ปสก เปิดเทอมวันแรกที่ต่างประเทศของคนอ่อนภาษา

[Chanya]

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเราขอเล่าก่อนว่า เรามาเรียนที่ประเทศนอเวย์ (วีซ่าติดตามแม่) เราอยู่ที่นี่ได้ประมาณ 2 ปี ค่ะ 2ปีที่ผ่านมา เราได้เข้าเรียนภาษา ซึ่งมันก็ยากพอสมควรเลยค่ะ เรามีพื้นฐานภาษาอังกฤษจากไทยมาน้อย สมองเลยรับภาษานอร์ชเต็มที่เลยค่ะ
จนปีนี้ 2020 เราต้องขึ้น videregående skole (vg1) = โรงเรียนมัธยมปลาย ม4 (เรามีวุฒิจบจากไทย ม3 ค่ะ)
วันแรกที่เราไปถึงโรงเรียน เรามีเพื่อนที่เคยรู้จักตอนเรียนภาษา คือนางก็จะเข้าสาขาเดียวกัน เราพอโล่งอกมากๆ พอคุณครูเรียกชื่อเท่านั่นแหละค่ะ เราโดนเทค่ะทุกคนนน เพราะเพื่อนเรา จริงๆแล้วนางต้องไปอีกที่นึงและอีกสาขานึง เรามองหน้ากับแบบน้ำตาจะไหลเลยค่ะ เรากลัวมาก เกร็งๆสุดไปเลย
พอเราเข้าไปในห้อง เราโชว์เด๋อไปนึงทีค่ะ เพราะเราไปเลือกนั่งหลังสุดเลย เพราะคิดว่าหลังสุดน่าจะปลอดภัยที่สุด ฮ่าฮ่า แต่หารู้ไม่ คุณครูเรียกเช็กชื่อ แล้วเขาเห็นเรานั่งไม่ตรงกับชื่อตัวเอง โอ้มายกอด เราแบบทำหน้าเลิ่กลัก ไม่กล้าสบตาใครเลย แต่จริงๆเพื่อนๆก็ไม่ใด้ขำหรืออะไรเลย
คุณครูก็ให้ข้อมูลเกี่ยวกับการเว้นระยะห่าง เพราะช่วงนี้เป็นช่วง โควิดไทม์ค่ะ และก็ให้ข้อมูลเกี่ยวกับโรงเรียน
ตอนแจกตารางสอน คุณครูให้เขียนเองเลยค่ะทุกคน มีวิชาหลัก แค่ 3 นอกนั้น คือวิชาเสริมอาชีพค่ะ เราลืมบอกว่าเราอยู่สาขา การตลาด การบริการ และ การโรงแรมค่ะ.
ตอนเราจดคือเราฟังไม่ทันค่ะทุกคน วิชาบางวิชาเราไม่รู้จักมาก่อนเราเขียนไม่ได้ค่ะทุกคน นั่นเป็นการเริ่มต้นที่เราต้องเริ่มเข้าหาเพื่อนเพื่อดูตารางเรียนที่ถูกต้องค่ะ คนแรกที่เราเริ่มคุยคือคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเรา เขามาจากโปรแลนด์ แต่เขามาอยู่นอเวย์ตั้งแต่เกิด หลังจากนั้น คุณครูให้ทำกิจกรรมคือ ให้เราจับคู่กับเพื่อนแล้วให้เราอธิบายตามภาพที่เห็น แล้วอีกคนวาด
