[ คำถามครับ ] ประเด็นยัดข้อมูลตอนเปิดเรื่อง แบบนี้มันเรียกยัดข้อมูลไหม?
ตั้งกระทู้ใหม่
จากกระทู้ก่อนเรื่อง 30 ซิงเป็นจอมเวททำให้ผมนึกคึกลองแต่งนิยายมาตอนนึกดูเชิงและลองให้เพื่อนในเฟซลองอ่าน ได้ความว่าผมยัดข้อมูลมากไปคนจะไม่อ่านครับ
แต่ประเด็นเนี้ยผมรู้แต่แรกแล้วเลยพยายามแต่งเปิดเรื่องอธิบายโลกในนิยายออกมาให้รวบรัดสั้นเข้าใจง่ายที่สุดตามนี้ครับ
"ลอสซิงเทียร์ทวีปอันประกอบไปด้วย 5 ดินแดนที่ซึ่งผู้คนในแต่ละดินแดนนั้นนับถือเทพธิดาทั้ง 5 ตน ดินแดนละพระองค์ต่างกัน
[ ไอซิเรีย] ดินแดนแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์นับถือ [ ไอซิส ] เทพธิดาแห่งสายฟ้า
[ ทานาเรีย ] ดินแดนแห่งทะเลทรายและภูเขาไฟนับถือ [ ทาเรีย ] เทพธิดาแห่งไฟ
[ เมอริม ] ดินแดนแห่งแม่น้ำและลำธารนับถือ [ เมอร์มิล ] เทพธิดาแห่งน้ำ
[ ฟรอเลส ] ดินแดนแห่งผืนป่าและสรรพสัตว์นับถือ [ ฟรอเทียร์ ] เทพธิดาแห่งธรรมชาติ
และ
[ ลูนาลิท ] ดินแดนแห่งราตรีและจันทรานับถือ [ ลูน่า ] เทพธิดาแห่งความมืด
ตำนานได้กล่าวไว้ว่า ครั้งนึงเหล่าเทพธิดานั้นเคยเป็นปถุชนคนธรรมดา เฉกเช่นคนทั่วไป แต่ด้วยเหตผลบางอย่างทำให้ได้กลายเป็นเทพธิดา ตัวตนที่อยู่ในจุดสูงสุดของทุกสรรพสิ่ง...
สิ่งนั้นมันคืออะไร?"
จากเกริ่นข้างบนท่านจะเห็นได้ว่ามันโคตรจะสั้นจนเหมือนแต่งขอไปทีเลย(หวังให้เข้าใจง่าย รวบรัดจะได้เข้าเรื่องไวๆ)
แบบนี้ถือว่ายัดข้อมูลคนอ่านมากไปไหมครับ? หรือส่วนที่อธิบายชื่อดินแดนกับชื่อเทพธิดานั่นมันมากเกินไป ต่อให้เกริ่นสั้นนิดเดียวก็ถือว่ายัด?
คือตามความเข้าใจผมการยัดข้อมูลให้คนอ่านแก่นหลักมันมีสองอย่างร่วมกันน่ะคือ
1. ยืดยาว
2. โดดไปเรื่องอื่น
ยืดยาวคือแต่งข้อมูลอธิบายเยอะเกินปาไปครึ่งค่อนตอน ผนวกกับโดดไปเรื่องอื่นก็แบบ อธิบายเรื่องดินแดนแล้วก็โดดไปเรื่องราชบวงศ์ โดดไประบบยศ โดดไปสกิล อะไรแบบนี้อะครับ นี่สิยัดข้อมูล
ไงผมก็ขอฟังความเห็นทุกท่านด้วยนะครับ ไม่ดราม่าเนอะ
MR. T-Man
4 ก.ย. 62 เวลา 12:10 น.
