ความรู้สึกแรกที่ตัดสินใจว่าจะเขียนนิยายของคุณ ?
ตั้งกระทู้ใหม่
ส่วนตัวที่เขียนเรื่องแรกเลยคือ ว่างๆเหงาๆพอดีแล้วก็ดันคิดถึงแฟนเก่า เลยอยากระบายเรื่องราวเก่าๆบางอย่างออกมาผ่านตัวอักษรเลยตัดสินใจเขียนนิยาย
แต่ต้องบอกก่อนเลยว่านิยายเรื่องแรกของเราก็ไม่ใช่เรื่องจริงในชีวิตของเราไปซะทั้งหมด เป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น แต่เพียงได้เขียนไปเรื่อยๆก็เหมือนได้ระบายความรู้สึกเก่าๆก็ช่วยให้โล่งได้มากค่ะจนเขียนมาเรื่อยๆมาจนติด ว่างๆก็ต้องหาเวลามาอัพมาเขียนต่อแล้วจนลามมาขึ้นเรื่องที่สองแล้วค่ะ 55555
แล้วของนักเขียนท่านอื่นล่ะคะ ความรู้สึกคุณเป็นยังไงกันบ้าง ? .....
kkoon_20
13 ธ.ค. 62 เวลา 19:06 น.
1,831
views
29 ความคิดเห็น
อารมณ์อยากตายแล้วเกิดใหม่อ่ะค่ะ
อยากได้ชีวิตใหม่ที่มันอยู่ในหัว ก็เลยเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือแทน ......เอ๊ะ!
แล้วทีนี้พอเริ่มมาถึงช่วงไปต่อไม่ค่อยได้นี่อารมณ์เหมือนคนใกล้ตายจริงๆ เลยล่ะค่ะ (ร้องไห้~)
55555 บางทีก็ขำตัวเองช่วงที่ไปต่อไม่ได้เหมือนกันค่ะ
กลืนไม่เข้าคายไม่ออกได้แต่นั่งขมวดคิ้วอยู่หน้าคอม T^T
ได้แต่นึกในใจว่า 'เออ ชีวิตชั้นนี่ก็มีจังหวะซิทคอมเหมือนกันนะ' 55555
ถ้าเอาเรื่องแรก ก็มาจากความรู้สึกว่า "แบบนี้ก็เป็นหนังสือได้เหรอ งั้นเขียนแล้วกัน" น่ะค่ะ
ความรู้สึกแรก เกิดขึ้นสมัยประถมปลายๆ ตอนอ่านเรื่อง “โรบินฮู้ด” จบครับ ณ ตอนนั้นรู้สึกว่า..แหม คิดไม่ถึงเลยว่าอ่านตัวหนังสือแล้วสนุกขนาดนี้ อย่ากระนั้นเลย เราเอาบ้างดีกว่า
คิดได้ดังนั้นแล้ว ก็หยิบดินสอมาเขียนก็อกแก็กๆลงสมุด เนื้อหาลอกโรบินฮู้ดมาทั้งดุ้นเลยจ้า 55555 แต่ก็เขียนเล่นไว้อ่านเองไม่ได้โชว์ให้ใครเห็น
ต่อมา โตขึ้นหน่อย อยู่ ม.ต้น เริ่มเรียนรู้ว่ามีเว็บไซต์ที่สามารถนำนิยายไปลงได้ อย่างตอนนั้นรู้จักเว็บใบหญ้า ก็เอานิยายที่ได้แรงบันดาลใจจากการดูหนังแอ๊คชั่น-ไซไฟ ไปลง พอไม่มีคนอ่านก็ไปโฆษณาในบอร์ด ก็มีคนมาเมตตาอ่านบ้าง และช่วงนั้นมีรุ่นพี่ที่เป็นนักเขียนอยู่แล้ว เราก็เอานิยายของเราไปให้เขาดู ก็โดนวิจารณ์เละเทะเสียหมาซะจนเราแอบเคืองพี่เขาไป
ทุกวันนี้ย้อนกลับมาคิดถึงที่เขาวิจารณ์..เออ มันก็จริงของเขาแฮะ โดยเฉพาะอันที่เขาวิจารณ์ผมเรื่องคำหยาบ ผมจำขึ้นใจเลยจนบัดนี้ กับคำพูดที่ว่า
“นักเขียน ต้องมีสำนึกที่ดีในการสร้างสรรผลงานด้วย อย่าลืมว่าเด็กและเยาวชนก็อ่านงานของเราอยู่นะ”
แต่ถามว่าผมเชื่อเขาเรื่องคำหยาบไหม ทุกวันนี้ก็ยังใช้อยู่นะ สรุปคือไม่เชื่อนั่นเอง 555555
ส่วนนิยายเรื่องที่ลงใบหญ้านั่น ยังเขียนไม่ทันจบ เว็บใบหญ้าโดนปิดไป และผมเริ่มโตขึ้นมาอีกนิดแล้ว เลยหยิบนิยายเรื่องนั้นขึ้นมาพิจารณาดูอีกที ก่อนจะอุทานว่า
