อยากจะหาคนมาประเมินหรือวิจารย์นิยายเรื่องนี้ให้
ตั้งกระทู้ใหม่
ไม่กลัวการโดนวิจารณ์ในเเง่ลบสุดขั้ว เเบบมีอะไรใส่มาให้หมด ไม่ต้องพักยก เพราะผมไม่ได้ล้มง่ายขนาดนั้น
"ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงพีคของความตื่นเต้นด้านความคิดเเละที่จะได้เขียนเเต่ละตอน"
เเต่ดูท่าคงไม่มีหรอกมั้ง...ไม่มีก็ไม่เป็นไร เเต่ถ้ามีก็ขอขอบคุณมากที่สละเวลาให้ผมเป็นการส่วนตัว
https://my.dek-d.com/animetion123za/writer/view.php?id=1963477
SenpaiKung
21 มิ.ย. 62 เวลา 20:12 น.
1,606
views
16 ความคิดเห็น
ท่านบอกว่าไม่ต้องแซะคำผิดนี่หมายความว่าอย่างไรหรือคะ? ถ้ามีคำผิดเยอะมาก มันก็ทำให้การอ่านสะดุด ย่อมถือว่าเป็นจุดที่จำเป็นต้องติไม่ใช่หรือคะ?
มีตั้ง 9 ตอนให้อ่าน จากที่ท่านตั้งกระทู้มาก็พอเดาได้ไม่ยากแล้วว่าคำผิดต้องเยอะมาก แบบนี้บางคนก็อดทนอ่านไม่ไหวหรอกนะคะ
แนะนำว่าถ้าอยากเขียนนิยายที่อยากให้มีคนอ่านได้แบบยาว ๆ การเขียนคำศัพท์ให้ถูกต้องก็เป็นหนึ่งปัจจัยหลักที่ต้องคำนึกถึงค่ะ
ปล. วิจารณ์ เขียนแบบนี้
บกพร่อง เขียนแบบนี้
คาแรคเตอร์ เขียนแบบนี้
เอ่อ ขอโทษนะลยา พี่ว่านะ เขาน่าจะสื่อสารที่ผิดพลาดล่ะมั้ง
อารมณ์ประมาณ "รู้ตัวดีว่าสะกดผิดเยอะ ก็เลยขอให้ข้ามๆ ไปหรือเปล่า ให้ไปโฟกัสที่จุดอื่นแทน" คิดว่านะ
ไม่ได้สิคะ เรื่องการเขียนให้ถูกก็สำคัญนะ ถ้าเขาอยากได้คำวิจารณ์ เขาก็ต้องรับรู้ถึงข้อนี้ด้วยว่าต้องถูกติแน่ ๆ
คำผิดมันมีเป็นเรื่องปกติอยู่เเล้วครับ มันตกหล่นกันได้ เเละเรื่องนี้คนเขียนจะรู้ตัวดีอยู่เเล้ว เพราะงั้นเลยไม่ต้องการให้วิจารย์ในจุดนี้ เเต่ให้มาวิจารย์ในเรื่องที่ไม่รู้จะดีกว่าน่ะครับ
ถ้าผมสื่อสารผิดก็ขอภัย
ต่อให้ไม่แซะเรื่องคำผิด แต่!!จะหาคนมา "วิจารณ์" ก็ช่วยเขียนให้ถูกก่อนเถอะค่ะ
ต้องการคนวิจารณ์...ใช้ความรู้ ความเข้าใจในศาสตร์ไหนคะ? นักวิจารณ์เขาก็มีหลายแบบหลายแนวเนาะ อยากได้นักเขียนและนักอ่านสายแฟนตาซีมาวิจารณ์ก็เจาะจงมาเลย เหมารวบยอดหมดอย่างนี้ คนที่เข้ากระทู้มาก็จะมาแค่แซะเรื่องคำผิดแล้วจากไป
อย่าหาว่ามาเหวี่ยงเลยนะ ก่อนจะให้คนอื่นวิจารณ์ให้ ได้ลองทบทวนดูก่อนหรือยัง เนื้อเรื่องเอย คำผิดเอย หรือแค่เพราะยอดไม่ขึ้นเลยหาทางโปรโมทแบบนี้
ผมไม่มีความกังวลเรื่องยอดวิวหรืออะไรอยู่เเล้ว เเละผมก็ไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนั้นเลยด้วย โปรโมทไปมันก็เท่านั้น ไม่ค่อยขึ้นหรอก เว็บเด็กดีมีนิยายตั้งมากมายที่ดึงดูดสายตาจากนักอ่านกระจายกันไป เรื่องยอดวิวยอดเม้นผมเลิกคิดไปตั้งนานเเล้ว (ทีเเรกเเทบจะไม่อยากเเปะลิ้งเลยด้วยซํ้า เละก็ไม่ได้เอ่ยชื่อเรื่องเลยด้วย อยากจะให้นักวิจารณ์ที่สนใจยกมือขึ้นเเละส่งลิ้งไปให้ทางเเชทส่วนตัว เเต่มันจะลำบากเขา ทั้งที่จะเสียเวลามาวิจารณ์ให้ เเต่ต้องรอส่งลิ้งให้อ่าน) ช่วยใจเย็นก่อนครับ อย่าพึ่งอัคติ
จุดประสงค์ตอนนี้เเค่อยากได้คนมาวิจารณ์เนื้อหาในนิยาย
เเละผมว่าคำผิดมันมีอยู่เป็นเรื่องปกติอยู่เเล้ว มันตกหล่นกันได้ ผมยอมรับว่ามันมีคำผิดรู้ตัวอยู่เเล้วว่ายังไงก็ต้องมี มันรีไรท์กันได้ ความรู้เรื่องคำศัพท์ที่มีไม่่ใช่ทั้งหมดบนโลก เเละผมก็ลองทบทวนดีเเล้วด้วยในเรื่องเนื้อเรื่องเเละยังไม่เเน่ใจว่ามันเป็นยังไง มันออกมาดีใหม โอเครึเปล่า เพราะงั้นถึงได้อยากใครสักคนมาวิจารณ์
(คำนวณไว้ไม่ผิดเลย ว่าผลลัพย์ของกระทู้นี้จะออกมาในสองเเง่สองมุมเเบบนี้ ทั้งที่ขอเเค่ตัวคนวิจารณ์สักคนหนึ่ง)
จะให้ครีติกที่กระทู้นี่ หรือว่าครีติกในนิยาย
เราจะครีติกแค่ตอนแรกตอนเดียวนะ
เราจะไม่แตะต้องเนื้อเรื่องที่คุณวางไว้ พล็อตเป็นยังไง เราจะไม่แก้ เพราะเราไม่ถนัดนิยายแฟนตาซี เราจะครีติกคุณในด้านของการบรรยาย เข้าใจตรงกันแล้วนะ?