1,764
views
20 ความคิดเห็น
เราว่ามันเหมือนอ่านหนังสือตำนานหรือนิทานที่มักจะเกริ่นเรื่องพื้นฐานเอาไว้ต้นเรื่องมากกว่าอ่านนิยายนะคะ ถ้าเป็นนิยาย ข้อมูลอะไรแบบนี้เราจะไม่พูดถึงมันเลย ต่อให้มีประเทศมากมายแค่ไหนก็เถอะ ค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปในเรื่อง ในบทสนทนาเอา เห็นโอกาสเหมาะๆ ก็ใส่หน่อย "จะว่าไปประเทศเมอริมนับถือเทพธิดาแห่งสายน้ำนี่นา เพราะอยู่ใกล้ๆ แม่น้ำหรือยังไงกันนะ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่เห็นความยอดเยี่ยมของเทพธิดาสายฟ้าที่พวกเรานับถือ"
บทสนทนาราวๆ นี้ก็เป็นการให้ข้อมูลคนอ่านได้ทางอ้อมแล้วล่ะค่ะ หรือไม่ต่อให้เรามีโครงเรื่องดีหรืออะไรดีแค่ไหน อยากเล่าลงไปในเรื่อง เก็บเอาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ ถ้าไม่จำเป็นพยายามอย่าเล่า ถ้าเรื่องไหนจำเป็นจริงๆ มันเป็นสิ่งที่ยังไงตัวละครก็ต้องพูดถึงมันอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีโอกาสได้พูด ได้บอกคนอ่านหรอกค่ะ เปิดเรื่องก็ดำเนินเรื่องไปได้เลย ไม่ต้องเกริ่นนำด้วยข้อมูลจำนวนมาก
ยัดไม่ยัดไม่รู้..
แต่เราจำไม่ได้ ฮ่า.. สมองปลาทอง
อย่าว่าแต่คนอ่านเลยตอนแต่งสมองผมนี่โล่งมากครับ ที่ว่าแต่งขอไปทีนั่นเรื่องจริง คือแบบไม่ได้กะให้คนอ่านจำอยู่แล้วเพราะไงก็จะไปสอดแทรกตามเนื้อเรื่องอยู่ดีถถถ
ตำนานได้กล่าวไว้ว่า ครั้งหนึ่ง เหล่าเทพธิดาเคยเป็นปุถุชนคนธรรมดาเฉกเช่นทั่วไปมาก่อน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จึงทำให้คนเหล่านั้นกลายเป็นเทพธิดาในที่สุด เป็นตัวตนที่อยู่ในจุดสูงสุดของทุกสรรพสิ่ง... สิ่งนั้นมันคืออะไร ?
ณ ดินแดนแห่งผืนป่าและสรรพสัตว์นาม 'ฟลอเลส' 1 ใน 5 ดินแดนแห่งทวีปลอสซิงเทียร์ ที่ที่ซึ่งนับถือ 'ฟรอเทียร์' เทพธิดาแห่งธรรมชาติ และตัวข้าเองกำเนิดขึ้นมาในดินแดนแห่งนั้น
...
