แม่ชอบพาลใส่เรา???

[Bammy chocko]

คือจุดเริ่มต้นของเรื่องก็คือ พ่อแม่กลับมาบ้านจากที่ทำงาน เรากลับจากโรงเรียนก็กลับมาถอดชุดเปลี่ยนแล้วก็ลงมาล้างจานหุงข้าวตามปกติ มันก็เป็นแค่ปัญหาเล็กๆน้อยๆแหละ แต่เราแค่เริ่มไม่เข้าใจนิสัยแม่ตัวเอง???  คือพอแม่กลับมา ก็เดินมาคุยกับเราดีๆเนี่ยแหละ มาพูดด้วยตามปกติ พอเราเห็นแม่เดินถือไข่กับมาม่ามา ในใจคิดแล้วว่าวันนี้คงไม่ได้เงินจากที่ทำงานแน่เลย เราเลยเริ่มเอาไข่หรือมาม่า มาทำกับข้าว คือทุกอย่างเสร็จหมดละ ก็ยังไม่มีอะไร?  จนกระทั่งพ่อิาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาหาในครัวว่าจะช่วยกันยกกับข้าวไปที่โต๊ะในบ้าน แต่พอแมยืนขวางทางพ่อเลยพูดว่า "หลบหน่อยดิ!ยืนขวางทางอยู่ได้" ก็พูดปกติเหมือนทุกวันเวลาทะเลาะกันแค่เรื่องเล็กๆ แล้วแม่ก็เริ่มโมโหพ่อแล้วเริ่มด่าพ่อแรงๆมีแต่คำหยาบๆ แต่พ่อก็ไม่ได้ด่ากลับ พ่อเงียบ แล้วยืนมองด้วยสายตาประมานว่า อะไรของ-อีกเนี่ย ประมานนี้ แล้วแม่ก็ด่าต่อเรื่อยๆด้วยความอารมเสีย เราที่ยืนตักข้าวอยู่ก็เงียบไว้ ไม่กล้าแทรกเพราะกลัวโดนด่า  และพ่อก็เดินออกไปแบบหน้าบึ้งๆ ไม่กินข้วด้วย เดินถือถ้าวข้าวไปกินต่างหาก เราก็ชวนพ่อแล้ว แต่พ่อก็เงียบ เราก็ไม่รู้จะยังไง เลยกะว่าจะมากินข้าวแล้วแบ่งกับข้าวเอาไว้ให้เผื่อจะมากิน ตอนนั้นเราก็นั่งกินข้าวกับแม่ปกติ ไม่พูดอะไร จนแม่บ่นๆๆๆ บ่นขึ้นมาอีกครั้ง ในใจเราตอนนั้นคือ อยากให้ครอบครัวกินข้าวพร้อมกัน เราก็เลยพูดสวนแม่ขึ้นว่า "ทำไมจะต้องมาเถียงกันด้วย..มันก็เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองจะทะเลาะกันทำไม??"  เราพูดดีๆใช่ความเย็นดับร้อน แต่เปล่าเลย นึกว่าแม่จะคิดได้ไง ตั้งตัวไม่ทันเลยจร้า แม่ด่ากลับมาเลยว่า "-ก็นิสัยเหมือน-นั่นแหละ เชื้อพวก-นี่ไม่ทิ้งแถวจริงๆอิพงกอัปลีใหญ่นี่..ทำตัวปัญญาอ่อนใส่กู....-กล้ามาสอนแม่แบบกุหรอหะอีเด็กเปรต!!"

สติขาดผึ่ง กลายเป็นเราที่เริ่มลุกเป็นไฟเลยจร้า ในสมองตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่า กุทำอะไรผิด!!!  เลยพูดกลับไปว่า(ยังพอมีสติอยู่) "หนูก็แค่พูดเฉยๆไหม ทำไมต้องตะคอก ทำไมต้องด่า"  

แม่ก็ตอบกลับมาว่า "-คิดว่ากูจะโอ๋-ไปตลอดรึไง!!! แล้ว-มีสิทอะไรมาสั่งสอนแม่แบบกู กูเป็นแม่-นะ!! -อย่ามาทำตัวปัญญาอ่อนแบบ-!!-กับ-มันก็เปรตเหมือนกันนั่นแหละ!!!"