ตอนหนึ่งตอนของคุณค่อนข้างยาวเพราะการบรรยายให้เห็นมุมมองอื่นในฉากและซีนเดียวกัน การจะเปลี่ยนฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่งยังไม่เชื่อมโยง เราเข้าใจว่าฉากเปิดคือตัวเอกกำลังนั่งดื่มน้ำผลไม้อยู่ในบาร์ในขณะที่ข้างนอกมีสงคราม จะเริ่มก็เริ่มมันในบาร์เลย แล้วค่อยย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อะไร? กำลังจินตนาการมองมุมสูงดูเมืองที่เต็มไปด้วยซากศพ แล้วจู่ๆก็ตัดภาพมาในร้านเหล้าร้าง ที่จะร้างก็ไม่ร้างเพราะประโยคข้างหน้าบอกมีเสียงแก้วกระทบไม้ ไม่บอกด้วยว่าใครกำลังทำอะไร พูดกับลุงเจ้าของร้านเหมือนไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ แล้วจู่ๆก็ย้อนกลับไปสิบห้านาทีก่อน บรรยายฉากฝนตกขณะโดนปีศาจบุกเมืองซ้ำอีก ทำไมลำดับเรื่องแบบนี้? หรือว่านิยายแฟนตาซีเขาฮิตแบบนี้กัน?
บทสนทนาของตัวละครก็สำคัญ
"นี่เป็นร้านเหล้า จะมีน้ำผลไม้ขายมันก็แปลกแล้ว แต่ฉันก็ทำไว้เอามาเสิร์ฟให้กับลูกค้าที่คอไม่แข็ง!"
คนพูดซึ่งเป็นเจ้าของร้านกระแทกกระทั้นเสียงกับลูกค้า..ได้ด้วยหรอ? ถ้าเปลี่ยนเป็น "ก็มีแค่เอ็งน่ะแหละที่มาถามหาน้ำผลไม้ในร้านเหล้า" คาแรกเตอร์ของตัวละครกับบทสนทนาถึงจะสอดคล้องกัน ลุงเขาพูดเพราะความเป็นผู้ใหญ่เจนโลกของเขา พูดกับเด็กหนุ่มที่พึ่งมาเยือนร้านนี้เป็นครั้งแรก ไม่ว่ายังไง จะเขียนนิยายแนวไหน บทสนทนาก็ต้องให้เหมือนคนพูดกันจริงๆสิ ไม่งั้นคนอ่านจะอินได้ยังไง?
การใช้คำ ...เด็กหนุ่ม (เด็กขนาดไหน?)มองค้อนกลับพร้อมทำสีหน้าจริงจังโคตรๆออกไป --> ไม่มีใครบรรยายด้วยการใช้คำว่า "จริงจังโคตรๆ" ค่ะ บอกว่าสีหน้าจริงจังก็จบแล้ว คนอ่านเข้าใจ หรือถ้าสีหน้ามันต้องออกมามากแบบมากที่สุดก็ใช้คำอื่นช่วย ...เด็กหนุ่มมองด้วยสายตาดุดันขมวดคิ้วเพิ่มความจริงจังก่อนจะพูดว่า "ถ้าฮีโร่ยังหนี ก็อย่าเรียกว่า 'ฮีโร่' เลย"
การสร้างประโยค การกระชับบท มันจำเป็นมากจริงๆ ใคร? ทำอะไร? ที่ไหน? อย่างไร? กำลังอยู่อารมณ์ไหน? บรรยากาศโดยรอบเป็นอย่างไร? ก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น? กำลังจะเกิดอะไรขึ้น?
มั่นใจนะว่านี่ทบทวนแล้ว?
คำผิดไม่ใช่เรื่องเอามาแชะกันเพราะสนุก แต่เป็นเรื่องซีเรียสสำหรับการเป็นนักเขียนนะเขาถึงต้องพูดกัน
ผมก็เป็นคนที่เขียนหนังสือผิดมาก แต่นิยายมันตรวจแก้ได้ก่อนการเผยแพร่ คุณก็ตรวจแก้ให้ได้มากที่สุดก่อนเอามาลง
คำว่า"เเซะ" มันหนักหนาของนั้นเลยเหรอครับ
(ก็คิดอยู่ว่าจะเขียนเเบบนั้นดีใหม เเต่ก็เขียนไปจนได้..)
ตอนนี้คงไม่มีใครมาวิจารย์เนื้อหาในนิยายเเล้วล่ะ อุส่ากลั้นใจโพสกระทู้ลงหวังว่าจะเจอนักวิจารณ์ที่เต็มใจจะมาวิจาณ์นิยายให้
เเต่คงต้องรอมีการประกาศรับวิจารณ์นิยายอย่างเดียวสินะครับ เพราะการตั้งเเบบนี้ไม่มีใครเขาอยากวิจารณ์ให้
การเลือกใช้คำมีผลต่อความรู้สึกนะ...และมีผลสำหรับแต่ละคนไม่เท่ากัน คำว่า "แซะ" มันเหมือนเอาไว้ใช้ด่า/แซว/แขวะนักวิจารณ์ คล้ายๆพูดขึ้นมาเพื่อล้อเลียนการวิจารณ์ของเขา แล้วนายดันเรียกหานักวิจารณ์ซะเอง มันก็เลยบู้ม!! โกโก้ครั้นช์
ขอโพสตรงนี้แล้วกัน พอดีเห็นข้อความ #5 แล้วเกรงว่าจากโกโก้ครั้นช์จะกลายเป็นทุ่งนาปาล์ม คือคนที่มาตอบกระทู้นายส่วนใหญ่เขาก็เข้ามาเพราะเต็มใจจะวิจารณ์ให้ทั้งนั้นแหละ แต่คำว่า "แซะ" ของนายดันไปสะกิดความรู้สึกลบๆขึ้นมาซะก่อน
แล้วในข้อความ #5 สำหรับผมนี่คือการ "แซะ" ของจริง...แนะนำให้ลบออกเถอะ
ความหนักใจที่จะอ่านคอมเม้นของกระทู้ตัวเองนี่มันกดดันจริง ๆ เลยนะครับ
หายากจังคนที่เต็มใจพร้อมที่จะวิจารณ์ให้
เดี๋ยวนะ คนที่อยู่ที่นี่เขายังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่เข้าไปดูผลงานให้น่ะ
แล้วคนกลุ่มอื่นที่จะเข้าไปดูให้มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี เพียงแต่เขายังไม่ทันได้เห็นกระทู้นี้เลย ติดธุระอยู่มั้ง อันนี้ก็ต้องรออีกหน่อย
เมื่อไหร่ที่คุณน้อยใจ
คุณก็จะใจ(น้อย)ลงไปด้วย..
