ขอคำปรึกษาเกี่ยวกับการผูกปมนิยายครับ

เรื่องนี้น่าสนใจดีตรงดูมีความดราม่าเยอะดีอะ

ส่วนเรื่องคำถามที่จขกท.ถามมา เค้าคิดว่าคนที่ข่มขืนคูนแบบทำให้ดูพีค ๆ สุดน่าจะเป็นกลุ่มเด็กเกเรเพื่อนร่วมชั้นคูนอะไรแบบนี้อะจ้า (คิดเองว่ายังเรียนอยู่ แหะ ๆ) เพราะมันดูน่าจะแตกประเด็นไปดราม่าเรื่องอื่นต่อได้ แล้วก็มีความกดดันว่าไม่อยากให้เพื่อนคนอื่นรู้ ส่วนเรื่องโจรดูไม่น่าจะพีคพอที่จะทำให้เกิดโรคได้นอกจากโดนหนักมากจริง ๆ อ่า ประมาณนี้จ้า

ถ้าเขียนแล้วจะแวะไปอ่านน้า

ปล. จขกท.ชอบเกมสปาน่าดูเลย อิอิ

ถ้าอยากกินมาม่าเยอะๆ ตอนนี้นึกออกสองแบบ

คนแรก คนข่มขืนคือพี่ชายข้างบ้านที่นายเอกไว้ใจ แบบรู้จักกันมานาน สนิทกันมาก แต่พี่เผลอไปข่มขืนจากความเมาหรืออะไรก็แล้วแต่ นายเอกไม่รู้ว่าพี่เป็นคนข่มขืน แต่บางทีพอเข้าใกล้แล้วหวาดผวาเพราะรูปร่างคล้ายเงาคนที่มาข่มขืน พี่ชายข้างบ้านอาจจะรู้ว่าตัวเองเป็นคนข่มขืนแต่ไม่กล้าบอกด้วยเหตุผลบางอย่าง เลยเป็นคนหนึ่งที่พยายามช่วยบำบัดจากความรู้สึกผิด พอมารู้ตอนหลังเลยได้กินมาม่าชามใหญ่

อีกอัน พระเอกนั่นแหละเป็นคนข่มขืน เกิดการข่มขืนในสถานการณ์สุดวิสัย ทำให้นายเอกไม่รู้ว่าใครเป็นคนข่มขืนตัวเอง พระเอกก็ไม่ได้ตั้งใจ แต่รู้ว่าตัวเองเคยข่มขืนใครสักคน แต่ไม่ทันรู้ว่าตัวเองข่มขืนใคร ไม่ทันได้รับผิดชอบอีกฝ่ายก็หายไป พระเอกเลยมาทำดีทำโครงการช่วยเหลือคนอื่นชดใช้แทนความรู้สึกผิด พอมาพิสูจน์ได้ตอนหลังว่าพระเอกเป็นคนข่มขืนก็กินมาม่าไปอีกชาม

เห็นด้วยค่ะที่ไม่เอาฮอตเป็นตัวเลือก (ถ้าในเรื่องฮอตจะเป็นคนรัก) เราเองก็ไม่โอเคกับพล็อต "ข่มขืนก็รักกันได้" ไม่ว่าจะรู้ตัวผู้กระทำแต่แรก หรือมาเฉลยทีหลัง มันก็ไม่ make sense ทั้งนั้น

ถ้าเป็นคนใกล้ชิด เช่นเพื่อนบ้าน อดีตคนรัก ก็สามารถสร้าง subplot เป็นสถานการณ์ที่บีบให้คูนกลับมาเจออีกฝ่าย จน stress รุนแรงได้ (แถมมีดราม่าพ่วง)

แต่อาจต้องปูความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก่อนเกิดเหตุบ้าง ซึ่งถ้าให้พื้นที่เรื่องราวส่วนนี้มากไปก็อาจหลุดประเด็นหลักที่อยากสื่อ

หรือใช้พวกอันธพาล พวกคนแปลกหน้าก็ดี ไม่เคยเกี่ยวข้องกันมาก่อนแต่ดันถูกมันทำร้าย

แบบนี้ก็ make sense ในตัวมันเองโดยไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องความสัมพันธ์อย่างกรณีแรก สามารถโฟกัสประเด็นมุมมองสังคม ชายรักชาย PTSD ฯลฯ ได้เยอะกว่า (คิดว่านะ)

ในคหเค้านะ คนที่ข่มขืนห้ามเป็นพระเอกเด็ดขาด ส่วนจะเป็นใคร แบบอยากให้มีลักษณะคล้ายพระเอกทำให้นายเอกยิ่งต้องสู้กับโรคมากขึ้น

