ดักแก่นิดๆของหวานอันแสนคลาสสิค
หวานเย็น คือน้ำหวานที่เขาใส่ถุงมัดหนังยางใส่ไว้ในช่องฟิตของตู้เย็นพอมันแข็งตัวก็เอาออกมากัดกินดูดกินเปรียบไปก็คล้ายๆดีโด้อันละ 1 บาทในทุกวันนี้แต่สำหรับหวานเย็นมันคลาสสิคกว่านั้นสมัยก่อนขนมยังไม่มีมากมายเท่าทุกวันนี้พ่อแม่พยายามอยากหาของกินยามว่างให้เด็กๆ รถไอศครีมก็ผ่านมาไม่บ่อย
หวานเย็นจึงเป็นของหวานทดแทนไอศครีมได้เป็นอย่างดีสมัยก่อนคนจะชอบต้มใบเตยใส่น้ำตาลเอามาใส่ถุงมัดปากเอาเข้าตู้เย็นไว้กินเวลาเอามากัดกินได้ทั้งกลิ่นหอมของใบเตยและความหวานชื่นใจอย่าบอกใครเลย
พอมีน้ำเชื่อมสีแดงของเฮลบลูบอยเข้ามาก็นำมาผสมน้ำทำเป็นหวานเย็นหลากสีมีเอาพวกขนมหวานลอดช่องมาทำด้วยกัดกินอร่อยมากที่โรงเรียนชอบทำขาย 2 ถุง 1 บาท
ซื้อกินแล้วซื้อกินอีกไม่เบื่อหน่ายแต่ทุกวันนี้ไม่ค่อยทำกินกันแล้วไอศครีม น้ำอัดลม ของหวานต่างๆหากินง่ายวัฒนธรรมการกินในแบบเดิมๆก็ถูกกาลเวลาลบเลือนไป
แต่ถ้าคุณเคยมีความผูกพันธ์กับใครบางคนในวันวานที่เขาเคยทำของหวานอันแสนคลาสสิคนี้ให้คุณกินมันจะไม่มีวันลบเลือนออกจากใจได้เลยมันจะตราตรึงอยู่ข้างในนั้นเสมอแค่คิดว่าเขาเคยทำสิ่งนี้ให้เรากินนะ อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาด้วยความคิดถึงคนบนฟ้าอย่างไม่รู้ตัว
หวานเย็นในความทรงจำ
5 ความคิดเห็น
ผมตกใจ ดีโด้อันละ 1 บาท หมายถึงปีโป้รึเปล่าครับ
จำได้ว่าตอนอนุบาลผมชอบกินขนมผิงครับ ซื้อที่สหกรณ์เอกมัยเป็นเม็ดเล็กๆ อร่อยมาก หอมด้วย โตขึ้นมีโอกาสกินอีกทีรู้สึกไม่ชอบละ ไม่หอมเหมือนสมัยนั้นแถมหวานจนคอแห้ง ไม่รู้เพราะวัยเรามากขึ้น หรืออาจจะเพราะยี่ห้อใหม่ๆทำสู้สมัยนั้นไม่ได้ก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ
ดีโอ้ 1 บาทจริงๆค่ะ มันจะเป็นน้ำโค๊กน้ำแดงน้ำเขียวแท่งยาวๆ
ร้านชำขายอันละ 1บาท
แถวบ้านนะคะ แถวอื่นไม่ทราบเหมือนกันบ้านอยู่โซนในเมือง
ขนมผิงสมัยก่อนอร่อยจริงๆยืนยันอีกเสียงค่ะ
เดี๋ยวนี้ต้องคุมแป้ง น้ำตาลไม่ค่อยได้กินแล้วเคยกินตอนไปเที่ยวงานวัดแถวสมุทรปราการก็รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเมื่อก่อนจริงๆ หรือว่าเขาทำเม็ดใหญ่เกินไปก็ไม่รู้ขนมผิงมันต้องเม็ดเล็กๆละลายในปากถึงจะอร่อย
สมัยเด็กชอบกินขนมอะไรไม่รู้ค่ะ (หมายถึงไม่รู้ชื่อ) รู้เเค่ว่ามันเป็นถั่วลิสงเคลือบน้ำตาล มีหลายๆสี
ซื้อครั้งเเรกเพราะชอบขวดโหล ซื้อครั้งที่สองเพราะมันเเถมแหวนเพชร (ปลอม)
ภาษาอีสานเรียกว่า “ขนมขี้ไก่เกี้ยม(ขนมขี้จิ้งจก)
แต่ภาษากลางไม่แน่ใจค่ะ มันมีหลากสีมากต้องเอาของไปแลก
สมัยก่อนคือเอาเม็ดนุ่นไปแลกเอาค่ะ
ผ่านมานานมากจนลืมไปหมดแล้ว ฮ่าๆๆ เเต่เราเกิดไม่ทันช่วงที่เขาเอาของเเลกแฮะ
ปัจจุบันไม่เคยเจอขนมชนิดนี้ด้วย อาจเพราะเราไม่มีเวลาเดินหาหรือไม่ก็เพราะเพิ่งนึกออกตอนที่เจอกระทู้นี้ (ฮา) กินทีไรคิดถึงวัยเด็กทุกที เเต่ช่วงนี้ฟันไม่เเข็งเเรงกินของเเข็งๆไม่ค่อยได้เลย ^^
อายจังดันเกิดทันตอนเอาของแลก^__^
แต่ผู้ใหญ่ไม่ให้กินเยอะเขาว่าผันผุจำได้เคยเอาใส่ไว้ในถุงเสื้อแล้วลืม
พอเอาไปซักนะโอ้ยสีสันแสบสันมาก^__^ กำไว้ในมือสีละลายก็มี
เขาว่าสีมันเยอะอันตรายน่าจะเลิกทำแล้วค่ะ
ทำกินที่บ้านบ่อยๆ
ลองเอาสูตรแม่ไพรินในนิยายไปทำนะคะ ต้มใบเตยใส่หอมอร่อยมาก
ผู้เขียนจำไม่ลืมมาจนทุกวันนี้ผ่านมากว่า 40 ปีแล้ว
เคยกิน ไอที่เป็นแท่งก็มีนะ แบบเสียบเป็นไม้น่ะ ชอบมาก ตอนนั้นยังเป็นเด็กอยู่เลย สมัยนี้ดูหายากขึ้นนะ
ไอติมที่ใช้เครื่องหมุนๆแล้วก็เอาออกมาจุ่มน้ำดึงออกมาเป็นแท่ง
ทุกวันมีขายตามงานอยู่นะคะ 3 แท่ง 5 บาท
แต่เครื่องมันราคาราว 3 พัน เวลามีงานประจำปีใหญ่มีขายไม่กี่เจ้าค่ะ
แต่หวานเย็นหายไปเลย^__^
แถวบ้านไม่มีน่ะสิ ต้องเดินทางไปที่ๆมีขายเสียด้วย ช่วงนี้ยังติดโควิดอยู่เลย แต่ก็ยังคิดถึงมันอยู่นะ
ไม่เคยทานหวานเย็นเลย เพิ่งรู้จักก็วันนี้ ได้ยินชื่อมานาน ตอนเเรกก็นึกว่านมเย็น5555 เเต่ดีโอ้นี่ของโปรด สมัยก่อนต้องมีติดตู้เย็น
มันเป็นของหวานอันแสนคลาสสิคในวันวานค่ะ ทดแทนไอศครีมได้ดีในหน้าร้อน^__^ลองทำทานดูนะคะสูตรมีในนิยายค่ะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?