อดทน รออีกหน่อยให้ใจคุณดีขึ้น คุณก็จะใจกว้างขึ้น แล้วโลกมันก็จะสดใสขึ้น ^^
ท่านเอย...ท่านได้แตะจุด 'ถือสา' ของคนอื่นๆ เข้าเสียแล้ว
แต่ละคนมีสิ่งที่ถือสาแตกต่างกัน พอดีสิ่งที่คุณจขกท กล่าวถึง มันเป็นสิ่ง 'สำคัญ' ในฐานะคนวิจารณ์คนหนึ่งค่ะ
ถ้าเปรียบเทียบให้เห็นภาพ ก็ยกตัวอย่างเช่น มีแม่ครัวคนหนึ่งขอให้นักวิจารณ์อาหารอย่างกอร์ดอน แรมซีย์มาช่วยชิมอาหารให้หน่อย (ยิ่งใหญ่มาก เรียกเขามาให้ชิมได้)
เมื่อกวาดตาเห็นผักเหลือก้าน ไขมันหมูที่หั่นออกจากเนื้อ ถูกทิ้งลงพื้นหลังหั่น หม้อไหคราบเขรอะวางระเนระนาดอยู่ข้างเตา มีแมลงสาบไต่อยู่ประปราย แม่ครัวคนนั้นเอาช้อนที่ตัวเองใช้ชิมซึ่งยังไม่ล้างยื่นให้ แล้วบอกว่า
'ไม่ต้องสนใจเรื่องความสะอาดหรอก ฉันอยากรู้รสชาติของอาหารเท่านั้น จะได้ไปปรับปรุง'
ไม่ต้องกอร์ดอนหรอกค่ะ แค่คนเดินดินธรรมดา เห็นสภาพของครัวและความสะอาดแล้ว ทำใจกระเดือกอาหารที่วางตรงนั้นลงไหม
ฉันใดฉันนั้นค่ะ ถ้า 'ความสะอาด' คือเรื่องที่คนทำครัวถือสา ฉะนั้น การ 'เขียนให้ถูกต้อง' ก็เป็นสิ่งที่คนวงการหนังสือถือสา และตอนนี้ คุณจขกท ก็เหมือนแม่ครัวคนนั้นที่บอกว่าให้คนอ่านมองข้ามมันไปก่อน อยากรู้ว่าเนื้อหาเรื่องที่ตัวเองเขียนเป็นยังไง
แม่ครัวข้างบนไม่เห็นใจคนชิมสักนิด สักแต่ว่าอยากจะรู้ว่าฉันทำรสชาติอาหารเป็นยังไง คุณจขกท ก็เหมือนกัน ไม่เห็นใจคนอ่านสักนิด อยากรู้แค่ว่าฉันเขียนดีแค่ไหน คนที่ต้องกระเดือกเป็นยังไงไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจอย่างนั้นหรือ?
เหนือสิ่งอื่นใด คนที่คุณจขกท เรียกร้องไม่ใช่คนอ่านธรรมดา แต่เป็นนักวิจารณ์ พูดง่ายๆ คือ เรียกคนระดับกอร์ดอน แรมซีย์ให้มาชิมแม่ครัวที่ทำห้องครัวเลอะเทอะแบบนี้ คิดว่ากอร์ดอนจะปรายตามองมาไหมคะ
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมแต่ละคนถึงไม่พอใจกันน่ะค่ะ
คุณหนิงทำเอาเรือนแก้วหิวเลยค่ะ ร้ายกาจมาก...เพิ่งแอบดูมาสเตอร์เชฟไปนะเนี่ย 555
//ตีหนึ่งแล้วววว แต่เรือนแก้วพยายามชิมให้น้องเขานะ 555 แต่ได้แค่ 1/8 ของจาน ที่เหลือไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
z^h.=hLb]xtggsj'dkilnjvlkivpjk'ggmh0ib'
@6-1 — ดูบ้างไม่ดูบ้างค่ะ ส่วนมากพี่สาวดู จะได้มีไอเดียทำอาหาร ส่วนเรามีหน้าที่กินกับล้างจาน ^^”
@6-2 — ไม่เข้าใจเลยค่ะ
ตามมาแล้วค่ะ...คืนนี้จะช่วยอ่านนะคะ
เราไม่ใช่นักวิจารณ์ ไม่ใช่คนที่เขียนงานในแนวแฟนตาซี
เท่าที่อ่าน บอกได้คร่าวๆ ตามนี้ค่ะ
สำหรับมือใหม่ เราว่าคุณเขียนงานใช้ได้นะ ติดที่ว่าสะกดคำไม่ถูกต้อง การเว้นวรรคก็ยังไม่ถูกนัก หลายๆ ประโยคที่พิมพ์ยาวติดกันเป็นพรืด ลองตรวจเช็กดูค่ะ
สิ่งที่แปลกใจ คือคุณสะกดคำผิดมากมาย ทั้งที่บางคำเป็นคำง่ายๆ จนเราไม่แน่ใจว่าคุณเป็นคนไทยหรือเปล่า หากเป็นคนทั่วไป การเขียนผิดๆ ถูกๆ อาจไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร แต่สำหรับคนที่เรียกตัวเองว่า "นักเขียน" ต้องระมัดระวังในเรื่องนี้ให้มากค่ะ ยิ่งมีคำผิดมากเท่าไหร่ ยิ่งบ่งชี้ให้รู้ว่าคุณมีข้อบกพร่องในการเขียน ที่ขีดเส้นใต้ไว้ไม่ใช่คำพูดเรา แต่เป็นของอาจารย์ซึ่งเป็นกองบรรณาธิการของสนพ.หนึ่ง ท่านให้แนวคิดไว้ หากคุณต้องการเติบโตบนเส้นทางนี้ ก็ต้องรู้จักปรับแก้และยอมรับในข้อผิดพลาด ลองเก็บไปคิดดูค่ะ
สุดท้าย...
ที่นี่เป็นบอร์ดนักเขียนค่ะ มีสมาชิกหลายท่านที่เขียนงานในแนวเดียวกับคุณ พวกเขามีน้ำใจ พร้อมจะให้คำปรึกษาและแนะนำในเรื่องต่างๆ ซึ่งแน่นอนว่าย่อมดีกว่าเรา หากคุณรู้จักใช้คำสุภาพในการขอร้อง เพราะสมาชิกหลายท่านไม่ได้อยู่ในวัยเดียวกับคุณ แต่มีอาวุโสมากกว่า การอ่อนน้อมถ่อมตน มีสัมมาคารวะ ย่อมเป็นที่รักมากกว่าชังค่ะ
ไฟต์ติ้งค่ะ!!
