ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ

[PRYYA]

ตามหัวข้อค่ะ เราจะสอบเข้าม.1ในปีหน้านี้ พ่อแม่เราทำงานราชกาลทั้งสองคน ไม่มีใครว่าง แม่เอาเราไปที่ทำงานด้วยทุกวัน แต่เราไม่มีสมาธิเลย มีคนมาคุยอยู่ตลอดเวลา รู้สึกไม่โอเคเลย เราง่วงนอนเวลาคนอื่นมาคุยตลอด แล้วแม่เราก็มาปลุก แม่ถามว่าทำไมไม่อ่านหนังสือ เราบอกว่าเขามาคุยไม่มีสมาธิ แม่เราบอกว่า ถ้าคนอื่นมาคุยก็ต้องมีสมาธิสิ เราก็ทำของเรา เกี่ยวอะไรกับเขา เราก็คิดในใจว่าแต่เวลาเราสอบไม่ได้มีคนมาคุยกับอย่างนี่ ตอนสอบเราก็มีสมาธิ แล้วพอเราตั้งท่าจะหลับต่อ แม่บอกนอนอะไรอีก คือแบบเราไม่มีสมาธิเลย เราจะอ่านหนังสือยังไงแม่เราบอกว่าไม่เกี่ยว เราเครียดมากเหลืออีกหนึ่งปีแต่เรารู้สึกว่าเราต้องอ่านแล้วแต่ เราอยากอยู่คนเดียว ไม่ให้มีใครมารบกวน พอกลับบ้านพ่อเราก็มาอยู่ด้วยในห้อง เพราะกลัวเราเล่นโทรศัพท์คือพ่อแม่ไม่รู้เลยว่าเราโตแล้วเรารู้หน้าที่แล้วว่าเราจะสอบแล้วพอมีคนมาอยู่ในห้องมันรู้สึกกดดันมาก ครอบครัวเราแทบจะไม่ให้เราพักเลยเราอ่านหนังสือมาหนึ่งชั่วโมงแต่เราจับโทรศัพท์ม่ทันหนึ่งนาทีแม่มาตลอดแล้วแม่ก็เอาโทรศัพท์เราไป เราไม่ได้พักเลยแบบอยากรู้ตัวเองมากว่าเป็นโรคซึเศร้าหรือป่าว เพราะแม่บ่นเราทุกวันเลย เรานี่งกินข้าวลืมปิดพัดลมแม่ตามมาด่าถึงห้องเลยว่า ทำไมไม่ปิดพัดลม ปกติพ่อกับแม่เรากินข้าวตอนเย็น เราเดินไปปในครัวเรายังมีน้ำใจปิดให้เลยแล้วไม่ได้พูดอะไรด้วยว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่ปิดพัดลม เราเหนื่อย เราท้อแท้มาก เวลาเรากลับมาโรงเรียน แม่จะถามว่าสอบได้กี่คะแนน แต่เราคิดในใจว่ารู้ได้ไงว่าเราสอบเพราะเราไม่ได้บอกแม่ว่าสอบ สรุปแม่เพื่อนบอกคืออย่ากด่าแม่เพื่อนมากเ-ือกอะไรกับชีวิตเรานักหนา พอเกรดออกก็ขอดูของเรา พอเราบอกบางทีคะแนนไม่ดี แม่บอกว่าโง่บ้าง ควายบ้าง คือเราไม่เคยได้กำลังใจจากแม่เลย พอเราไปถามเพื่อนที่โรงเรียนว่าถ้าสอบได้คะแนนไม่ดีแล้วพอไปบอกพ่อกับแม่ พ่อกับแมจะเป็นยังไง คำตอบคือแบบมันต่างจากเรามาก แม่ของเพื่อนบอกว่า ไม่เป็นไรเริ่มใหม่ได้เสมอ คือเราจะร้องไห้ตรงนั้นเลยอ่ะ คือแม่เราชอบพูด-กูกับเราด้วย คือเราพิมยังจะร้อง เพราะเราสังเกตจาากพ่อแม่หลายคนไม่เคยมีใครเป็นเท่านี้เลย คำว่าโง่ คำว่าควาย เราเจออยู่ตลอดทำให้เราว่าตัวเองอยู่เสมอ เรามียูทูปที่ทำให้เรายิ้มให้เราสนุก เราหัวเราะทั้งๆที่ไม่ต้องพึ่งครอบครัว เราคิดถึงรอยิ้มตอนเด็กๆที่พ่อม่มีให้เราตลอด ตอนก่อนนอน พ่อแม่อ่านนิทานให้ฟัง เล่นเป่ายิงฉุบ เล่นเกมคณิตด้วยกันพอเรามาอยู่ห้องวิทย์-คณิต ไม่ใครสนใจเราเลยเราถามว่าเล่นเป่ายังฉุบกันไหม แต่คำตอบกลับที่ได้มาซ้ำๆ คือไม่เล่น เราอยู่แบบไม่มีความสุข แม่เราขู่ฆ่าเรา อยู่กับคนอื่นแม่เราพูดดีมา เราคิดถึงความสุขที่พ่อกับแม่พาไปเที่ยวพอเราโตขึ้นเราไม่ได้เที่ยวเลย เราเครียดที่สุด เราเคยร้องจน้ำหมดตัวเราปวดท้องเพราะเราร้องบ่อยทำให้น้ำหมดไปเรื่อยๆ จนใส้ติ่งอักเสบต้องผ่าตัดตั้งแต่ป.3 ตอนที่เราเข้าห้องวิทย์-คณิต ตอนที่เราเครียดมากๆตั้งแต่นั้นมา ขอจบแค่นี้นะคะ ร้องให้จนน้ำใกล้จะหมดแล้ว