คุณเคยทำร้ายลูกรัก(ตัวละคร) มากขนาดไหน?
ตั้งกระทู้ใหม่
เรากำลังแต่งนิยายเรื่องนึง ซึ่งแนวหลักคือดราม่า เป็นนิยายจีนโบราณ ย้อนยุค ที่ดรามม่าค่อนข้างหนัก (ส่วนตัว)
เพราะแต่งโครวเรื่องเอาไว้ให้นางเอกมีชีวิตรันทด อดสู ทั้งโด่ดเดี่ยว เหลือเกิน!!
สุดท้ายด้วยความสงสาร เราจึงวางโครงเรื่องให้นาง ตาย....
แต่ก็เกิดความย้อนแย้อยู่ภายในใจว่า เราจะเขียนโครงเรื่องต่อ โดยให้นางเกิดใหม่มั้ย หรือวิญญาณมาเข้าร่างคนอื่นแทน เพราะสงสาร
จะให้ตายไปโดยที่ชีวิตหาความสุขไม่ได้เลย มันรู้สึกผิดมาก ๆ
ตัวละครก็ลูกคนนึงอ่ะเนอะ นางเอกด้วย ต้องเป็นลูกรักสิ!!
17 ความคิดเห็น
ตอนนี้ยังซอฟท์ๆอยู่ ก็แค่ปูบทให้นางเอกโดนทำร้ายทั้งงร่างกายและจิตใจมาตั้งแต่เด็ก พอมีคนช่วยไว้ได้และเริ่มมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ทันไรก็ต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายพอๆกับเดิม ผลคือนางเอกน่าจะกลับไปมีจิตปกติเหมือนคนอื่นไม่ได้แล้ว สิ่งเดียวที่ทำให้นางเอกยังดูเป็นปกติในสายตาคนอื่นก็คือ การที่ความจิตความยันนั้นจะไม่แสดงออกมาให้เห็นถ้าไม่ได้เจอกับการต่อสู้ที่ชวนให้ใจเต้น
อนาคตอาจจะรีไรท์ให้ดาร์คกว่านี้หน่อย ตอนนี้ยังฝึกอยู่ครับ
แอบสงสารเขา แบบเราบ้างมั้ยคะ?
สงสารแหละครับ แต่อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าถ้าถึงจุดๆหนึ่งที่เขาผ่านไปได้หมดจริงๆ จุดที่มีคนยอมรับได้จริงๆ ตัวละครนั้นก็จะมีความสุขได้เองไม่มากก็น้อย
ถ้าเขียนให้เจอแต่เรื่องที่มีแต่เรื่องแสนสุขก็คงไม่ได้อะครับ เรื่องร้ายๆเองก็มีผลให้ตัวละครได้พัฒนาขึ้นเช่นกัน
อยากจะร่ายยาวกว่านี้แต่ง่วงละ555
สุขนิยมค่ะ ทำร้ายเหมือนกันแต่ไ่ม่มาก (เล่าได้แบบอาจจะไม่รู้เรื่องกลัวสปอยล์)
แค่เดี๋ยวลูกตัวนึงจะหมดสิ้นทุกอย่าง สิ่งที่ทำให้อดทนมีชีวิตมาจนถึงตอนนี้แหลกสลายหายไปต่อหน้า แล้วการตัดสินใจของพี่แกก็จะทำให้เกิดXXX(เรื่องร้ายแรง)ขึ้น เพื่อนพ้องพี่น้องทิ้ง เจ้าตัวอยากจะตาย ๆ ไป อัันนี้จิตใจพัง แต่ยังไม่หมด มี X Y Z ต่ออีก (อะไรXYZไม่รู้เรื่องเฟ้ย!) สรุปแล้วทั้งร่างกายและจิตใจจะพังเละเทะ 555
แต่ความเจ็บปวดเบา ๆ แบบนี้แลกกับการเติบโตของตัวละครค่ะ ทั้งเจ้าตัวเองและคนรอบข้าง เพราะงั้นไม่สงสารอะไร คนเขียนมีรางวัลให้อยู่แล้ว 555+
ความจริงตัวนี้ลูกแต่ไม่ใช่ลูกรักงะ คนที่อ่านน่าจะดูออกว่าลูกรักนักเขียนเนี่ยมันตัวไหน 5555
