รบกวนอย่าตัดสินกันอย่างนั้นจะได้มั้ย?
ตั้งกระทู้ใหม่
สำหรับเราเจอจนเหนื่อยไปเหมือนกัน บางทีก็พูดไม่ออกค่ะ แค่อยากบอกว่าอย่ามองกันผิวเผินอย่างนั้นเลยค่ะ
ใครอ่านแล้วงงก็ข้ามไปได้เลยนะคะ..ขอแวะมาหาที่ระบายหน่อยเนอะ ขอบคุณค่ะ
6 ความคิดเห็น
"อย่าจำฉันเลย ถ้าเธอเห็นฉันเป็นคนอื่น อย่าจำฉันให้เป็นใครที่ตัวฉันไม่ได้เป็น..."
มันเป็นเรื่องยากที่จะหวังให้คนอื่นมาเข้าใจตัวเราค่ะ ดังนั้นถ้าแสดงด้านที่เก็บไว้ออกมาไม่ได้ ก็มีแค่ต้องปล่อยวางให้ได้ เลิกแคร์สายตาคำพูดของคนอื่นแล้วดำเนินชีวิตไปตามปกติ ลองนึกถึงเวลาดาราโดน hate speech เอาก็ได้ค่ะ เขาผ่านมันมาได้ยังไง
ถ้ารู้สึกว่าไม่ไหวลองถอยออกมาให้ห่างๆ ดู มันมีทางให้ถอยเสมออยู่แล้วค่ะอยู่ที่ว่าจะทำหรือเปล่า
เป็นธรรมดาที่เราจะถูก Judge เสมอจากคนอื่น ไม่ใช่ทุกคนอยากจะเข้าใจเรานี่นะ
เราก็ไม่ได้อยากเข้าใจคนอื่นเช่นกัน //บ่น
ขอบคุุุุุุณค่ะ
พอเลยมาวัยหนึ่ง ประสบการณ์เราก็จะบอกว่า "แล้วไง ใครแคร์" เองค่ะ...
ช่วงที่แคร์คำคน มักเป็นช่วงที่เรากำลังหาตัวตน หาที่ยืนอันมั่นคงให้ตนเอง
บทเรียนที่ตามมาคือ ทำไมต้องเอาความสุขของเราไปแขวนกับคนอื่นด้วยนะ
แล้วเอาจริงๆ ...
ตัวตนเราก็เปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ (ตามปสก. ตามสิ่งแวดล้อม ตามวัย)
ที่ยืนของเราก็เปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ
คนที่วิพากษ์เราก็เปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ
ไม่มีอะไรแน่นอนสักอย่าง...
สุดท้ายจึงไม่แคร์คำใครที่ไม่เป็นประโยชน์อีกเลยค่ะ
** แคร์เฉพาะคนที่มีคุณค่าทางจิตใจ และมีคุณค่าทางเศรษฐกิจ ของเราก็พอ ฮ่า!
ขอบคุณค่ะ
เราก็เคยแคร์คำพูดแย่ๆของคนเหล่านั้นนะ แต่เดี๋ยวนี้ ท่องพุธโธ พุธโธ ไม่สนใจอีกแล้วล่ะค่ะ มันเป็นแค่บางช่วงเท่านั้น ช่วงที่มีอารมณ์อ่อนไหว หรือมีอะไรบางอย่างมาสะกิด ก็อาจไปบ้าง แล้วพอดีสติคิดได้ ก็ปล่อยไปค่ะ
อันนี้จริงค่ะ มันเป็นบางช่วงที่อ่อนไหวเป็นพิเศษ..อ่านแล้วซึมไปพักใหญ่ แถมบางทีก็เหนื่อยที่จะอธิบาย ดีที่เป็นแค่บางช่วง555
สู้ๆนะ
คนอื่นจะพูดจะว่ายังไงเราก็ไม่คิดสนใจแต่คนใกล้ตัวที่เราต้องการให้เห็นค่านี่ซิ...สิ่งที่ตอบแทนมาแต่ละครั้งก็คือคำพูดเสียดแทงใจ ประชดแดกดันสารพัด
สุดท้ายก็เลือกต่่างคนต่างอยู่ดีกว่า...จบ...
เรื่อง Last Birthday ที่เขียน...ส่วนหนึ่งก็เพราะต้องการระบายความเก็บกดส่วนนั้นออกมา....เพราะถ้าเราฆ่าตัวตายจริง ๆ ...เขาก็ไม่รู้สึกผิดอะไรนอกจากเรามันอ่อนแอเกินไป!
สู้ๆค่ะ แค่เหนื่อยเป็นพักๆแล้วรักตัวเองดีกว่าเนอะ
ตอนนี้เราเลือกจะอยู่ห่าง ๆ จากเขาสักพัก...ให้เขาอยู่กับโลกและสังคมที่เขาคิดว่าแคร์เขาให้พอ...
ส่วนเราก็อยู่กับแม่...
อันนี้ขำ ๆ นะ...ตอนเราไม่สบาย เป็นไข้ไอจะเป็นจะตายนี่...เขาไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจเราเลย...สุดท้ายคนที่กังวลจนนอนไม่หลับหายาให้กินจนอาการดีขึ้นก็คือแม่...
ส่วนเขาน่ะเหรอ...เอายาแก้ไอมาให้ตอนเราดีขึ้นแล้ว...
คำถามคือ (ไม่ได้โพล่งออกไปนะ) เอามาให้ทำซากอะไรตอนนี้!? คุณเอาไปกินเองเถอะ! ...เพราะตอนนี้้้เขาก็ยังไอจะเป็นจะตายเหมือนเดิมในขณะที่เรากับแม่หายแล้ว...
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?