Dek-D.com ใช้คุกกี้เพื่อพัฒนาประสบการณ์ของ
ผู้ใช้ให้ดียิ่งขึ้น เรียนรู้เพิ่มเติมที่นี่
ยอมรับ

เมื่อความหวังมาพบเจอกับความใหม่

ตั้งกระทู้ใหม่
ตั้งกระทู้ใหม่
เมื่อความผิดหวังจากสิ่งที่ตนหวัง เป็นหนึ่งในหนทางสู่การผจญภัยครั้งหนึ่งของชีวิต ภายหลังจากการประกาศผลตามระบบ TCAS ผลที่เราได้รับนั้น ไม่เป็นไปตามที่เราหวังไว้ และผลในครั้งนั้นทำให้เราต้องเดินทางออกจากบ้านที่เราหวงแหนและรักยิ่ง แต่ในใจเรานั้นมีความหวังในการกลับมาพัฒนาภูมิลำเนาต่อ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใดก็ตาม และเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เราอยากอยู่ในระบบการศึกษาต่อ

เรามีความหวังอย่างยิ่งในการเรียนต่อทางด้านรัฐศาสตร์ โดยมีหวังในอนาคตข้างหน้าสู่การเป็นหนึ่งในข้ารับใช้ประชาชน ผู้ทุกข์ร้อนและลำบากตรากตรำ เรามองเห็นความเดือดร้อนของประชาชนมาเสมอมา เราแบกความหวังของตัวเราเองที่ว่า อยากเห็นสังคมที่ดีกว่านี้ มีความเท่าเทียม มีความยุติธรรม มีความเสมอภาค มีภราดรภาพ แต่เมื่อความผิดหวังกำเนิดขึ้นมาแล้ว และเราต้องยอมรับความจริงส่วนนี้ให้ได้ การเดินทางของเราจึงเริ่มขึ้น ระยะทางกว่าครึ่งค่อนประเทศนำเรามาประสบพบเจอกันมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ที่ถูกจัดตั้งอยู่ท่ามกลางป่าที่อุดมสมบูรณ์และสัมผัสถึงความเงียบเหงาที่ลึกลับ ท้องฟ้าในวันนั้นให้การต้อนรับเราอย่างยิ่ง หากมองขึ้นไปนั้นสีฟ้าสดใสเป็นดั่งกำลังใจให้เราไปต่อ หลังจากก้าวผ่านรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนั้น จึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราต้องเข้าสู่ระบบการศึกษาที่เราตั้งคำถามมาโดยตลอดว่า มีศักยภาพมากเพียงพอในการทำให้ความหวังของเรา เป็นจริงได้หรือไม่ ?

มหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ความอิสระแก่ชีวิตเรา ลบล้างภาพแห่งความทรงจำที่กล่อมเกลาให้เราเกลียดระบบการศึกษาไปพอสมควร เรามีความคิดค่อนข้างแตกต่างจากหลาย ๆ คน แต่เมื่อเราได้เข้ามาอาศัยและใช้ชีวิตอยู่ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านไป กลับพบว่า มีคนอื่นที่คิดเหมือนเรามากมาย และเราสามารถวิภาษกันได้ ไม่ว่าจะอยู่ในชั้นปีเดียวกันหรือต่างชั้นปี ไม่มีความโกรธเคืองและขัดแย้ง หากวาจาที่กล่าวออกมานั้นมีเหตุและผลที่จะก่อให้เกิดองค์ความรู้หรือความเข้าใจที่เกิดร่วมกันขึ้น กอปรกับอาจารย์ในมหาวิทยาลัยที่มีความรู้ความสามารถ และตระหนักแนวคิดการรับฟังเพื่อนนักศึกษา เพื่อการพัฒนาความรู้ความสามารถของอาจารย์เอง ซึ่งเป็นส่วนสนับสนุนให้ความสนิทสนมกับนักศึกษานั้นทวีคูณ การใช้ชีวิตของเราดำเนินไปวันแล้ววันเล่า ถึงจะมีความเหงาอยู่ในใจตลอดเวลา แต่เพื่อนที่มีอยู่อย่างจำกัดแต่คุณภาพชั้นดี กลับทำให้ความเหงานั้นลบเลือนและจางหาย รวมถึงความหวังที่ยังคงเหมือนเดิมแต่ถูกแต่งแต้มด้วยสรรพวิทยาการในการสนับสนุนจากนามธรรมสู่รูปธรรมมากยิ่งขึ้น

สำหรับการดำรงชีวิตที่ต้องตั้งต้นและเริ่มใหม่ กลับได้น้ำใจจากพี่น้องประชาชนในพื้นที่ ที่มีความเอ็นดูเราอย่างยิ่ง เรารู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่อ่อนโยนและมีเมตตา อันมีที่มาจากพื้นฐานของธรรมเนียมและประเพณีท้องถิ่น เมื่อหัวใจของชีวิตเรานั้น เปิดรับกับการเปลี่ยนแปลงที่มากพอ เรามักจะหลงรักกับสิ่งนั้น ยิ่งความห่างไกลความเจริญ (ต้องอาศัยรถที่จะพาเราออกไปเพื่อเดินทางตามหาความเจริญ) กลับทำให้ชีวิตนั้นเสมือนการฟอกจิตใจตนเอง และพบเจอกับความจริงที่ว่า ด้วยความจำกัดแต่ด้วยมุมมองแห่งความพอดีเกิดขึ้น ชีวิตก็ยังเป็นสุขได้ ซึ่งเราเป็นแบบนั้นจริง ๆ (แต่เราอยากให้มีการพัฒนากว่าที่เป็นอยู่)

แม้ความคิดที่จะแบกเอาตัวของเราเองออกจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้ (ซิ่ว) เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อเราคิดเช่นนั้น มักจะจบลงด้วยเหตุการณ์ที่ทำให้เรานั้นไม่อยากออก (ซิ่วอยู่เสมอ ครั้งที่สำคัญที่สุด คือ การที่เราหมดหวังต่อสิ่งที่เราแบกความหวังข้างต้นที่เราบอกไว้ แต่เราอาศัยพื้นที่ในมหาวิทยาลัยทำกิจกรรมที่ทำให้ความหมดหวังนั้นเป็นพลังครั้งใหม่ และทำให้เราได้ซึบซัมความอิสระที่มีสิทธิ เสรีภาพ เสมอภาค และภารดรภาพที่แท้จริงอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เหมือนคติที่คนทุกคนในสังคมนั้นนิยามให้

 

มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์ลำปาง

นิรนามหมายเลขหนึ่งในอนาคต

แสดงความคิดเห็น

>