ไม่ค่อยมีดราม่าค่ะ ส่วนมากจะเป็นคอนฟลิกซ์ ทะเลาะด้วยความคิดและหน้าที่ที่แตกต่าง ไม่ค่อยมีคนชีวิตรันทดเท่าไร พอดีสเกลใหญ่เลยไม่ได้เน้นปัญหาชีวิตส่วนบุคคลอ่า
โศรนาฎกรรมค่ะ
ลูกรักคนแรก
เป็นเด็กสาวแสนดีอยากปกป้องครอบครัวที่รักมากจนเกินไปจนความคิดบิดเบี้ยวกลายเป็น 1 ใน ลาสบอส(สำหรับการเลือกฉากจบ) ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกรักทำมาทั้งหมดล้วนเป็นความหวังดี แต่ตัวเอกของเรื่องต้องเลือกฉากจบเอง(มีแบบฆ่าเธอทิ้งและไปสู้กับลาสบอสตัวจริงหรือไม่สู้กับเธอแล้วติดลูปไปตลอดกาล) โดยเธอจะรับเป็นตัวร้ายเพื่อให้ตัวเอกของเรื่องกลายเป็นพระเอกของเรื่องให้ได้ (เราเล่นประเด็นลูกรักเรามีพลังทำลายกำแพงมิติที่ 4 เธอเลยรู้ว่าไรท์กำลังจะเขียนอะไรและเธอพยายามขัดขวางมัน)
ลูกรักคนที่สอง
เป็นแม่มดเลือดเย็นสามารถใช้งานเยี่ยงทาส ไม่มีความรักยุติธรรมระหว่างผู้ใหญ่กับเด็ก สามารถฆ่าทิ้งได้เมื่อหมดประโยชน์ เหยียดย่ำยีทุกความศรัทธาต่อพระเจ้า แต่ความจริงเธอเป็นเทพธิดาที่ถูกพระเจ้าทรยศและสาปเธอกลายเป็นแม่มดด้วยเหตุผลบางอย่าง
ลูกรักคนที่สาม
เป็นแม่มดเช่นกัน ภายนอกเป็นคูลเดเระแท้จริงคือยันเดเระ ถ้าเธอตกหลุมรักใครสักคนก็สามารถชุบชีวิตอีกฝ่ายได้แม้ทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นซอมบี้ก็ตาม มีมุมมองต่อความรักที่บิดเบี้ยว ทำให้ทุกอย่างเพื่อความรักได้
ทุกคนเป็นคนดีหมด
แต่ฆ่ากันเองเพราะมันเป็นธรรมชาติ
เหมือน เสือ มันก็ต้องกิน ลิง
ลิง มันก็ต้องกิน นก
นก เป็นเพื่อนกับ เสือ ได้ เพราะตัวเล็กไปกินไม่อิ่ม
ซึ่งพวกเขาก็ล้วนเป็นคนดี เสือที่ดี ลิงที่ดี นกที่ดี
แต่พวกเขาต้องฆ่ากัน
ทั้งเจ็บปวดที่ถูกฆ่า
และเจ็บปวดที่ต้องฆ่า
ธรรมชาติอันสวยงาม... (ด้านมืดจะพูดงี้)
สงสารสัตว์โลก... (ด้านสว่างก็จะพูดงี้)
ซึ่งทั้งหมดนี่ก็แค่เปรียบเทียบเฉยๆ
ใส่รายระเอียดก็กลัวสปอยนิยายตัวเอง อิ_อิ
เชื่อว่าหลายๆ คนก็เป็น
เจ็บกว่าการทำร้ายรูปแบบใดๆ คือ ดอง
น้อนไม่ได้ออกมาโลดเล่นเลย
"ถูกทิ้ง ไร้ที่พึ่งพิง ต้องจบชีวิตลงโดยลำพังท่ามกลางฤดูหนาวที่มืดทึบและถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา" <-- อยากโคว้ตนิยายตัวเองมานานละ 555
คหสต. คือทำร้าย=บังคับให้ไปทำอะไรที่ขัดกับคุณค่าที่ตัวเองยึดถือ
//เผ่นฟิ้วก่อนที่จะโดนด่าว่าสปอยล์ (ไม่สปอยล์หรอก 555)
เคราะห์ซ้ำกรรมซัด
ถูกคนที่รักทำร้าย > ถูกพิษจนตาบอด > กลายเป็นมารเข่นฆ่าผู้คนจนถูกขัง
