ฝากนิยายเรื่องเสน่หาลวงรัก

[เนตรแพร]

เพราะการเชื่อคนง่าย...อ่อนต่อโลก

ความรักมันไม่ได้เหมือนดั่งในนิยาย

การโดนหลอก มันเจ็บยิ่งกว่าการโดนหักหลัง

เธอโดนผู้ชายคนหนึ่งหลอกให้รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ถลำลึกลงไปกับความรักจอมปลอมที่คนใจร้ายสร้างขึ้นมา...

"ฮือๆ พี่ภีม...พี่ได้ยินเอวาไหม ฮือๆ เปิดประตูให้เอวาหน่อย" เพียงไม่นานสิ่งที่เธอทำลงไปก็เป็นผล เมื่อประตูบานใหญ่ค่อยๆ ถูกเปิดออกทีละนิดแล้วปรากฏร่างของ...

"ฮือๆๆๆ พี่ภีม..." สองเท้าของเอวารีบวิ่งเข้าไปหาพีรดนย์แล้วสวมกอด ซบหน้าที่เปื้อนหยาดน้ำตาลงบนอกแกร่ง

"เป็นอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่อยู่ๆ หญิงสาวมาทุบประตูเรียกในยามวิกาล รบกวนการหลับนอน

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาชะงักนิ่ง เอวาค่อยๆ ผละตัวเองออกจากพีรดนย์แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงเมื่อกี้

"พี่ถาม ก็ตอบมาสิ มองหน้าอยู่ได้"

"คือ...คือ..."

"คืออะไร ถ้าไม่พูดก็กลับไปเลย พี่จะนอน" พีรดนย์เอ่ยอีกครั้งเมื่อเอวาเอาแต่พูดตะกุกตะกักจนน่า
รำคาญ

"เมื่อวานตอนเย็น..." เธอพยายามหาเสียงตัวเองที่แทบจะไม่มี "พี่ภีมไปไหนมาคะ" และสุดท้ายก็เจอ เอวายืนรอฟังคำตอบทั้งน้ำตา โดยไม่มีการคิดจะเช็ดมันออก

"ที่มาเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"

พีรดนย์ไม่สนใจอาการที่เอวาเป็นเลยสักนิด เขาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาหรู
กลางห้องรับแขกท่ามกลางความตกตะลึงของหญิงสาว...เธอได้แต่ยืนช็อกจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นคนรักเปลี่ยนไป

"พี่ภีมมีคนอื่นใช่ไหม" เอวากลั้นใจถามหลังจากที่ตัวเองได้สติ พร้อมทั้งค่อยๆ หลับตาลงไม่กล้ามองหน้าคนรัก 'เธอกลัวเหลือเกิน...กลัวคำตอบที่จะได้ยิน' แต่แล้วมันก็...

"หึ! จะพูดว่าฉันมีคนอื่นมันก็ไม่ถูกนะ"

พีรดนย์ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปหาเอวาใกล้ๆ มองดูใบหน้าซีดเซียวที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

"เพราะฉันไม่ได้รักเธอ..."

"ไม่...ไม่จริง กรี๊ดดด ฮือๆ ฮือๆ พี่ภีมโกหก ไม่จริง..." เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ เอวากรีดร้องราวกับคนเสียสติเมื่อได้ยินคนรักพูดจาแบบนี้ออกมา

"พี่ภีมพูดผิด พี่รักเอวา ได้ยินไหมว่าพี่ภีมรักเอวา"

"เหอะ! ฉันเคยพูดคำว่ารักกับเธอเหรอ คิดดูดีๆ ที่ผ่านมาฉันพูดกับเธอว่าอะไร"

'พี่ชอบเรา' และแล้วประโยคนี้ก็ลอยเข้ามาในหัวเอวา 'ดังกังวาน' ร่างเล็กสั่นสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอยกมือปิดหูทั้งสองข้างราวกับว่าไม่อยากจะได้ยินเสียงพูดที่บาดลึกลงกลางใจ

"จำได้หรือยังว่าฉันเคยพูดกับเธอว่าอะไร" เขาย้ำเพราะเห็นหญิงสาวเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวไม่ยอมพูดอะไร

