บรรยายยังไงให้น่าติดตาม

[น้ำฝน น้อยนา]

สวัสดีคะ คือน้องรองแต่งนิยายเรื่องหนึ่งแล้วไม่รู้ว่า มันดีรึยัง ควรปรับปรุงตรงไหน ไม่รู้จะปรึกษาใครดีก็เลยอยากให้ทุกคนช่วยพิจารณาให้หน่อยอ่ะคะ

          ...เขาว่ากันว่า คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะใช้ชีวิตได้...

          'แล้วถ้าชีวิตนี้เราไม่ได้เป็นคนเลือกอีกล่ะ จะต้องทำอย่างไร'

          กริ้ง!!....เสียงออดดังกังวานไปทั่วบริเวณโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร สัญญาณแห่งความรื่นเริงและความสุขของใครหลายๆคน ที่จะได้ออกจากกรงอเวจีนี่เสียที หลังจากที่ถูกพ่อแม่ผู้ปกครองเอามาหย่อนทิ้งไว้มาเป็นเวลานานกว่าแปดชั่วโมง

          คุณครูก็เริ่มทยอยปล่อยนักเรียนกลับบ้านกันไป เด็กนักเรียนวัยรุ่นทั้งหนุ่มสาว ทั้งผมสั้นและผมยาว ต่างก็เดินกันออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มจนแก้มปริ บางคนก็หัวเราะกันคิกคัก กระโดดโลดเต้นวิ่งกันออกมา ดีใจเหมือนเจ้าหน้าที่ปล่อยลิงออกจากกรง

           แต่ไม่ใช่กับเด็กคนนี้ 'ตะวัน' เด็กหนุ่มวัยสิบห้าปี ที่เกลียดการกลับบ้านเป็นที่สุด เพราะนั่นไม่ใช่บ้านที่ทุกคนคิดว่ามันเป็นสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ที่ไหน แต่มันเป็นนรกบนดินที่คอยกัดกินขั่วหัวใจ และพลอยลากเขาลงกะทะทองแดงทุกครั้งที่กลับบ้าน

          เท้าน้อยๆที่ห่อหุ้มไปด้วยถุงเท้าสีขาวสะอาดและรองเท้าผ้าใบสีดำมืดสนิทค่อยๆ เยื้องย่างที่ละก้าวช้าๆ เดินตามทางไปสู่ประตูโรงเรียน อย่างไล่เรี่ยวแรงและจิตใจ ใครมันอยากจะกลับไปบ้านนรกนั่นล่ะ? และมันก็ยิ่งสรดใจเข้าไปอีก เมื่อสายตาของเขาดันไปปะกับรถตู้คันหรูสีดำเงาวิบวับคันหนึ่ง ที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน

          เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงรถตู้หกที่นั่ง มือหนาย่นของลุงทิน คนขับรถ รับ ส่งโรงเรียนให้ตะวันทุกวัน เอื้อมมือไปเปิดประตูเลื่อนให้เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนได้ขึ้นรถไป พร้อมเลื่อนปิดให้เสร็จสรรพ ก่อนรถคันนี้จะวิ่งแล่นไปตามเส้นถนน

          นานนับชั่วโมงกว่ายานยนต์เครื่องหรู จะเคลื่อนตัวเข้าสู่บ้านหลังใหญ่มหึมากว่าบ้านทั้งสิบหลังมารวมกัน อาจเป็นเพราะว่า นี่เป็นเวลาเลิกเรียนของเด็กนักเรียนหลายๆโรงรถเลยติด มันก็เป็นธรรมดาของเวลานี้อยู่แล้ว เมื่อเรียนหนังสือเสร็จต่างคนก็ต่างอยากกลับบ้านรีบไปทำธุระของตัวเอง ด้วยยานพาหนะต่างๆ ทั้งรถจักรยานยนต์ที่นำมาเอง รถตู้รับ ส่งของโรงเรียน และยานยนต์ของผู้ปกครองที่น่ามารับลูกหลานเขากลับบ้าน ล้วนแล้วก็วิ่งแข่งกันอยู่บนท้องถนนเต็มไปหมด

          ล้อรถทั้งสี่ข้างวิ่งเข้ามาเทียบกับขั้นบันไดยาวต่างระดับของบ้านคฤหาสน์หลังนี้ ประตูถูกเลื่อนเปิดอีกครั้งโดยฝีมือของคุณลุงคนเดิมที่เป็นสารถีให้ตะวัน

           เจ้าเด็กผู้ชายตัวสูงโปร่งผิวสีขาวเนียนสนิท หน้าตาดูจิ้มลิ้มน่ารักไปตามวัยค่อยๆเคลื่อนตัวกระโดดลงจากรถ แล้วทอดมองเข้าไปในตัวบ้านด้วยความหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก

'ต้องเข้านรก ไปตกกระทะทองแดงอีกแล้วสินะ'

          แต่ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันได ก็มีเสียงใหญ่ค่อนข้างจะแหบพ-ิดๆ ดังขึ้นมาจากคุณลุงสารถี