ป.ล.นี่คือนางเอก
เห็นทางออกแล้ว แต่ไปไม่ถึง ตายเสียก่อน
ไม่เคยเขียนในนิยายเพราะเป็น OC จากเกมที่คิดมาเล่นเอง แต่ทำร้ายสุดคือขยี้ปมหลังเขาเป็นระยะๆค่ะ ใครที่รู้ประวัติเขาแล้วมาเจอเราขยี้ปมหลังมันก็จะจุกๆกันหน่อย แต่เอาจริงๆก็ทำกับเมนหลวงตัวเองเหมือนกัน เพราะรักนะถึงทำกันแบบนี้!! 5555555555
ตัวละครลูกรักนี่ล่ะค่ะ ที่ต้องโดนให้หนักที่สุด (ฮา) เพราะทุกการกระทำที่เราเขียนให้ตัวละครนี้เจ็บปวด มันจะไม่สูญเปล่า
แกงเค้ายับเลยค่ะ 5555 (จนดูเหมือนว่าลูกรักอันดับหนึ่งของเราไม่ใช่เค้าเลยล่ะค่ะ)
ชีวิตโศกชนิดโคตรจะ 'แต่สบู่' ตั้งแต่เกิดยันโต และสุดท้ายวางโครงให้ตายอนาถด้วยน้ำมือคนใกล้ชิดที่สุด
ถามว่าสงสารมั้ย... สงสารค่ะ
แต่ทำไงได้...ถ้าเค้าไม่ตาย เรื่องเราจะไม่มีจุดจบนะสิคะ T^T
ปล. ส่วนตัวเอกเราเป็นลูกชังค่ะ 55555555555
คุณเคยทำร้ายลูกรัก(ตัวละคร) มากขนาดไหน?
สวัสดีค่ะ
เจ้าของเม้นต์นี้(นักเรียนหัดเขียน)เป็นคนที่รักสไตล์ สุขนิยมค่ะ
ภายใต้การหัดเขียน ไม่เคยทำ และ ไม่คิดที่จะทำแบบนั้นค่ะ
เพราะด้วย ที่เข้าใจว่า ความรักเมื่อมันเกิดขึ้นได้ คือ ความสุข เนาะ
เพราะฉะนั้น เคยสัญญากับตนเองว่า ถ้าจะเขียน นิยายนะคะ จะไม่เขียนให้ตัวละครที่รักที่สุด ต้องถูกทำร้ายค่ะ
จะเขียนให้เขามีความดี จนทุกๆ คนหลงรักเขาหมด จนเขาเป็นคนที่มีความสุขด้วยค่ะ
โดยเฉพาะพระเอก(ยกตัวอย่างนะคะ) ในทุกๆ เรื่อง อยากเขียนให้เขารักนางเอก มากมาย
รักด้วยจิตใจด้วยจิตวิญณาณ
การคุกเข่า ของเขาต่อหน้า เธอ ในยามที่เธอต้องการคนรัก ต้องการคนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย จึงเป็นฉากที่จะนำมาใช้บ่อยๆ ด้วยค่ะ
คือ จากที่เคยเห็นมา จากชีวิตจริง รู้สึกดี ในโอกาสที่เห็นผู้ที่แข็งแกร่ง คุกเค่า ให้กับคน ที่เขารัก ในยามที่เธอ อ่อนแอค่ะ
รู้สึกว่าเป็นความรัก ที่มีค่าต่อความรู้สึก เป็นฉาก ที่โรแมนติกมากๆ
ชอบความรู้สึก ดังก่ลาวนี้
จึงอยากที่จะนำมาใช้ กับตัวละครที่ตนรักค่ะ
หรือ แม้ ความรัก ความเมตตา ปรานี ก็จะนำมาใช้กับตัวละครที่ตนรัก ในทุกๆ เรื่อง ที่คิดอยากเขียนด้วยค่ะ
เพราะเข้าใจว่า...สิ่ง หรือคน แม้จะเป้นตัวละคร ที่ตนรักนั้น ก็ต้องไม่ทำร้ายค่ะ
หากแต่ ต้องทำ ก็จะสร้างสรรค์ เขียน เรียบเรียง หรือแม้จะเป็นจินตนาการ...เพื่อการเขียน ก็อยากให้ออกมา...ในแบบที่ถ่ายทอด การแสดงความรัก ต่อสิ่งที่เรารักค่ะ
เช่นแบบนี้
