ขอคำแนะนำเกี่ยวกับการไปพบจิตแพทย์เกี่ยวกับ โรคซึมเศร้า
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีค่ะ คือเราไม่เเน่ใจไม่อยากคิดไปเองว่าเป็นโรคนี้ เราก็ลองทำแบบทดสอบเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าจากที่ต่างๆทั้งในเเอปเเละตามเว็บผลมันก็บอกว่าเราเป็นทุกเว็บเลย
คือเราเคยเจอช่วงๆหนึ่งมาค่ะ เป็นช่วงที่รู้สึกตัวอีกทีรอบๆตัวก็ไม่มีใครเเล้ว ทั้งในสังคมเพื่อนและที่บ้านของตัวเองค่ะ
เริ่มเล่าจากสถานะการที่บ้านก่อนนะคะ เป็นครอบครัวที่พ่อเเม่เเยกทางกัน แม่ก็ไม่อยู่บ้านเพราะทำงานที่อื่น เราต้องอยู่กับพี่สาวซึ่งช่วงนั้นทะเลาะกันอย่างรุนเเรงมากค่ะ เหมือนขังคนสองคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากันมาอยู่ด้วยกัน จนถึงขนาดตบกันก็หน้าจะ2ครั้ง ส่วนเรื่องโดนด่าเเล้วมีคำพูดแทงใจนี้นับไม่ไหวเลยค่ะ กลับบ้านมาก็จะไปคลุกในห้องนอนมืดๆที่ไม่ค่อยจะเปิดไฟเพราะเกลียดตอนกลางวันนั้น
ส่วนสถานะการณ์ในโรงเรียนก็คงรับบทเป็นเด็กโง่ๆเซ่อๆคนนึงในสายตาคนอื่น เพราะรอบตัวอ้างว้างมากค่ะ มีเพื่อนนะคะ เเต่โดนเหยียดเป็นประจำ ทั้งเรื่องรูปร่าง หน้าตา อันนี้เราก็คิดนะคะว่าทำไมเป็นเราที่โดนเรื่องนี้อยู่คนเดียวในกลุ่มเเต่ก็นั้นเเหละค่ะฟ้าลิขิตให้เราโดนมาเเบบนี้ก็เก็บสิ่งนั้นเข้าหัวต่อไป ต้องใช้ชีวิตแบบไปกินข้าวที่โรงอาหารคนเดียวมองโต๊ะอื่นที่มีคนกินด้วยกัน ภายนอกเรากินข้าวอย่างคนชิคๆนะคะเเต่จริงๆน้ำตาตกในไปหมดเลยน้อยใจเพื่อน55 เวลาครูสั่งงานกลุ่มนี้คือช่วงเวลามนุษย์ล่องหนที่เเท้ทรูค่ะ โดนกลุ่มเพื่อนตัวเองเเท้ๆโยนเราให้ไปอยู่กลุ่มของผู้ชายซึ่งมีเราเป็นผู้หญิงคนเดียวบางคนอาจมองว่าเป็นเรื่องดีที่ได้อยู่ท่ามกลางหนุ่มๆนะคะเเต่เรารู้สึกเป็นมนุษย์โง่ๆไร้ค่าที่ไม่สมควรเกิดขึ้นมา เเล้วการโดนน้ำปลาจากมือของเพื่อนราดไส่เราเป็นสิ่งที่เรายิ้มเลยค่ะ ทำเป็นว่ามันตลกเเต่จริงๆเราฮึ๊บน้ำตาเอาไว้เท่าที่คนๆนึงจะทำได้ หลังจากโดนเราพูดอะไรสักอย่างนะคะ เเต่จำไม่ได้จริงๆ สาบานเลยว่าไม่ได้ด่าเขา เเต่มันคงไม่ถูกหูเขาเท่าไหร่ เขาก็ถีบเราจนที่เสื้อมีรอยเท้าของเขา เพื่อนเราอีกคนนึงเห็นก็พูดเเทนเรานะ ว่าทำไมทำมันขนาดนี้ เเล้วจากนั้นจำไม่ได้ค่ะว่าพูดอะไรกัน เพราะตอนนั้นกลั้นน้ำตาจนเต็มหัวไปหมดแล้ว จำได้เเค่ประโยคทิ้งทายว่าเล่นไม่ได้ก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกู ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีเเต่เรื่องเเย่ๆเข้ามาในหัว เวลานั่งเรียนเเล้วเห็นเพื่อนเรานั่งกันเป็นกลุ่มเเต่ที่ตรงนั้นกลับไม่มีพื้นที่สำหรับเรา จบคาบเราก็นั่งร้องให้อยู่ในห้อง เเต่ก็ไม่มีใครสนใจหรอกค่ะ เราเป็นอากาศที่ไม่มีใครต้องการง่ายๆก็คงเป็นมลพิษสำหรับทุกคน