จะเห็นได้ว่ามีการตัดดินแดนทั้งสี่และเทพธิดาเหล่านั้นทิ้งไปด้วย คงไว้เพียงแค่ดินแดนและเทพธิดาที่เป็นตัวหลักในการดำเนินเรื่องเท่านั้น ข้อมูลในส่วนที่เหลือสามารถใส่ลงไปตามรายทางได้ เหมือนกับที่ความเห็นแรกยกตัวอย่างเอาไว้ เมื่อมีโอกาสเล่าเรื่องในส่วนของดินแดนอื่นก็ค่อยไปเจาะรายละเอียดใหม่อีกที
การพยายามให้ข้อมูลที่คนอ่านไม่ได้ขอมันก็คือการยัดข้อมูลทั้งนั้น ต้องหลอกล่อคนอ่านก่อนแล้วค่อยป้อนข้อมูลให้เขาถึงจะจดจำและเห็นความสำคัญของข้อมูล ไม่แบบนั้นเขาก็ไม่จำให้รกสมอง
สสรุปว่าต่อให้ข้อมูลนั้นมันสั้นระดับไม่เกิน 8 บรรทัดก็ถือว่ายัดข้อมูลสินะครับ อืมๆ
ความรู้สึกผมน่ะแค่อยากให้อ่านไม่ได้อยากให้จำ เพราะไงข้อมูลพวกนี้ก็จะได้เจอตามเนื้อเรื่องอยู่แล้ว
ตามสบายเถอะแบบนั้นเหอะ ๆ
จ่ะ เอาที่สบายใจนั่นแหละครับ
เหมือนอ่านตำนานค่ะ
ถ้าเป็นเรา จะเขียนแบบ
เปิดเรื่องมา เข้าเรื่องเลย สมมติมีปัญหากัน สู้กัน หรือว่าคนหาย คนตาย หรืออะไรก็ได้ เปิดประเด็นมาเลย แล้วค่อยใส่รายละเอียดดินแดนต่าง ๆ เข้ามาพร้อม ๆ กับการดำเนินไปของเรื่องราว
ผผมว่ายังไงมันก็ควรมีเกริ่นก่อนเข้าเรื่องน่ะ สู้ขอตัดส่วนชื่อดินแดนตามคำแนะนำด้านบนไปยังดีกว่า
จำได้ว่าที่เขียนแบบตัวอย่างที่ยกมา เคยอ่านคือ Lords of the rings ค่ะ โบราณนานมาแล้ว ส่วนนิยายสมัยใหม่ ไม่เขียนแบบนี้นะ พูดจากประสบการณ์การอ่านนิยายแฟนตาซีค่ะ
สสุดท้ายมันก็อยู่ที่สไตล์ความชอบของแต่ละคนแหละครับ ผมเป็นคนที่ชอบเกริ่นปูแบ็คกราวด์คร่าวๆ ให้คนอ่านทราบก่อน และเข้าเรื่อง เพื่อนผมก็บอกอยู่วาการจบคำเกริ่นด้วยคำถามมันน่าสงสัยดี
ซึ่งนั่นมันก็ตรงตามความต้องการของผมน่ะ จากนั้นก็ให้เนื้อเรื่องมันอธิบายเรื่องราวไปตามเรื่องตามราว
ปล. นิยายลอร์ดออฟเดอะริงผมได้ยินมาว่ามีคนไม่น้อยอ่านแล้วน้ำตาไหลเลยครับ..หาวง่วงน้ำตาไหลน่ะยืดยาวไปไหน แต่หนังสนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนเกริ่นภาคแรกยังสนุกเลย
ใช่ค่ะ มันอยู่ที่สไตล์ของคนเขียนนั่นแหละ แต่ว่า ในตลาดจริง ๆ เวลาคุณเขียนนิยาย คุณต้องจับคนอ่านได้ตั้งแต่แรก ถ้าเปิดมาด้วยข้อมูลที่คนอ่านไม่เห็นจะแคร์ เป็นไปได้มากว่าเขาจะปิด ไม่อ่านต่อ ไม่ซื้อ เพราะมันน่าเบื่อมากกับการที่เปิดมาก็ต้องมาอ่านอะไรมากมาย การใส่ข้อมูลที่คุณอยากให้คนอ่านรู้ มันต้องมาใส่ตอนหลัง ในตอนที่คนอ่านติดเรื่องราวแล้ว อยากรู้แล้ว แคร์แล้ว เขาถึงจะมาสนใจว่า ดินแดนอะไรต่าง ๆ พวกนั้น มีความสำคัญอย่างไรกับเรือ่งราว กับตัวละครของเขา ต้องค่อย ๆ ใส่มาระหว่างเรื่อง แทรกในบทสนทนา แทรกในการบรรยายความคิดตัวละคร หรือแทรกอะไรที่ไม่เป็นการยัดเยียด ซึ่งการแทรก ๆ ให้ข้อมูลซึม ๆ แบบนี้เรียกว่าชั้นเชิงในการนำเสนอ ใครมีชั้นเชิงมาก เรื่องก็สนุก ใครไม่มีชั้นเชิง จับข้อมูลยัดมาทื่อ ๆ เรื่องก็น่าเบื่อ
จขกท.ก็มีคำตอบของตัวเองในใจอยู่แล้ว ถามคนอื่นเพื่อหาคนที่คิดเหมือนกันสินะคะ จะได้ตอบคำถามถูก
ความคิดผมตอนแต่งคือไม่คิดว่าคนอ่านจะจำครับ แต่ที่แต่งเพราะต้องการความสมบูรณ์ของบทเกริ่น
ตามความคิดผมตอนแรกผมไม่คิดว่านี่คือการยัดเยียดครับ
จบที่ใจผมมันยังต้องการการเกริ่นนำเลยมาครึ่งทางตัดช่วงชื่อดินแดนเทพธิดาออกนอกนั้นคงไว้?
