การเป็นแฟนคลับทำให้เราไม่อยากตาย (ผู้ปกครองลองอ่านได้นะคะ)
ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ถ้าใครเคยเห็นกระทู้แรกของเราจะทราบว่าเรามีปัญหากับที่บ้านและกับตัวเองด้วย จนตอนนี้เราได้มาเป็นแฟนคลับของคนๆนึงค่ะ ความคิดเราเปลี่ยนไปเยอะมาก คือผู้ใหญ่หลายๆคนมองว่าการเป็นติ่งหรือการเป็นแฟนคลับ ไปตามนักร้อง ตามดาราเนี่ย เป็นเรื่องไร้สาระ แต่เราอยากให้ผู้ใหญ่ผู้ปกครองหลายๆคนรู้นะคะ ว่าการเป็นติ่งเป็นแฟนคลับเนี่ย มันไม่ได้แย่เสมอไป ถ้าเราอยู่ในจุดที่พอดี คนที่เป็นติ่งจนลืมเรื่องภาระหน้าที่ของตัวเองก็ลองอ่านดูได้นะคะ อาจจะได้มุมมองใหม่ๆในการรักษาและเซฟไอดอลของเราไม่ให้ใครมาหยามได้ ตอนนี้เรายังเรียนอยู่(เรียนมหาลัย) เราจะเล่าเรื่องราวของเราให้ฟังไปด้วยคร่าวๆ(คนที่ไม่ได้อ่านกระทู้ที่แล้วของเราจะได้ไม่ต้องไปย้อนอ่าน)
ก่อนหน้าที่จะตามพี่บุ๋น เราเป็นคนที่ค่อนข้างคิดมากและเก็บกดพอตัวเลยนะ แบบ เครียดอ่ะ(เอาจริงตอนนี้ก็เครียดแหละ อาจจะเครียดสะสมแต่มันก็ดีกว่าเดิมเยอะเลยนะ) แบบเรื่องเรียนคือกดดันมาก ทั้งกดตัวเองแล้วก็ที่บ้านกดดัน หันไปหาใครไม่ได้เลย ระบายกับเพื่อนไปก็เท่านั้น คือผปค.เราจะทำสมุดจดคะแนนเราและเพื่อนๆ ทำเป็นเปอร์เซ็นเทียบ แบบ กดดันสุดอ่ะ คนนี้ไม่เรียนพิเศษทำไมได้คะแนนดีกว่าเรา(เพื่อนช่วยอะไรไม่ได้แถมเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเครียดอีกด้วย) คือเครียดมาก มากจนแบบ อยากตายหลายรอบแล้วอ่ะ(ซึ่งเราเองอาจจะอ่อนแอเองด้วย) แต่คือในหัวเห็นภาพตัวเองตายบ่อยมากๆ โดยเฉพาะช่วงสอบและนั่งรถไปเที่ยวกับครอบครัว ยิ่งเวลาไปไหนที่มันไกลๆ เสี่ยงๆหน่อย คิดบ่อยมากเกี่ยวกับอุบัติเหตุงี้อ่ะ แล้วในหัวก็แบบ ถ้าจะตายอ่ะ ขอให้คนในครอบครัวรอดหมดยกเว้นเราได้มั้ย แบบ อยากหายไปอ่ะ แบบอยากหายไปเลย เคยคิดว่า เออ ถ้าเราหายไปครอบครัวจะเสียใจมั้ยวะ แต่มันอาจจะดีกว่าอยู่ก็ได้(เราอยากตายแต่เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะ)
จนได้มีประสบการณ์ไปหาพี่บุ๋นครั้งแรก(เป็นการไปตามนักแสดงครั้งแรกในชีวิตเราเลย) วันนั้นคือคะแนนสอบพึ่งออก ในใจแบบ รู้เลยอ่ะ อะไรก็ฮีลเราไม่ได้ละ หม่นแต่เช้าเลย เครียดและคิดเยอะมากๆ กลัวผปค.จะว่า กลัวผปค.