เราก็พอจะรู้เรื่องบ้างแต่รูปที่ออกมามันไม่เหมือนกับที่เขาอธิบายค่ะ พอถึงตาเราอธิบาย เรากับลืมคำศัพท์พวกรูปเรขาคณิตค่ะ แต่เราได้ยินจากเพื่อนคนแรกที่อธิบายให้เราฟัง เราเลยจำคำศัพท์มาจากเขาละพูดตาม ใช้ภาษามือบ้าง คือคนที่คู่เรา เขาเป็นคนอพยพมาเราเลยไม่เกร็งมาก แต่เขาก็ดูเหมือนจะลำคานเรา แต่เราก็แอบคิดมากนิดๆ เราชวนเขาคุยแต่เขาก็ตอบเราแต่ไม่ใด้ถามเรากลับ สนทนาเลยจบแค่นั้น
หลังจากนั้น ตอนพักเที่ยง หรือเบรก ห้องเราเงียบมากจริงๆค่ะ ไม่มีใครคุยกันเลย คือเกร็งมากๆ เพราะไม่มีใครรู้จักกันมาก่อนเลยค่ะ เรานั่งริมหน้าต่างเราก็ได้แต่หันหน้าออกหน้าต่างตลอด เพราะเราเป็นคนที่ทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับคนที่ไม่รู้ เราคิดมากแบบสุดๆเลยค่ะ คือเราคิดไปว่าเราไม่เคยคุยเป็นเรื่องเป็นราวกับคนนอเวย์นอกจากพ่อเลี้ยงเรา เราจะมีเพื่อนมั้ยนะ คิดไปเองเยอะมากค่ะ ภาพในหัวคือมันคิดไปเองของมันเลยค่ะ เรากลับบ้านทำหน้าไม่มีความสุข เราพยายามเก็บใว้ไม่อยากเล่าให้แม่ฟัง แต่แม่ก็ถามว่าเราเป็นไงบ้าง เรานึกถึงแล้วเล่าให้แม่ฟัง น้ำตาเราไหลเป็นทางยาวเลยค่ะ ไหลแบบไม่หยุดเลย เราทั้งเครียด กดดัน กลัวเรียนไม่ได้ กลัวไม่มีใครให้คอยปรึกษา เราไม่รู้ว่าคุณครูจะรู้มั้ยว่าเราอาจไม่แข็งแรงเรื่องภาษามากนัก แต่บอกตามตรงว่าเราฟังเขาออก พอจับใจความได้ แต่ด้วยความประหม่าของเรา มันทำให้ปากเราไม่ขยับ เราไม่กล้าพูดเลยค่ะ ~
พ่อเลี้ยงกับแม่เรา ก็ปลอบใจเราด้วยคำพูดให้กำลังใจ บอกว่าวันแรกทุกคนก็ยังปรับตัวกันไม่ใด้ เดี๋ยวผ่านไปจะดีขึ้นนะ
เราก็ร้องไม่หยุดเลย ฮ่าฮ่า อ่อนแอมาก พ่อเลี้ยงกับแม่เรา มองด้วยสายตาเป็นห่วง แบ้วร้องให้ตามเราเลยค่ะ งืออออ คือรู้สึกผิดเลยยที่ทำให้พวกเขาคิดมาก.