          "วันนี้ทานข้าวเสร็จก็เตรียมตัวนอนเลยนะ ไม่ต้องรอคุณครรชิต วันนี้เขากลับบ้านดึก" รูม่านตาเบิกกว้างหันขวับไปมองหน้าคนที่พูด หัวใจเขาชื้นเต้นระรัวขึ้นมาทันที ที่ได้ยินเสียงสวรรค์แบบนั้น 'ไชโย!! วันนี้เราไม่ต้องไปเกลือกกลั้วกับพวกมลทินของราคีอีกแล้ว...' เขาอยากร้องออกมาให้สุดเสียง แต่ก็ทำได้เพียงตะโกนในใจ ในเมื่อคนของ 'คุณครรชิต' อยู่เต็มบ้านไปหมด ถ้าเขากระโตกกระตากร้องออกไป แล้วคนในบ้านได้ยินเอาไปฟ้องเจ้าของบ้าน  เขาต้องได้รับวิบากกรรมหนักแน่ๆ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ก็แค่ตอบกลับออกไปเพียงคำสั้นๆ

         "ครับ ลุงทิน" มุมปากยกยิ้มนิดๆ ส่งให้ลุงทิน ก่อนจะหมุนตัวกลับหลังหัน เดินผ่านประตูบานใหญ่เข้าบ้านไปด้วยความโล่งใจและสบายใจในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา

ต้องปรับปรุงตรงไหนบอกน้องด้วยนะค่ะ

Comments

[BackHand]

ในสายตาผม ผมมองว่าบรรยายพอโอเคแล้วครับ แค่บางคำแปลกๆไปหน่อย เช่น...

ดีใจเหมือนเจ้าหน้าที่ปล่อยลิงออกจากกรง

ถ้าจะเปรียบเทียบให้ถูก ควรจะเป็น "ดีใจเหมือนลิงที่เจ้าหน้าที่สวนสัตว์ปล่อยออกจากกรง" มากกว่า (เด็ก = ลิง ถูกไหมครับ)

แต่มันเป็นนรกบนดินที่คอยกัดกินขั่วหัวใจ และพลอยลากเขาลงกะทะทองแดงทุกครั้งที่กลับบ้าน

แปลกๆ นิดหน่อยตรง "พลอยลากเขาลงกะทะทองแดงทุกครั้งที่กลับบ้าน" ถ้าผมจะแก้ ผมน่าจะแก้เป็น "แต่มันเป็นนรกบนดินที่คอยกัดกินขั้วหัวใจ เสมือนตกลงสู่กระทะทองแดงทุกครั้งที่กลับบ้าน"

อีกอย่างหนึ่งคือมีคำผิดเยอะพอสมควรครับ ควรจะแก้ไขด้วย

[น้ำฝน น้อยนา]

ขขอบคุณค่ะ

[P.S.HOPE]

'ต้องเข้านรก ไปตกกระทะทองแดงอีกแล้วสินะ' 'ไชโย!! วันนี้เราไม่ต้องไปเกลือกกลั้วกับพวกมลทินของราคีอีกแล้ว...'

ก่อนอื่นต้องเขียนให้ตัวละครพูดเหมือนมนุษย์ก่อน ลองคิดว่าถ้าเป็นคนปกติจะพูดประโยคแบบนี้ออกมาไหม ไม่งั้นจะอ่านแล้วแปร่ง

นรกบนดินที่คอยกัดกินขั่วหัวใจ และพลอยลากเขาลงกะทะทองแดงทุกครั้งที่กลับบ้าน

เปรียบเปรยถึงนรกถึงกะทะถึงอเวจีบ่อยไป พูดครั้งเดียวก็พอแล้วไปเปรียบเปรยอย่างอื่น เข้าใจว่าอยากให้รู้สึกว่าไม่อยากกลับบ้าน แต่เราต้องมีคำศัพท์เปรียบเปรยที่หลากหลาย

เวลาเขียนนิยายควรงดเว้นการใช้คำซ้ำบ่อย ๆ หนึ่งย่อหน้าไม่ควรมีคำว่า กัน และ หรือ ไป มา ซ้ำหลายครั้ง

ท้ายนี้อยากแนะว่าอะไรที่อธิบายเยอะไปก็ไม่ต้องใส่ ลองสลับประโยคกันบ้าง ลองใช้มุมมองการบรรยายโดยผ่านสายตาของตัวละครดูบ้าง เช่น

ล้อรถคันหรูเคลื่อนผ่านประตูรั้วเหล็กลายโรมัน ตะวันมองคฤหาสน์ซึ่งใหญ่ราวกับเอาบ้านสิบหลังมามัดรวมกันที่อยู่ตรงหน้า ลุงทินหยุดรถลงตรงบันไดต่างระดับหน้าทางเข้า ก่อนจะเปิดประตูไฟฟ้าให้เด็กหนุ่มพาร่างของตัวเองค่อย ๆ ก้าวลงไป

