วิจารณ์ฉากนี้ให้หน่อยครับ
เด็กสาววิ่งไปตามแนวต้นไม้ กระต่ายสีขาวพุ่งใส่พุ่มไม้ด้านหน้า ใบไม้ปกปิดร่างกายของมัน เธอกระโจนไปข้างหน้าและม้วนตัวหนึ่งครั้ง ความเร็วการเคลื่อนที่ของเธอลดลงจนหยุดอยู่กับที่ เด็กสาวนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งและหยิบธนูไม้ที่สะพายไว้ด้านหลังออกมา มืออีกข้างหนึ่งหยิบลูกธนู บรรจุ เล็ง และยิง ลูกธนูพุ่งออกไปยังพุ่มไม้ ปลายของมันเสียบบางอย่างในพุ่มไม้จนเกิดเสียง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาว
“เสร็จ! ได้อาหารเย็นแล้วสิเรา...” เธอรีบเดินไปยังพุ่มไม้และตรวจสอบด้านใน “...ไม่อยู่!”
จังหวะนั้น พุ่มไม้เหนือศีรษะของเธอสั่นไหว เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมอง กระต่ายสีขาวกระโจนออกมา เหยียบหัวของเธอเพื่อใช้เป็นแท่นกระโดดไปทางด้านหลัง แรงกดบนหัวของเด็กสาวทำให้หน้าเธอคว่ำลงไปกับพื้น ผมสีแดงยาวของเธอเปื้อนเศษดินโคลน เธอรีบยกศีรษะขึ้นมาและกวาดดวงตาสีเหลือทองทั้งสองตามกระต่ายไป มือหนึ่งยิบลูกธนูที่ปักในดิน อีกมือหนึ่งเล็งธนูใส่กระต่ายที่กำลังวิ่งหนี
“แกนะแก!” เด็กสาวตะโกน ปล่อยลูกธนูออกไปอีกครั้ง “ตายไปซะ! แล้วกลายเป็นอาหารให้ท่านอารีเอลผู้นี้ซะ!”
ลูกธนูปักลงในพื้นดินอีกครั้ง กระต่ายขาวมองธนูและเอียงศีรษะ เส้นเลือดปูดขึ้นบริเวณหน้าผากของอารีเอล เธอทิ้งธนูและออกวิ่ง มือทั้งสองยืนไปด้านหน้า พยายามจับกระต่ายเอาไว้ กระต่ายเห็นดังนั้นจึงกระโดดหนี ความเร็วของอารีเอลมากกว่าจึงตามทัน แต่กระต่ายกระโดดซ้ายขวา ฝ่ามือทั้งสองของเด็กสาวคว้าอากาศหลายครั้ง เรี่ยวแรงของเธอลดลง ความเร็วการเคลื่อนไหวลดลงมา กระต่ายกระโดดหลบฝ่ามือไปยืนบนไหล่ อารีเอลเสียการทรงตัว เธอใช้แขนพยุงร่างกายเอาไว้ได้ หน้าของเธอจึงไม่คมำลงดินอีกครั้ง
“ฉันไม่ทำพลาดเหมือนก่อนหน้านี้หรอกน่า!”