ณ ตอนนั้น สติดับวูบ!! อารมเข้าครอบงำตัวเราแล้ว เราเลยวางถ้วยข้าวแรงๆ แล้วเริ่มมีน้ำโหพูดออกไปว่า

"แล้วแม่เป็นอะไรหะ!!ทำไมต้องพาลด้วย!!!พูดกันดีๆไม่ได้รึไง!!!เป็นอะไรมากปะ!!"

เราลุกขึ้นแล้วก็เดินหนีออกมาแล้วแม่ก็ด่าตามหลังมา เราได้ยินทุกคำที่ด่าตามหลัง แต่เราเลือกที่จะเดินหนีมากกว่าที่จะเถียงต่อ แล้วก็ออกมานั่งเปลนอกบ้านตอนกลางคืน แต่แม่ก็ตะโกนด่าออกมาอยู่ ด่าแบบเจ็บๆแสบๆ ด่าแต่คำหยาบๆ เราก็ทนไม่ไหวเลยตะโกนกลับไป ตอนนั้นน้ำตาไหลอาบหน้าแล้ว เสียงตะโกนไปยังสั่นเลย เราตะโกนไปว่า" หนูก็แค่พูดเฉยๆไหมจะจริงจังอะไรนักหนา!!หนูไปตะคอกใส่รึไงละ..แล้วหนูหาเรื่องตอนไหนหะ!!!!"(ยอมรับว่าครั้งนี้ตัวกูบาปแน่ๆที่ตะคอกแบบนี้รู้แก่ใจแต่ก็ห้ามไม่ได้)  แล้วแม่ก็ด่าสวนกลับมาเรื่อยๆแรงกว่าเดิมและดังกว่าเดิม เราก็คิดแต่ว่า ยังไงตัวเราเองก็เงียบไว้ดีกว่า ขี้เกียจพูด!  เราก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมา(เอาออกมาด้วย) แล้วมานั่งตั้งกระทู้ตอนนี้ระบายอารม)

ปัจจุบันนั่งพิมพ์กระทู้อยู่ ตอนนี้20:39 น.  พ่อกลับเข้าบ้านไปแล้ว ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร พอหันไปมองอีกทีดับไฟทั้งบ้านนอนกันแล้ว เหลือเราคนเดียวนั่งอยู่นอกบ้านตอนกลางคืนมืดๆ แม่ก็ไม่ได้ง้ออะไร พ่อก็ไม่คุยกับเรา พอเราเห็นไฟดับปุ๊บเราก็ร้องไห้เลย ทั้งๆที่ตอนนั้นยังดีๆอยู่ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมกุต้องคอบมารองรับอารมอะไรพวกนี้ด้วย พอนึกไปถึงเมื่อก่อน คนมากมายก็ชอบเราตอนเด็กๆว่า เถียงแม่บาปหนา!  ตะคอกใส่แม่ระวังเป็นเปรต ด่าแม่เดี๋ยวปากจะเป็นรูเข็ม แล้วคนก็ลือทั้งอมู่บ้านว่า อี..มันด่าพ่อด่าแม่  คือคนเขาก็รู้ทั้งหมู่บ้าน เวลาพงกป้าๆมาเจอเราทีไรก็ชอบสอนเราว่า อย่าด่าพ่อด่าแม่นะ คือตอนนั้นเราประมาน ป1. ป2. อะ คือเด็กมันไม่คิดอะไรหรอกปะตอนเด็ก ที่รู้ๆเราตะคอกใส่แต่แม่ เราไม่เคยด่าพ่อเลย เพราะพ่อดีกับเราตลอด ไม่เคยด่าเรา มีแต่แม่ที่ใช้แต่คำหยาบๆด้วยความที่เราเป็นเด็ก เราก็ทำตามสมองสั่งการแบบไม่คิดก็ด่ากลับไป จนคนนิยามเราว่า อี..ด่าพ่อด่าแม่  เราก็แก้นิสัยนั่นได้พอขึ้นป6มา เพราะเรารู้จักคิด และทบทวนก่อนพูดตลอด ปัจจุบันเราอายุ17ปี  ก็คิดตลอดว่าถ้าแม่ด่ามาเราจะเงียบ ไม่สวนกลับ เก็บเอาไว้ในอก ปล่อยมันแตกตายในอกนี่แหละ  แต่วันนี้โดนแรงจริงๆเลยอดใจไม่ได้  

