นิยายโตตามตัวจริงหรือไม่

[TawanWriter]

หัวข้อกระทู้นี้เริ่มจากที่ว่า จขกท เคยเป็นนักเขียนฟิคสั้นมาก่อนค่ะตอนนั้นก็คือพวกฟิคประมาณพระเอกข่มขืนนางเอกตั้งแต่วันแรกที่เจอกันพระเอกปล้ำนางเอกเพราะเมาจะโดดเด่นมากกก และใช่ค่ะเราตามกระแสนั้นไปด้วยแต่พอเลิกแต่งและโตขึ้นกลับมาอ่านที่เคยเขียนไว้ไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้แต่เรื่องอื่นๆด้วยความคิดของตัวละครและอะไรหลายๆอย่างได้แต่ถามตัวเองว่า เป็นบ้าอะไรวะถึงได้เขียน​แบบนั้น คิดอะไรอยู่ อยากตบตัวเองพันรอบ ก็ไม่ใช่คนโลกสวยขนาดนั้นนะคะแต่พอโตมาในทัศนคติ​ที่โตขึ้นหรือเรียนรู้​อะไรมากขึ้นถึงได้รู้ว่า-สิ่งที่ทำน่ะมันโอเคมั้ย รวมไปถึงเรื่องอื่นๆในนิยายด้วย มีใครเจอโมเม้นต์​ที่กลับมาอ่านนิยายหรือฟิคที่ตัวเองเคยแต่งไว้แล้วเกิดคำถามว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนั้นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ

Comments

[Nainate]

ก็มีเยอะครับ แบบไปอ่านนิยายที่แต่งในช่วงแรกๆแล้วก็รู้สึกเขินอาย กับการดำเนินเรื่องอย่างก้าวกระโดด ภาษา*ตื้ด*อะไรก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจ การพัฒนาการอย่างไร้เหตุผล และ การโต้ตอบของตัวละครอย่างไร้อารยะ จนบางทีก็อยากจะลบๆนิยายเหล่านั้นทิ้งไป

แต่สุดท้ายมันก็รู้สึกเสียดายที่จะลบมัน เหมือนเป็นความทรงจำเล็กๆให้มันได้อับอายเล่นดีครับ

[ณ เรือนแก้ว (Philous)]

เป็นคำอธิบายได้ดีว่า พอโตขึ้น วุฒิภาวะเปลี่ยนเราจะเห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวเองเสมอค่ะ

ยินดีด้วยนะคะที่เห็นจุดบอดในงานของตัวเอง :)

เชื่อว่า งานชิ้นต่อไปของน้องจะต้องดีขึ้นแน่ ๆ ทั้งในส่วนของพลอต คุณภาพงาน แล้วก็สิ่งที่น้อง Tawanwriter จะสื่อให้กับคนอ่าน โดยเฉพาะกับนักอ่านของเด็กดี :)

[Evirdkung]

ก็คงเหมือนกับสนามเด็กเล่น เมื่อโตขึ้นเราจะรู้สึกว่ามันเล็กลงทั้งที่ความจริงแล้วมันก็ขนาดเท่าเดิม เมื่อเราโตขึ้นอะไรที่เราเห็นในตอนที่เราเด็กกว่ามันก็ต่างกัน

จึงเป็นขอสรุปของคำถามแบบฟันธงที่ว่า นิยายโตตามตัวจริงหรือไม่?