เช่นใน ฉากรีวิวข้างล่างนี้ค่ะ
หรือว่า
เป็นรีวิว เรื่องราว ที่สื่อถึงตัวละคร ที่ถูกรัก(ด้วยจิตใจ)
รัก ตั้งแต่แรกเจอ
รัก ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เป็นความรักที่มั่นคง
รักจริงจากใจ
ได้เยี่ยมมากๆ
เช่น เหตุการณ์ ในรีวิวของเพลงนี้ด้วยค่ะ
ชอบมากๆค่ะ
ดีจังค่ะ
เราก็เขียนจบสุขนิยมนะคะ แต่ถนัดแนวดราม่ามากกว่า ชีวิตของตัวละครจึงถูกวางให้เจออะไรมากมาย กว่าจะยิ้มได้ หรือสมหวัง เสียน้ำตาไปไม่น้อยเลย
ว้าววววว
อ่านแล้วซึ้งจริงๆ นะ
ถึงแม้จะคิดตรงข้ามกับเรา แต่เราอ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ
เราเห็นด้วยกับแนวคิดคุณนะ แต่เรากลับทำตรงข้าม (เฉพาะในนิยาย)
เพราะเราต้องการนำเสนอ ความเจ็บปวด ความทรมาน
ที่มันเกิดขึ้นเพราะความรัก โลภ โกรธ หลงของผู้คน เช่น สงคราม
และเราก็เอา สิ่งสวยงามทั้งหลาย (หรือที่คิดว่าสวยงาม) ไปพัวพันกับสงคราม
เพื่อให้ได้เห็นว่ามันแย่แค่ไหน ทรมานแค่ไหน ทุกข์แค่ไหน
เพราะเราคิดว่า "ความทุกข์" คือคุณครูที่ดีที่สุด
//ไม่ใช่การทรมานตนนะ มันต่างกันอยู่ = ="
ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะเราเรียนรู้อะไรหลายอย่าง เห็นอะไรหลายอย่างจาก "ความทุกข์" มาตลอดเลย
ก็เลยคิดจะนำเสนอ "ความทุกข์" ให้ได้เรียนรู้
แบบว่าไม่ต้องไปทุกข์ของจริงทรมานจริงเพื่อเรียนรู้ แค่อ่านนิยายก็พอละ
//เราหวังดีนะทุกท่าน ถึงมันจะเจ็บปวด
นี่เป็นเหตุผลที่จะลองเดินสายนี้ ^^
สวัสดีค่ะ คห.ที่13-2
ว้าววววว
อ่านแล้วซึ้งจริงๆ นะ
ถึงแม้จะคิดตรงข้ามกับเรา แต่เราอ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเลยอ่ะ
ขอบคุณ และยินดีมากมายค่ะ ที่คุณรู้สึกดี
เราเห็นด้วยกับแนวคิดคุณนะ แต่เรากลับทำตรงข้าม (เฉพาะในนิยาย)
เพราะเราต้องการนำเสนอ ความเจ็บปวด ความทรมาน
ที่มันเกิดขึ้นเพราะความรัก โลภ โกรธ หลงของผู้คน เช่น สงคราม
และเราก็เอา สิ่งสวยงามทั้งหลาย (หรือที่คิดว่าสวยงาม) ไปพัวพันกับสงคราม
เพื่อให้ได้เห็นว่ามันแย่แค่ไหน ทรมานแค่ไหน ทุกข์แค่ไหน
เพราะเราคิดว่า "ความทุกข์" คือคุณครูที่ดีที่สุด
//ไม่ใช่การทรมานตนนะ มันต่างกันอยู่ = ="
เข้าใจ และยอมรับในแบบ ที่คุณเลือก เป็นส่วนบุคคลค่ะ
คือ คนเราคิดต่าง เห็นต่าง รักที่จะทำ สิ่ง เหตุ หรือวิธี ที่แตกต่างกันได้นั้น ก็เป็นธรรมดานะคะ
เพราะด้วย ที่เจ้าเม้นต์ เห็นว่าเจ้าของกระทู้ มีโจทน์เข้ามาให้ ด้วยคำว่า...