แและสุดท้ายก็ไม่มีใครคิดแบบผมครับ แต่ผมก็ได้เรียนรู้อะนะ
ประเด็นคือต้องการความสมบูรณ์ของตัวนิยายสินะ เข้าใจค่ะ งั้นก็ไม่ต้องสนใจก็ได้นะ เพราะสุดท้ายมันก็แค่บทนำเพื่อให้มันอยู่ในเรื่องทำนองว่า นี่ๆ สตอรี่ชั้นเป็นแบบนี้นะ จบ
ส่วนการสื่อให้คนอ่านจะเป็นหน้าที่ของตัวเนื้อเรื่อง ผ่านตัวละครที่เราจะใส่เข้าไปอีกที คิดแบบนี้ก็ได้
ส่วนเทคนิคการเล่าเรื่องผ่านตัวละครแทนการเกริ่นแบบที่คุณบอกมันก็เป็นแค่อีกเทคนิคนึง ศรัทธาแบบไหนก็เอาแบบนั้นค่ะ บางทีการยัดข้อมูลไว้ก่อนอาจจะดีกว่าไปด้นสดทีหลังให้คนอ่านงงเล่น เพราะบางทีมันต้องยัดทีเดียว บอกก่อนแล้วค่อยๆขยายกันจะดีกว่า
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ
อ่านนิยาย
ไม่ได้มาอ่านประวัติศาสตร์
ถ้าข้อมูลเยอะเกินไป ก็กดปิดครับ
เอาแค่พอสังเขปพอครับ ไม่ต้องเยอะ
ผมก็เอาพอสังเขปนั่นแหละ
show, don't tell ทางเลือกนี้อาจจะเหมาะกว่าถ้าคุณห่วงเรื่องว่ามันจะดูเป็นการยัดรึไม่
นักอ่านบางคนไม่อ่านหน้าแรกหรือข้อมูลก่อนเปิดเรื่องเลยก็มีนะ บางคนอ่านผ่านๆ ไม่จำ บางคนเจอเยอะเข้าก็อ่านข้ามๆ คือมันขึ้นอยู่กับนักอ่านด้วย
ส่วนตัวเราถ้ามีข้อมูลอะไรที่อยากบอกนักอ่าน เราจะไม่แปะหน้าแรกหรืออธิบายก่อนเข้าเรื่องเพราะเรารู้ว่าบางคนเมิน เราจะใช้วิธีแต่งไปสักพักหนึ่งก่อน หยอดข้อมูลรายทางทีละนิดให้นักอ่านเริ่มสงสัย และพอถึงตอนที่นักอ่านเริ่มติด ก็ทำเป็นตอนพิเศษไปเลยสำหรับการแปะข้อมูล วิธีนี้ทำให้นักอ่านสนใจอ่านมากกว่าที่จะไปอยู่หน้าแรก เพราะเขาติดตามมาระยะหนึ่งแล้วบวกกับความอยากรู้จากปริศนาที่ทิ้งไว้ตามทาง
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับคุณเองว่าจะใช้วิธีใด
สำหรับผม ถ้าข้อมูลไหนที่นักเขียนให้มาตอนเปิดเรื่องแล้ว...
