ใครรู้สึกเบื่อและรำคาญพ่อแม่แบบเราบ้าง?

[LLmoonbright]

                กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เราตั้งขึ้นและเราจะมาบ่นค่ะ  บ่นพ่อกับแม่ที่ชอบทำตัวประสาทใส่เราอยู่บ่อยๆนะคะก่อนอื่นเลยเราจะย้อนกลับไปเมื่อประมาณตอนเราอยู่ม.2นะคะตั้งแต่ที่พ่อเราเลิกกับเมียน้อย พ่อกับแม่เราก็เริ่มแปลกๆใส่เรายิ่งมีน้องที่อายุห่างจากเรา16ปีก็ยิ่งแปลก ชอบโวยวาย ชอบด่าเราโดยไม่มีสาเหตุหรือถ้ามีสาเหตุมันก็จะเล็กน้อยมากๆเช่นด่าว่าเราใช้ยากชอบพูดว่าแป๊บๆ,เดี๋ยวหรือรู้แล้ว ซึ่งตอนที่ใช้ก็ชอบมาใช้ตอนที่เราทำงานหรือทำการบ้านแล้วพอเราช้าก็ด่าเรา หลังเลิกเรียนเราจะทำการบ้านก็บอกให้เราช่วยงานบ้านก่อนอันนี้เราโอเคนะแต่พอเราทำการบ้านดึกก็มาด่ามาไล่เรานอน  สรุปคือจะให้ทำไง? ยิ่งพอเราพยายามอธิบายใช้ผลก็บอกว่าเราเถียง พูดแค่นี้ไม่ได้ใช่มั้ยเก่งแล้วหนิอะไรแบบนี้ประจำทั้งๆที่เราแค่อธิบาย!!! ยิ่งกับพ่อคือประสาทใส่เราทุกวันในหนึ่งปีนี่นับครั้งที่พูดดีๆใส่เราได้เลยนะ มีครั้งนึงที่น่าจะตอนเราอยู่ม.4เราทำอะไรผิดสักอย่างน่าจะลุกมาช่วยงานมาช้ามั้ง เขาบอกแล้วแบบนี้จะไปทำอะไรกิน จบม.6ไปมีแต่จะไปขายตัวล่ะสิคือตอนนั้นแบบเราเหนื่อยมากอ่ะ รู้สึกท้อแท้มาก แบบก็มาช่วยแล้วมั้ยแค่ช้าหน่อยไม่ใช่ไม่ช่วยต้องพูดกับเราขนาดนี้เลยเหรอ น้อยใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากกลั้นน้ำตาช่วยงานเขาจนเสร็จแล้วหนีมาร้องไห้ในห้อง ตั้งแต่นั้นมาเราคุยกับพ่อดีๆไม่ได้เลย เราอคติกับพ่อไปเลยนะส่วนกับแม่ดีบ้างไม่ดีบ้างแต่โดนเขาด่าประจำแหล่ะซึ่งที่ด่าเรายอมรับว่าเราผิดเองแหล่ะสมควรแล้วแต่บางเรื่องก็คือไม่ไหวอ่ะอย่างเช่นเวลาเขาด่าเราเรื่องเราไม่ทำงานอ่ะเราก็แบบอย่างน้อยหนูก็ทำนะไม่เหมือนลูกบ้านนู้น เขาก็บอกอย่าไปเปรียบเทียบกับใครแต่ชอบเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบกับเรา งงปะเราก็งงอะไรของแม่ ยิ่งช่วงปิดเทอมจะขึ้นม.6ที่ผ่านมาเราขอว่าเราจะไปทำงานพาร์ทไทม์นะเขาก็ไม่ให้เราไปบอกอันตรายทั้งๆที่มันเป็นร้านอาหารไม่ไกลจากบ้านแล้วพอเราไม่ไปหางานทำก็มาบ่นว่าเราไม่รุ้จักหางานทำ=^=    เราอยากให้พ่อแม่ฟังเราบ้างเคยจะนั่งคุยกับเขาจริงจังนะสรุปคือเขาไม่ฟังเลย เครียดแหล่ะแต่นานๆไปก็ปลง  
                     แล้วนี่เราก็กำลังจะเข้ามหาลัยต้องส่งพอร์ตถ้าติดเราจะไปเรียนแต่เรายังไม่ได้บอกเขาเลยว่าเราจะไปเรียนมหาลัยที่ภาคเหนือ ที่จริงเคยบอกแล้วแต่เขาไม่ให้ไปเราเลยกะว่าจะวางแผนหนีไปเรียนภาคเหนือเองซึ่งจะเป็นการหนีที่เขาเองก็รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน เรากะจะไม่ขอตังค์เขาถ้าไม่จำเป็นซึ่งเรามีตังค์เก็บเองจากการทำงานและต้องทำให้มากขึ้นเพื่อที่จะไปเรียน เราอยากไปจริงๆมันเป็นความฝันตั้งแต่ม.ต้นและเราหวังว่าเราจะทำได้ เราจะได้พิสูจน์ตัวได้ว่าเราอยู่ได้นะโดยที่ไม่มีเขาไม่ใช่ต้องอยู่กับเขาไปจนตาย  
                       ถ้าสักวันนึงเขาเข้าใจเราเราคงจะดีใจมากจริงๆและรอวันที่สักวันเขาจะขอโทษเราบ้างกับบางสิ่งบางอย่างที่เขาทำเกินเลยจนทำลายความรู้สึกของเราไป เราต้องการแค่นี้จริงๆแล้วเราก็รู้ว่าลึกๆเขาก็หวังดีกับเรานั่นแหล่ะแต่เขาแค่ทำไม่ถูกเท่านั้นเอง
                          มีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ย ถ้ามีลองมาพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันได้นะคะ

Comments

[แต่ต้องคิดดีๆ]

แต่ละคนมีทางเลือกตัวเอง ถ้าคิดจะทำ มั่นใจ มีทางแล้ว มองอนาคตถ้าพลาดแล้ว จะพึ่งใคร ทำเลย มันต้องเดินหน้า