รู้เรื่องด้วย อื้อหือ
คุณพ่อสุดยอดมากเลยค่ะ
ก็ปกตินะ ถ้าแต่ง 5 นาที อ่านได้ 3 ชั่วโมง นักเขียนก็ล้นโลกล่ะครับ 5555555555555
555555 นั่นสินะ 55
อาจจะคนละสื่อ แต่ประสบเหตุเดียวกันค่ะ
ขอบอกว่า...
ถ้าเป็น "มังงะ" จะยิ่งโดนกว่านี้อีกนะคะ ^^'
เราลงการ์ตูนมังงะ(แบบ Full ขาวดำ)
ลงได้ทีครั้งละ 6- 10 หน้า
งานวาดแบบไม่เผาเลย ตั้งแต่สตอรีบอร์ด > ร่าง > ตัดเส้น > ลงสกรีนโทน > ใส่ตัวหนังสือ อาร์ตเวิร์ก
เฉลี่ยแบบสุดๆ 1 หน้า / 1 วันค่ะ ตัวละครพูดได้แค่ 5 - 6 ประโยค / หน้า
ถ้าเจอการวาดฉากอลังๆ แค่ฉากก็ 1 วันเต็มค่ะ ไม่รวมอย่างอื่นในหน้าเลย
น้องๆ อ่านบ่นกระจายยย สั้น! สั้นนนนไป๊! แป๊บเดียวจบแล้ววววว รอมาตั้งนานได้แค่นี้เหรอ
สิ่งที่น้องใช้เวลาอ่านเพียง 10 วินาที แต่พี่ใช้เวลาวาด 10 วันแบบเต็มเวลาค่ะคุณน้องขา...
พอจะทำงานวาดแบบเผาๆ ให้อ่านเร็วขึ้น...
เราเองนี่ล่ะที่รับไม่ค่อยได้ค่ะ ฮาาา ประมาณว่า ฉันเคยเห็นพระเอกของฉันหล่อกว่าเน้ๆๆ เส้นขาดๆ เกินๆ นี่มันอะไร ถ้าวาดสนองนี้ดแล้วไม่มีความสุข ไม่ทำค่ะ อินดี้
-------- แต่ยอมรับว่าแอบเคืองนิดๆ นะคะ ถูกนักอ่านเมนต์โวยวายแบบไม่เข้าใจว่างานเราใช้เวลามาก อ่านก็ฟรี...ฮือออ จะอาวอารายกับหนู
ปัจจุบัน...
คงไม่มีปัญหาแล้วหลังจากฮาร์ดดิสก์พัง งานทั้งหลายก็อยู่ในนั้น... ต้องหยุดวาดเลยค่ะ
เขาว่ากันว่า "มีนา ทุกข์เพราะนา"...
งั้น "มีการ์ตูน ทุกข์เพราะการ์ตูน -- > พอไม่มี ก็ไม่ทุกข์" ฮี่...
(รู้สึกว่าโดนคนอ่านขว้างขวด ขว้างขยะมาให้ เอิ๊กๆๆ)
จริงค่ะ.. แค่คิดวาดภาพประกอบนิยายตัวเองยังคิดหนักเลย
ขำวลีตอนท้าย ฮา
ถ้าวาดนี่ยิ่งใช้เวลานานจริงๆ แต่อ่านแปปเดียว เสือเองก็ชอบอ่านมังงะ แล้วก็รู้สึกว่ามันสั้นจริงๆ อยากอ่านต่อมากๆ แต่ก็รู้ว่า กว่าจะวาดได้แต่ละตอนไม่ง่ายเลย หัวอกเดียวกันเลยค่ะ
เราก็เป็นอีกคนที่อ่านหนังสือไวมาก(แต่ก็ชอบดอง555)
เมื่อช่วงประมาณ 2-3ปีก่อนตอนที่เรายังไม่ได้เริ่มเขียนนิยาย เราเคยติดนิยายจีนอยู่เรื่องหนึ่ง เราตามอ่านอยู่ประมาณเจ็ดร้อยกว่าตอนแล้วก็ไม่ได้กลับไปอ่านอีกเพราะไม่มีเวลา
เมื่อก่อนด้วยความไม่รู้ เราก็เคยแอบคิดอยู่นะ ว่าทำไมตอนหนึ่งเขาใช้เวลาเขียนนานจัง(ช่วงหลัง ๆ เขาลงเดือนละตอน) แต่ตอนนี้ได้ลองมาเขียนเอง ได้ลองมายืนอยู่ในจุดเดียวกับเขา จึงได้รู้ว่าเวลาเขียนได้มันก็เขียนได้ ทว่าเวลามันเขียนไม่ได้หรือไม่อยากเขียนขึ้นมา บรรทัดเดียวมันก็เขียนออก
ใช่ค่ะ คุณ Yulan เวลาคิดไม่ออก เป็นวันแต่งไม่ได้สักคำก็มี แต่เวลาคิดออกก็ใช้เวลาน้อยหน่อย แล้วเวลาอ่านนิยายที่อ่านสนุกอ่านเพลิน จะรู้สึกว่ามันสั้นไปจริงๆ อยากอ่านต่อ
จะบอกก็ทุกข์เอง ฮ่า
วันหนึ่งผมจะแต่งนิยายประมาณ 4 ตอน 4 เรื่อง เรื่อละหนึ่งตอน
โดยหนึ่งตอนจะมีคำทั้งหมด 2000 คำ ผมถือว่านั้นกำลังพอดีไม่มากหรือน้อยจนเกินไป เวลาในการแต่งก็ประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่ง นักอ่านของผมทุกคนน่ารักเฝ้ารอนิยายตลอด ถ้าหายไป 1 วันเริ่มตามหา พวกเองก็ให้โอกาสผมได้พักผ่อนบางสิ!! ตามจังเลย ต้องการวาร์ปภาพสิท่า ผมไม่ให้หรอกไปหาเอาเอง 55555+ เวลาตอนลงก็ช่วง เที่ยงคืนถึงตีสาม รอไปเถอะ!! รีดเดอร์ผมก็แปลกมานั่งรออ่านอีก บ้าไปแล้ว
555555 ไม่มีคนอ่านก็ทุกข์ มีคนอ่านคอยตามนิยายก็กดดัน นี่แหละน่าชีวิตนักเขียน 555
เราเองก็เป็นค่ะ ส่วนตัวคิดว่าดีแล้วนะแต่นักอ่านบอกสั้นไป
หัวอกเดียวกันค่ะ จับมือ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?