- ไม่ได้รู้สึกว่าอยากรู้หรือสนใจ
- จำไม่ไหวและไม่รู้จะจำไปทำไม
- ไม่ได้เพิ่มความรู้สึกที่จะอยากอ่านมากขึ้น
ผมจะนับมันว่าเป็นการ 'ยัดข้อมูล' ทั้งหมด...ซึ่งรวมถึงของนายด้วย เพราะผมเองยังไม่ได้สนใจว่าดินแดนของนายมีใครปกครองบ้าง นอกซะจากจะได้รับรู้ชะตากรรมของตัวละครที่เกิดขึ้นในเรื่อง แล้วค่อยมาพูดถึงปัญหา/ปม/ทางรอด/ข้อสังเกตที่เกี่ยวข้องกับข้อมูล อย่างเช่นถ้ามีตัวละครนึงเกิดปัญหาแล้วเขาไปนั่งกุมมือคุกเข่าภาวนาที่ริมแม่น้ำ มันก็จะทำให้ผมที่เป็นคนอ่านรู้สึกสงสัยว่ากำลังทำอะไร? จากนั้นพอมีตัวละครนึงมาเฉลยว่า "ได้ยินว่าที่เมอริมเขานับถือแม่น้ำลำธาร...สงสัยหมอนั่นคงทางมาจากที่นั่นแน่ๆ" ผมก็จะรู้สึกว่า อ้อ...เป็นงี้นี่เอง จากนั้นก็จะเริ่มสงสัยต่อว่าการอธิฐานกับน้ำมันจะช่วยอะไรเขาได้บ้าง และช่วยได้ด้วยวิธีไหน อะไรเป็นต้นตอของความเชื่อที่จะลามไปถึง 'เทพธิดาเมอร์มิล' ในที่สุด
ในแง่ของการเขียนนิยาย ผมมองว่ามันเป็นข้อมูลที่ผู้เขียนอยากให้คนอ่านรู้ โดยที่คนอ่านเขายังไม่ได้รู้สึกสนใจ เป็นการใช้ข้อมูลได้ไม่คุ้มค่า ทำลายความอยากรู้อยากเห็นของคนอ่าน แถมยังปิดกั้นความเป็นไปได้ต่างๆในอนาคตด้วย เพราะคนเขียนดันกำหนดข้อมูลตายตัวไว้แล้ว แก้ภายหลังไม่ได้ แถมจะเพิ่มข้อมูลใหม่ๆก็ไม่ได้ เปรียบเทียบเหมือนเราเข้าไปดูการแสดงมายากล แล้วอีตาคนแสดงมันดันติดป้ายเฉลยมาตั้งแต่หน้างานเลยว่า "กลชุดนี้จะเป็นการแสดงเสกให้คนลอยตัวได้นะครับ" เท่ากับว่าคนดูจะรู้...ไม่ว่าแกจะโบกไม้โบกมือยังไงสิ่งที่เกิดขึ้นคือจะมีคนลอยตัวขึ้นจากพื้น ซึ่งมันจะทำลายความ 'อยากรู้' กับ 'เซอร์ไพรส์' คนแสดงก็เปลี่ยนไปโชว์อย่างอื่นแทนไม่ได้ด้วย (เพราะกำหนดตายตัวไปแล้ว)
แถมผมเป็นนักอ่านประเภทคิดมาก...พอเห็นว่ามีข้อมูลเบื้องต้นที่นักเขียนให้มาก็จะคิดว่ามันต้องสำคัญแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ใส่ไว้ตรงนี้ แล้วถ้าข้อมูลนั้นผมดันจำไม่ได้ ก็จะพาลไปคิดว่าในเรื่องคงมีให้จำแบบนี้อีกเยอะ ซึ่งถ้าแค่เบื้องต้นยังจำไม่ไหว...อนาคตผมคงอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะงั้นไม่อ่านแต่แรกจะดีกว่า
