ฉันและโลก(โรค)ของฉัน(2)

[JA10BLEACH]

จากวันนั้นจนวันนี้ก็ผ่านมา4ปีแล้วโรคนี้กลายเป็นส่วนนึงในชีวิตฉันสำหรับฉันมันคืออีกส่วนของชีวิตแต่สำหรับคนอื่นมันไม่ใช่ทุกสิ่งย่อมมีผลตามมาฉันพึ่งมารู้เอาจริงๆก็ตอนอายุ22 หลังเรียนจบแล้วต้องหางานทำเนี่ยแหละเรื่องของเรื่องคือฉันได้สัมภาษณ์ทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นแห่งนึงในตำแหน่งSales Coordinator ตอนที่พี่เค้าสัมภาษณ์เค้าถามว่าสุขภาพฉันแข็งแรงไหมฉันก็ตอบไปว่าแข็งแรงเพราะในตอนนี้โรคฉันไม่ได้กำเริบอะไรมันก็เหมือนคนปกติทั่วไปฉันคิดแค่นั้นจริงๆ

       ในตอนนั้นพี่เค้าก็รับฉันเข้าทำงานทดลองงาน3เดือนแต่ฉันมีนัดเจอหมอทำให้ต้องลางานจึงต้องแจ้งให้พี่เค้าทราบเค้าเลยถามว่าทำไมต้องไปหาฉันก็ตอบตามความจริงว่าป่วยเป็นโรคนี้พี่เค้าตกใจมากเค้าบอกว่าก่อนหน้านี้เคยมีคนที่ทำงานที่นี่ป่วยเป็นโรคนี้เหมือนกันแล้วเค้าก็รู้จักโรคนี้รู้ว่าฉันโดนแดดเยอะไม่ได้ตอนแรกฉันก็ไม่คิดอะไรเพราะพี่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรฉันคิดว่าหากฉันตั้งใจทำงานทุกอย่างก็จะเรียบร้อยเองแต่ฉันคงคิดน้อยไปหน่อยจริงๆ

         เพราะพอหมดเดือนแรกพี่เค้าก็เรียกฉันไปคุยพี่เค้าบอกว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางผ่านทดลองงานเพราะบริษัทค่อนข้างจะให้ความสำคัญกับสุขภาพมากยิ่งโรคที่ฉันเป็นยิ่งเป็นปัญหาเพราะลูกค้าส่วนใหญ่ของบริษัทล้วนเป็นพวกโรงงานทำให้ในอนาคตถ้าฉันต้องออกไปเจอลูกค้าฉันหลีกเลี่ยงแสงแดดไม่ได้อย่างแน่นอนพี่เค้าบอกว่าฉันทำงานดีไม่มีปัญหาเลยแต่เพราะเรื่องสุขภาพทำให้เค้ารับฉันไม่ได้จริงๆเพราะถ้าฉันเป็นอะไรไปบริษัทต้องเป็นคนรับผิดชอบหลังจากฉันได้เงินเดือนแล้วพี่เค้าเลยขอให้ฉันเลิกไปทำงานกับเค้าแต่เค้าจะไม่เขียนในประวัติว่าฉันไม่ผ่านทดลองงานเค้าไม่อยากให้ฉันมาเสียเวลากับที่นี่อีกฉันจะได้เอาเวลาไปหางานที่อื่นแทนทำตัวเป็นเด็กจบใหม่เลยก็ได้

         ในวันนี้เองฉันถึงได้เห็นผลกระทบต่อโลกของฉันจากการที่ฉันป่วยเป็นโรคนี้ตอนนี้ถ้าถามว่าฉันรู้สึกยังไงคงต้องบอกว่าหลากหลายมากถ้าถามว่าเข้าใจไหมบอกเลยว่าเข้าใจทั้งพี่เค้าทั้งบริษัทถ้าถามว่ายอมรับไหมก็บอกเลยว่ายอมรับเพราะฉันอยู่กับความเป็นจริงเสมอแต่ถ้าถามว่าเสียใจไหมก็คงต้องบอกว่าเสียใจอยู่เหมือนกันงานที่ดีพี่ๆเพื่อนร่วมงานที่น่ารักและที่สำคัญเงินดีแต่ฉันต้องสูญเสียทั้งหมดนี้ไปเพราะป่วยเป็นโรคนี้เรื่องนี้ไม่มีใครผิดบริษัทก็ไม่ผิดที่ไม่รับฉันเพราะพวกเค้าก็มีกฎของเค้าฉันก็ไม่ผิดที่ป่วยฉันไม่ได้อยากป่วยสักหน่อยแต่คนเราเปลี่ยนความจริงไม่ได้ทำได้แค่อยู่ไปกับมันยอมรับมันและเรียนรู้มัน

       

       ไม่ว่าในอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงโรคSLE ก็ไม่มีวันหายไปจากตัวฉันสิ่งที่ฉันทำได้คือต้องปรับตัวเข้ากับมันและอยู่กับมันฉันโชคดีที่มีครอบครัวที่ดีและอบอุ่นทุกคนเข้าใจและยืนเคียงข้างฉันฉันต้องสู้ต่อไปเพื่อวันข้างหน้าเพื่อความมั่นคงและไม่ให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วงเพราะชีวิตคนเรามันไม่มีอะไรแน่นอนจงอยู่กับปัจจุบันและความเป็นจริงทุกปัญหามีทางออกทุกคนมีทางเลือกแต่ก็ต้องยอมรับผลในสิ่งที่เลือกและไม่ได้เลือกด้วยเช่นกันเพราะทุกอย่างมีผลของมันเสมอขนาดป่วยเองยังทำให้เสียงานได้เลยงานนี้คงต้องบอกว่าโรคของฉันคือโลกของฉันจริงๆ

Comments

อะไรไม่รู้ แต่ก็สู้เข้านะ

[ผมไงจะใครละ]

สู้ๆคับเป็นกำลังใจอีกคน