อยากเขียนนิยายจีน แต่อ่านเรื่องอื่นๆแล้วงงกับการใช้สรรพนามมาก
ตั้งกระทู้ใหม่
คือนิยายหลายๆเรื่องที่เป็นจีนโบราณ เรามักจะเห็นการใช้สรรพนามแทนตัวเองกับฮ่องเต้ว่า'หม่อมฉัน ' เรียกฮ่องเต้ว่า'ฝ่าบาท'
แต่ว่านิยายจีนหลายๆเรื่องกับพวกข้อมูลที่เราไปอ่านมามันใช้แบบ เป็นภาษาจีนโยเฉพาะเลย เช่น พวกสนมก็จะแทนตนว่า'เปิ่นกง' เวลาแทนตนกับฮ่องเต้ก็ใช้คำว่า'เฉินเซีย' คำสรรพนามที่ใช้พูดคุยกับฮ่องเต้ก็เรียกฮ่องเต้ว่า'หวงช่าง'
เปรียบเทียบกันแล้วคือต่างกันลิบลับเลยค่า
แล้วก็ไม่ใช่มีแค่นี้ด้วยนะคะที่นิยายแต่ละเรื่องไม่เหมือนกัน คำกำจัดจีนโบราณมันเยอะมากจนตกยกตัวอย่างมาแค่นี้แหละค่ะ แหะแหะ
สุดท้ายแล้วการเขียนแบบไหนคือมันถูกต้องหรือคะ? เรางงจริงๆ หรือว่ามันสามารถใช้ได้ทั้งสองแบบ?
ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
หมีลั้นลา
25 มิ.ย. 63 เวลา 09:49 น.
2,882
views
15 ความคิดเห็น
เราใช้คำแทนตัวของตัวละครในนิยายตามซีรี่ย์จีนที่ชอบดู เราก็ไม่รู้หรอกว่าแบบไหนถูก รู้แค่ว่าเราสะดวกเขียนแบบนี้555
นิยายจีนของคนไทยที่ใช้คำจีนโบราณมากๆมันก็น่าเบื่อนะคะ เราเคยเจอรีวิวในทวิต นักอ่านส่วนมากไม่ค่อยปลื้มกับเรื่องคำโบราณสักเท่าไหร่เพราะมันทำให้งง เเถมอ่านเเล้วไม่อินด้วย
คือมันใช้ได้หมดนะ คนที่อ่านนิยายแนวนี้เขารู้กันว่าคุณสื่อความถึงใคร แต่ถ้ากลัวนักอ่านไม่เข้าใจก็อธิบายเพิ่มเติมพอสังเขปให้ก็ได้ แต่ที่นักเขียนส่วนมากนิยมจะเป็น "หม่อมฉัน" กับ "ฝ่าบาท" ซะมากกว่า เพราะมันเข้าใจง่ายดี ไม่เปลืองคำพูดเยอะ แต่ก็แล้วแต่นักเขียนนะคะว่าชอบแบบไหน อันไหนเหมาะกว่า ปรับแต่งตามความชอบเลยค่ะ
ใช้สรรพนามไหนก็ได้ที่นักเขียนเห็นว่าเหมาะสมกับเรื่องตนเอง และใช้ให้เป็นบรรทัดฐานเดียวกันทั้งเรื่อง ยังไงถ้าเรื่องสนุก มันก็สนุกอยู่ดี
เราชอบการใช้ราชาศัพท์แบบไทยมากกว่านะ ไม่สับสนดี บางทีไม่ถนัดเรื่องศัพท์ลำดับขั้นจีน แต่มันก็แล้วแต่อรรถรสอะ จะมาเปิ่นจวินอะไรก็ได้ ถ้าคิดว่าเหมาะ เขียนอธิบายมา เดี๋ยวนี้แม้แต่พากย์ไทยบางเจ้า ยังพากย์ตำแหน่งด้วยคำจีนมาแล้วเลย มันก็ตามบริบทและผู้เขียน ผู้แปลนั่นแหละ
ใช้ได้ทั้งคู่ แต่การใช้พร่ำเพื่อหรือพยายามยัดเยียดความรู้สึกแบบว่า เรื่องนี้ไม่ใช่คนไทยเขียนนะ เรื่องนี้เป็นนิยายจีนแท้ ๆ นะ มันน่าเบื่อค่ะ ขนาดนิยายที่คนจีนแท้ ๆ เขียน เขาก็ยังไม่ได้ยัดเยียดถ้อยคำโบราณจ๋าอะไรขนาดนั้น แต่ในทางกลับกันนิยายจีนที่คนไทยเขียนกลับจัดเต็มจนเกินพอดี อ่านแล้วไม่อินจริง ๆ ค่ะ
ต้องเข้าใจว่าภาษาจีนมีหลายระดับ มีหลายบริบท