“นี่ตูเขียนอะไรออกมาฟะ”
เลยตั้งใจจะรีไรท์ใหม่ให้เนื้อหามันดูซีเรียส+ไซไฟกว่าเดิม แต่เขียนไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ทิ้งลงถังขยะแทนครับ
และหลังจากนั้นก็เขียนก็อกแก็กไปเรื่อยโดยไม่ลงเว็บ ยกเว้นพวกเรื่องสั้นสารคดี เพิ่งตัดสินใจกลับมาลงนิยายเรื่องยาวเมื่อไม่กี่ปีนี้เองครับ
โห้ อ่านจากเรื่องที่คุณเล่า เรื่องราวของคุณสามารถเป็นเรื่องสั้นเรื่องนึงได้เลยนะคะ 5555
น่าสนใจมากกก ไว้เราจะย้อนกลับไปติดตามเรื่อง "โรบินฮู้ด" นะคะ คงสนุกน่าดูเลย ^^
"การเริ่มต้นมันยากเสมอ" ตั้งแต่วินาทีแรกที่ตัวอักษรตัวที่หนึ่งได้ถูกเขียนออกไปโลกใบใหม่ได้ถูกสร้างขึ้นมา เมื่อเราอ่านนิยายแล้วตัวเราเหมือนถูกดึงเข้าใบในโลกอันน่าอัศจรรย์ที่ในชีวิตจริงไม่อาจได้พบเจอ พาเราพบเจอประสบการณ์ที่มิอาจเปรียบได้ดั่งเวทมนตร์
ชีวิตจริงเราอาจเป็นไม่ได้ทุกอย่าง แต่เรื่องที่เราเขียนสามารถเป็นได้ทุกอย่างเท่าที่จะจินตนาการได้เลย เป็นถึงพระเจ้าผู้บัญญัติเรื่องราวได้ตามใจนึก
"หากการอ่านนิยายเหมือนการท่องไปในเรื่องราวของคนอื่น
การเขียนนิยายคงเหมือนการสร้างสรรค์เรื่องราวเพื่อให้คนอื่น"
สั้นๆ คงรู้สึกเหมือนตัวเองทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ทำสิ่งที่ตัวเองไม่เคยคิดจะทำมาก่อน
"ความรู้สึกของการเปลี่ยนจากผู้อ่านเป็นนักเขียน
คงไม่ต่างจากการที่เราผู้เป็นเด็กนักเรียนได้ขึ้นไปเป็นครูผู้สอนหนังสือแทนกระมัง"
//พล็อตนิยายเกรดA 555+
อยากเขียนนิยายให้จบสักเรื่องก่อนสิ้นปีค่ะ อยากทำอะไรให้สำเร็จบ้างสักอย่างในชีวิตก่อนสิ้นปีนี้ เพราะว่ายังทำอะไรไม่สำเร็จเลย ทั้งด้านงานประจำที่ปีนึงลาออกมา 2 รอบ ก่อนจะมาเปิดร้านกาแฟ สภาพร้านก็ไม่รู้จะไปต่อได้นานแค่ไหน ก็เลยกลับเขียนนิยายอีกครั้ง เพราะลูกค้าไม่เยอะ เลยใช้เวลาว่างช่วงนั้นมาเขียนนิยายค่ะ ใช้เวลาเกือบ 3 เดือน ตอนนี้เหลือแค่ 2 ตอนสุดท้ายก็จบบริบูรณ์แล้วค่ะ ความสำเร็จเพียงอย่างเดียวในปีนี้ แค่นี้ก็พอแล้ว ปีหน้าก็ตั้งเป้าหมายใหม่และเริ่มเขียนเรื่องใหม่
สู้ๆนะคะคุณ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า
เราเป็นคนชอบอ่านการ์ตูนดูอนิเมะมากเลยค่ะ เลยคิดว่าถ้าเกิดเราเข้าไปอยู่ในโลกนั้นบ้างความรู้สึกมันจะเป็นยังไง แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วค่ะ5555(เขิน)
55555 จริงค่ะ แค่คิดว่าตัวเราไปอยู่ในโลกใบนึงที่เป็นแบบที่เราอยากให้เป็น มีเมะงานดีๆสักคน (แหนะ) ก็ใจสั่น หน้าร้อนขึ้นมาละค่ะ ><
จับมือค่ะ555555เขินจนหน้าดำหน้าแดง///-///)ตอนนี้ก็แต่งอยู่ไปส่องได้นะค-(แอบโฆษณา)