โอเคค่ะ พี่อ่านที่น้องเขียนมาแล้ว และเห็นประเด็นที่หลายคนคุยกันข้างบนแล้วด้วย พี่จะพยายามมองข้ามๆคำผิดไปก่อนแล้วกัน
ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่า พี่เรือนแก้วไม่ใช่นักวิจารณ์มืออาชีพ แต่ถ้าดูจากที่เคยแนะนำน้องๆที่รู้จักมาบ้างก็ขอยกเอาตรงนั้นมาเป็นเกณฑ์ในการวิจารณ์ให้น้องเซ็นไปคุงนะคะ
ปัญหาหลักของน้องเซ็นไปคุงคือ การสื่อสารที่สื่อความไม่ชัดในสิ่งที่ควรอธิบาย แต่สื่อความเยอะไปในสิ่งที่ไม่จำเป็น (อย่างในนิยายเป็นต้น เดี๋ยวจะอธิบายอีกที)
นอกจากนี้น้องยังขาดความละเอียดอ่อนในการสื่อสาร รวมถึงน้องพลาดที่เลือกวิธีผิดในการ "ขอให้คนอื่น" มาวิจารณ์ มันเลยทำให้แทนที่คนอ่านอยากจะ "ช่วยแนะ" กลายเป็นกดปิดทันที ตรงนี้น้องควรปรับปรุงนะคะ มันจะดีกับน้องเองในอนาคต
เอาล่ะค่ะ มาเข้าเรื่องกันเลย ** การวิจารณ์นี้อยู่เฉพาะบทแรกเท่านั้น**
น้องเซ็นไปคุง ต้องการ :
1. จุดบกพร่องของการบรรยาย (เเบบไม่ต้องเเซะคำผิด)
---- ย่อหน้าแรกอธิบายได้ดี จุดเด่นของน้องคือ บอกเล่าฉากต่างๆได้ดีค่ะ เห็นภาพชัดว่าเมืองเป็นอย่างไร ซากศพกองอย่างไร ทำให้คนอ่านเห็นภาพสถานที่ต่างๆในฉากชัดเจน แต่ว่า...
----น้องต้องการให้คนอ่านเดา "คำ" ที่น้องเขียนหรือเปล่า ? เพราะเจอพิมพ์ตกหล่นเยอะมาก จนสงสัยว่า นี่มันปริศนาคำทายหรือ อย่างย่อหน้าที่สอง " แต่ตอนนี้มันได้ถูกทำลายและไปรูนับไม่ถ้วนอย่างง่ายดาย" -คำว่า "ไปรูนับไม่ถ้วน" มันคืออะไรคะ ? น้องพิมพ์ผิดรีบจนไม่ตรวจเช็ค บางคนอาจจะปิดตั้งแต่ย่อหน้านี้เลย...แต่พี่ยังอ่านต่อให้
---- บางประโยคดูไม่สมเหตุสมผลค่ะ เหมือนไม่ต่อเนื่อง อย่างเช่น ส่วนที่คุยกับบาร์เทนเดอร์ ที่จู่ๆ แกก็โพล่งขึ้นมาว่า "ปีศาจบุกเข้ามาในเมืองนี้ได้สักพักแล้วสินะ..." -คำว่า "สินะ" มันควรเป็นประโยคที่คนมาใหม่ถาม...ไม่ใช่บาร์เทนเดอร์ถามนะ
----การใช้ POV ของน้องก็แปลก ตกลงจะมองในมุมใครคะ ให้ใครเล่า น้องเรียก "ลุงบาร์เทนเดอร์" ส่วนอีกจุดหนึ่งก็คือ "หนุ่มน้อยเขาไม่ได้ตั้งใจทำหน้าแบบนั้น หน้าของเขามันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว" ตกลงว่านี่มองจากมุมใคร เหมือนนึกอะไรได้น้องก็ใส่มาเลย
-----ตกลงว่าตัวเอกเป็น "ชายหนุ่ม" หรือว่า "เด็กหนุ่ม" เพราะน้องใช้ทั้งสองคำ เอาให้แน่ๆสักอย่างนะคะ ไม่ชัวร์ก็ใส่ชื่อไปเสีย
----การใช้ภาษาระหว่างอัศวินกับปีศาจตลกมาก น้องเรียกศัตรูว่า "เข้ามาดิครับ" หรือคะ ตกลงว่านิยายตลกใช่ไหม มันไม่ได้ดูถึงความจริงจังอะไรทั้งที่ฉากคือจะฆ่ากันตายตรงนั้น
----ฉากบางส่วนเยอะไป ซ้ำซาก ไม่ได้ทำให้ได้ข้อมูลมากขึ้น เอาแต่บอกว่าต่อสู้กันดุเดือด ย้ำมากไปค่ะ จะอธิบายอะไรเรื่องอีกด้านหนึ่งของเมือง เพราะจริงๆก็สู้กันทั้งเมืองใช่ไหมคะ
----ฉากตัวเอกออกมาปกป้องเมือง ก็บอกชื่อในนิยายแล้ว แต่ก็มาย้ำอีกว่า ตัวเองยังไม่ได้บอกชื่อให้ปีศาจรู้ แต่คือนักอ่านรู้ไปแล้วนะคะ แบบนี้มันตลกน่ะ ถ้าจะปิดก็ปิดไปเลย แล้วค่อยพูดตอนท้ายทีเดียวมันโอเคกว่า ส่วนเรื่องดาบ ไม่ได้บอกลักษณะของดาบเลย บอกแค่ดาบสีดำเปื้อนเลือดปีศาจ จู่ๆก็โผล่ชื่อดาบมาเฉย ดาบแบล็คโฮล ? ถ้าไม่ได้พูดถึงความสำคัญของดาบ ที่มาของดาบ ก็ปิดเรื่องชื่อดาบไปก่อนก็ได้นะ มันอ่านแล้วสะดุดค่ะ
----ภาษาต่างระดับ "ชายหนุ่มเบิกเนตรกว้าง" เข้าใจไหมคะว่าทำไมมัน "ต่างระดับ" ทำไมใช้ตาเฉยๆไม่ได้ล่ะ ต้องเป็นเนตรด้วยหรือ...หรือเป็นพระพุทธรูป (ไปค้นดูนะคะ คำว่า "เบิกเนตร")
2. การดำเนินเรื่อง