สรรพนามในการแทนตัวกับการเรียกคนแต่ละฐานะย่อมต่างกันค่ะ
จะ เปิ่นกง เจิ้น หนูปี้ เฉิน ฯลฯ คือสรรพนามตามขั้นที่คนในวังเรียกกันจริงๆ
แต่พอมาอยู่ในไทย ไม่ว่าจะเป็นบทละคร หรือนิยายแปล ส่วนใหญ่จะใช้รวบว่า ข้า เรา หม่อมฉัน กระหม่อม ที่เป็นสรรพนามดั้งเดิมของเราอยู่แล้ว เพื่อความสะดวกเท่านั้นค่ะ
ถามว่าาา ใช้แบบของไทยได้ไหม ได้ค่ะ ข้อดีคือจำง่าย ทุกคนรู้
ถามว่าาา ใช้แบบของจีนได้ไหม ได้ค่ะ แต่อย่าลืมว่าทุกคนไม่ได้รู้จักภาษาจีน หากจะใช้จริงๆต้องมั่นใจว่าคนอ่านจะรู้เรื่อง อาจต้องมีคำกำกับทิ้งไว้ท้ายตอน หรืออะไรก็ตามแต่
แต่แนะนำว่า ถ้าเซตติ้งอยู่ในวัง และคิดว่าตัวละครจะมีจำนวนเยอะมากๆ หลายฐานะมากๆๆ ให้ใช้ที่ง่ายกว่าจะดีกว่าค่ะ
เพื่อป้องกันความสับสนของคนอ่าน รวมไปถึงคนแต่งเองด้วยค่ะ
ไม่งั้นถ้าใช้ผิดขึ้นมาจะเสียมู้ดค่ะ
สู้ๆนะค้า
คนแม่นภาษาจีนเคยบอกเราว่า ถ้าไม่รู้จริง อย่าใช้ คำมีหลายระดับมาก นขไทยบางทีใช้มั่ว นักอ่านจำแบบผิด ๆ เอาไปใช้ตาม ผิดเป็นลูกโซ่
ใช้คำแทนแบบภาษาไทยก็ได้ ศึกษาสภาพแวดล้อม ธรรมเนียม สำนวน อะไรพวกนี้ดีกว่า
คำว่าสะดวกจะใช้ตามใจฉันคือพวกแต่งเล่น ๆ
ถ้าอยากจริงจังกับงานก็ต้องจริงจังกับข้อมูลด้วย นักอ่านก็ไม่ชอบคำศัพท์เฉพาะเยอะ ๆ ค่ะ งงเหมือนกัน
เรื่องนี้ไม่มีผิดไม่มีถูก ขึ้นอยู่กับสำนวนของคนเขียนหรือผู้แปลค่ะ
ถ้าหากเน้นใช้สรรพนามแทนตัวแบบภาษาจีนเลย ต้องคำนึงถึงเรื่องพวกนี้ค่ะ
- แตกฉานคำเรียกตำแหน่งของสนมแต่ละคนในวัง
- สรรพนามแทนตัวเองของผู้พูด มักผันตามคู่สนทนาค่ะ
- สรรพนามแทนตัว+เรียกคู่สนทนา แตกต่างกันตามอารมณ์และจุดประสงค์ในการใช้ค่ะ (เช่น สนมอาจแทนตัวกับฮ่องเต้ตามตำแหน่ง หรือหากอยากจะแสดงความต่ำต้อยกว่าเดิมก็มีคนเรียกเฉพาะ เราไม่รู้คำจีน แต่มันจะมีคำว่า ผู้เยาว์ ผู้น้อย ผู้ต่ำต้อย ผู้อาวุโสคนนี้ อะไรงี้ค่ะ)
- สรรพนามแทนตัวต่างตามสถานที่ / สถานการณ์ / ตำแหน่ง เช่นรัชทายาท เวลาอยู่ข้างนอกแทนตัวเองด้วยอีกคำหนึ่ง เวลาเข้าราชการและประชุมก็ต้องแทนตัวเองด้วยคำหนึ่ง เป็นต้น
- ถ้าหากรู้ไม่จริง มีสิทธิ์โดนนักอ่านที่เชี่ยวชาญกว่าติงนะคะ
- แต่การเขียนแบบนี้สร้างบรรยากาศจีนดี สำหรับคนชอบจีนจ๋า
- แต่แอบจำชื่อยาก
- สนใจความอลังการของการใช้สำนวนจีนจ๋า ต้องลองอ่านงานของคุณหลินโหม่วค่ะ อันนั้นโหด
ถ้าหากเน้นเขียนสรรพนามแบบไทยหน่อย ข้อดีข้อเสียก็มีดังนี้ค่ะ
- ทำความเข้าใจง่ายในระดับหนึ่ง
- ไม่ต้องทำการบ้านเยอะมากขนาดนั้น (แต่ก็ต้องทำการบ้านในระดับนึง)