เรารู้ว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อย่างน้อยก็อยากจะถามเหตุผลสักนิดว่าแม่ด่าเราแค่เราพูดเฉยๆว่า"อย่าทะเลาะกัน" แค่นี้นะหรอ  คือโดนแม่ด่ามันก็เจ็บยิ่งกว่าถูกไม้ตีปะ ใครจะอยากให้แม่ด่าตัวเอง  ถ้าแม่มีเหตุผลในการด่าจะไม่ว่าเลยนะ แต่อันนี้แม่พาลมาก ถ้าด่าเพราะเราไม่ทำงานบ้าน หรือทำของพัง อะไรแบบนี้เรายอมรับผิดยอมโดนด่ายอมเงียบ ไม่เถียง แต่อันนี้ เห้อออ

แล้วเราเชื่อว่าจะมีคนมาเม้นว่า ไปคุยกับแม่ดีๆ(โนวๆๆ คนแบบแม่เราคุยดีด้วยไม่ได้เพราะต่อให้ดีจนน้ำตาลเรียกพี่ นางก็ยังคงด่ากลับอยู่ดี)

แล้วก็จะมีคนเม้นอีกว่า เป็นแม่แม่ด่าอะไรก็ต้องยอมฟังแกไปเถอะ เราก็เงียบๆอย่าไปเถียง (เราเถียงไปแล้วจร้าา ใครมาเจอแบบเราใครๆก็ทนไม่ไหว ด่าเป็นลูกอีนรกส่งมาเกิด อิสั_ อิเ_ย อิไม่มีสมอง อิเปรตนรก อิปัญญาอ่อน บลาๆๆๆๆ. เป็นคุณคุณรับได้หรอ??)

เราทนมามาก แต่ก็ยังคิดได้ ว่าอย่างน้อยตอนแกไม่โกรธ แกก็ยังเป็นคนดี เฮฮา เพราะงั้นเราเลยไม่ชอบแม่เวลาโกรธ เพราะจะเหมือนรางกับคนละคนที่เคยใจดีเลยละ

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้คะ  พอระบายแล้วก็กะว่าจะแอบย่องกลับไปนอน. หวังว่าพรุ่งนี้แม่คงกลับมาเป็นเหมือนเดิม และหวังว่า ทุกคนคงไม่รำคานที่เราบ่นนะ5555

Comments

[สีสันชีวิต]

สู้ๆนะ เราโดนบ่นทุกวันทั้งๆที่หน้าที่ทุกอย่างก็ทำ หุงข้าว ล้างจาน เก็บกวาดของในบ้าน บางวันบางอาทิตย์ก็ถูพื้น ตากผ้าบางครั้งครา เก็บผ้า เฮ้อ เหนื่อยว่ะ ถ้าทำเเล้วเขาไม่เห็นค่างั้นกูทำทุกอย่างไปเพื่ออะไรวะ?

ประโยคเช่น

" วันๆไม่ทำบ้้าอะไรเลย นอนกระดิกเท้าให้กูหาข้าวหาน้ำมาให้เเดก กูไม่ใช่ทาสพวก- เหนื่อย! "

ประโยคที่พบบ่อยสุด

" ดูอย่าง...เขาบ้าง! -ทำตัวดีๆไม่ได้รึไง! ...มันเรียนเก่ง เลี้ยงน้องตั้งสองคนไม่เห็นบ่นสักคำ -ไม่ต้องมาพูดว่าเหนื่อย "

...ได้ข่าวว่ากูเเค่พูดลอยๆ พูดเบาๆ เเม่กูนี่หูดีจังนะ เเล้วที่ว่ามัันเรียนเก่งนี่... มันสอบได้ที่สิบสี่ ทั้งๆที่กูสอบได้ที่สามเนี่ยนะ? เลี้ยงน้องตั้งสองคน เดี๋ยว เเล้วกูมีน้องมั้ยล่ะ? ไม่บ่นสักคำ อื้อหือ อันนี้ยิ่งเเล้วใหญ่ เปิดหน้าเเชทเลยป้ะล่ะจะได้รู้ บ่นยาวเป็นหางเว่าเลยจ้า ' น้องกูดื้อชิบหายเลย- ' ' เนี่ย ร้องอีกละ กูเเค่บอกให้นอน ' ฯลฯ

ขออภัยสำหรับคำหยาบค่ะ