----- ไม่ขอวิจารณ์ค่ะ เพราะทนอ่านไปได้แค่ 1 ตอน
3. คาเร็คเตอร์ของตัวละครในเรื่อง
--- เห็นแค่ตัวเอกคนเดียว บอกได้แค่นี้นะคะ (อ่านแค่บทแรกเท่านั้น) อธิบายเสื้อผ้าหน้าผมมากกว่านิสัย ต้องการให้ดูเท่ใช่ไหม แต่มันเฉยมากสำหรับพี่ค่ะ เห็นเยอะแล้วกับตัวละครประมาณนี้ มันต้องมีปมปริศนาบางอย่างที่ควรมี ตัวละครต้องมีพัฒนาการด้วยนะ จะห้าวเป้งตลอดเวลาก็ไม่สมเหตุสมผลว่าจะมาทำเท่เพื่ออะไร
4. "ไม่สนุก/กับสนุก" จากความคิดของคนวิจารณ์
----- ภาษาบรรยายฉากพอใช้ได้
------ฉากต่อสู้ พอใช้ได้ บรรยายการเคลื่อนไหวตัวละครได้ดีลื่นไหล
------แต่ทำให้คนอ่านอยากกดปิดหลายรอบเพราะ "การสะกดผิด" เยอะเกินไป ความสนุกหายไปครึ่งหนึ่งทันทีเพราะกำลังอ่านการต่อสู้ แต่ตากวาดไปเจอคำผิดทำให้สะดุด เหมือนเล่นหนังแผ่นที่ copy ไฟล์มาไม่ดีค่ะ กระตุกเป็นพักๆ จนนึกอยากหักแผ่น cd ทิ้ง
ต่อให้นิยายสนุกแค่ไหน แต่ถ้าแผ่นกระตุกบ่อยเกิน...มันก็ไม่อยากซื้อนะคะ
วิจารณ์แบบนี้ชัดไหมคะ พอเข้าใจอารมณ์นักอ่านแล้วใช่ไหม
น้องอาจจะสงสัยมาสักพักแล้วว่าลงนิยายตั้งแต่ปลายเดือนพฤษภาคมแล้ว ทำไมยอดน้อยจัง นี่ล่ะค่ะคือสาเหตุหลักของนิยายน้อง พี่เองสารภาพว่าต้องพยายามทนกวาดสายตาผ่านๆเพื่อให้ไม่เห็นตัวอักษรที่ผิด อย่างน้อยจะได้บอกน้องได้ว่า นิยายสนุกไหม
จริงๆบทแรก ถือว่าเปิดมาได้ดี ฉากต่อสู้มาพร้อม และตัวละครปริศนาที่มานั่งดื่มน้ำผลไม้ในบาร์เหล้าก็ดูน่าสนใจ แต่พอคำผิดเยอะไป มันหายหมดเลยค่ะ ความอยากอ่านต่อ
บอกตรงๆว่าก็อยากดูนะว่าบทที่สองจะเป็นยังไง แต่ทนอ่านต่อไม่ได้จริงๆค่ะ ต้องขอโทษด้วย
ถ้าน้องใส่ใจปรับและเช็คคำผิดมากกว่านี้สักนิด อาจจะมีคนยอมอ่านนิยายต่อก็ได้นะ
ส่วนที่ขอให้ไปใส่ในหน้านิยาย..พี่ขอบอกไว้ก่อนว่า พี่ไม่เขียนตรงนั้น เพราะเดี๋ยวน้องจะต้องรีไรท์ก่อน ไม่อยากเขียนวิจารณ์แล้วทำให้คะแนนน้องแย่ มันจะไม่ดีกับตัวน้องเอง ถ้ายังไงขอวิจารณ์ตรงนี้เลยนะคะ
สุดท้ายคือ พี่ขอเตือนว่า นักอ่านเด็กดีฉลาด..และเลือกอ่านงานนะ งานไหนที่ดูแล้ว "สักแต่ผ่านๆไป" หรือ ดูแล้ว "สะเพร่า" เขาก็ไม่อ่าน เพราะมันสะท้อนออกมาจากงานเขียนและความเรียบร้อยของงาน
พี่อยากให้น้องคิดเสมอว่า นักเขียนเด็กดีมีมากมาย โอกาสที่งานของน้องจะบังเอิญเจอคนที่ชอบแบบเดียวกันมันน้อย แต่พอมีโอกาสเจอคนที่เลือกแฟนตาซี น้องกลับปิดโอกาสที่จะมีแฟนคลับด้วยมือของน้องเอง เพราะนักอ่านทนอ่านต่อไม่ไหว คำผิดบานตะไท
ขยายความเพิ่ม ถ้าสมมุติว่ามีงานเขียนสองชิ้นเป็นแอคชั่นแฟนตาซีเหมือนกัน วางตรงหน้า อันหนึ่งอ่านแล้วไหลลื่นไม่สะดุดเลย แม้จะบรรยายฉากต่อสู้้ไม่เก่ง แต่ตัวละครมีเอกลักษณ์ ดูเท่ แต่อีกอันหนึ่ง บรรยายฉากเห็นภาพดีมาก ต่อสู้สนุกดี แต่นักอ่านต้องมาเดาตลอดเวลาว่า นักเขียนต้องการจะเขียนคำว่าอะไร น้องคิดว่าถ้าเป็นตัวเอง อยากอ่านเล่มไหนคะ :) แทนที่จะสนุกกับเรื่องราวกลับต้องมาคิดเดาคำศัพท์ นี่ไม่ใช่วิชาภาษาไทยที่ต้องมาสอบการอ่านหรือเดาใจนะ
เอาล่ะค่ะ พี่ฝากไว้แค่นี้ หวังว่าน้องจะนำคำแนะนำไปพัฒนาตัวเองนะ
เขียนได้ดี มีจินตนาการ แต่อย่าคำผิดบานอีกนะคะ
ชูป้ายไฟ!!!
มีความพยายามในการพิมพ์มากคุณเรือนแก้ว นับถือๆ
พลังงานถูกสูบไปหมดกับบทเดียวของน้องเขา 555
กะจะแต่งนิยายต่อ แต่พลังงานเกลี้ยงฉาด //ขอ power bank ด่วน !
power bank พังอะ
เอาถ่านไฟฉายตรากบไปใช้ก่อนได้หรือเปล่าจ๊ะ อย่าไฟแรงมาก รอเราก่อน เรายังกระโดดอ๊บๆ อยู่เลย 555
ยอมในความอดทนและใจดีของคุณเรือนแก้วเลยค่ะ...