หลังจากนั้น กระต่ายกระโดดจากไหล่ไปยังศีรษะ อารีเอลพยุงร่างกายและลุกขึ้นยืน มือของเธอเอื้อมมาคว้ากระต่ายบนหัว แต่มันกระโจนออกมาก่อน หลังจากนั้น เสียงกระแทกดังขึ้น ศีษะของอารีเอลโหม่งเข้ากับกิ่งไม้ของต้นไม้ใกล้ๆ สติของเธอเลือนหายไป
9 ความคิดเห็น
บางช่วงยังขาดคำเชื่อมหรือคำแสดงความเป็นเหตุเป็นผล ควรเพิ่มเติมสักหน่อย
ส่วนตอนต้น เด็กสาววิ่งตามแนวต้นไม้ กระต่ายพุ่งเข้าพุ่มไม้ แยกกัน
เหมือนไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลย แต่อ่านแล้วคิดว่าคงจะเป็นเด็กสาววิ่งตามกระต่ายมา
แล้วกระต่ายพุ่งเข้าพุ่มไม้ แต่จะตีความว่า วิ่งมาแล้วเจอกระต่ายพอดีแล้วมันพุ่งเข้าพุ่มไม้
ก็ได้ เพราะข้อความไม่ชัดเจน
ก็บรรยายลื่นดีนะคะ นึกภาพตามได้
อืม...คำว่าเธอเยอะไปหน่อย ตรงไหนตัดออกได้ก็ตัด อย่างเช่น ผมสีแดงยาวของเธอเปื้อนเศษดินโคลน ตัด ของเธอ ออกก็ได้ ยังไงก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นผมของใคร
ปรับเปลี่ยนบางประโยคให้อ่านสมูทขึ้น อย่างเช่น กวาดดวงตาสีเหลืองทองทั้งสองตามกระต่ายไป เป็น กวาดดวงตาคู่สีเหลืองทองมองตามกระต่ายไป
แล้วก็ สองประโยคนี้งงหน่อยๆ
มือหนึ่งยิบลูกธนูที่ปักในดิน อีกมือหนึ่งเล็งธนูใส่กระต่ายที่กำลังวิ่งหนี
อ่านอย่างนี้เหมือนทำสองอย่างพร้อมกัน จริงๆ คือหยิบธนูขึ้นมาใส่คันศรแล้วถึงยิงหรือเปล่า แบบนั้นน่าจะเป็น มือหยิบลูกธนูที่ปักในดินขึ้นคันศรเล็งใส่กระด่ายที่กำลังวิ่งหนี (ตรงนี้เราไม่แน่ใจความหมายของจขกท.นะคะ)
บางช่วงขยายความอีกหน่อยก็ได้ อย่างเช่น เส้นเลือดปูดขึ้นบริเวณหน้าผากของอารีเอล อาจเติมว่า อย่างกลัดกลุ้ม (หรือคำอื่นที่อาจเห็นว่าเหมาะกว่า)
ลองปรับบางประโยคให้กระชับขึ้น ลดการใช้คำเดิมๆ หาคำอื่นแทน แล้วก็ใช้คำเชื่อมให้ ตามที่คห.บนว่า อย่างเช่น ฝ่ามือทั้งสองของเด็กสาวคว้าอากาศหลายครั้ง เรี่ยวแรงของเธอลดลง ความเร็วการเคลื่อนไหวลดลงมา เป็น ฝ่ามือทั้งสองของเด็กสาวคว้าอากาศหลายครั้ง พาเอาเรี่ยวแรงลดจนการเคลื่อนไหวเริ่มงุ่มง่ามลงทุกขณะ
นี่เป็นแค่ตัวอย่างนะคะ สำนวนจะลื่นขึ้นถ้าเราอ่านทวนอีกครั้ง บางทีเจ้าของกระทู้แก้เองน่าจะออกมาดีกว่าที่เราแก้ให้อีก5555
เราว่า สำนวนเป็นเรื่องเฉพาะตัวค่ะ แต่ละคนอาจจะเห็นไม่ตรงกัน แต่จขกท. สำนวนใช้ได้อยู่แล้วนะ ที่เราแก้เราก็แก้ตามสไตล์เรา ไม่ต้องตามทั้งหมดก็ได้ ถ้าจขกท.รู้สึกว่ามันโอเคอยู่แล้ว
ผมว่าบรรยายดี เห็นภาพเลยครับ แต่ยังขาดความต่อเนื่องและลื่นไหล หลายประโยคสามารถรวบรวมกันได้แล้วหาคำเชื่อมเพื่อความราบรื่นในการอ่าน เช่น เด็กสาววิ่งไปตามแนวต้นไม้ กระต่ายสีขาวพุ่งใส่พุ่มไม้ด้านหน้า ใบไม้ปกปิดร่างกายของมัน เธอกระโจนไปข้างหน้าและม้วนตัวหนึ่งครั้ง ความเร็วการเคลื่อนที่ของเธอลดลงจนหยุดอยู่กับที่ เป็น เด็กสาววิ่งตามกระต่ายสีขาวที่กระโดดเข้าไปในพุ่มไม้ด้านหน้า เธอกระโจนตามออกไปก่อนจะม้วนตัวหนึ่งครั้งแล้วหยุดอยู่กับที่ หวังว่าจะพอเป็นประโยชน์ให้บ้าง ไม่มากก็น้อยนะครับ
เนื้อหาเหมือนขาดการเชื่อมคำ แต่ก็อ่านรู้เรื่องอยู่ ตามที่คนอื่นว่าไปครับ แต่ถ้านี่เป็นสไตล์แนวการเขียนของคุณก็ไม่ผิดอะไร ผมเคยเห็นนักเขียนที่ใช้แนวการเขียนอย่างนี้ได้ตีพิมพ์ด้วย
ผมลองใช้แนวการเขียนที่นักอ่านต้องวิเคราะห์เองเล็กน้อยดูน่ะครับ
เห็นว่าวิธีการเขียนแนวนั้นทำให้งานเขียนดูน่าสนใจ เพราะต้องใช้ความคิดหน่อยๆ
คล้ายกับการต่อจิ๊กซอล่ะมั้งครับ? ยิ่งเห็นภาพมากเท่าไหร่ ก็อยากต่อไปเรื่อยๆ จนเสร็จ
อืม.. แต่ผมว่าเปลี่ยนจากแนวเขียน เป็นแก่นเรื่องที่น่าสนใจเหมือนจิ๊กซอว์ น่าจะเข้าถึงคนโดยส่วนใหญ่ได้มากกว่านะ -การที่ต้องมาใช้ความคิดกับทั้งตัวเนื้อเรื่อง และการบรรยายสไตล์นี้ มันทำให้ไม่มีสมาธิกับการอ่านยังไงก็ไม่รู้...