ก็เอาเนื้อหาส่วนนี้ไปอยู่ที่หน้า "ข้อมูลเบื้องต้น" สิครับ มันจะไปยากอะไร ถ้านักอ่านจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้เดี๋ยวเขาก็ย้อนกลับไปดูหน้านั้นเอง มันก็เหมือนกับนักเขียนหน้าใหม่ในยุคสมัยนี้ ที่เน้นเขียนคำอธิบาย "รูปร่างหน้าตา" ของตัวละครตรงข้อมูลเบื้องต้น
สำหรับตัวผม ผมไม่ชอบนิยายที่ใส่ข้อมูลมากๆมาพร้อมกันในตอนแรก เพราะอ่านแล้วจะปวดหัวครับ ผมชอบแบบเล่าไปเรื่อยๆ เช่นมีห้าทวีป ก็เล่าไปทีละทวีปครับ
ฉันเขียนแบบนี้ เรื่องที่ฉันเขียนนั้น มันเกี่ยวกับอาวุธพิเศษห้าสิ่ง ก็เขียนเริ่มเรื่องไว้ ประมาณว่า อาวุธพิเศษมีกี่ชนิด(บอกจำนวน) และมีความพิเศษอย่างไร(บอกคุณลักษณะ) แล้วฉันก็เขียนเรื่องเล่าเกี่ยวกับตำนานว่า 'ถ้าหากผู้ใดดึงมันออกมาได้ ผู้นั้นเป็นเทพธิดาสวรรค์ในอดีตชาติ'(เหมือนสปอยเลยแฮะ) แล้วฉันก็เขียนเล่าเรื่องราว ณ เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นอย่างไรค่ะ
อันนี้ ถึงแม้ว่าฉันบอกไว้เบื้องต้นแล้ว แต่ฉันก็อุบข้อความบางส่วนหรือข้อมูลบางส่วนไว้ค่ะ มิได้บอกหมดแต่อย่างใด เเอาเก็บไว้เขียนเวลาที่ควรจะลงมือเขียนไว้เลย เจ้าของกระทู้นำวิธีฉันเอาไปเขียนก็ได้ค่ะ
ผมว่านะไมต้องเขียนหรอกคนอ่านจำไม่ได้หรอก ไม่ต้องคิดเยอะไม่ต้องยัดแถๆไปได้แน่นอนคนอ่านไม่คิดเยอะให้ข้อมูลเยอะตั้งแต่ตอนแรก หากจำได้หมดคงเอาไปจำหนังสือไปสอบก่อนดีกว่านะมันเยอะและรกอ่านไปเรื่อยๆรู้เองแหละ
เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับแต่ละคน
บางคนสามารถให้ข้อมูลได้ และคนอ่านไม่ปิดหนี แต่ในกรณีนี้ มีปัจจัยอยู่เยอะทีเดียว ส่วนมาก จะขึ้นอยู่กับตัวคนเขียน (ดัง) หรือมีคนที่ทนอ่านไปก่อนหน้านี้บอกว่านิยายดีมาก คนอ่านที่ตามมาทีหลังสามารถอ่านเนื้อหาตอนแรกได้โดยไม่ปิดหนี
แต่ส่วนใหญ่ เวลาคนอ่าน เขาจะอ่านหน้าแรก และคนส่วนใหญ่อีกเช่นกัน ต้องการให้เนื้อหานิยายมันเดินเรื่องเลย
ลองนึกภาพถึงเกม หากผู้พัฒนามัวแต่เล่าเรื่อง มันก็จะเบื่อหน่ายมากในช่วงแรก (ก็อีกนั่นแหละ บางเกมที่ดัง คนสามารถทนตรงส่วนนี้ได้) แต่โดยส่วนใหญ่ จะขึ้นอินโทร สั่น ๆ รวบรัดไปเลย แล้วค่อยไปเล่ารายละเอียดในตัวเกม
