ประตูความเชื่อใจที่ถูกปิดตาย "จนโดดเดี่ยว"

[อว.บูรพา]

"การที่จะไว้ใจใครสักคนนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้คนเรารู้สึกปลอดภัย"

การที่จะยอมรับและไว้เนื้อเชื่อใจนั้น เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่คนทุกคน อาจจะขวนขวาย  การไว้เนื้อเชื่อใจ ใครหรือผู้ใดผู้หนึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่ทำให้คนเรารุ้สึกผ่อนคลาย ผ่อนคลายจากความเครียด ความวิตกกังวล  หรือสิ่งต่าง ๆ ในชีวิต การบอกเล่าประสบการณ์ ที่พบเจอแก่ผู้อื่น เพื่อน แฟน หรือ ครอบครัว บางสิ่งบางอย่างที่เราจะพูด อยากที่จะพักใจ  แก่คนที่เราใช่ใจที่สุด เพื่อให้เขาเป็นส่วนหนึ่งในประสบการณ์ที่เราพบเจอมานั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลาย ระบายความเครียด และปลอดภัย

"กรอบความคิดและประตูที่แข็งแกร่ง"

กรอบความคิดของคนเรานั้นไม่เท่า ตอนเด็กตอนรู้ความหรือคิดถึงตอนเราที่เราคำนึงถึงบทบาทของจริยศาสตร์ ในที่นี้กำลังจะกล่าวถึงกรอบในแต่ช่วง อายุ ในช่วงที่เรารู้ความพอสมควร หรือ ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของคนเรา คือช่วงประมาณ 12 ถึง 15 ปี หรือช่วงมัธยมต้น กรอบความคิดของเรานั้นอาจจะแปลเปลี่ยนตามสภาพแวดล้อม ซึ่งประสบการณ์ที่กล่าวมาในช่วงอายุตอนประถมนั้นอาจจะไม่ใช่ตัวแปร หรือเป็นตัวแปรทางความคิดอันน้อยนิดที่ส่งผลกระทบกับชีวิตปัจจุบัน กรอบความคิดตอนมัธยมต้น เราอาจจะตั้งความหนาของมันตามสภาพแวดล้อม และความสูงตามประสบการ์ สภาพแวดล้อมที่เข้ามาในช่วงแรกเราอาจจะคิดว่ากรอบนั้นมีประตูสำหรับการรับชุดความคิดที่เราต้อวการ แต่ชุดความคิดนั้นเป้นเนื้อร้ายที่มีสว่านไว้คอยเจาะ หรือแอบปลอมตัวเข้ามาในกรอบของเราก็ได้ กรอบที่สูงอาจจะเป็นดาดฟ้าที่เราเหยียบอยู่ทำให้เราเห็นทัศนะด้านล่างอื่น ๆ แต่คนอื่นนั้นไม่เห็นกับตัวเรา ในแต่ละช่วงอายุเราอาจจะพร้อมฉาบโบกปูนปิดประตู เพิ่มความหนาและความสุงของมันเลื่อย ๆ ก็เป็นได้

"กรอบและประตูที่ถูกพังทลาย"

กรอบคาวคิดที่พังทลายในที่นี้รวมถึงการไว้ใจ และ การเปิดออกสู่โลกภายนอกจากภายในกรอบของตนเอง การพังทลายกรอบขของแต่ละคนนั้นขึ้นอยู่กับประสยการณ์ การพังทลายกรอบนั้นมีัทั้งข้อดีและไม่ดี ทำให้เราเสียใจและยินดีที่ได้ทำนั้น ถือว่าเป็นตัวแปรที่ทำให้กรอบของเราหนาหรือบางลง การทลายประตูด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจนั้นยิ่งทำให้กรอบของกำแพงนั้นหนาขึ้น ประตูยิ่งหนามากขึ้น การขายความไว้อเนื้เชื่อใจนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้คนเราเกิดผลกระทบต่อจิตใจ ในส่วนลึกถึงแม่จะไม่แสดงออก แต่คนที่ถูกทลายประตูที่เปิดความไว้เนื้อเชื่อใจนั้น ย่อมรู้ัตนเองดีว่า
"ตนเองนั้นได้ปิดประตูความไว้เนื้อเชื่อใจไปแล้ว"
 