โกรธ ไม่อยากไปไหนเลย แต่ก็แบบ เอาวะ นัดกับพี่ๆในบ้านบุ๋นไว้ตั้งแต่สองสามวันก่อนแล้ว ผิดนัดไม่ดีแน่ๆ พอไปแล้วได้เจอกับพี่ๆในบ้านได้คุยก็ลืมๆเรื่องคะแนนไปบ้างนะ เวลาเงียบๆไม่มีอะไรคุยก็มีเรื่องคะแนนแว้บมาในหัวบ้างแหละ (ตอนที่เฮียยังสัมภาษณ์ไม่เสร็จแล้วแฟนคลับมานั่งรอก่อนเวลา) เรารอจนพี่บุ๋นสัมเสร็จละมาเจอแฟนคลับพร้อมกับพี่ๆในด้ายแดงอ่ะ เจอตัวจริงคือแบบ ลืมทุกอย่างเลย รอยยิ้มพี่เขาคือสว่างมาก คือตอนแรกชอบเพราะหน้าตา(ดูในวีดีโอ) พอเจอจริงๆคือเฮียดีมาก ยิ้มเก่ง เป็นกันเองกับแฟนคลับ ใจสั่น ในหัวตื้อมาก เออเขิน คนอะไรแผ่พลังบวกเก่งจังวะคะ.... ได้เจอแล้วพูดไม่ออก เฮียเรียกแล้วสั่นมาก สุดท้ายเฮียเลยบอกประมาณว่า คราวหน้าคิดเรื่องที่จะคุยกันมาด้วยนะ แล้วมาพูดกัน คิดมาด้วยนะ ก่อนที่เฮียจะกลับไปทำงานต่อ
ตกเย็นเรากลับถึงบ้าน ผปค.ถามเรื่องคะแนน เอาจริงๆคือเราแทบไม่เครียดเลย แบบ พลังบวกมาเต็มอ่ะ ครส.ดีๆที่ได้รับมาจากเฮียมันยังอยู่อยู่เลย โดนผปค.ว่า แต่คือคำพูดด้านลบทำอะไรกับจิตใจเราได้ไม่มากเท่าไหร่ คือกระทบหน่อยๆแหละ แต่ไม่ได้เฟลจนแย่แบบปกติที่เคยเป็น ละพอถึงวันที่กลับมาเรียนตจว.อ่ะ เราต้องนั่งรถทัวร์ เวลาเราเดินทางคือความคิดเรื่องความตายมันแว้บมาในหัวเป็นประจำอยู่แล้วอ่ะ ครั้งนี้ก็แว้บเข้ามาเว้ย แต่มันก็มีอีกความคิดนึงที่เข้ามาแทรกอ่ะ ว่าแบบ "เฮ้ย เรายังไม่ได้ทำการ์ดอวยพรให้เฮียเลย(บ้านบุ๋นจัดกิจกรรมให้เฮียช่วงนั้นพอดี) ยังตายไม่ได้เว้ย" นั่นเป็นครั้งแรกเลยนะ ที่คิดว่าแบบ ยังไม่อยากตาย ขอทำการ์ดให้เฮียก่อน นี่ตอนแรกคิดว่าตลกดี ที่คนๆนึงมีอิทธิพลกับความคิดของเราได้มากขนาดนี้ หลังจากนั้นเวลาสอบตกหรือสอบได้คะแนนน้อยแล้วเครียด ความคิดเรื่องตายจะเข้ามาในหัวบ่อยๆ(อย่างที่เคยเป็น) แต่มีก็จะมีจุดนึงที่บอกว่า ยังไม่ได้ไปงานมีตเฮียเลย ยังตายไม่ได้นะ
คือเราท้อมาตลอด เหนื่อยมาตลอด เครียด กดดันมาก อยากตาย จนมีเฮียเข้ามา จนได้มาเป็นแฟนคลับเฮีย เป็นส่วนหนึ่งของบ้านบุ๋น มันเปลี่ยนความคิดเราไปเลยอ่ะ เฮียเข้ามาคุยในไลน์บ้าน มาให้กำลังใจกับคนที่ทำงาน คนที่สอบ คือเราได้รับมันเต็มๆเลยนะ กำลังใจที่คุณให้มาอ่ะ เอาจริงตอนนี้ก็เหนื่อยและท้อมาก เราเรียนไม่รู้เรื่องและเรียนไม่ทันเพื่อนเลย เครียดมาก แล้วก็หันไปเห็นรูปเฮียยิ้ม(แปะรูปเฮียไว้ที่ผนังห้องเยอะมาก) กลับไปดูข้อความที่เฮียเคยให้กำลังใจ จากที่ร้องไห้มันก็ค่อยๆยิ้มได้ ขอบคุณเฮียจริงๆนะ เอาจริงๆตอนนี้ยังคิดเรื่องความตายอยู่นะ แต่ก็แบบ มันก็จะมีความคิดอีกส่วนนึงตะโกนบอกตัวเองว่า "แกกดบัตรดูอีพีสุดท้ายพร้อมนักแสดงไม่ทัน ยังตายไม่ได้ อยู่รอกดบัตรงานมีตใหญ่ก่อน อยากเจอเฮียไม่ใช่ไง๊" นั่นล่ะค่ะ หนูยังตายไม่ได้ ขอไปเจอเฮียก่อน แล้วก็คิดว่าคงจะคิดแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยแหละ อยากเจอเฮียบ่อยๆ 555555555 แล้วคือมันไม่ได้มีแค่เรื่องความตายนะที่เราดีขึ้น เรื่องการเรียนของเราด้วย เราเครียดกับการเรียนเนื่องจากถูกเปรียบเทียบ ทำให้เราชอบเปรียบตัวเองกับเพื่อนแล้วแข่งกับเพื่อน แต่ตอนนี้เราว่าความคิดเราเปลี่ยนไปนิดนึงนะ เรารู้สึกว่า เราอยากทำคะแนนให้ได้ดีๆ เอาไปให้เฮียดูว่า เนี่ย เฮียคือกำลังใจของหนูนะ หนูตั้งใจเรียน ทำตัวให้ดีให้การเรียนไม่ตก คนอื่นจะได้ไม่มาว่าเฮีย ไม่มาพูดว่าเพราะหนูมัวแต่ตามเฮียจนทำให้ผลการเรียนแย่ เอาจริงๆถึงตอนนี้เราจะยังคงเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นและยังเครียดอยู่ แต่อย่างน้อยการได้เป็นแฟนคลับก็ทำให้เรามีกำลังใจ มีที่ยึดเหนี่ยวนะ(รูปปกคืองานทีทำส่งอาจารย์ซึ่งแรงบันดาลใจของเราก็คือเฮียนั่นแหละ เห็นมะ ดีจะตาย55555)
ปล.ผู้ใหญ่หลายๆท่าน อย่าไปขัดความชื่นชอบของเด็กหลายๆคนเลยนะคะ ถ้าความชอบของเขาไม่ได้ทำให้เสียการเรียน ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ก็ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาชอบต่อไปเถอะนะคะ
เพราะสิ่งที่เขาชื่นชอบอาจจะเป็นกำลังใจ อาจจะเป็นแรงผลักดันส่วนหนึ่งก็ได้ (ผปค.คนไหนที่ลูกติ่งหนักจนเสียการเรียนอะไรแบบนี้ลองตั้งข้อเสนอกับลูกดูได้นะคะ ประมาณว่า เทอมนี้เรียนให้ได้เกรดเท่านี้ๆจะให้งบซื้อบัตรคอนบัตรมีตเท่านี้ๆ ตั้งเงื่อนไขเป็นกำลังใจในการเรียนค่ะ5555555)
ปล2.ทุกคนสามารถมาตามเฮียบุ๋นได้นะ(ขอขายช่องทางการติดตามเมนนิสนึง) เราเชื่อว่าคุณจะได้รับกำลังใจและครส.ดีๆจากเฮียไปไม่มากก็น้อย เฮียน่ะเป็นคูมรอยยิ้มที่น่ารักมากๆจริงๆนะ ส่วนแฟนคลับในบ้านบุ๋นก็เป็นมิตรมากๆเลยค่ะ คุยกันสนุกมาก เป้นมิตรภาพดีส่วนนึงในชีวิตเลยนะ
ช่องทางการติดตาม บุ๋น นพณัฐ
twitter : @bb0un
ig : bb0un
ช่องทางติดตามตารางงาน/กิจกรรมจากบ้านบุ๋น
twitter : @Onealways_bb0un
facebook : Boun Noppanut Fan club
ปล3.ใครเห็นต่างยังไงแย้งได้นะคะ อันนี้เราเล่าในมุมมองของเรา และอยากแชร์ประสบการณ์ดีๆที่ได้รับจากการเป็นแฟนคลับใครสักคนค่ะ เราติดแท็กเยอะมาก คือไม่รู้ว่าต้องติดอันไหนบ้าง คือมันหลายๆเรื่องเชื่อมโยงกันอ่ะ5555555
1 ความคิดเห็น
ช่วงที่เราจิตตก เราก็ตามติ่งดารานักร้องเหมือนกันเลยค่ะ เขาเป็นพลังบวกให้เราได้จริงๆเลยเนอะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?