"ฉันพูดว่าชอบไม่ได้พูดว่ารัก" สิ้นสุดเสียงเย็นชา...ร่างเล็กก็ทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างหมดแรงฝืนยืน น้ำตาหลั่งไหลเป็นสายน้ำขนาดใหญ่ เจิ่งนองเต็มใบหน้า เอวาได้แต่ยกมือขึ้นปิดหูครั้งแล้วครั้งเล่า

"ฮือๆ ฮือๆ ฮือๆ"

ห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจ แต่ไม่ว่าเธอจะร้องไห้หนักขนาดไหน มันก็ไม่สามารถเรียกคนตรงหน้าให้หันมามองได้เลยสักนิด พีรดนย์เอาแต่ยืนนิ่ง สายตาจ้องมองไปตรงประตู 'เขาทำหูทวนลม' ขาสองข้างเตรียมก้าวหันหลัง

"หยุดนะพี่ภีม พี่จะเดินออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" เธอสั่งเขาทั้งที่ร้องไห้ มือเรียวสองข้างกอดรัดขาพีรดนย์แน่นจนชายหนุ่มไม่สามารถก้าวเดินต่อได้

"พี่โกหกเอวา พี่โกหก คุณแม่ของพี่เป็นคนบังคับพี่ใช่ไหม ท่านไม่ชอบเอวาก็เลยให้พี่มาพูดแบบนี้ แม่ของพี่เขาต้องการให้พี่เลิกกับเอวา แม่พี่ใจร้าย จริงๆ พี่รักเอวา เราสองคนรักกัน เรารักกัน..."

เอวายังยอมไม่ปักใจเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ต่างๆ 'มันเป็นไปไม่ได้ที่พีรดนย์จะไม่รักเธอ สองปีกว่าที่ผ่านมาล่ะ'

"หยุดพล่ามได้แล้ว และก็อย่ามาพูดถึงแม่ฉัน" พีรดนย์ก้มลงแกะมือเอวาที่เกี่ยวรั้งขาเขาให้หลุดออก

"ปล่อย!" "พี่เป็นคนจ้างผู้หญิงคนนั้นมาใช่ไหมม พี่จ้างเธอมา พี่จ้างเธอมาเท่าไหร่"

เธอลุกขึ้นสวมกอดพีรดนย์แน่น ซบหน้าลงบนแผ่นหลังชายหนุ่ม

"แพรคือคู่หมั้นของฉัน ฉันเป็นคนไปรับเธอกลับมาเมืองไทยเองกับมือ ได้ยินไหมว่าที่ฉันไปต่างประเทศ ฉันไปรับคู่หมั้นฉัน ไม่ได้ไปทำงานแบบที่บอกกับเธอ"

"ไม่จริง...มันไม่จริง กรี๊ด!" เสียงเล็กร้องตะโกนจนสุดเสียง ลำคอแทบแตก แต่พีรดนย์ก็ยังยืนนิ่งไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากพยายามแกะมือเล็กให้หลุดออกจากเอวตัวเอง

"เอวาเป็นเมียพี่ เอวาเป็นเมียพี่ภีม เป็นเมีย! ได้ยินไหมว่าเอวาเป็นเมียพี่ภีม ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ภีมใช่ไหม" เธอต้องการให้คนตรงหน้าพูดใหม่อีกรอบ

"ตอบเอวามาสิ ตอบมาว่ามันไม่จริง...ตอบมา"

"เหอะ! เธออย่ามาโลกสวยไปหน่อยเลยเอวา เธอมันก็เป็นแค่ของเล่นของฉัน ผู้หญิงที่ฉันจะจริงจังด้วยมีแค่คนเดียวเท่านั้น...คู่หมั้น คนที่ฉันจะให้มาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่เธอ!"

เหมือนเข็มนับร้อยทิ่มแทงหัวใจ เอวาช็อกในประโยคของพีรดนย์ 'คำพูดที่เย็นชาแสนไร้เยื่อใย แต่แฝงด้วยความเย้ยหยัน'

"ไม่จริง..." มือสองข้างยกปิดหน้าครวญครางร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เธอไม่อาจทนฟังได้อีกแล้ว หัวใจเจ็บเกินกว่าจะรับไหว

"ฮือๆ ฮือๆ ฮือ..."

"เงียบ! เธอจะมาร้องไห้คร่ำครวญให้มันได้อะไรฮะ และก็หยุดฝันได้แล้ว...เพราะนี่มันคือชีวิตจริงไม่ใช่ความฝัน ไปซะ! ออกไปจากห้องของฉัน"