คนโลเลแบบเราจะแต่งนิยายจบได้ไหม

[บทสวดมนต์ยังลืม]

สวัสดีค่ะ คือเรามีปัญหาเกี่ยวกับความนึกคิด รู้สึกไม่มีแรง ไม่กล้าจะถ่ายทอดความคิดที่มีลงไป ด้วยหลังจากที่มีความคิดเห็นจากนักอ่านวิจารย์เนื้อหานิยายหนักๆเข้า ความคิดเราเริ่มเซๆแล้วก็เข้าป่าไปในที่สุด ตอนนี้เรารู้สึกหลงทาง จูนกลับมาที่เดิมไม่ได้แล้ว รู้สึกนิยายของตัวเอง บัดนี้มีคนอื่นเข้ามามีอิทธิพลร่วมด้วย พอเราจะเขียนอะไรลงไป เราเหมือนว่าต้องแบ่งความคิดเพื่อคนอื่นตลอดเวลา เราโลเลมากใช่ไหมคะ แล้วคนแบบเราจะเขียนนิยายจบได้ไหม เราอยากแต่งให้จบนะ เพราะเริ่มแรกเราแต่งนิยายก็เพื่อตัวเอง เพื่อปลดปล่อยจินตนาการของตัวเอง แต่มาวันนี้ความรู้สึกความต้องการ มันไม่เหมือนเดิมTT

Comments

[เด็กหญิงจากโลกอดีต]

เจ้าของกระทู้ไม่ได้โลเลหรอกค่ะ น่าจะอ่อนไหวต่อคำวิจารณ์มากกว่า ถ้าเรามีโครงเรื่องของเราอยู่แล้ว ยึดตามแบบเดิม เขียนไปตามที่เราวางไว้ค่ะ แต่ถ้าเราเห็นด้วยกับคำวิจารณ์ของเขา ว่านิยายเรามีข้อบกพร่องตามที่เขาว่าจริง ก็ลองพิจารณาดูว่า จบแล้วจะรีไรต์ยังไง หรือเรื่องต่อไปจะพัฒนายังไง

เราชอบเขียนนิยายให้จบก่อน แล้วค่อยลงค่ะ ช่วยได้เยอะ

[บทสวดมนต์ยังลืม]

ขอบคุณมากนะคะ เราจะทำตามคำแนะนำค่ะ

[Miran/Licht]

ให้ตัวเลือก 3 ทาง

1. แบบคห.1 ว่าเขียนให้จบค่อยลงจะได้ไม่ต้องให้คนอ่านมีอิทธิพล แล้วก็ปิดการแสดงความคิดเห็นไปด้วย

2. ทำแบบเดิมก็ได้ เขียนไปลงไป ปิดการแสดงความคิดเห็นไปเลย เคยมีนิยายติดท็อปเรื่องหนึ่ง ลงทุกวัน จนติดท็อปแล้วก็ปิดเมนต์ด้วย ลงเสร็จแล้วไม่แน่ใจว่าไงต่อไม่ได้ตามแต่แปลกดี

3. เขียนเป็นเรื่องสั้นออกมา ตอนเดียวจบไปเลย ถ้ามีคนชอบเยอะค่อยเรียบเรียงทำเป็นเรื่องยาว

[Ton T zz]

ผมก็เป็นนะครับ เจอคำวิจารนิยายจากนักอ่านเข้าทำเอาหมดกำลังใจเลย ถึงจะแค่เตือนสิ่งที่เราผิดพลาดก็เถอะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ท้อถอย และพยายามโลกสวยเข้าไว้จนในที่สุดผมก็ก้าวข้ามมันมาได้ครับ การโดนวิจารแบบแรงๆในตอนนี้ก็ทำอะไรผมไม่ได้แล้ว555 ถ้านิยายดังกว่านี้คำวิจารก็จะเยอะกว่านี้หลายเท่า ถ้าทนกับคำวิจารแคนี้ไม่ได้ผมก็คิดว่าต้องเลิกแต่งเถอะ เพราะถ้าดังแล้วมันน่าจะกดดันกว่าตอนนี้เยอะ

#คำวิจารจริงๆแล้วเขาไม่ได้ต้องการให้เราโลเลนะแต่เขาต้องการให้เราพัฒนาฝีมือและแก้ใขสิ่งที่ผิดพลาดในนิยายของคุณเฉยๆ อย่าไปหมดกำลังใจกับมันและเอามันมาประปรุงตัวเอง อย่างเช่นผม โดนด่ามาตลอดจนตอนนี้แต่งมาก็ไม่โดนด่าละ พลอดเรื่องและการบรรยายดีขึ้นก็เพราะคำวิจารนั่นแหละ

#พยายามเข้าครับสู้ๆ ถ้าคุณเอาชนะมันไปได้คุณก็จะสบายแล้วครับ

[tea time]

การปรึกษาคนอื่นบ้าง เราคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้ามากเกินไปเราก็จะเป็นกังวลเกิน ดีที่คุณรุ็ตัวเองดีพอรู้แล้วก็ต้องแก้ มันอาจยากแต่ตัวคุณทำได้แน่ หากกลัวแต่งไม่จบเริ่มจากนิยายสั้นๆสัก 10 ตอนก็ได้ค่ะ เราจะได้มีกำลังใจพอแต่งจบ