อ่านจนถึงตอนนี้ก็ต้องมีคนคิดใช่ไหมคะว่าทำไมไม่ย้ายกลุ่ม อันเนื่องจากจำนวนประชากรในห้องที่ไม่ค่อยเยอะมาก กลุ่มที่เราอยู่ก็คือสุดๆของห้องเเหละค่ะพร้อมเเขวะพร้อมด่าได้ทุกเมื่อ เเต่เรามีนิสัยไม่ทำเพื่อนเวลาโดนกระทำเราเลยไม่อะไร ถ้าเราจะย้ายผลที่ตามมามีปัญหาเเน่ๆค่ะ โดนเเน่ๆ55คงเเย่ลงx10 เลยอดทน อดทน แล้วก็อดทน เก็บทุกอย่างเอามาร้องให้กับตัวเองที่บ้านทุกวัน ถ้ากลั้นไม่ได้เราก็จะเเยกออกมาจากคนอื่นๆมาอยู่คนเดียวค่ะ เพราะไม่อยากให้ใครเห็นไม่อยากโดนว่าว่าเรียกร้องความสนใจ หรือสำออย หรือเป็นห่าอะไรใดๆ ก็คือไม่อยากได้ยินคำไม่ดีพูดของใครนั้นเเหละค่ะ เรื่องโง่ๆที่หาเรื่องระบายอารมณ์ไม่ได้ก็กีดข้อมือ เเต่ก็ไม่ได้ลึกหรอกค่ะ รู้ว่าทำเเค่นี้มันไม่ได้ตายง่ายๆเอาเเค่พอซาบซ่านค่ะ ส่วนเรื่องตายคิดค่ะไม่เหลือเเน่ๆระดับนี้เเต่ยังไม่มีความกล้าพอและห่วงสภาพศพตัวเองมากๆค่ะ คิดเรื่องพวกนี้จนปลงกับความตาย รู้สึกจนถึงทุกวันนี้ตายได้ก็ดี ถ้าพรุ่งนี้โลกเเต่เราคงไม่ร้องให้หรืออ้อนวอน เเต่จะเป็นวันที่ดีใจมากที่สุดในชีวิต ล่าสุดฝันว่าโดนแทงก็คือดีใจมากค่ะ จพได้ตายๆไปซักทีเบื่อมนุษย์มากที่สุดในหัวใจ จนกระทั้งตอนนี้เราเริ่มรู้สึกว่าเรารับมือกับมันเริ่มไม่ไหว ถึงเหตุการณ์มันจะจบไปแต่มันวนอยู่ในหัวเราทุกๆวันกลัวตลอดว่าวันพรุ่งนี้เหตุการณ์นั้นจะกลับมา ถ้าเป็นเเบบนั้น คงได้ตายกันจริงๆ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันเข้ามาเบียดเบียนในชีวิตเราจนเราไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอคน อยากอยู่คนเดียวตลอดไปเพราะการไม่ได้เห็นคนอื่นๆที่ทำให้เราเจ็ยปวดมันรู้สึกสบายใจมากๆ เเต่เราจะอยู่ในบ้านตลอดก็ไม่ได้ไงคะ ยังไงก็ต้องไปโรงเรียน เเล้วจะไปได้ไงเมื่อมีความคิดอยู่เเบบนี้ไม่หายไปจะเป็นปีเเล้ว เอาจริงๆอยากเป็นเหมือนคนปกติค่ะ อยากรู้โลกที่มันสดไสมันเป็นเเบบไหน
.
.
.
.
.
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ขอบคุณที่เปิดเข้ามาดูโลกของเรา
Day eyes art
12 ต.ค. 62 เวลา 22:33 น.
1,168
views
8 ความคิดเห็น
กอดๆค่ะ จขกท. เราเป็นกำลังใจให้นะคะ
เดินออกมาครับ หาอย่างอื่นทำ อย่าคบเพื่อนแบบนี้ หาเพื่อนกลุ่มอื่นที่คบแล้วสบายใจดีกว่า อย่าเอาชีวิตเราไปฝากไว้กับคนอื่น หาความสุขด้วยตัวเราเอง อย่ากลัวที่จะตัดคนไม่ดีออกจากชีวิตเราครับ ชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะ น้องยังเป็นแค่เด็กนักเรียน โลกนี้มันกว้างใหญ่กว่าเพื่อนกลุ่มเดียวครับ หวังว่าจะมีกำลังใจมากขึ้นนะครับ เวลาที่ท้อแท้ กำลังใจจากตัวเองสำคัญที่สุดครับ สู้ๆครับผม
จริง ๆ ถึงขั้นมีการทำร้ายตัวเองเราเห็นว่าสมควรปรึกษาจิตแพทย์ค่ะ อันตรายมากเลยนะคะ
เจ้าของกระทู้อายุเท่าไหร่คะ?