สงสัยว่าไรท์คนโปรดทำไมชอบดองนิยาย คิดว่า "นี่ เดี๋ยวชั้นจะลองแต่งให้จบ ไม่ดองแบบนั้น"
มาถึงวันนี้คือ เข้าใจอย่างถ่องแท้ จิไม่ว่าไรท์แล้วค่ะ
#ก็ไรท์สะดวกแบบนี้ ต้องมาแล้วปะคะ >0< 55555
แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ
พอเขียนไปได้สักพักเริ่มไม่อยากทำบวกกับไม่มีคนอ่านหรืออ่านน้อย เลยน้อยใจนิดๆ
แต่ก็กลับไปคิดถึงตอนแรกที่เริ่มเขียน แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ
ไม่มีคนอ่านก็ชั่งเราแค่อยากทำ แค่นั้นแหละ
ความรู้สึกแรกที่ตัดสินใจว่าจะเขียนนิยาย
- ถ้าหมายถึงวินาทีแรกที่ตัดสินใจมาเขียนนิยาย
มาจากการอ่านนิยายเรื่องหนึ่งแล้วไม่ได้ดั่งใจเลยเขียนเองค่ะ ก็คงต้องขอบคุณนิยายเรื่องนั้นที่ทำให้เขียนมาจนทุกวันนี้
-ถ้าหมายถึงการเปิดเรื่องเขียนนิยายในแต่ละครั้ง
อันนี้ต้องมีพล็อตโผล่เข้ามาในหัวค่ะ ไม่ต้องมาก แค่ฉากเปิดฉากปิดพอ ถึงจะลงมือเขียนค่ะ (พอดีว่าอยู่สายด้นสดค่ะ ตรงกลางเรื่องก็เลยไม่จำเป็น)
//ช่วงนี้ออกจะเบลอหน่อยค่ะ เลยอ่านคำถามไม่ค่อยเข้าใจ
5555 ตรงตามที่อยากทราบเลยค่ะ ^^
อารมณ์อยากอ่านแนวนี้แต่ไม่มีใครเขียนซะที...ที่มีก็ไม่ค่อยตรงใจเลยเขียนเองเลยค่ะ 555
พอลองเขียนเองสักสองสามตอนเราก็ไม่สามารถมูฟออนออกจากโลกนั้นได้เลยล่ะค่ะ 55555
อยากอ่านอะไรขำ ๆ แค่นี้แหละค่ะ หลังจากนั้นชีวิตก็เศร้าทันที เพราะมันยากT^T
แต่งมาได้สักครึ่งเรื่ิองเท่านั้นแหละค่ะ ขะ..ขำไม่ออกเลยค่ะ TT
สองบทก็รู้ซึ้งแล้วค่ะ ถถถ
ตอนเขียนครั้งแรกคืออยากจดพล็อตที่คิดขึ้นมาเพื่อเขียนมังงะออกมา ก็เลยว่างั้นเขียนแบบนิยายละกัน
หลังจากหยุดเขียนไปนานเกือบสิบปี ไปเฝ้าญาติที่เลี้ยงเรามาสองอาทิตย์เลยมีเวลาอ่านนิยายที่ดองไว้ พอญาติเสียก็เลยมาเขียนนิยายค่ะ
โดดเด่นสุดแล้ว คือเริ่มจากการเห็นพี่สาวแต่งค่ะ ตอนแรกไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ไม่เคยคิดมาก่อนด้วยว่านิยาย หรีือเรื่องราวที่มีแต่ตัวอักษรมันสนุกตรงไหน แต่หลังจากถูกพี่สาวตัวเองพูดกรอกหูบ่นนู่นบ่นนี่ ก็เริ่มเข้าใจตามคำของเขา ว่ามันเหมือนได้ขีดเขียนเรื่องราวที่ตัวเองต้องการขึ้นมาได้ ทุกอย่างเป็นดั่งใจปรารถนา... ดังนั้นก็เลยลองเริ่มจากการอ่านนิยายของพี่สาวตัวเองที่ใช้นามปากกาว่า 'ทุ่งลิลลีบริสุทธิ์' ก่อนค่ะ พอลองซึมซาบความบ้าแฟนตาซีของนางได้สักพักก็เริ่มรู้สึกว่า 'แบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะ' แล้วจึงเริ่มตั้งตัวขึ้นมาค่ะ พอได้ลองเขียนไปสักนิดนึง กลายเป็นว่าตอนนี้อยากแต่งอีกเยอะ ๆ เลยค่ะ ปัจจุบันเรื่อง 'ปกรณัมรักสีเลือด' ของเรา เรากำลังรู้สึกชอบเนื้อเรื่องของตัวเองค่ะ... หรือเพราะว่าเราจงใจแต่งอวยพี่สาวตัวเองกันนะ?