...คุณเคยทำร้ายลูกรัก(ตัวละคร) มากขนาดไหน?...
ด้วยความที่เข้าใจว่า โจทน์ เป็นความรักต่อตัวละคร หรือ คล้ายลูกรัก ก็ตามที แต่ในโจทน์นี้ ...คือคนที่เรารัก...นะคะ
จึงเข้าใจว่า...อันความรัก หรือ ด้วยเหตุที่เรามีต่อคนที่เรารัก เจ้าของเม้นต์นี้ ซึ่งเข้าใจ และคิดว่าจะไม่มีวันทำร้าย เขา คนที่เรารักค่ะ
คือ เข้าใจว่า เมื่อรักแล้ว จะต้องแบกหามค่ะ
คือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องแบกหามไป ให้สุดทางค่ะ
จะไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น เกี่ยวกับเหตุแห่งความรักนะ เมื่อรักแล้ว ไม่ว่าจะเหนื่อยยากลำบากเพียงไร ไม่ว่าจะสาหัสเพียงไร จะไม่ทิ้ง จะไม่ทำร้าย จะไมทำให้ต้องชํ้าใจค่ะ
เพราะนิยามของความรักนั้น มีความหมายต่อจิตใจค่ะ
(ต่อจิตใจของเจ้าของเม้นต์เอง แบบนั้นนะคะ เป็นความรู้สึก และความเห็นเป็นส่วนบุคคลนะคะ )
เป็นที่รักของเรา คนเช่นเรา รักจริงนะ เมื่อรักแล้วก็ไม่ทิ้งข้วาง ไม่โกรธเคือง ไม่ถือสา ให้อภัย ให้โอกาสได้เสมอ ทั้งนี้ เพราะตัวละครตัวนี้ หรือลูกรักคน มีค่าต่อจิตใจ
ความรู้สึกว่ารัก เมื่อเกิดขึ้นแล้ว เป็นพลังบวกได้ เป็นอย่างดีนะคะ
ตราบใดที่ความรัก ซึ่งเป็นความรัก ที่เกิดจากใจที่บริสุทธฺ์ รักเพราะรัก รักด้วยใจ ด้วยจิตวิญญาณ
รักที่ได้รัก คือรักแบบนี้เป็นรักที่วิเศษมากๆ รักแล้วเป็นสุข จริงนะคะ
คือ ที่ตอบเข้ามาข้างบน...ตอบให้กับโจทน์ ซึ่งมีคำว่า...รัก(แท้ รักจริง ด้วยใจ)...แบบนั้นนะคะ จึงเกิดเป็นเม้นต์ เช่นที่เห็นค่ะ
คืออยากให้คนอ่าน เรียนรู้ และรับรู้สิ่งดีๆ ที่เรียกว่า ความรัก นะคะ
---------------------
หากแต่ วันหนึ่ง เจ้าของเม้นต์จะหัดเขียนนิยายดราม่า โดยมีความทุกข์ระทม ขมขื่น เศร้า รัดทด หดหู่
ก็คงจะต้องมีการต่อสู้ ต่างๆ เกิดขึ้น เพื่อความอยู่รอด หรือแม้ เพื่อชัยชนะ อาจจะเป็นรูปแบบศึก สงคราม เป็นการสู้รบ การแย่งชิง มีการสูญเสีย มีความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน เป็นเนื้อหา สาระ เป็นพล็อต เป็นส่วนร่วม อย่างแน่นอนค่ะ
วันนั้น เจ้าของเม้นต์ก็จะนำเอาเหตุ ซึ่งเป็นปัจจัย...คือ รัก(คือรักที่เห็นแก่ตัว)โลภ โกรธ หลง ตัณหา ราคะ เข้ามามีส่วนร่วมด้วย เช่นกันค่ะ
เพราะเข้าใจว่า ทั้งหมดนี้ จะเป็นปัจจัย แห่งเหตุได้ เป็นอย่างดี เข้าใจเช่นนี้ ด้วยเช่นกันค่ะ
