ยังจำความรู้สึกตอนเขียนนิยายเรื่องแรกกันได้ไหมคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
คุณด้วง
14 ก.ย. 62 เวลา 20:37 น.
598
views
16 ความคิดเห็น
เรื่องแรกเป็นแฟนฟิคบารามอส เขียนตอนอายุ 16 ไม่กังวลเลยเพราะไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน
แต่ตอนนั้นพี่ๆบอร์ดซันทรีก็มาแนะนำดีมาก (อุตส่าห์เข้ามาอ่านด้วย แถมยังแนะนำใจดีจัง) สุดท้ายก็เขียนไม่จบ เขียนได้นิดเดียว
ยังจำได้อยู่เลยว่าเรื่องแรกเขียนตอน ม.2 ลงเว็บใบหญ้า ชื่อ “X-Spies: ล้างเผ่าคนทมิฬ”
เขียนไป เอาไปให้นักเขียนรุ่นพี่อ่านก่อนจะลงทุกตอน โดนวิจารณ์เสียหมาตลอดเลย 5555
เรื่องแรกของอีแกงเป็นฆาตกรรมสืบสวนสอบสวน คนละแนวกับปัจจุบันเลย เขียนจบคดีเดียว จนป่านนี้ก็ยังดอง แต่คิดว่าคงไม่ทิ้ง เพราะถือเป็น...(ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี) จุดเริ่มต้นมั้ง ตอนนั้นตื่นเต้นมาก ไม่ได้คาดหวังถึงคอมเม้นต์เลย แค่มีคนกดเฟบคนนึงความรู้สึกคือเหมือนบรรลุธรรม 555 อาจจะฟังดูเวอร์ แต่เป็นเรื่องจริง อย่างน้อยมีคนติดตามอ่านของเราตั้งหนึ่งคน ประมาณว่าจินตนาการเรามีคนร่วมแชร์ร่วมรับรู้แล้ว พออัพไปหลายๆตอนได้มาหนึ่งคอมเม้นต์ บอกเลย โคตรฟิน เหมือนถูกรุมสารภาพรักยังไงยังงั้น5555
สู้ๆนะ เดี๋ยวก็จะเจอโมเม้นต์เหมือนเราเอง ยิ้มบ้าๆบอๆอยู่คนเดียว555
เพิ่งเขียนเริ่มเขียนเหมือนกัน ตอนเขียนไม่ได้วิตกอะไรเลย เพราะเขียนเล่นๆ ขำๆ ลองอัพลงเว็บเท่านั้น แรกๆ มีคนตามแค่ 30 คน ก็ดีใจแล้ว เพราะอย่างน้อยก็มีคนเข้ามาอ่าน
แต่พออัพไปเรื่อยๆ เริ่มมีคนติดตามมากขึ้น และรอคอยตอนต่อไป ทำให้เราดีใจมาก แต่ความกดดันก็มีมากขึ้นไปตามด้วย เพราะวางพล๊อตเรื่องไว้คราวๆ ไม่ได้ละเอียดอะไรมากนัก เวลาเขียนเลยต้องด้นสด อาจจะมีไม่ถูกจริตคนอ่านบ้าง แต่เราก็ยังตีมึนเขียนตามใจตัวเองต่อไป555
จำได้ค่ะ ตอนนั้นลงนิยายกับเพื่อน
ชื่อนางเอกคือ น้ำฟ้า
เพื่อนสนิทมากชื่อ น้ำค้าง
นางร้ายชื่อ น้ำหวาน
ตัวประกอบหน้าบ้านๆชื่อ น้ำตาล
และน้องสาวข้างบ้านชื่อ น้ำฝน
ณ สมัยนั้น... เรายังอ่านแจ่มใสอยู่ ม.2 ฮ่าๆ
เรื่องแรกเป็นนิยายจีนที่ตั้งใจว่าจะเขียนเล่น ๆ เลยใส่ความเป็นตัวเองเข้าไปเต็มที่ ตอนแรกก็ไม่ได้รู้สึกกังวลอะไรเลย แต่พอขึ้นไปอยู่ Top 10 ของทุกหมวดเท่านั้นแหละถึงได้เริ่มรู้สึกว่ามันเหนื่อย ทำไมเราต้องมานั่งเขียนนั่งอัพมันทุกวันอย่างนี้ด้วย ตอนนั้นเลยเริ่มทิ้งระยะการอัพเหลือ 4-5 วันต่อตอน แต่แฟนคลับก็นับว่าเหนี่ยวแน่นมากขนาดบางครั้งหายไปเป็นเดือนยังไม่ว่าอะไรสักคำ
สถานะ : เขียนจบโดยสวัสดิภาพ
ผมยังจำได้และในปัจจุบันเวลาเขียนนิยายก็ยังรู้สึกเหมือนตอนเขียนครั้งแรกอยู่ เพราะผมเขียนเพื่อความสนุกของตัวเองเป็นหลักน่ะนะ เขียนเรื่องที่ทำให้ตัวเองสนุก เมื่อไหร่รู้สึกไม่สนุกก็เลิกเขียน ลบทิ้งแล้วเขียนไหม่
จำได้ค่ะ เพิ่งไม่นานมานี้ เราแต่งแฟนฟิคค่ะ แต่งฟิคทไวไลท์ เพราะขัดใจกับเบลล่าค่ะ (มันอัดอั้น) ปัจจุบันก็ยังอัพอยู่ค่ะ แต่อัพแบบเต่าร้อยปีเลย มีการปรับใช้ภาษาเรื่อยๆแต่ก็ยังคิดว่าแย่อยู่ดีค่ะและก็รู้สึกว่าแต่งอะไรลงไป!!