เรื่องฉากข่มขืน เราว่าตัวเองเขียนเยอะๆได้แต่ต้องดูโหดร้ายรุนแรงและไม่น่าให้อภัยให้คนอ่านได้รู้ว่าจริงๆแล้วมันแย่แค่ไหน ไม่เหมือนในละครไทย แล้วก็ลองไปดูพวกคำว่าสมยอมอะ จริงๆแล้วไม่ได้สมยอมแต่ร่างกายคิดว่าสู้ไม่ไหวจึงไม่สู้แล้ว เค้าไม่ได้รสดีเค้าไม่ได้ยอมเพราะรักหรืออะไร ลองอ่านใน เพจเฟมินิดวันละหน่อย มีแนะนำอยู่

ถ้ามีส่วนของการรักษาหลายๆแบบเราง่าเรื่องนี้เป็นละครแบบวัยแสบสาแกรกขาดได้เลยนะ

ขอบคุณที่เอาเรื่องนี้มาถามแม้ว่าจะดูโฆษณาอยู่หน่อยๆแต่เราชอบมากกกก เดี๋ยวจะไปกดติดตามไว้ 655555555 มันต้องดีแน่ๆ

เราคุ้นๆว่ามีคนมาถามเรื่องptsdเมื่อเดือนที่แล้วใช่ตัวเองป่าว

ขอยกตัวอย่างเรื่องของตัวเองนะคะ แต่เป็นฟิคนะ อาจจะละครไปบ้างขออภัย แฮ (แนวโอเมก้าเวิร์สนะคะ)

เรื่องเราให้คนข่มขืนคือเพื่อนสนิทค่ะ ออกแนวรู้หน้าไม่รู้ใจ เพื่อนสารภาพรักกับตัวเอก แต่ตัวเอกไม่รับรัก เพื่อนคนนั้นก็เลยข่มขืนเพื่อทำให้ตัวเอกยอมเป็นของตัวเอง หลังจากนั้นก็ใส่ร้าย เลยกลายเป็นปมในใจตัวเอก (อันนี้คือเล่าคร่าวๆ)

เรื่องฉากตอนแรกเราคิดว่าจะแต่งแบบเห็นชัดๆถึงความเลวร้ายเหมือนกัน แต่ไปๆมาๆเราสงสารตัวเอก ตัวเอง คนอ่าน เลยเอาแค่ผ่านแบบผ่านมากอะไรแบบนี้อะค่ะ

คือจริงๆนอกจากคนข่มขืนจะเป็นพระเอก ดูจากคอมเมนต์คนอ่านก็เกลียดขี้หน้าเพื่อนคนนั้นนะคะ

ยังไงก็สู้ๆค่ะ เราไม่สนับสนุนให้การข่มขืน=การแสดงความรักเหมือนกัน

หักมุมอย่างสะใจ ฮ็อตเป็นคนทำ (เห็นชีวิตคนเป็นเรื่องสนุก เพราะเขามีพ่อแม่ที่ใช้ความรุนแรง คูนเป็นของเล่นใหม่ที่เขาอยากเล่นเท่านั้น)

แต่สุดท้ายก็ดันหลงใหลในตัวของคูน ก่อเกิดเป็นความรักโดยที่เขาไม่รู้ตัว)

ขอเสริมคห.อื่น

การแต่งให้ผู้กระทำเป็นตัวละครหลัก คงต้องทบทวนก่อนค่ะว่ามีข้อดีข้อเสียยังไง และเนื้อเรื่องที่ออกมาจะสอดคล้องกับประเด็นที่อยากถ่ายทอดมั้ย

มันต้องสร้างเหตุผลรองรับที่แน่นพอ ต้องให้พื้นที่เขียนอดีตตัวละคร แสดงให้คนอ่านเข้าใจและยอมรับได้

ถ้าถ่ายทอดไม่ดีก็ขาดความละเอียดอ่อน คนอ่านจะรับรู้แค่ "สมน้ำหน้า ไปทำร้ายเขาก่อน สุดท้ายก็ตกหลุมรักเขา แล้วต้องมาเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเอง (แต่ก็เชียร์ให้ลงเอยกันเพราะเรื่องปูมาทางนี้)" สิ่งที่ได้คือดราม่าตื้นเขิน กระตุ้นอารมณ์บางอย่างมากกว่าให้แง่คิด ซึ่งผิดจุดประสงค์ของนิยายเรื่องนี้

การสร้างเหตุผลรองรับตัวละครประเภทนี้ ควรเข้าใจจิตวิทยา และถ่ายทอดได้ดีพอ

ไม่ใช่แค่บิ้วท์อารมณ์ดราม่า เขียนให้ตัวละครสำนึกเจียนตาย ให้คนอ่านตับพัง ถ้าอ่านแล้วได้สารแค่นั้นก็ไม่ต่างจากดูละครหลังข่าว

ถ้าเขียนจริงๆ มันจะกลายเป็นปมใหญ่อีกปม ก็ทำได้แต่ทำให้สอดคล้องกับแก่นเรื่องนี้ยาก เหมือนเป็นนิยายคนละเรื่องกันเลย