ทั้งนี้ ก็เพื่อที่จะให้คนอ่าน ได้รู้เห็น ผลของมัน ภายใต้เรื่องราว ด้วยเช่นกันค่ะ
ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะเราเรียนรู้อะไรหลายอย่าง เห็นอะไรหลายอย่างจาก "ความทุกข์" มาตลอดเลย
ก็เลยคิดจะนำเสนอ "ความทุกข์" ให้ได้เรียนรู้
แบบว่าไม่ต้องไปทุกข์ของจริงทรมานจริงเพื่อเรียนรู้ แค่อ่านนิยายก็พอละ
//เราหวังดีนะทุกท่าน ถึงมันจะเจ็บปวด
เข้าใจ ในเหตุ และมุมมอง ที่คุณมีอยู่ค่ะ
ด้วยที่คนเรา สามารถมอง เห็น รู้ เข้าใจ และมีประสบการณ์ที่แตกต่างกันได้ ทุกอย่าง ที่แตกต่าง นั้น สามารถเกิดขึ้นได้ เป็นธรรมดา
เข้าใจแบบนั้น จึงเข้าใจคุณ ได้เป็นอย่างดี ในแบบที่คุณเลือกค่ะ
ขอบคุณที่คุณเข้ามาแลกเปลี่ยนมุมมอง และความคิดเห็นค่ะ
จะเก็บไว้ และนำไปเป็นข้อคิด ต่อไปค่ะ
นี่เป็นเหตุผลที่จะลองเดินสายนี้ ^^
ขอเป็นกำลังใจ ให้งานเขียนของคุณค่ะ
สู้สู้ นะคะ
ตอบมาซะยาวเลย
นับถือจริงๆ ^^
ชอบเวลาที่ผู้คนคิดต่างแต่ไม่ขัดกัน
ขอบคุณมากๆ สำหรับกำลังใจ
และมุมมองดีๆ ที่เอามาแบ่งปันนะ :)
ตอบมาซะยาวเลย
หากไม่ตอบแบบอธิบาย ให้ชัดเจน แล้วรู้สึกว่า ตนเองที่ไม่ชัดเจนค่ะ
(รู้สึกอัดอัด ที่ตนเป็นแบบนั้นค่ะ จึงต้องอธิบายยาวๆ อยากให้ชัดเจนเนาะ )
นับถือจริงๆ ^^
นับถือๆ ด้วยเช่นกัน ที่คุณอ่านจบค่ะ
ชอบเวลาที่ผู้คนคิดต่างแต่ไม่ขัดกัน
ชอบแบบนี้ ด้วยเช่นกันค่ะ
คุย แลกเปลี่ยน แบ่งปัน กันเรื่องที่แตกต่างกันได้
ได้เรียนรู้ เพิ่มเติม ในเหตุที่เราๆ พบ เจอ ประสบการณ์ที่แตกต่าง และกัน ด้วยความสนุกสนาน
การแลก เปลี่ยน เหตุที่แตกต่างกัน ที่มีอยู่ เกิดขึ้นได้ มากมาย เป็นธรรมชาตินี้นะ ก็เป็นการเรียนรู้ จากกัน และกันได้ดี อีกวิธีหนึ่ง ได้เป็นอย่างดีนะคะ
เข้าใจแบบนั้นค่ะ
ขอบคุณอีกครั้ง ที่แลกเปลี่ยน...ความคิดเห็น และมุมมองค่ะ
เเอบสงสารเหมือนกันนะคะ
https://long-khong.com/
ก็ไม่ค่อยได้ทำร้ายมากเท่าไหร่ครับ อย่างมากก็พ่อ- แฟนโดนข่มขืนหรืออะไรพวกนี้ นักอ่านบางคนก็ชอบแนวนี้ หลายคนเลิกติดตามไปเลยก็มี
พ่อ-แม่-ตา-ย ครับ โดนเซนเซอร์เฉย ไม่รู้ทำไม
ฆ่าทิ้งฮะ โคตรเถื่อน
*แต่สุดท้ายก็ปลุกขีพขึ้นมาอยู่ดี*
เราเคยทำร้ายหนักสุดคือฆ่าทุกคนที่พระเอกเรารัก
...ยิ่งกว่าเขียนให้เค้าตายอี๊กกกกกก
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?