ไม่ได้ใจดีหรอกค่ะ แค่รู้สึกว่าน้องคนนี้น่าจะพอคุยรู้เรื่องบ้าง
แค่อาจจะแค่ห้าวไปหน่อย :) แต่ก็ดูจะพร้อมพัฒนาตัวเองนะ
แต่ถ้ามาอีหรอบนี้บ่อยๆ เรือนแก้วก็ขอบายนะคะ 5555
//พลังงานเกลี้ยงแล้วค่า 555
เอสเปรสโซ่.. สักช็อตมั้ยคะ คิคิคิ
ขอเป็น Doppio ได้ไหมอ่า แรงดี 555
อั๊ยหยา!! ผงกาแฟหกใส่แก้ว(เยอะไปหน่อย).. ม่ายเป็นไรเนาะจะได้ตื่นๆ (กดน้ำร้อน).. เตรียมเสิร์ฟ
คราวหน้า(นิยาย).. ไม่ขมละค่ะ
เปลี่ยนรสชาติเป็นคาปูชิโน่.. ช็อกโกเลตเข้มๆ ละมุนๆ เพิ่มวิปเนย ราดสตรอเบอรี่ไซรัป โรยเกล็ดไอซิ่ง
ต้องขอโทษจริงๆ เราไม่ใช่ "นักวิจารย์" ที่ท่านตามหา
ยังไงถ้าเจอนักวิจารย์แล้วจะบอกให้นะ แต่คิดว่าเมนท์ก่อนๆหน้าเขาก็ช่วยดูให้แล้วล่ะ แถมดูให้อย่างละเอียดและค่อนข้างดีเลย สู้ๆนะ
555 คุณหอยทาก! เล่นงี้เลยเหรอ...
ที่มาแซวๆ นี่ มือพระกาฬระดับดาวห้าดวงหกดวงกันทั้งน้าน...
มองดาวท่าน.. แล้วมองดาวเรา..
ช่างลึกล้ำยิ่งนัก!!!!!!!!
ข้าน้อยขอคารวะ.. ฝากตัวเป็นศิษย์อีกผู้นึงด้วยเถิด
อยากได้หกดาวต้องเล่นกี่ปีครับ
น่าจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับระยะเวลาเพียงอย่างเดียว น่าจะเกี่ยวกับ Action และ Active ในเว็บด้วย พอดีมีคนรู้จักสมัครเป็นสมาชิกเด็กดีตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ป่านนี้ยังแค่สามดาวอยู่เลย
อืม.. คุณมาตั้งกระทู้ตอนที่ผมเข้านอนไปเเล้วเเหะ?
สวัสดีตอนเช้าครับ ก่อนหน้าที่จะมาตอบกระทู้นี้ผมเลื่อนอ่านคอมเมนท์ดู
รู้สึกบันเทิงใจเเปลกๆดีนะครับ ทางนี้ก็กำลังขัดเกลาฝีมือการวิจารย์อยู่เหมือนกัน
เเต่ขอเเปะไว้ก่อนนะครับ ถ้าไม่ใช่เเนวปกติที่ผมอ่าน เนื้อหาเกินสามตอนก็สาหัสมากสำหรับผม
ที่ทุกท่านบอกก็ถูกแล้วครับ เรื่องคำผิดเป็นเรื่องใหญ่นะ มันทำให้สิ่งที่เราจะสื่อสารแปลเปลี่ยนไปได้เลย และมันก็อาจจะทำให้ใครหลายคนที่เห็นแบบนี้ก็ไม่อยากอ่านต่อแล้ว
ซึ่งผมเองก็ไม่ได้จะว่าอะไร จขกท แต่แค่อยากจะบอก
เพราะผมเองก็เขียนผิดอยู่บ่อยครั้ง ตอนเอาลงเว็บมานั่งอ่านเองเล่น ๆ ยังเจอเลย...
แล้วที่ผมจะบอกเพิ่มคือ หากเราตรวจทานคำให้ถูกได้ครบ สิ่งที่เราต้องการจะสื่อก็จะออกมาในทิศทางที่ถูกต้อง และมันก็จะทำให้คนที่เข้ามาช่วยวิจารณ์นิยายสามารถอ่านได้ไหลลื่นมากขึ้นด้วย...
ป.ล. การต้องการให้ใครสักคนมาอ่านสิ่งที่เราเขียน มันเป็นอะไรที่ไม่ง่ายเลย ถ้าไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบหรือสนใจจริง ๆ
ผมว่าเขาก็คงไม่เหลียวมองเราด้วยซ้ำ T^T
ฉะนั้นเห็นกับความใจกล้าของจขกท ผมจะเข้าไปอ่านหน่อย
อ่านไป ๘ ตอนนะครับ
ตอนที่ ๑
เปิดเรื่องมาด้วยเมืองปราสาทภายใต้ท้องฟ้าวิปริตแปรปรวน ฝนตกหนักฟ้าร้องฟ้าผ่า แล้วฝนก็หยุด
กำแพงเมืองที่แข็งแกรงตอนนี้ถูกทำลายจากกองทัพปิศาจ ถนนในเมืองเต็มไปด้วยซากศพอมนุษย์ ส่วนอัศวินอยู่ในสภาพปางตายซากศพอของอมนุษย์นอนตายเป็นทางยาวไปถึงร้านเหล้า
ภายในร้านเหล้ามีคนอยู่ ๒ คน(?) คือบาร์เทนเดอร์กับเด็กหนุ่มผมดำ ทั้งสองเถียงกันด้วยเรื่องเล็กน้อย (ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันและผ่านเหตุการณ์อันตราย) ระหว่างนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องและฝนก็ตกอีกรอบ(?) แล้วอยู่ ๆ บาร์เทนเดอร์ก็ถามมูลค่าของแว่นที่เด็กหนุ่มสวม (?) หลังจากนั้นก็เล่าว่า เมืองนี้ถูกพวกปิศาจบุกโจมตีเรื่อยมา แต่ครั้งนี้ดูจะเป็นการบุกที่รุนแรงที่สุด ถึงทุกฝ่ายจะร่วมมือกันก็คงต้านไม่อยู่ (? แล้วยังใจเย็นเปิดร้านเหล้าไม่หนีไปไหน) เขาเตือนให้เด็กหนุ่มหนีไป เด็กหนุ่มเดินออกจากร้านพูดทิ้งท้ายเชิงจะไปจัดการปิศาจเหล่านั้น
ย้อนไป ๑๕ นาทีก่อนหน้านี้ (wtf เลาเรื่องชวนมึนมาก)
เล่าถึงเหตุการณ์ที่เมืองถูกบุก เท่าที่อ่านกลายเป็นว่ามนุษย์มีมากกว่า และเสียหายน้อยกว่าปิศาจ แล้วก็เล่าว่าปิศาจเพิ่มจำนวนขึ้นมากกว่า และมนุษย์กำลังเสียเปรียบ เด็กหนุ่มผมดำปรากฏตัวใช้สายฟ้าจัดกับปิศาจ โดยไม่มีมนุษย์คนไหนอยู่เป็นพยาน แล้วก็ไปจัดการกับกองกำลังเสริม โชว์ความสามารถจัดการอย่างเด็ดขาด และปิศาจที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าก็ปรากฏตัวออกมาจะจัดการกับพระเอก
ตอนที่ ๒
เปิดเรื่องด้วยเหล่าอัศวินเจ็ดคนกำลังต่อสู้กับปิศาจ แต่ก็สู้ไม่ได้โดนจัดการไปทีละคน แล้วก็ตัดมาอีกมุมหนึ่งของเมือง เล่าเรื่องของอัศวินที่ชื่อเฟ็กที่ตะโกนท้าทายปิศาจทั้งที่ตัวเองก็กำลังถึงขีดจำกัด ใกล้สิ้นสภาพต่อสู่ไม่ไหว เขาระเบิดพลังครั้งสุดท้ายแต่ก็ทำอะไรปิศาจไม่ได้ ก่อนที่เฟ็กจะถูกฆ่า พระเอกก็ปรากฏตัวออกมา แล้วก็จัดการปิศาจลงได้
ย้อนกลับมาร้านเหล้าเวลาปัจจุบัน
บาร์เทนเดอร์ ชวนเด็กหนุ่มมานั่งดื่ม เพราะวันนี้คงเป็นวันสุดท้าย เมืองนี้คงไม่มีอะไรเหลือ พระเอกขอน้ำผลไม้ (? อ้าวแล้วที่จะออกไป ไม่ออกแล้ว?)
