เป็นไหมคะ? จะขึ้นตอนใหม่ทีไร ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกทุกที(ชวนคุย)
ตั้งกระทู้ใหม่
alin1990
15 ก.ค. 63 เวลา 09:13 น.
808
views
8 ความคิดเห็น
เราเอง เขียนทั้งวันทั้งคืนได้แค่ตอนเดียว แง่ อยากจิร้องไห้เวลารีดบอก
ขอเพิ่มอีกตอนรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันที (ยังไม่ได้นอนนนนนนน)เพลงนี้ลอยมาในหัวเลย
ได้วันละตอนเลยเหรอคะ
หนูได้อาทิตย์ละตอน
ของเราส่วนใหญ่ไม่ตื่นเต้น แต่กว่าจะออกตอนนึงได้ก็ปาไปเกือบสัปดาห์ ใหนต้องปะติดปะต่อเหตุการณ์ก่อนๆ ให้เชื่อมกับปัจจุบัน ตัดรายละเอียดที่ไม่จำเป็นทิ้งเพื่อความกระชับ พักหลังๆ มานี่เขียนตอนเดียวไม่จบ ต้องมีตอนที่ 2 ตอนที่ 3 ขนาดว่าตัดแล้วยังยืดเยื้อ 555
จริงเหรอคะ อยากเขียนแบบนั้นได้บ้างจัง มันคงสนุกมากแน่ๆ เขียนจนหยุดไม่ได้เนี่ย
ยืดเยื้อไม่เท่าไหร่ กลัวเขียนไปเยอะๆ แล้วออกมหาสมุทร 555
ไม่มีปัญหาเรื่องขึ้นตอนใหม่ แต่มีปัญหาเรื่องผูกเรื่องเพื่อไปตอนใหม่ให้มันดูน่าติดตาม ยังไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร
หนูไม่ค่อยมั่นใจ เรื่องการผูกเรื่องหรอกค่ะ แค่ต้องจัดการกับหัวใจของตัวเองที่มันเต้นโครมครามอยู่ตลอดเวลาก็เหนื่อยแล้ว หนูยังคิดอยู่เลย ว่าหนูเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า?
มันคืออัตลักษณ์ แต่ละคนไม่จำเป็นต้องเหมือนกันนะ เต้นโครมครามอยู่ตลอดเวลาแสดงว่าเนื้อเรื่องสนุก ชวนติดตามและต้องลุ้นตลอด 555
ไม่ได้ตื่นเต้นตอนขึ้นตอนใหม่ค่ะ
แต่มีปัญหาเรื่องการใช้คำขึ้นตอน ส่วนใฆย่เราจะใช้พวกคำว่า หลังจาก... วันนั้น...
อะไรทำนองนี้ จนคำมันดูซ้ำๆกัน กลัวคนอ่านจะรู้สึกว่ามันไม่smooth
เป็นเช่นกันค่ะ แต่เราเป็นประเภทไร้กระบวนท่า
วันไหนที่จะเขียนคือตื่นเต้นว่าเรื่องวันนี้ของตัวละครจะเป็นยังไง เพราะไม่มีอะไรในหัวแทบจะ 100 % เวลาเขียนนิยายคือเราจะคิดว่า.. ตัวละครเขาจะทำงานหรือทำอะไรในแต่ละวันของเขา เขาจะต้องเจอใคร แล้วปิดจบตอนนอนทุกวัน คล้ายๆ เขียนไดอารี่ของตัวเอก แต่ก็จะพยายามผูกโยงกับเนื้อเรื่องเพื่อการดำเนินไปอย่างสมเหตุสมผล และ ไม่เคยออกทะเล แม้ว่าจะไม่มีพล๊อตอะไรวางนอกจากไอเดียหลักของเรื่อง ไม่กี่ประโยค ไม่ได้ว่าตนเองเก่ง แต่มันเขียนไปได้เรื่อยๆ เพียงแต่ไม่มีเวลาสมองว่างๆ จะได้เขียนเท่านั้นเอง