"กรอบและประตูที่หนาจนเริ่มไม่เห็น ไม่ได้ยิน"

การพังทลายกรอบและประตูทางความคิดของตัวเองนั้นอยากเกินจนถึงขั้นที่จะกู่ไม่กลับแล้ว เราเคยลองถามเพื่อนตัวเองบ้างไหมว่า เขาพร้อมที่จะบอกเล่าสิ่งที่เขาอยากเล่าผ่านประตูความเชื่อใจหรือเปล่า เขาเครียด เขาร้องไห้  แต่เขาไม่เคยที่จะพูดบอกเราเกี่ยวกับเรื่องภายในประตูของเขาให้เราฟังเลย เราลองถามตัวเองอีกอย่างว่าเรานั้นเคยเป็นคนที่พังทลายประตูความไว้เนื้อเชื่อใจของคนอื่นหรือเปล่า ถ้าเคยลองเปิดใจเป็นคนใหม่ หรืออย่าเขาไปเหยียบในพื้นที่นั้นอีกเลยจะดีกว่า  ถึงแม้เราจะมีกุญแจในการไขประตุ แต่เราอาจจะถูกคนที่อยู่ตรงข้ามประตูนั้นไม่ยอมให้เข้าก็ได้  กลอนประตูที่ขึ้นสนิมนั่นคือ ทิฐิที่เขาสร้างขึ้นมาจนไม่อาจจะไขมันได้ และความกลัวที่เริ่มฉาบลงบนประตูจนทำให้มันปิดสนิทไปอีกด้านจนเจ้าตัวอาจจะลืมไปแล้วว่ามีประตูนี้อยู่

"คนหลังประตูที่ไม่เห็น ไม่ได้ยิน"

ความเครียด ความเศร้า คนที่อยู่หลังประตูนั้นก็ยังมีประตูอื่นอยู่ เขายังรับมันได้ ความน้อยใจที่เกิดขึ้นที่ตนเองปิดกันความไว้ใจ ตนเองไม่เคยจะได้บอกเล่าสิ่งต่าง  ๆ นั้นมันเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกทุกข์ใจขนาดไหน  ร้องไห้อยู่คนเดียว เพราะว่าตนเก็บอมทุกสิ่งเอาไว้แต่ไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้ เพราะความกลัวที่จับกุมที่จิตใจ ความคิดของเขา ความวิตกกังวลที่จะถูกหักหลังอีกครั้งจนทำให้เสียเพื่อนนั้น มันไม่ใช่แค่ความทุกข์ แต่มันคือความเสียใจที่อยู่ในใต้สุดของจิตใจ ถึงแม้เขาจะมีเพื่อนมาก มีคนที่สนิท มีครอบครัว แต่เขานั้นอาจจะโดดเดี่ยวจนโหวงในใจ

"แอบเข้าไปทลายประตูจากด้านใน"

บทความต่อไปนี้ขอให้ใช้ความคิดพิจารณา ในแง่มุมของตนเองมิต้องเชื่อ จงเชื่อวิธีการของตัวเอง จากที่กล่าวไปใตอนแรกแล้วว่าเราอาจจะเป็นสิ่งแปลกปลอมเข้าไปใน ประตูอื่น ๆ หรือว่่าจะใช้สว่านเจาะ แต่ก็ต้องสู้กับการโบกทับของคนที่อยู่ด้านหลังประตู แต่ถ้าเราเป็นสิ่งแปลกปลอมเข้าไปอาจจะทำให้ประตูแห่งความไว้ใจใบนั้นเปิดออกก็ได้  และกรอบกำแพงของเขาออาจจะลดลง แต่

"การเพิ่มขึ้น ของประตูที่ถูกปิดตาย"

 ผลของกราปลอมเข้าไปใในประตูอื่นนั้นอาจจะทำให้เลวร้ายจนแย่ที่สุด จนประตูที่เราเข้ามาอาจจะหนามากขึ้นจนมันมันถูกล็อกไปกลับประตูความไว้เนื้อเชื่อใจบานนั้นไปพร้อมกัน

"
จงรักษาประตูแห่งความเชื่อใจของผู้อื่นให้ดี
เพราะอาจจะทำให้เขาตกนรกทั้งเป็นกับสิ่งแวดล้อมที่เรียกว่าสังคมมนุษย์ก็เป็นได้
"