[SilverPlus]

หยุดอ่านคอมเม้น วิธีแก้ที่ดีที่สุด

เชื่อว่าเจ้าของกระทู้ยังเยาว์วัย จึงไม่มีภูมิต้านทานมากนักเกี่ยวกับคอมเม้น

สิ่งที่จะแนะนำได้ก็คือ ถอดเน็ต แล้วไปนั่งเขียนเงียบ ๆ จะแต่งให้จบทั้งเรื่องแล้วต่อเน็ต หรือจะแต่งสักสามสี่ตอนแล้วต่อเน็ตก็ได้

เจ้าของกระทู้ไม่ใช่คนโลเลหรอก ต่อให้เป็นผู้ใหญ่ ถ้าเปิดใจรับฟังความเห็นทุกอย่าง ก็คงมีโลเลได้เหมือนกัน (ด้วยเหตุนี้คนใหญ่คนโตเขาจึงหูตึงเป็นพิเศษ) มันเกี่ยวกับการเปิดใจรับฟังความคิดเห็นซะมากกว่า หลายคนหลังจากรับฟังความเห็น สามารถเดินอยู่บนเส้นทางเดิมที่ตนวางแผนได้ แต่บางคน ความคิดเห็นทำให้เขาไม่กล้าที่จะเดินบนเส้นทางเดิม เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำผิด

ปิดเน็ต แล้วไปนั่งแต่งนิยาย แค่นี้ความโลเลก็หมดไปแล้ว

จะอวยตัวเองหน่อยก็ได้ ว่านิยายของเรานี่มันเจ๋งที่สุดในโลก

คนต้องการแรงใจ ชมตัวเองนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก

[little_finger2]

เป็นกำลังใจให้นะคะ เราเองก็เป็นคนอ่อนไหวต่อคอมเม้นต์ ต่อคำวิจารณ์เหมือนกันค่า

เคยได้รับคำวิจารณ์ตอนแรกก็แอบเสียใจ แต่คำวิจารณ์บางอย่างมีประโยชน์มากเลยนะคะ เราเอามาปรับตามที่คุณเค้าแนะนำบางส่วนก็ทำให้นิยายดีขึ้น

ส่วนคอมเม้นต์จากคุณนักอ่านก็ใช้เป็นกำลังใจ

เราเองตอนแรกก็กลัวแต่งไม่จบเหมือนกัน แต่ตอนนี้จบแล้ว :)

ไม่รู้จะแนะนำยังไงดี แต่อยากให้คุณเจ้าของกระทู้แต่งต่อไปนะคะ ตัวละครที่เรารักเค้ากำลังรอมีชีวิตตามจินตนาการของคุณนักเขียนอยู่นะคะ

สู้ๆค่ะ

[FreudMs]

จดจำเหตุผลเริ่มแรกที่คุณแต่งนิยายเอาไว้ให้ขึ้นใจครับ^^

เอ้อ ตอกกับคนอื่นเขาไปว่าเป็นแมลงหวี่แมลงวันก็ได้นะ 5555

[มังกรพลัดถิ่น]

ปัญหาสากลครับ ผมก็เป็น

[ROSE TEA & LAVENDER TEA]

อาจจะแก้ด้วยการแต่งให้จบแล้วค่อยลงก็ได้ค่ะ แล้วก็มองข้ามคอมเมนต์ไปบ้าง อย่ารับมาใส่ใจทั้งหมด อันไหนที่รู้สึกว่าเห็นด้วยจนอยากเอามาปรับในนิยายก็ค่อยรีไรต์

[Seriez]

มันก็เหมือนกับที่นักเขียนบางคนเคยตั้งกระทู้เอาไว้ว่า ‘การเขียนนิยายเหมือนการแข่งกับจิตใจของตัวเอง’ ทั้งเรื่องคอมเมนท์ที่เป็นกำลังใจและบั่นทอนกำลังใจจากนักอ่าน การมีวินัยในการเขียน และที่สำคัญที่สุดคือการต่อสู้กับตัวเองเพื่อที่จะเขียนนิยายเรื่องหนึ่งให้จบสมบูรณ์…เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลังค่ะ ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องทำคือการเขียนอย่างที่คุณได้ตั้งใจเอาไว้…สู้ๆ พยายามเข้านะคะ

[no one know]

ถ้าคุณเริ่มเขียนตอนนี้ สักวันยังเขียนจบได้...

แต่ถ้าไม่เริ่มทำอะไรเลย ความกังวลใจดังกล่าวก็จะติดตัวคุณไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันหาย

สิทธิ์ในการเลือกเป็นของคุณ ถ้าจะบอกว่าวันนี้การเริ่มต้นเขียนนิยายมันต้องใช้ความกล้าขนาดนั้น ผมว่าโลกนี้มันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ (ฮา) สู้ ๆ ครับผม...