- สรรพนามภาษาไทยเองก็สามารถเขียนในเชิงคำเรียกจีนอย่างมีลำดับได้ด้วย (เช่นสมมตินะคะ ฮ่องเต้ปกติเรียกแทนตัวเองว่า 'เรา' (ตรงกับคำว่า 'เจิ้น') พอไปเจอไทเฮาแล้วเกิดมีอารมณ์อยากอ้อน ก็อาจแทนตัวเองว่า 'ลูก' ก็ได้) > คิดว่าตรงนี้เองก็ขึ้นอยู่กับกึ๋นนักเขียนค่ะ เพราะภาษาไทยมีคำให้เลือกเยอะมาก
- แต่ถ้าไทยเกินไป ก็เสี่ยงลิเกค่ะ ต้องพยายามบาลานซ์ความพอดีในการเลือกใช้คำ (เช่นนิยายแปลเรื่อง 'ว่าด้วยอาชีพนางสนม' เรื่องนี้เราไม่ค่อยชอบการเลือกใช้คำแปลเท่าไหร่ เพราะแม้แต่ตำแหน่งอย่าง ฮองเฮา กุ้ยเฟย ก็ยังแปลเป็นภาษาไทยประมาณ พระอัครเทวี พระมหาสี ไรงี้ เราว่าบริบทมันไม่เหมาะ มันลดทอดความเป็นจีนเกิน)
ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกการเลือกใช้สำนวนแต่ละแบบมีข้อดีข้อเสียต่างกัน ลองพิจารณาดูค่ะ
55555 เขียนซะยาวเลย แอบว่างเลยมานั่งคุยเล่นค่ะ
ท่านจขกท.อาจจะยังใหม่กับนิยายจีนมั้งพอไปค้นหาข้อมูลก็เลยจะไปเจอเอางานเขียนสุดโต่งบางเรื่องที่งัดเอารากศัพท์แท้ ๆ ที่ลึกจนเกินจำเป็นออกมาเขียน โดยเฉพาะ ศัพท์เกี่ยวกับวังต่าง ๆ อย่างที่จขกท.ยกมานั้น ตามที่หลายความเห็นนั้นว่าได้ว่าไปแล้ว ถ้าเอามาเขียนแทนที่จะได้อรรถรส มันจะออกมาน่ารำคาญมากว่าครับ แต่ที่อยากให้เน้นจริง ๆ นั้นก็คือสำนวนทั่ว ๆ ไป ในการสนทนาประจำวันมากกว่าครับต้องแยกให้ให้ออกนะครับ ความจริงแค่เพียงใช้คำไทยเก่า ๆ ไม่ใช้คำไทยที่ทับศัพท์อังกษ์ และภาษาที่เกิดใหม่ๆ เท่านั้นก็ใช้ได้แล้วครับ ไปเน้นการใช้ฉากที่เป็นวัฒนธรรมและประเพณีจีนเก่า ๆ จะได้อรรถรสดีกว่ามากครับ ลองดูครับ
ขอปักด้วยคนนะคะ กระทู้นี้มีสาระมาก สงสัยมานานแล้ววว
ส่วนมากเราจะเขียนเน้นเรื่องการสื่อสารให้ผู้อ่านเข้าใจง่ายค่ะ และเราก็ได้ค่อยแต่งพวกสนมหรือไร เพียงแค่กล่าวถึงฮ่องเต้ และฮองเฮา นอกนั้นใช้คำเรียกง่ายๆเข้าใจง่ายดี ถ้ากล่าวถึงพระสนม ก็ใช้พระสนมเอก และชื่อตาม
ถ้าให้พูดตามตรง คำว่า ฝ่าบาท กับ หม่อมฉัน ส่วนใหญ่ถูกแปลออกมาครับ ถ้าใช้ทับศัพท์จีนมา เหล่านั้นคือคำที่ถูกยกมาทับศัพท์ ไม่ได้มีการแปลออกมา หาได้ทั่วไปสมัยนี้ครับ
เหตุผลของนักเขียนแต่ละทัน ต่างกันออกไป บางเรื่องนักเขียนต้องการสื่อว่า ณ รัชสมัยนั้นใช้การแทนคำแบบนี้ จึงเลือกใช้ตำแหน่งและคำพูดถอดออกมา แต่บางท่านเลือกใช้พระสนม พระมเหสี ฮองเฮา ฮ่องเต้ นั่นคือการแปลคำออกมาครับ ตอนที่ผมเรียนประวัติศาสตร์จีน แม้จะไม่ได้เรียนเป็นภาษาไทย แต่อาจารย์บอกไว้ว่า ความหมายเช่นเดียวกันครับ เพราะ ฮองเฮา ก็เปรียบดั่ง Queen และ ฮ่องเต่ก็คือ Queen ซึ่งหากไม่แปลคำว่าพระสนมมา ได้งงกับกุ้ยเฟย เซียนเฟยเป็นแน่ครับ เพราะพระสนมจริง ๆ คือมีเป็นแถว แถว 3 คน แถว 5 คน ปวดหัวสุด