เป็นโรมซึมเศร้าค่ะ รู้สึกท้อแท้กับชีวิตมาก ตัวเองเป็นคนชอบอ่านนิยาย ความฝันอย่างหนึ่งในชีวิตคิดว่าอยากจะเขียนนิยายสักเรื่องให้เสร็จ ตอนนี้เพิ่งลงมือเขียนอีกครั้ง หลังจากอาการของโรคเริ่มคงทีขึ้น อยากหาอะไรทำไม่อยากให้ตัวเองดาว์ทลงอีก เหตุผลนี้ได้ไหมค่ะ ^^
สู้ๆนะคะ เราไม่ทราบว่าคุณต้องเจอกับปัญหาอะไรบ้างในชีวิตแต่ละวัน แต่ก็ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ ^^ หัวเราะและยิ้มเข้าไว้เยอะๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :)
สำหรับซีจังนะคะ เป็นคนเขียนนิยายที่มีเนื้อเรื่องสุดมึนได้ นั่นเพราะหลาย ๆ เรื่องยังเป็นเพียงการลองผิดลองถูกค่ะ ก็พยายามไล่รีไรท์อยู่นะคะ ปัจจุบันก็เริ่มจับทางนิยายของตัวเองได้ละ ความมึนก็น้อยลงค่ะ
เข้าเนื้อหาหลัก 'ทุ่่งลิลลีบริสุทธิ์' ที่เรียกตัวเองว่า 'ซีจัง' ค่ะ ในตอนแรกก็เริ่มจากเพื่อนมาแนะนำค่ะ ไม่สิ ไม่เชิงแนะนำหรอกค่ะ คือเห็นเพื่อนอ่านแล้วก็อยากลองบ้างอ่ะค่ะ ในช่วงแรก ๆ นั้นก็เริ่มชอบขึ้นมา และหากยังเป็นช่วงนั้นจริง ซีจังคงไม่ได้มาแต่งนิยายแบบนี้หรอกค่ะ เพราะเรื่องแนวที่ซีจังชอบนั้นมีเยอะมากเลยบนหน้าเว็บ... แต่เพราะอิทธิพลบางอย่าง ทำให้หลังจากนั้นมาไม่นานก็เริ่มเป็นพวกคลั่งยูริขึ้นมาเสียอย่างงั้นค่ะ และกลายเป็นว่าเมื่อเป็นเช่นนั้น นิยายบนหน้าเว็บก็ฮวบลงทันที เนื่องจากยูริมันไม่ได้กระจายไปทั่วเน็ต หรือหลายเรื่องที่ชอบก็มีแต่คนดอง จนที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้วต้องเริ่มแต่งเองค่ะ
แต่ตรงนี้ขอพูดก่อนค่ะ ก่อนจะเป็นสาวกยูริ ซีจังก็เริ่มลองแต่งนิยายแล้วล่ะ เนื่องจากเพียงวันแรกที่ได้อ่านนิยาย ก็รู้สึกชอบเรื่องแฟนตาซีขึ้นมา พอไม่นานถึงได้รู้ว่ามันมีระบบอัปนิยายอยู่บนเว็บ ดังนั้นก็เริ่มเลยค่ะ อยากจะเขียนเรื่องราวแบบฉบับของตัวเองขึ้นมา ในนิยายเรื่องแรกก็กะจะเขียนแฟนตาซีต่างโลกอมแนวจีบหนุ่มน่ะค่ะ แต่ก็ไม่นานหรอก ตอนสองตอนผ่านไป ทุกอย่างกลับตาลปัตรเลยค่ะ เพราะดันกลายเป็นคลั่งยูริซะงั้น และพล็อตที่อุตส่าห์วางไว้แล้ว ก็หักมุมย้อนแบบร้อยแปดสิบองศาเลยค่ะ จู่ ๆ เนื้อเรื่องก็พลิกมาอีกด้านเลย
และถ้าถามถึงว่านิยายของซีจังส่วนใหญ่มีแนวคิดมาจากอะไร คำตอบคือการเสพติดภาพยนตร์ อนิเมะ นิยาย มังงะ และอื่น ๆ อีกมากมายค่ะ ก่อนเอาความชอบแต่ละจุดมายำรวมกันเป็นไอเดียใหม่ และยังรวมไปถึงเรื่องราวชีวิตของตัวเองด้วย ที่เด่นชัดที่สุด คือซีจังค่อนข้างถนัดแต่งแนวปริศนาซ่อนเงื่อนค่ะ เป็นคนบ้าที่สามารถใส่ปริศนาชวนกุมขมับเป็นสิบ ๆ เข้าไปในนิยายได้โดยไม่รัดตัวเองตายค่ะ