คำตอบ : จริงจ้า

[Jitlada Thepjorn]

ใช่ค่ะ โตตามตัวเราจริงๆ เมื่อก่อนเขียนอะไรแบบเด็กๆใสๆ พอโตขึ้นอีกนิดก็เริ่มเปลี่ยนตัวละครของเราให้เดินไปพร้อมๆเรา กลับมานั่งอ่านงานเก่าๆของตัวเองก็นั่งหัวเราะว่าแต่งไปได้ยังไง แต่ก็ยังคิดว่า เห้ยเราเคยคิดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ บางทีมันก็เจ๋งดี งานเก่าเก็บพอเอามาแก้ไขใหม่ มันก็น่าภูมิใจอยู่ค่ะ

[มัณทนา[ชิปกับเดลขายของในคลอง]]

เราปรับอายุตัวละครตามอายุตัวเองค่ะ

เราเขียนนิยายครั้งแรกตอนอายุ 15 ปี เราจะเขียนให้ตัวเอกอายุ 15 ปี

พอเวลาผ่านไป เราก็ปรับอายุตัวละครตามอายุเราไปเรื่อยๆ ทัศนคติก็เปลี่ยนไปตามวัย

ตัวละครในเรื่องส่วนใหญ่ได้ต้นแบบมาจากคนรู้จักและเพื่อนที่มีตัวตนจริงๆ

ปรับอายุตามพวกเขาไปเลย

ตอนนี้เราอายุ 28 ปี (อีก 8 วัน เราจะอายุ 29 ปี)

แต่รอบนี้คงไม่แล้ว ให้ตัวละครเติบโตขึ้นเองตามสถานการณ์และไทม์ไลน์ในเรื่องดีกว่า

[FreudMs]

แปลกนะที่ผมไม่เปลี่ยนเลย กลับได้ประสบการณ์ที่เยอะขึ้น คือรู้ว่าจะพัฒนาความคิดของตัวละครหรือทำให้ยิ่งแน่ใจกับสิ่งที่ตั้งใจไว้ได้อย่างไร สรุปไม่เปลี่ยน แต่สามารถทำให้เป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

แต่สำหรับคนปกติแล้ว ก็คงใช่อะนะ คือต้องเรียนรู้อีกเยอะกว่าจะได้สิ่งที่ถูกต้องจริงๆ แบบผม

[ชลสินธุ์]

เป็นเรื่องปรกติจ้าา

โตขึ้นเจอคนเยอะขึ้น ทั้งคนดีคนไม่ได้ มีเรื่องเข้ามาในชีวิตมากขึ้น ความรับผิดชอบก็มากขึ้นตามอายุ

แน่นอนสิ่งเหล่านี้จะหล่อหลอมให้ความคิดคนเราเปลี่ยนไป และสิ่งที่ถ่ายทอดออกมาก็จะเปลี่ยนแปลงตามจ้าาา

[yurinohanakotoba]

มีส่วนที่เติบโตขึ้นก็จริง แต่อีกด้านก็ผุกร่อนไปเช่นกัน ความสดความเปรี้ยวหายไป พอขาดรสแหลมก็ขาดเสน่ห์ที่มีในวัยเยาว์

[thepierecipes]

เราว่าเป็นที่ประสบการณ์ของนักเขียนมากกว่า มีมากขึ้นเรื่อยๆ เราก็จะพัฒนางานเขียนขึ้นไปเรื่อยๆ การใช้คำ พล็อตเรื่องที่ทันสมัยเหมาะสมกับปัจจุบัน ยิ่งเราโต เราก็จะยิ่งคิดได้มากขึ้นว่าอันไหนควรถ่ายทอด อันไหนควรจะเป็นผลงานของเรา

[คนเมาคำ2019]

เวลาเปลี่ยน ความคิดทัศนคติก็เปลี่ยนไป 

แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะ enlightenment ได้ว่า ไม่ควรเขียนเรื่องบางเรื่อง หรือควรเขียนในเงื่อนไขบางอย่าง ก็อาจยังมีคนที่ผ่านประสบการณ์บางอย่างแล้วไม่อินกับเรื่องโลกสวยก็ได้ เพราะประสบการณ์สอนเขามาแบบนั้น shape โลกเขามาแบบนั้น ก็ไม่ว่ากันล่ะ ยังไงก็ดีใจกับจขกทด้วยที่โตขึ้นแล้วได้เรียนรู้ชีวิตในทางบวกได้มากกว่า มุมมองคนเขียนก็สะท้อนมาในงานได้แบบนี้ละมั้ง :)