สำหรับผม ผมชอบนิยายจีนโบราณที่เลือกใช้คำที่คนไทยอ่านแล้วเข้าใจง่าย ใช้ "ภาษาไทย" ถูกคำจนน่าจดจำ มากกว่าใช้คำทัพศัพท์ครับ เพราะให้พูดตามตรงบางท่านทับศัพท์เป็นคำอ่านไทยไม่ค่อยถูกครับ หากคุณจขกท สะดวกกับการใช้คำจีนโบราณเลย ก็ใช้ได้ครับ หรือจะใช้คำสมัยใหม่ ก็ใช้ได้เช่นกัน เพราะล้วนแล้วเข้าใจเหมือนกัน หากตำแหน่งพระสนมเลือกตามสมัยรัชสมัยนั้น ๆ ต้อบอกนะครับว่า พระสนมฝ่ายใน ตำแหน่งอะไรทำนองนี้ครับ
อ่านิยายจีน หมวดมากกว่ารักเยอะๆ ค่ะ จะได้ทั้งฟีลลิ่งและสำนวนแบบจีนๆ เปิ่นหวาง เปิ่นกงไรนี่ อย่าไปใช้เลย ไม่ได้ทำให้ดูจีนขึ้นหรอกค่ะ ไม่ต้อวใช้ก็ได้ เอาธรรมดาๆ พอ
พูดยากค่ะเรื่องนี้ แต่เราเห็นด้วยกับหลายๆ เมนต์นะคะ ไม่แม่นภาษาจีนใช้ภาษาไทยดีกว่าค่ะ ระดับภาษา การใช้งานในบริบทต่างๆ มันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว เป็นภาษาไทยเข้าใจง่ายกว่านะคะเราว่า นึกถึงเวลาดูหนังจีน เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ทุกคนเข้าใจหมด ถ้าอยากให้นิยายดูจีน เน้นศึกษาวัฒนธรรม สังคม ความเชื่อ ประเพณี อะไรแบบนี้ดีกว่าค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
สำหรับผม ผมพยายามยืนตามนักแปลรุ่นเก่าครับ หลักๆคือ น นพรัตน์ น่ะครับ แต่ว่าเอาเข้าจริงมันก็ไม่เหมือนหรอกครับ เพราะว่า ตอนเขาแปลก็แปลมาจากนักเขียนหลายคน เพียงแต่สำนวนแปลที่เขาใช้มันสวยครับ มันลงตัว ก็เลยใช้ตามครับ
ว.ณ เมืองลุงด้วยค่ะ มังกรหยก กระบี่ล้างแค้น ฤทธิ์มีดสั้น ฯลฯ
ส่วน ของน.นพรัตน์ กระบี่ไร้เทียมทาน ฯลฯ อ่านตอนอยู่ประถมค่ะ
แนะนำให้ไปหานิยายจีนแนวพีเรียดที่คนจีนที่เป็นเจ้าของภาษาเขียน
และมีนักแปลคนไทยที่เก่งๆเอามาแปลมาอ่านค่ะ
-พวกนิยายจีนกำลังภายใน
-เจาะเวลาหาจิ๋นซี (มีทั้งฉบับนิยายกับฉบับการ์ตูน)
-เจิ้งเหอ
-สามก๊ก
-ไซอิ๋ว
-ซ้องกั๋ง
-ความฝันในหอแดง
-บุปผาในกุณฑีทอง
-ไซฮั่น
-ห้องสิน
-เปาบุ้นจิ้น
-คังซี
-ตี๋เหรินเจี๋ย เทพนักสืบ
-ตี๋เหรินเจี๋ย นักสืบคู่บัลลังก์
-ตี๋เหรินเจี๋ย ตุลาการสะท้านแผ่นดิน
หรือไม่ก็ไปหาซีรีส์จีนแนวพีเรียดที่เป็นทั้งของจีนแผ่นดินใหญ่ ฮ่องกง และไต้หวันมาดู
เราพยายามนึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก
ที่เคยดูพวกซีรีส์จีนแนวพีเรียดกับพวกซีรีส์จีนแนวกำลังภายในที่ช่อง 3 เคยเอามาฉาย
โดยเฉพาะบทพูดระหว่างฮ่องเต้ เชื้อพระวงศ์ ขุนนาง และราษฎรในตอนที่จีนยังมีระบอบกษัตริย์
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?