ตอนที่ ๓
ย้อนอดีตของพระเอก เดิมเขาเป็นคนญี่ปุ่น เป็นเด็กชายอายุสิบสองมีแฟน ทั้งสองรักกันม๊ากมาก แต่แม่ของเด็กผู้หญิงตายทำให้เธอต้องไปอยู่กับพ่อที่ต่างประเทศ เป็นเหตุให้แยกทางกับพระเอก พระเอกเสียจัยม๊ากมาก จบ
ตอนที่ ๔
บลา ๆ ๆ พระเอกกับครอบครัวถูกรถบรรทุกชนประสานงา พระเอกรอดอยู่คนเดียว แฟนก็ทิ้งครอบครัวก็ตายหมด พระเอกจะฆ่าตัวตาย ไปยืนจะโดดตึก แต่คิดไปคิดมา สรุปว่าไม่อยากตายแล้ว พอคิดได้แบบนั้นก็เกิดอุบัติเหตุ ล่วงลงมาจากตึก แต่กลับจมลงในกองหิมะหนา เขาถูกส่งมาโลกอื่นและได้รับความช่วยเหลือจากชายที่อยู่เหนือผู้กล้า
ตอนที่ ๕
กลับมาดื่นน้ำผลไม้ที่ร้านเหล้า ปิศาจในเมืองพระเอกฆ่าหมดแล้วตั้งแต่ก่อนหน้านี้ แต่ยังมีกำลังเสริมเดินทางมาอีก เจ้าของร้านเหล้าไม่หนีไปไหนเพราะที่นี่เป็นร้านเหล้าของตระกูล แล้วมีเมียที่ป่วยอยู่ด้านบน (ยอดเลยบอกว่าถูกปิศาจโจมตีเมืองมาตลอดมีเวลาเตรียม แต่ก็ไม่คิดจะทำอะไรก็ตาย ๆ ไปเถอะ) พระเอกออกไปสู้กับปิศาจหลายพันตัวนอกเมืองด้วยตัวคนเดียว
ตอนที่ ๖
สู้กับปิศาจ
ตอนที่ ๗
สู้กับปิศาจเสร็จแล้ว
ตอนที่ ๘
เล่าจุดประสงค์ของปิศาจ เล่าย้อนความเป็นมาของพระเอกในโลกนี้เล็กน้อย แล้วก็ เล่าเรื่องต่อว่าพระเอกเดินกลับบ้าน ไม่หลับไม่นอน (งงมากเดินทางไกลแต่ไม่คิดเตรียมพาหนะ เป็นตัวแทนของความยุติธรรมที่น่าเศร้า แล้วก็เลิกใช้คำว่า “หนุ่มน้อยในชุดราตรี” ด้วย) เมื่อเดินทางถึงจุดหมายก็พบกลุ่มผู้พิทักษ์ของเมืองกำลังต่อสู้กับก็อบลินคิง พระเอกลอบให้ความช่วยเหลือทำให้ทุกคนปลอดภัย
อ่านตอน ๑ ถึงตอน ๘ มองไม่เห็นเส้นเรื่องของนิยายเรื่องนี้เลยครับ คือไม่รู้ว่าพระเอกต้องทำอะไร มีความขัดแย้งอะไรบนเส้นเรื่อง มองไม่เห็นอะไรเลยครับนอกจากจะพูดว่าพระเอกเก่ง แต่มันก็เป็นความเก่งที่คนอ่านไม่ได้รอดู สาเหตุหนึ่งคงเพราะคุณเล่าเรื่องไม่เป็น การเขียนนิยายต้องสื่อสารกับคนอ่านครับ จะเล่าเรื่องตามใจตัวเองไม่ได้ “ถ้าคุณไม่เก่งเรื่องการถ่ายทอดอารมณ์” สิ่งที่คนอ่านจะจับได้จากการนิยายคือเส้นเรื่อง เวลาเล่าก็เล่าเฉพาะที่อยู่บนเส้นเรื่อง ถ้าไม่มีเส้นเรื่องไม่คิดรายละเอียดคุณก็จะเล่าเรื่อยเปื่อย ๘ ตอนจับอะไรไม่ได้เลย
เริ่มต้นศึกษาจาก Link นี้ดูครับ https://www.dek-d.com/writer/37134/
แล้วก็ไปหานิยายที่เป็นรูปเล่มอ่าน ดูนักเขียนที่เขียนงานเป็นรูปเป็นทรงหน่อยแล้วจับว่าเขาวางโครงเรื่องอย่างไร
โดยรวมผมว่าคุณเขียนนิยายที่ดีออกมาได้ ภาษาอะไรก็เข้าทีอยู่ถ้ามองข้ามคำผิดและการเขียนตกหล่น ที่มีจำนวนมาก
ต้องไม่ท้อที่จะเรียนรู้ แล้วอยากจะบอกจริง ๆ ว่าการเขียนนิยายเป็นเรื่องที่ยากมาก มันไม่ใช่อย่างที่บางคนคิดว่า เขียนหนังสือเป็นก็เขียนนิยายได้ เพราะมันคือการสื่อสารกับคนอ่าน
ชูป้ายไฟ!!
ชอบคำนี้ "การเขียนนิยายเป็นเรื่องที่ยากมาก มันไม่ใช่อย่างที่บางคนคิดว่า เขียนหนังสือเป็นก็เขียนนิยายได้ เพราะมันคือการสื่อสารกับคนอ่าน"
คารวะหนึ่งจอก..