เคยทำฟิคเรื่องนึง(ไม่กล้าบอกอายเค้า555)ตอนม.1นี่แหละ แต่งไปแต่งมารู้สึกไม่โอเลยว่ะ!ลบทิ้งทำใหม่แต่ทำเรื่องเดิม สรุปรู้สึกไม่โออีก(นักเขียนระดับกากก็งี้)แต่ครั้งนี้ลองให้คนในบอร์ดช่วยวิจารณ์ ตั้งกระทู้ให้ทุกคนลองอ่าน สรุปคือฝีมือเราห่วยมากกกก555555ว่าจะไม่ลบทิ้งก็คงต้องลบละแหละไม่ไหวๆ555
เรื่องแรกของเราไม่ได้ลงเว็บค่ะ แต่ให้เพื่อนอ่านแทน
เป็นแนวรักรั้วรร. นางเอกเปิดตัวโดยการวิ่งหนีเหล่าแฟนคลับผู้ชายที่วิ่งตามไล่ทุกวี่ทุกวัน มันจะออกเพ้อๆ หน่อย เพราะตอนแต่งยังม.ต้นอยู่เลยยย
เรื่องนั้นจำได้ว่าสุดท้ายตัดจบโดยที่พระเอกไม่ได้แม้แต่จะจูบกับนางเอก สาเหตุเหรอคะ...ตอนนั้นแต่งฉากจูบไม่เป็นค่ะ =w= //อนาถเนอะ
ส่วนตอนลงเว็บครั้งแรก เราเฉยมากค่ะ แต่สุดท้ายเรื่องนั้นก็ล้มเพราะวางพล็อตไม่ดี รู้ตัวเร็วมากค่ะ ลงสามตอนก็ลบละ 55555
มาตื่นเต้นก็ผลงานปจบ.ที่กำลังลงอยู่ เพราะเป็นเรื่องแรกที่แต่งจนจบ แถมทำอีบุ๊คขายด้วย เลยอยากเช็คเรตติ้ง ผลลัพธ์ถ้าเทียบกับครั้งแรกถือว่าต่างกันพอสมควรค่ะ...เรื่องนี้คนอ่านน้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด 5555555//ปาดน้ำตา
แรกๆ ก็เฟล แต่นอนหลายตื่นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมละ และใช้เวลานี้ปั่นเรื่องใหม่ต่อเงียบๆ...
ไม่มีเลยค่ะ ความกังวลใดๆ หรือความกลัว ก็ไม่มีค่ะ ใจอยากจะเขียนก็เขียนเลย โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สนแต่ว่าอยากเขียนอย่างเดียวเลยค่ะ และก็มาใช้ความคิดในการออกแบบ โครงเรื่อง โครงสร้างเรื่องว่ามันจะเป็นแบบไหนดี
ตื่นเต้นค่ะ อยากให้มีคนคอมเม้นท์ อยากรู้เขาจะคิดยังไงกับนิยายเราน้าาาาา แต่นานน๊านนนนทีจะมีมาให้ชื่นใจ เฝ้ามองยอดเฟบแบบขึ้นทีละคนสองคนก็ดีใจ เห็นคนที่มีเฟบถึงร้อยนี่ชื่นชมมากว่า โห เยอะจัง อยากเยอะแบบนั้นบ้าง ตอนนั้นสิบกว่าปีมาแล้วมั้ง
คิดถึงอารมณ์ตอนนั้นมากๆ เพราะเดี๋ยวนี้ยอดเฟบมันเยอะขึ้น ความคาดหวังมันเยอะขึ้นกว่าเดิมยังไงไม่รู้ แถมเจอความจริงหลายๆ อย่าง บางครั้งรู้สึกผิดหวังตัวเองหนักๆ ก็มี แต่มีทางเดียวให้รู้สึกดีขึ้นคือต้องเขียนต่อไป
กลายเป็นว่า ตอนลงครั้งแรกไม่กังวลนะ แต่เดี๋ยวนี้กังวลซะงั้น 55555 แต่ของแบบนี้ต้องลงไปเลยไม่งั้นไม่รู้ค่ะ กังวลได้แต่อย่าให้มันมาขวางเรา (พูดง่ายแต่ทำยาก นี่ยังแทบจะทำไม่ได้เลย5555)
เป็นช่วงที่ไม่เคยคิดเรื่องยอดวิว ไม่คิดเรื่องคอมเม้น เขียนลุยแหลกไปตามจินตนาการที่ไหลมา
เป็นช่วงเวลาที่สนุกมาก ยังจำความรู้สึกเหล่านั้นได้
อยากกลับไปแต่งนิยายแบบไม่แคร์สิ่งใดในโลกแบบวันวานจัง
ตื่นเต้นมากๆ และคิดว่ามันอลังการงานสร้าง ทั้งที่เป็นแฟนฟิคเรื่องหนึ่ง
เป็นแฟนฟิคที่กลับไปอ่านแล้วก็เขิน เขินที่...เขียนลงไปได้ยังไง
ตื่นเต้น ครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?