ก่อนเขียนตอนใหม่ จะต้องกลับไปอ่านเนื้อหาของตอนล่าสุดหรือบางทีต้องย้อนไป 2-3 ตอน เนื่องจากนานๆ จะได้เขียนสักทีก็จะจำเรื่องเมื่อสิบกว่าวันก่อนไม่ได้ แล้วก็คิดฉากถัดไปสดๆ เอาเดี๋ยวนั้นเลย แผนอะไรไม่ต้องมีคิดฉากคิดคำพูดไดอะล๊อกก็แล้วแต่ฉากเลย ยังงงอยู่ว่าเขียนไปได้ตั้งหลายสิบตอน ซึ่งมันอาจจะเป็นข้อดีที่ไม่มีพล็อต ไม่กังวลเลยว่าเนื้อเรื่องจะหลุด
แม้จะมีนักอ่านบางคนบอกมันยาวไปแล้วยังขมวดเรื่องเสียที
แต่นักอ่านส่วนใหญ่กลับชอบที่มันไปเรื่อยๆ ละมุมไปกับการลุ้น
ว่าแต่ละวันที่ตัวละครจะดำเนินชีวิตไปอย่างไร แถมยังบอกว่าไม่ต้องรีบจบหรอก 555+
ทีนี้คนเขียนเองก็เลยตื่นเต้นว่าเรื่องมันจะเดินไปต่ออย่างไร จะทำอะไร ตัวละครจะพูด จะคิดอย่างไร ก็คิดและเขียนบัดเดี๋ยวนั้นตอนจับดินสอ
สนุกดีค่ะ นี่คือเหตุผลที่สนุกกับการเขียนนิยาย ลุ้นไปและรู้เรื่องราวก่อนนักอ่านไม่เกินชั่วโมง
ความตื่นเต้นก็มาจากสิ่งนี้เลยค่ะ
เหมือนกันเลย หนูเป็นแบบนั้นแหละค่ะ แต่หนูนะ อธิบายไม่เป็น
หนูมีพล็อตก็จริง แต่ไดอะล็อกนั้น มันเกิดขึ้นเองโดยที่หนูไม่ได้คิดเลย
มันไม่แปลกใช่ไหมคะ
พี่ว่าของหนูน่ะปรกติค่ะ ไดอะล็อกแม้ไม่อยู่ในพล๊อตก็จริง แต่มันจะมาเองตามแนวคิดของคนเขียนตามแนวทางของตัวละคร
แต่เรื่องของพี่เขียนเรื่องคนพิการ พี่ก็เลยออกจะมีกระบวนการเขียนแบบพิศดารหน่อย (เขียนไปเลยโดยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเขียน และ ก็ไม่ค่อยได้อ่านนิยายเท่าไหร่นัก ก็ค่อยๆ รู้บางเรื่องเมื่อมีนักอ่านทักว่า ให้ทำแบบนั้นแบบนี้สิ)
สรุปว่าเขียนเพราะอยากจะเขียนเท่านั้นเองค่ะ
อาจเพราะพี่ไม่ค่อยปรกติด้วยมังค่ะ 555+
ไม่เคยเลย555555555 ขึ้นตอนใหม่สำหรับเรา คือ ช่วงแรกจะเนือยๆ ก่อนจะค่อยๆสนุก แล้วก็ตัดจบ. วนไปอย่างนี้ ... เนื่อยๆ สนุก แล้วก็จบ! .. เนื่อยๆ สนุก แล้วก็จบ!
เก่งจัง
เป็นเหมือนกันคร้าาา โดยเฉพาะอย่างยิ่งนิยายตอนใหม่ ที่มีทั้งฉากตื่นเต้นและฉากทำให้ชวนหลงใหล
(มาทันเปล่าวะ)
ถ้าเป็นทางผมละก็ คงอาดจะตอบว่า ผมหน้าด้านก็ได้ เพราะผมไม่คิดอะไรเลยลงไปก็ลงไปงั้น ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับคนดูว่ามีหรือไม่มี เเต่ผมก็ลงในเวลาที่ผมอยากลง ส่วนใหญ่ผมจะลงวันเว้นวัน
ตามสไตล์จ๊ะ เราเองก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน
เอาความพอใจ เอาความสุขตัวเองเป็นที่ตั้ง สิ่งที่ได้ก็คือความสุขของตัวเอง
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?