ขอบพระคุณมากค่ะ ที่อุตส่าห์เขียนเล่าเรื่องให้ฟัง เราก็อยากกดเข้าไปอ่านอยู่นะ แต่ขี้เกียจเดาความ และเห็นว่าคอมเมนต์เยอะเลยอ่านคอมเมนต์ก่อน
ขอแปะไว้ก่อนนะคะ (ว่าง) พอดีกำลังอ่านค่ะ เรื่องคำผิด นี่...ถ้าคิดแบบนั้น รู้อยู่แล้วไม่ขอพูดเนาะ เดี๋ยวอ่านจบจะโพสให้ในกระทู้นะคะ เผื่อรีไรท์ = =/
ไม่ใช่นักวิจารณ์มืออาชีพค่ะ ตอนนี้อยู่ในช่วงหนีเส้นตาย
---
คนอื่นพูดไปเยอะและ เรื่องนี้เราว่าไลน์มันไม่ชัดเจน มีความย้อนแย้ง ความซ้ำ อธิบายละเอียดเกินพอดี จากเข้าใจกลับมางง ใจความซ้อนใจความ คำเฟ้อ คำเชื่อม สารพัด หลายจุดที่หลายคนชี้แจ้งไป คือ คนอ่านจะแบบอิหยังเนี่ย เลยกลายเป็นว่าอะไรที่นักเขียนต้องการจะสื่อ ไม่สามารถเข้าถึงได้เลย มันดูตีวนไปหมดเลย บทสนทนาบ้างกัน เหมือนโปรเพลย์เยอร์ พูดท้าคู่แข่งก่อนลงสนาม ให้เกียรติ์อัศวินนิดนึง แล้วความเทพทรูเอาจริงเขียนได้นะ แต่ต้องมีอะไรสักอย่างมารองรับ เริ่มต้นเขียนมันเป็นแบบนี้แหละ อันนี้เข้าใจ แต่คำผิดเนี่ย (ขอพูดนิด) มันทำให้ทอนความน่าอ่านลงเยอะ ขนาดเราปล่อยผ่าน ยังไปเจอกับความวกวน ไม่มีไทม์เรื่อง ตรรกะงง ๆ เข้าร้านเหล้า คาดหวังน้ำผลไม้?
นิยายคุณถามว่าแย่ไหม? จะบอกแย่ ก็ไม่ถึงแบบนั้น แค่ดูอัดความต้องการต่าง ๆ เกินไป ยังเรียบเรียงไม่ดี ไม่รู้จังหวะการเขียน บอกว่าไม่ดีเท่ามืออาชีพ แต่เป็นมือสมัครอย่างมีกึ๋นได้นะ เว้น 'ๆ' ถูกต้องค่ะ ชื่นชม แต่การเว้นวรรคคำยังไม่เหมาะสมนัก
ลองศึกษาจากนิยาย พวกวิธีเล่าเรื่องดีกว่า วางโครงให้ดี เช็คคำผิดด้วย เขียนไม่รู้เรื่องแต่ไม่มีคำผิดเนี่ย มันทำให้รู้ว่า ก็มีความรับผิดชอบนะคะ เอาจริง ฝึกเขียนให้ถูกต้องมันจะติดตัวด้วย ทุกคนต้องทำรายงาน เขียนงาน คุยงาน สารพัด การที่คนอื่นมาเตือนคำผิด ไม่ใช่เขาแซะ แค่หวังดีมากกว่า ด้วยเขาปล่อยผ่านเลยก็ได้
เราไม่ใช่คนเขียนดี มีคำผิด โครงหลุด plot hole แต่พยามแก้มาเรื่อย ๆ ค่ะ ให้ประสบการณ์ขัดเกลาไป
ปล. อยากวิจารณ์ละเอียดด้วยว่าง แต่ใช้ในมือถือไม่ถนัดเลย…
ปล2. มาวิจารณ์ แต่ไม่ใช่ นักวิจารย์ค่ะ
โอเคฮะผมต้องขอบอกก่อนเลยว่ายังอ่านไม่จบและเลือกอ่านแต่ตอนที่คิดว่าน่าจะสำคัยและบอกสิ่งที่ผมอยากรู้ไว้
แต่เรื่องคำผิดควรจริงจังนะครับ
จุดบกพร่องของการบรรยาย (เเบบไม่ต้องเเซะคำผิด)
- ในเรื่องการบรรยายนั้นผมถือว่าค่อนข้างดีครับ แต่ในความคิดส่วนตัวผมคิดว่าใช้ค่อนข้างเปลืองไปสักหน่อยหลายๆตอนมีแค่คำบรรยายอย่างเดียวแทบไม่มีบทพูดด้วยซ้ำ
การดำเนินเรื่อง
- ผมคิดว่าคุณยังปูไม่ค่อยแน่นพอครับ ทำไมเขาต้องมาสู้กับปีศาจ คุณไม่ได้ใส่ตอนที่ฝึกฝนตั้ง7ปีเพื่อส่งเสริมเนื้อเรื่องเลย และมันโยงไปถึงข้อต่อไปครับ
คาเร็คเตอร์ของตัวละครในเรื่อง
- หลังจากอ่านแบบคร่าวๆ ผมให้คำจำกัดความคือ เทพแบบไร้สาเหตุครับ ตัวละครมีความแมรี่ซูจนเกินไป ตัวละครที่ไร้จุดอ่อนจะเป็นตัวละครที่ขาดรสชาตินะครับ
"ไม่สนุก/กับสนุก"
- ผมให้ เฉยๆครับ ภาษาของคุณค่อนข้างดี ติดตรงคำผิด และอย่างที่บอกไปครับ ตัวละครไร้รสชาติไปครับ
เราเคารพจินตนาการของคุณนะ แล้วก็ไม่สนใจคำผิดด้วย อ่านไปก็รู้สึกว่าคุณบรรยายได้อรรถรสดี มีบางจุดที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล คุณอาจจะตั้งใจให้มันดูกาวหน่อย เนื้อเรื่องเกิดในยุคโบราณ คนก็อาจจะไม่ค่อยมีอารยธรรม สำหรับเรายอมรับได้
แต่เราอ่านแค่ตอนเดียว พบว่าไม่ใช่แนวก็ปิดไป
ถ้าคุณไม่ได้เขียนตามหลักการก็อย่าหาคนมาวิจารณ์จริงจังเลย เสียเวลาเขาด้วย คุณอ่านที่เขาเขียนวิจารณ์มาก็อาจจะเหนื่อย อาจจะท้อด้วย
ถ้าคุณอยากเขียนอย่างมีความสุข เรารู้ว่าคุณรู้วิธี มีทางไปอยู่แล้ว ถ้าอยากได้ฟิตแบคก็ลองให้คนรู้จักอ่านก็ได้
สำหรับเราไม่ถือสาอะไร ก็ไม่เรียกร้องอะไร ขอให้คุณมีความสุขกับการเขียนนะคะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