DAY2
วาปมาวันที่2 คือวันนี้เลยค่ะวันที่เราเขียนกระทู้นี้~
ขอบอกก่อนว่าเราสวดมนต์ทุกวันเลยนะ เราขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามา~
วันนี้เจอข่าวดีคือห้องเราเลิกเร็วกว่าปกติและยังไม่ได้เรียนค่ะ
คุณครูก็ให้ข้อมูลที่ยังค้างอยู่ แล้ววันนี้คุณครูให้จับกลุ่ม โดยนับ 1-4 เราได้อยู่กลุ่ม 2 เราอยู่กับผช 2 คน แล้วเราเป็น ผญ คนเดียว คุณครูให้พวกเราสร้างสะพานจากกระดาษหนังสือพิมพ์ค่ะ ก่อนอื่นเราก็บอกกับ ผช สองคนนั้นว่า เราอะพูดภาษานอร์ชไม่ค่อยเก่งนะ เพราะฉะนั้นพวกคุณพูดช้าให้ฉันเข้าใจได้มั้ย. สองคนนั้นก็เลยบอกว่า ได้ เราใจชื้นขึ้นมาเลยว่า พวกเขาน่าจะดูเข้าใจเราดี แหะๆ ผช สองคน คือคนนึง อายุ 18 นางเรียนสาขานี้ มา 2 ปี พูดง่ายๆคือ ซิ่วมาเรียนใหม่ เพราะฉะนั้นนางก็สนิทกับคุณครู. ส่วนอีกคนเราก็แทนเขาว่า R นะ. คือ R เป็นเด็กอายุ 16 ค่ะ ตัวหอมมาก เรานั่งข้างเขาเรารู้ดีเลยค่ะ กลิ่นตัวเหมือนแป้งเด็กน่าทะนุทะหนอมมากค่ะทุกค (พิมพ์ไปก็เขินไปแหะๆ) คือเราก็ช่วยเขาม้วนกระดาษ แปะแทบ ช่วยจับ ตามภาษาคนเอ๋อ ก็คือสองคนนั้นจะคุยกันออกไอเดีย เราก็ได้แค่ช่วยแหละค่ะ เราก็ถามสองคนนั้นว่า ชื่ออะไรกันบ้าง อายุเท่าไหร่ ส่วน R ก็ถามว่าบ้านเราอยู่ที่ไหน เราก็ตอบไป เราก็ถามกลับไปด้วยค่ะ R ในสายตาเราคือนางเป็นคนดูใจดีมาก R หันมายิ้มกวานกลับเราตลอดเลย R ทำกน้าทำตาทะเล้นเก่งมาก คือเรามองละเรายิ้มตามไปเลย เราอยู่ไกล้กันมาก แอบโดนมือกันด้วยนะ55555ไม่อยากจะเม้าส์เลย ที่จริงแค่เผลอไปโดนแต่เรามโนไปไกลมาก.
พอตอนพักเบรก เราเดินไปคุยกับเพื่อนคนนึง คือเราเคยรู้จักเขาเมื่อปีที่แล้ว เขาก็อยู่ห้องเดียวกับเราแหละ เราเดินเข้าไปคุย แล้วมีผู้หญิงคนนึงเป็นคนจีนแต่มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก เราเลยได้มีโอกาศเดินไปเข้าไปทัก ผญ คนนั้น เราก็แทนนางว่า s
นางเป็นเพื่อนกับน้องคนไทยของเรา. และน้องคนไทยก็เคยโชว์รูปเราให้ s ดู จะได้รู้จักกันง่ายขึ้น. เราเลยเข้าไปทัก s ว่า เธอรู้จักน้องคนนี้มั้ย นางก็บอกว่ารู้จักก แล้วเราก็ได้ยินมาว่านางตามวงบอยแบนเกาหลีหนักมาก เราก็พอชอบมาบ้าง เลยได้คุยกันเรื่องเดียวกัน คือนางติ่งวง bts ค่ะ เราก็เลยถามว่า เคยไปคอนเสริต มั้ย นางก็บอกว่าเคยไปที่อังกฤษ นางเก็บตังไปเอง ซึ้งเราก็แอบถาม ว่าเราบัตรเท่าไหร่ omg เราตกใจมากคือแพงจริงๆค่ะทุกคน พอเราคุยกันเรื่องบังทัน เราก็โอเวอร์แอคติ้งมาก คือ มันมีความสุขๆจริงๆค่ะ ที่ได้คุยเรื่องนี้