ไม่ต้องเล่าดีที่สุด แต่ตัวคนเขียนต้องใส่ใจมากขึ้น เพราะเราต้องเอาเนื้อหารายละเอียดต่าง ๆ ใส่ไปในเนื้อเรื่องขณะที่ดำเนินอยู่ ซึ่งถ้าทำได้ดี มันจะเนียนมาก และอ่านเพลินสุด ๆ
ใส่อะไรเยอะ ๆ ไปในตอนแรกได้ ไม่ผิด แต่ถ้าจะให้คนอ่านอ่านผ่านจุดนี้ไป อันนี้ขึ้นอยู่กับคนอ่าน ว่าเขายินดีอ่านและจำหรือเปล่า ตัวคนเขียนไม่สามารถควบคุมได้
ในฐานะคนอ่านชอบในรูปแบบที่แทรกเข้าไปในบทสนทนาหรือเนื้อเรื่องค่ะ คือเขียนให้เนื้อเรื่องเดินไปด้วยพร้อมกับการบรรยายแทรกข้อมูล ค่อยๆเปิด ค่อยๆแทรก โดยเฉพาะช่วงต้นนี่สำคัญมากเลย ถ้าข้อมูลเยอะเกินไป คนอ่านจะเอียนเอาได้ เราเเนะนำให้แทรกเป็นเรื่องเล่าสั้นๆบนหัวตอนแต่ละตอนจะดีกว่ายัดมาครั้งเดียวในบทนำค่ะ
ยัดข้อมูล คือการเอาข้อมูลที่ผู้อ่านสามารถไล่จดจำได้ทีละส่วนในนิยาย นำออกมาแสดงให้เห็นภายในทีเดียว
ซึ่งไม่ว่าจะสั้นสักแค่ไหนก็ตาม หากสิ่งที่คุณเขียน มันเปิดเผยเนื้อหาที่อีกหลายๆๆตอนขึ้นไป จึงจะมีการกล่าวถึง นั่นก็นับว่าเป็นการยัดข้อมูล
แต่ก็มีบางกรณี ที่ถึงจะนำข้อมูลมาเปิดเผยให้เห็นตั้งแต่บทนำ หากแต่ว่าคนเขียนมีศิลปะในการบรรยายที่ดี ข้อมูลเหล่านั้นก็จะซึมซับได้ง่าย โดยไม่ต้องไล่อ่านจำซ้ำๆ ส่วนผู้อ่านเมื่อมาเจอข้อมูลจริงๆในเนื้อหา ก็จะเกิดความรู้สึกว่า พวกเขาเจอแล้วอย่างหนึ่ง แล้วต่อไปจะเจออะไร
ประมาณนี้ครับ
ส่วนมากเราจะใช้วิธี คีปไว้ก่อน บอกแค่ว่า ทวีปนี้มีห้าดินแดน บอกชื่อ และบอกว่าตอนนี้อยู่ในเมืองไหนของทวีปไหนแค่นั้น แล้วค่อยๆเผยข้อมูลของดินแดนอื่นเมื่อตัวเอกของเราเดินทางไปถึง เพื่อเกริ่นเนื้อเรื่องต่อไป (เข้าใจมั้ย?) อธิบายเองก็งงเอง
แต่อย่างข้อมูลในอดีตเพื่อวิเคราะห์เนื้อหาปัจจุบันเราไม่เรียกว่ายัดข้อมูลนะ บางทีก็ต้องอธิบายด้วยไม่งั้นคนอ่านก็จะงง แค่พยายามอย่าเยอะเกินไป
เราว่านักอ่านสมัยนี้นิยมอ่าน "บทสนทนา" มากกว่าอ่านเนื้อหา พรรณนา และใช้การบรรยายน้อยๆพอ
ถึงตัวเราเองจะยังทำไม่ได้เหมือนกันก็เถอะ ยังไงก็สู้ๆฮับ
ไม่ครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?