ถ้าบรรยายโดยใช้หลักเหตุผลวิชาการทื่อ ๆ นิยายจะกลายเป็นเรียงความ เขียนใช้ได้แล้วแต่อย่าพยายามใช้คำยากมากเกินไป

และต้องดูความเหมาะสมของระดับคำที่กำลังใช้

เช่น ชะตากรรม วิบากกรรม บางทีอยากจะใช้ความหมายของชะตากรรมแต่ดันไปใช้วิบากกรรม อะไรทำนองนี้

สู้ต่อไปเขียนไปเรื่อย ๆ ไฟติ้ง

[น้ำฝน น้อยนา]

ขขอบคุณค่ะ

[hard_candy]

ขออนุญาตให้คำแนะนำ มุมมองภาษาที่ใช้ ตัวเอก เป็นเด็กอายุ 15 จะไม่ใช้ภาษาและคำบรรยายที่เยินเย่ออย่างเช่น สรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ กรงนรกอเวจี ฯลฯ ผู้เขียนสร้างปมอยากให้คนอ่านรู้ว่าตัวเอกอยู่บ้านไม่มีความสุข แต่อ่านต่อไปอีกหลายบรรทัดก็ไม่ได้เฉลยให้รู้ว่า เพราะอะไรอยู่บ้านถึงไม่มีความสุข คนอ่านก็จะเกิดความเบื่อหน่าย เพราะทั้งหมดที่เขียนมา ไม่ได้ให้ข้อมูล อะไร เมื่อไร อย่างไร ทำไม เลย ต้องรู้จักที่จะสอดแทรกข้อมูลเหล่านี้ลงไปในเนื้อหาด้วย

[น้ำฝน น้อยนา]

ขขอบคุณค่ะ

[Sixtyone]

ต้องขออภัยด้วย พอดีเราเลื่อนลงตั้งแต่เจอคำว่า "อเวจี"

การใช้คำต้องสัมพันธ์กับอารมณ์ของเรื่อง ณ ขณะนั้น บทบรรยายที่คุณยกมายังเป็นช่วงเกริ่นนำ อารมณ์ของเรื่องยังราบเรียบเป็นเส้นตรง แต่คำที่คุณใช้ทำให้อารมณ์กระโดด และก็กลับมาราบเรียบตามเดิมค่ะ น้ำหนักของคำควรแปรผันตามอารมณ์ของเรื่อง คำว่า "อเวจี" ควรใช้ในกรณีที่คุณกดดันบรรยากาศของเรื่องจนถึงขีดสุดและขยี้ซ้ำค่ะ

นอกจากนี้ ขอแนะนำให้ลองเปิดพจนานุกรมบ่อย ๆ ค่ะ คุณจะได้เจอคำที่เหมาะสมกับการบรรยายแต่ละช่วงอย่างแท้จริง

[อรัณย์ Arunne / 阿燃]

สวัสดีค่า ส่วนตัวในความคิดเห็นเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่แนะนำค่ะ

หลัก ๆ คือ

- เรื่องคำผิด > วิธีที่ง่ายที่สุดนะคะ เอาต้นฉบับเข้าตรวจคร่าว ๆ ใน https://www.readawrite.com/?action=public_proof ก็ได้ค่ะ ง่ายและสะดวกสบายดีในระดับหนึ่งเลย ส่วนคำไหนไม่เชี่ยวชาญ หมั่นเสิร์จ google แล้วดูdict เลยค่ะ

- การเรียงประโยค > เห็นชัดค่ะว่าตั้งใจเขียน แต่บางทีตั้งใจเกินไปจนเกร็งจะทำให้ไม่เป็นธรรมชาติและอ่านยาก วิธีแก้ไม่มีทางลัดนอกจากฝึกเขียนบ่อย ๆ จนกว่าจะค้นเจอสไตล์การเขียนที่เราพอใจ แต่แนะนำได้ว่าหลังจากเขียนจบแต่ละตอน ลองปล่อยทิ้งไว้สัก 1 - 2 วันค่ะแล้วค่อยมาอ่านใหม่ จะทำให้เราเจอข้อผิดพลาดง่ายขึ้น และทำให้อ่านประโยคที่ไม่เป็นธรรมชาติเหล่านั้นออก

ประมาณนี้ละกันค่ะ เนื้อหายังน้อยอยู่เลย ไว้มีเยอะกว่านี้ถึงค่อยวิจารณ์ได้เยอะกว่านี้ค่ะ

แต่อยากทราบค่ะว่าเป็นเรื่องแนวไหน ? ใช่แนวแฟนตาซีอะไรงี้หรือเปล่า เพราะสำหรับเราคิดว่าสไตล์ในการบรรยาย การเลือกใช้คำให้เข้ากับบรรยากาศของเรื่อง แต่ละสไตล์ต่างกันมาก

[ผมเอง]

ใช้คำเยอะไป

คือสั้นๆนะ คำบรรยายที่มากไปทำให้นิยายขาดความสนุก