//ความคิดส่วนตัว
แก่นเรื่องที่ดีควรเป็นแบบนั้นอยู่แล้วครับ
แนวเขียนกับแก่นเรื่องมันคนละอย่างกันนะครับ
ขณะนี้กำลังพูดถึงด้านแนวเขียนครับ
ผมคิดว่า การบรรยายที่ไม่ให้คนอ่านได้คิดมันทำให้เนื้อเรื่องไม่น่าสนใจครับ
หากลองค้นคว้่าเทคนิคการเขียนก็จะพบว่า นักเขียนส่วนใหญ่บอกให้ "Show, don't tell" หรือ "แสดงให้เห็น อย่าบอกเล่า" หรือให้คนอ่านวิเคราะห์เองบ้าง ไม่ใช่บอก อธิบายทุกอย่างน่ะครับ
สำหรับย่อหน้าแรก มันเหมือนมีมุมกล้องอยู่ถึง 2 มุมด้วยกันน่ะ
มุมแรกคือมุมของเด็กสาว (ตัวหนังสือสีฟ้า/ไม่ได้ขีดเส้นใต้) มุมที่สองคือกระต่าย (ตัวหนังสือสีเขียว/ขีดเส้นใต้) เห็นแบบนี้แล้วมันดูยังไงไม่รู้
แบบนี้ดีกว่าไหม
... เด็กสาววิ่งไปตามแนวต้นไม้ (เด็กสาววิ่ง/มุมกล้องเด็กสาว) ไล่ตามกระต่ายสีขาวเพื่อจะนำมาเป็นอาหารของวันนี้ (เด็กสาวไล่ตามกระต่าย/นี่ก็มุมกล้องเด็กสาว) ก่อนจะเห็นมันกระโจนเข้าหลังพุ่มไม้จนหายวับไป (เด็กสาวเห็นกระต่ายหายไปหลังพุ่มไม้/นี่ก็มุมกล้องเด็กสาวอีกแหละ) ...
มันก็จะกลายเป็นมุมกล้องของเด็กสาวทั้งหมดเลย ไม่มีมุมกล้องของกระต่ายอีกแล้ว ทีนี้มันก็จะดูลื่นขึ้น
ตรงนี้ผมตั้งใจครับ
อย่างที่ผมกล่าวไปในคำตอบของคอมเม้นด้านบน(คอมเม้นที่ 5-2)ครับ
"แสดงให้เห็น อย่าบอกกล่าว" น่ะครับ
ผมไม่อยากบอกตรงๆ ว่า "เด็กสาวกำลังล่ากระต่ายเพื่อทำเป็นอาหารเย็น" ครับ
ผมจึงเขียนบรรยายภาพที่เกิดแทนการบอกเล่าตรงๆ ว่า "...ไล่ตามกระต่ายสีขาวเพื่อจะนำมาเป็นอาหารของวันนี้" ตามแบบของคุณครับ
แต่ผมเห็นด้วยกับมุมกล้องที่ต่างกันนะครับ ผมจะลองหาวิธีการเรียงประโยคให้เป็นมุมกล้องเดียวกันดูครับ
ขอบคุณครับ
เราว่าน่าจะเติมคำบุพบทกับคำสันทานเข้าไปให้มากกว่านี้ บางประโยคสามารถเชื่อมประโยคได้โดยไม่ต้องกล่าวถึงประธานซ้ำๆ มุมมองเล่าผ่านตัวเด็กผู้หญิงแต่บางทีก็ตัดไปที่มุมมองแบบกว้างทำให้เกิดความไม่สมูท ถ้าจะตัดมุมมองควรตัดเป็นช่วงใหญ่ๆที่สามารถรับรู้ได้ว่ามุมมองเปลี่ยนไป ถ้าตัดมุมมองเป็นช่วงเล็กๆไปมาจะทำให้ผู้อ่านเกิดความสับสน