พอหลังจากนั้นมาก็กลายเป็นมีทัศนคติต่อนิยายใหม่เลยค่ะ การแต่งนิยายเพื่อสนองอารมณ์ของซีจังเอง เขียนเรื่องราว กำหนดโชคชะตาในเรื่องดั่งใจ จำลองวิถีชีวิตที่ตนเองต้องการ และเขียนสิ่งที่ตัวเองต้องการจะเป็นลงไป อ่านแล้วก็ชื่นใจเนื่องจากตัวละครเอกส่วนใหญ่ในนิยายจะดึงอัตลักษณ์ของซีจังเองลงไปตัวละอย่าสองอย่าง ตอนอ่านนิยายของตัวเอง มันก็เลยรู้สึกเหมือนตัวเองได้ใช้ชีวิตตามต้องการแล้วน่ะค่ะ มันก็เลยสุขใจแปลก ๆ เหมือนมองตัวเองกำลังมีความสุข... ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่เลยว่าอยากเป็นตัวเอกในนิยายตัวเองค่ะ...
ช่วงมัธยม เริ่มจากชอบอ่านนิยาย แล้วเพื่อนก็ชอบเหมือนกัน เพื่อนก็เลยเอากระดาษเอสี่มาแบ่งกัน นั่งเขียนกันเป็นกลุ่ม โดยตอนนั้นเราเขียนเรื่องของตัวเราและรุ่นพี่ที่ชอบไป แต่ไม่จบหรอก แค่เขียนเล่นๆ พอโตหน่อยก็เริ่มเขียนมากขึ้น เริ่มจากแฟนฟิค แล้วก็พัฒนามาเรื่อยๆ แต่จริงๆช่วงประถมก็เคยแต่งบทละคร เนื่องจากครูให้แสดงละครกัน วิชานาฏศิลป์ แต่งแบบงูๆปลาๆอะ ตามจินตนาการของเด็ก แค่1หน้าA4มั้ง พอเขียนเสร็จอารมณ์ค้าง เลยมาแต่งนิทานต่อซึ่งนิทานที่เขียนคือเรื่องที่เคยฟังมาก็คือเรื่องดาวลูกไก่ เพื่อนสมัยประถมเคยมาถามว่าเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อไป เราก็อธิบายบลาๆ ซึ่งเนื้อเรื่องมันก็คือนิทานดาวลูกไก่นั่นแหละ555
บทละครเรื่องนั้นน่าจะเกี่ยวกับโจรสลัด คนบนเรือมีอาวุธคือมีกระบองใหญ่มีหนาม แล้วเกิดพายุอะไรสักอย่าง จำไม่ได้แล้ว
เห่อมากครับ เห็นคนอื่นเขียนอะไรเป็นเรื่องราว ตามต้องการได้ ผมเองก็อยากองบ้าง โอ้ว่าวมันสุดยอดมั่ก ๆ ทุกอย่างมันเป็นจริง!!
//หลายปีต่อมามองตัวเองแสนเบียวในตอนนั้น
เรื่่องแรกสุดเลยก็คือเขียนประสบการณ์ช่วงปิิดเทอมเป็นภาษาอังกฤษส่งครู ตอน ม.ปลาย แล้วแกก็ชมว่าเขียนเก่งดีนะ เลยทำให้เราลองเขียนเรื่องจากการูตูนที่เคยอ่าน หนังที่เคยดูมาเรื่อย ๆ
เพราะมีประโยคบางประโยคหรือฉากหนึ่งฉากวิ่งวนไปวนมาอยู่ในความคิดแบบซ้ำๆ ซากๆ จนรู้สึกอึดอัดใจ ทำให้ต้องจดมันลงกระดาษ แล้วก็เขียนไปเรื่อย...
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?