เราก็คุยกันว่า เออนี่ ฉันอะอ่อนภาษานอร์ช เราอยากจะรู้ว่า คุณครูจะหาคลาสเรียนเสริมให้ฉันได้มั้ย นางก็ตอบว่า ฉันเข้าใจว่ามันยาก ตอนนางมาแรกๆนางมาตอนเด็กๆ แต่ก็พอที่จะรู้เรื่องว่ามันยากแค่ไหน นางบอกว่า ขอแค่ให้เธอฝึกพูด แล้วเธอจะทำได้ จะเก่งขึ้น เราเลยบอกว่า ฉันไม่มีใครให้คุยด้วย นางก็บอกว่า คุยกับฉันสิ่ ฉันข่วยเธอเอง คือเรายิ้มเลยค่ะทุกคน อย่างน้อยยังมีคนที่เข้าใจสถานการที่เราเป็นอยู่
หลังจากนั้นเราก็กลับเข้ามาในกลุ่ม เราก็นั่งมองเขาทำกัน ช่วยเขาบ้าง ส่วนผชที่เคยเรียนห้องนี้มาแล้ว เขาทำให้ห้องเรามีชีวิตชีวามากขึ้น คือเขามาวันนี้เป็นวันแรก เมื่อวานเขาไม่มา รร แต่วันนี้พอเขามา เขาเป็นคนตลกอะ เลยทำให้ทุกคนหัวเราเขา แล้วก็กล้าที่จะคุยกัน เราก็นั่งหัวเราะเป็นบ้าอยู่หลังห้องกับ R. สักพักเราก็นั่งทำหน้ามึน R หันมาหาเรา เขาทำปากแบบเศร้าอะทุกคน แบบเหมือนเลียนแบบเรา ทำหน้าแบบอ้อนๆ เราตายไปเลยตอนนั้นคือ ทำไมน่ารักขนาดนี้ลูกกก
อกอีแป้นจะแตกเลยขร่ะคุณขาาา. นางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แบ้วนางก็ถ่ายรูปส่ง ให้เพื่อนใน app snapchat นางถ่ายแบบเอากล้องลงมุมต่ำ เอียงโทรศัพท์มาหาเรา และก็เขาครึ่งหน้า เราหันไปพอดี เราเห้ย แบบเสียงดังมาก ในห้องคือหันมาหาเราทุกคนเลย เราก็แบบยิ้มๆ คือเราตกใจเพราะเขาเหมือนจะถ่ายรูปเราไป จริงๆไม่ใด้ถืออะไรเลยนะ แต่เราเขิน จริงๆเราควรโผล่หน้าไปทำหน้าทะเล้นกับเขาน่าจะดีกว่า แต่เราตกใจตอนนั้นเลยทำตัวเลิ่กลัก 5555 นางก็ทำหน้าแบบ อิหยังของเธอเนี่ย ไรแบบเนี่ย พอนางเล่นเกม เราก็ขยับเก้าอี้ไปนั่งมองนางเล่นเกม แล้วนางก็ขยับโทรศัพท์ เพื่อให้เรามองชัดขึ้นคือเราแบบเขินมาก แอบใส่ใจนะเนี่ย 5555 หลังจากนั้นก็พรีเซ้นต์สะพานจบ ก็ปล่อยให้ผช พรีเซ้นต์ไป ตามภาษาคนเก่งภาษาอะเนาะ หลังจากนั้นเราก็กลับบ้าน
คือสรุปวันนที่สองเราก็แอบดีขึ้นมานิดนึง ไม่ได้กลับมาร้องให้เหมือนวันแรก แต่ก็ยังไม่ได้ถึงกลับโล่งอก เราคิดว่าเดี๋ยวเราก็ปรับตัวได้แหละ ถ้าคิดว่าทำได้เราก็ทำได้ ส่วนพรุ่งนี้เราก็เริ่มเข้าเรียนวิชาตามปกติ เป็น กลจ ให้เราด้วยนะคะทุกคน ขอให้ผ่านเทอมนี้ไปได้
*จริงๆวันแรกเราเจ้าไปคุยกับครูที่ทำเรื่องย้ายสาขาให้เรา เพราะเราคิดจะย้ายตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว แต่เราต้องรอเปิดจนวันแรกเราก็ไปทำเรื่องเดินเข้าไปคุยโดนไม่สนอะไรเลยค่ะ ตอนนี้เราก็ได้แค่รอ เพราะสาขาที่เราจะเข้ามันยังเต็มอยู่ ก็คงต้องรอต่อไปค่ะ ถ้าไม่ใด้จริงๆเราก็ต้องอยู่สาขานี้ไปก่อน
นี่คือ ปสก ที่แอบท้อของเราค่ะ ถ้าใครเคยรู้สึกแบบนี้ มาแชร์เรื่องราวกันนะคะ

Comments

[Punyathorn23]

มาอัปเดตบ่อยๆ นะครับ รอติดตามอยู่ ^^

[Among]

รออ่านค่า ถ้าอัพเดตแล้วมาบอกในนี้ด้วยน้า