ถ้าเกิน18ปีแล้ว ไปหาจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลได้เลยค่ะ เพื่อจะได้เริ่มการรักษาซึมเศร้า เพราะจากที่พิมพ์ไว้นี่ซึมเศร้าแล้วค่ะ
แต่ถ้าอายุยังไม่ถึง ต้องพาผู้ปกครองไปด้วย ถ้าแม่ไม่อยู่อาจจะให้ญาติคนอื่นพาไปด้วย แต่แนะนำว่าให้เป็นผู้ปกครองคนที่เราไว้ใจและเชื่อใจมากๆ เพราะตอนไปทำเรื่องจะไม่รู้สึกอึดอัด
และตอนหมอถามอะไร ตอบตามความรู้สึกได้เลย หมอจะได้ประเมินความรุนแรงของอาการ ระยะเวลาที่เป็น ระยะการรักษาโดยประมาณ(ตามหลักคือเป็นนานเท่าไหร่รักษาเท่านั้น เช่น เราเป็นตั้งแต่ม.1 เริ่มรักษาช่วงใกล้ๆจบม.2 ก็เป็น2ปี รักษา2ปี ตอนนี้ม.4ก็ใกล้หายแล้ว)
และตอนนี้รู้ตัวว่าเป็นแล้วก็รีบไปรักษาให้หานะคะ เพราะยิ่งปล่อยไว้นานจะต้องใช้ระยะเวลานาน และอาจจะเครียดจนมีปัญหาสุขภาพอื่นๆตามมา
สู้ๆนะคะ
แล้วก็อย่ากรีดข้อมือตัวเองเลยนะคะ เพราะการกรีดข้อมือตัวเองเนี่ย เราโดนหมอเตือนไว้อยู่ว่า
'ถ้ากรีดจะฆ่าตัวตายหรือระบายความเครียด ถ้าโดนเส้นเลือดใหญ่=ตาย แต่ถ้ามันไม่โดนเส้นเลือดใหญ่แต่ไปโดนเส้นเอ็นหละ? หนูรับได้ไหมกัยการที่ทนพิการตลอดชีวิต'
ถ้าเกิดต้องการระบายความเครียด แนะนำให้ใช้การฉีกกระดาษที่ไม่ใช้แล้วนะคะ เพราะการทำลายสิ่งของหมอบอกว่าลดความเครียดได้ในระดับหนึ่ง แต่ต้องทำลายของที่ไม่ใช้แล้วและไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว เช่น กระดาษที่ใช้แล้วนะคะ
จขกท.เราไม่รู้อะไรมาก แต่เเค่อยากเข้ามาให้กำลังใจ จขกท.ยังมีเพื่อนๆที่เข้ามาคอมเม้นเป็นกำลังใจนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณทุกคนนะคะ ตอนนี้เรายังไม่หายเลย ยังไม่ได้ไปหาหมอด้วยค่ะ เราอายุ17ค่ะไว้อายุ18เราจะรีบไปหาหมอเลย ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจเราเลยค่ะ เเม่เรามองว่าเราคิดมากไปเอง เรารู้สึกเคว้งในใจไปหมด มีคนอยู่รอบข้างเราเยอะมากเเต่กลับไม่มีใครเห็นเรา รู้สึกเจ็บมากๆเลยค่ะ วันนี้ร้องให้จนเเสบตาไปหมดเลย หาที่อยู่คนเดียวตลอดไม่อยากให้ใครเห็นเวลาร้องให้ไม่อยากโดนว่าเรียกร้องความสนใจ ความรู้สึกของเราเจ็บไปหมดเลยค่ะ ทรมานมากๆ อยากยิ้มเเบบคนอื่น อยากอยู่โลกสีเดียวกับทุกคน เราอยากได้คนรับฟังเราอยากให้ฟังว่าข้างในของเรากำลังเจออะไรบ้าง เเต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นได้เเค่คนขี้เเพ้ค่ะ คนขี้เเพ้ก็ทำได้เเค่กรีดข้อมือตัวเองอีกแล้ววันนี้ เเต่เเปลกมากๆค่ะมันไม่เจ็บเลยจิงๆ มันสบายใจมากๆ
พี่คะ อย่ากรีดข้อมือเลยค่ะ หนูขอหละ หรือไม่ลองไปหาอาจารย์ที่จบจิตวิทยาหรือฝ่ายจิตวิทยาในโรงเรียนแล้วปรึกษาก็ได้นะคะ หรือไม่ก็อาจารย์แนะแนว เค้าจะเข้าใจเด็กมากกว่าอาจารย์แก่ๆที่เอาแต่บอกว่า'อาบน้ำร้อนมาก่อน อย่ามาเถียง' ทั้งๆที่เค้าผิด
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?