[Eliche]

ถ้าคุณเรียนปริญญาตรี แล้วยังเขียนบทความได้เหมือนตอน ม.2

คุณก็มีปัญหาแล้วล่ะ

ในอีกแง่มุมหนึ่ง คุณลองอ่านนิยายบางเรื่องที่เคยอ่านสมัยเด็กสิ

มาอ่านตอนโตยังเห็นเหมือนเดิมไหม คุณยังแปลสารแบบเดิมอยู่ไหม

ตัวอย่างเช่น ข้างหลังภาพ สำหรับเรา

-ตอนเด็กนี่คือโรมานซ์รักต่างวัย

รักของนพพรกับคุณหญิงอันสูงส่งรักแท้ไม่ครอบครองที่น่าเทิดทูน

-ตอนโต นี่คือการสะท้อนความขัดแย้งของสังคมผ่านรูปแบบนิยายรัก

ความคิดอย่างอนุรักษ์ที่ฉุดรั้งผู้หญิงไว้กับฉากหน้าของสังคมที่มีขนบประเพณี

-ตอนแก่ นี่คือการสะท้อนอัตตาตัณหามนุษย์อันซับซ้อน

กามตัณหา ที่ไม่ได้แปลว่า sex ของหญิงสูงวัย ที่ปรารถนาความรู้สึกรัก

หล่อนเล่นเกมกับตนเอง ด้วยมโนภาพของผู้มีรัก และได้สมใจกับภาพนั้น

น้ำตาหยดที่สองของคุณหญิงกีรติ (ความหมายนี้โปรดอ่านเรื่องรสนิยมสาธารณ์)

[n22เนยหน้าใสจัง]

เราเคยกับไปอ่านนิยายที่เราเคยเขียนในปีก่อนดู เรานี้ตกใจมากไม่ใช้เพราะอะไรเกือบอ่านไม่ออก ถ้าเพื่อนมาอ่านนี้คงบอกว่าอ่านไม่ออกเพราะรายมือห่วยมากและเนื้อเรื่องออกทะเลจนไม่มีวันหวนกับแล้ว

สิ่งที่เปลี่ยนไปคือลายมือสวยขึ้นและหราย

อย่างที่ดีขึ้นแต่ไอเดียไม่ค่อยมาเหมือนปีก่อนอาจเพราะหมดความอินในเรื่องนั้นแล้ว

[อย่าดราม่า]

เหมือนกับการที่เราโตขึ้นแล้วไม่อินกับแนวนิยายแจ่มใสนั่นแหละค่ะ ไม่ได้วิจารณ์ว่าไม่ดีหรือว่าแย่อะไรนะ แต่เหมือนหมดวัยที่จะมานั่งอ่านนิยายแนวกุ๊กกิ๊ก คิขุ คิขุ หนุ่มป๊อบในรั้วโรงเรียนอะไรแบบนี้แล้ว หรือต่อให้ไม่ใช่แนวหนุ่มป๊อบแต่ภาษาที่ถูกพรูฟมาเพื่อเด็กมัธยม เราอ่านมันก็ไม่รู้ไม่ใช่ ไม่อินอยู่ดี

[เล่าปี่ขงเบ้งลิโป้]

อ่านนิยายตัวเองตอนแรกๆ อายมาก ไรนิเรา ต้องรีไรท์ด่วน

[เรโกะ จิทาคุ]

นิยาย? อ่านไปทุกเรื่องก็ชินเองแหละค่ะ สำหรับเราก็เฉยๆกับคำนี้นะ ไม่อยากอ่านก็ไม่เป็นไร กดออกไปสิ อยากอ่านก็อ่านเถอะ แต่รับความดองให้ได้ก็แล้วกัน ไม่มีก็ไม่เป็นไร เพราะแต่งเองอ่านเอง ไม่ได้คาดหวังอะไรจากคนที่เข้ามาอยู่แล้ว