การบรรยายการกระทำของตัวละครไม่จำเป็นต้องเวิ่นเว้อมากนัก คำกริยาบางคำสามารถอธิบายการกระทำของตัวละครโดยไม่ต้องใช้คำขยายที่มากเกินความจำเป็น การใช้คำฟุ่มเฟือยมากจนเกินไปทำให้นิยายดูเดินเรื่องช้าและอืดเอื่อย บทพูดคิดว่าดีแล้วค่ะ แต่การบรรยายต้องปรับปรุงให้กระชับและจับใจความได้มากกว่านี้
จริงๆบรรยายดีมากนะครับอ่านแล้วเห็นภาพแต่บางช่วงบางตอนก็แบบที่หลายท่านแนะนำไปแล้วบ้าง ผมขอเสริมนิดหนึ่งครับอาจจะไม่เกี่ยวกับกระทู้แต่ในสมัยนี้คนชอบอ่านอะไรที่มีเรียบๆง่ายๆ รายละเอียดไม่เยอะจนเกินไป การบรรยายของเจ้าของกระทู้ถือว่าดีและโอเคมากแต่การใส่รายละเอียดจนเกินไปมันก็ใช่ว่าจะดีไปซะหมดและบางทีมันก็ไปกลบลบความสนุกของเรื่องจนหมด แต่ถ้านักเขียนตั้งใจโดยเฉพาะแค่อยากให้เห็นภาพบางฉากบางตอนก็ได้อยู่ แต่ถ้าทั้งเรื่องบรรยายละเอียดแบบนี้คงลำบากพอสมควรเพราะนักอ่านหลายคนเขาจะมองว่ามันยืด
เห็นภาพดีนะฮะ แต่อาจจะใช้คำ หรือ กิริยา ซ้ำซ้อนไปหน่อย
(เช่น ทั้งฉากอาจจะอุดมไปด้วยคำว่ากระโดด)
ถ้าฉากนี้ไม่ได้เป็นฉากใหญ่ หรือ สำคัญต่อเนื้อเรื่อง ก็จะถือว่ายืดไปนิดแหละ
แต่สำหรับเราโอเคนะ555 รู้สึกว่าเห็นภาพตาม มันขึ้นอยู่กับสำนวนผู้เขียนมากกว่าน่ะ ว่าอยากดีไซน์ออกมาให้เห็นภาพยังไง แล้วแต่มุมกล้องของผู้กำกับ ซึ่งทุกเรื่องก็จะมีทั้งคนชอบ/ไม่ชอบ อ่านแล้วมึนงง หรือ อาจจะอินตามก็เป็นไปได้ทั้งนั้น สู้ ๆ ฮะ
เป็นฉากแนะนำตัวละครครับ
บอกผ่านการกระโดดม้วนตัวสุดเวอร์นั่น - เด็กสาวมีความว่องไว, ใช้ธนู
โดนกระต่ายหลอกจนล้มหน้าคะมำ - เธอเป็นคนซุ่มซ่าม
บอกลักษะสีผมสีตาเนียนๆ - มีผมสีแดง, มีดวงตาสีเหลืองทอง
ยิงกระต่ายพลาด หมดความอดทนและพุ่งเข้าไป - เธอยิงธนูไม่แม่น(ยิงกระต๋ายพลาด), มีความอดทนต่ำ
โดนกระต่ายหลอกจนหัวโหม่ง - ไม่ค่อยมีไหวพริบและไม่ค่อยสังเกตสิ่งแวดล้อม
การแสดงให้เห็นเป็นฉากแบบนี้น่าสนใจกว่าการบอกตรงๆ น่ะครับ
"เด็กสาวผมแดงตาสีทอง ใช้ธนูแท้ๆ แต่ไม่มีความแม่นยำ เป็นคนซุ่มซ่าม มีความอดทนต่ำ ไม่ค่อยมีไหวพริบ และไม่สังเกตสิ่งแวดล้อมรอบตัว"
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?