อัปเดต+ฝากนิยาย HIDE IT ซ่อนเร้นรัก

บทนำ

บรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืนหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ แสงจันทร์สาดส่องเข้ามากระทบดวงหน้าหวาน

เธอเงยหน้าขึ้นมองชายไร้นามที่นั่งข้างกาย ดวงตาสวยเรียบนิ่งไปชั่วขณะเมื่อพยายามมองใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยทุกภาพเลือนลางไร้ความชัดเจน

ครั้นจะเอ่ยปากถามเขาก็ดันหันหน้ามาหาเธอ ใบหน้าเขาถูกแสงจันทร์ในยามค่ำคืนส่องกระทบ

ฝ่ามืออบอุ่นเคลื่อนเข้ากุมมือที่มีขนาดเล็กกว่า เขาคว้ามือเล็กขึ้นมา เธอสามารถรับรู้ถึงเขากลิ่นกายและลมหายใจทุกอย่างอยู่รอบกาย เพียงแต่...เธอไม่อาจสัมผัสได้

“จะไปแล้วเหรอคะ?” เธอถามแกล้งทำเป็นไม่รู้ทั้งๆที่มันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง

ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินออกจากเงาของต้นไม้ หัวใจดวงน้อยกำลังสั่นไหว ‘กี่ครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้’

เธอคิดแต่ไม่อาจพูดออกมาดวงตาฉ่ำกระทบกับแสงของพระจันทร์เห็นหยดน้ำที่เคลือบอยู่

ในใจว้าวุ่นเธอก้มลงและหันมองเขา ก่อนจะลุกขึ้นและวิ่งตามชายคนนั้น

“รอก่อนค่ะ” เธอตะโกนบอกเพียงแค่อยากบอกลาเขาเท่านั้น แต่แล้วทุกอย่างเลือนหายไปอย่างช้าๆเหมือนโลกทั้งโลกยุบตัวลงแปรเปลี่ยนสภาพหมุนเวียน

“ไม่!” เสียงตะโกนดังลั่นห้องสี่เหลี่ยมตามมาด้วยเสียงหายใจเหนื่อยหอบ

เมเบลใช้มือจับตรงกลางอกเพราะหัวใจพลันเต้นแรงจนเจ็บปวด นี้ไม่ใช่ครั้งแรกเธอมีอาการแบบนี้มาหลายครั้ง

มันเหมือนฝันร้ายก็บางครั้งก็ไม่ใช่ในฝันร้ายของเธอมักซ่อนความรู้สึกดีตามมา

“เป็นแบบนี้อีกแล้ว” เบลก้มลงมองฝ่ามือของตน เธอลุกออกจากเตียงเดินไปหยิบน้ำบนโต๊ะเขียนหนังสือ

เบลนั่งลงเปิดไดอารี่ที่วางอยู่บนโต๊ะและหยิบปากกาขึ้นมาเขียนข้อความลงไปบนสมุดเล่มขนาดพกพา

‘ฉันฝันแบบนี้อีกแล้วอาการเจ็บหน้าอกเพิ่มขึ้น ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันสับสน ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครกันแน่’ เบลจดบันทึกถึงความฝันที่เกิดขึ้น

เธอคว้าผ้าเช็ดตัวที่แควนอยู่บนราวเดินตรงไปยังห้องน้ำ ไม่นานนักเบลเดินออกมา เธอแต่งตัวเตรียมออกจากบ้าน เพราะต้องออกไปซื้อของใช้ตั้งแต่เช้า

ตั้งแต่ที่พ่อและแม่เสียไปเธอถูกส่งมาที่บ้านเด็กกำพร้า เด็กสาวแววตาสดใสแต่กลับถูกกลบไปด้วยหยดน้ำตา

เรื่องราวแสนเศร้าที่มาเบลไม่อยากกลับไปนึกถึง ให้คิดเสียว่ามันเป็นเพียงเรื่องราวในอดีตที่ไม่ควรจะขุดเพื่อรื้อฟื้นความรู้สึกแย่ๆ ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าเบลนั่งส่องกระจกเธอสงสัยถึงความผิดแปลกที่เคยขึ้น

พอเริ่มขึ้นมหาวิทยาลัยเธอตั้งใจเรียนเพื่อจะยกระดับชีวิตให้สูงขึ้น แต่แล้ว-อาการจุกแน่นในอกนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

บางวันถึงขั้นไปเรียนไม่ได้ เธอจึงดร็อปเรียนเพราะอาการป่วยอีกประการหนึ่งคือ เธอไม่มีเงินจะรักษาโรคนี้และอีกไม่กี่ปีเงินเก็บของเธอก็จะหมดลง

ทุกอย่างช่างเป็นใจตอนนี้เบลทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้กับอพาตร์เม้นต์ที่พัก

ตั้งแต่เด็กเธอมีเพื่อนเพียงไม่กี่คนตอนนี้ก็แยกกันไปหมดแล้ว เมื่อลองมองไปข้างเธอคิดเสมอทำไมชีวิตถึงได้เป็นอย่างนี้

ต่อให้พยายามสักเท่าไหร่แต่ทุกอย่างก็ยังคงย้ำอยู่ที่เดิมเหมือนเธอไม่เคยเคลื่อนที่มือบางหยิบขวดโหลบรรจุดาวขึ้นมาพลางคิดในใจ

‘ฉันแค่อยากใช้ชีวิตแบบคนปกติบาง แบบคนทั่วไป’ ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็รู้ดีว่าทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้

ยังไงซะก็ต้องอยู่กับปัจจุบัน ดวงตาเรียบนิ่งแสนปวดร้าวจ้องมองไปยังกระจกบานเล็กเธอเห็นแววตาแสนเศร้าของตัวเอง

“ขนาดเขาคนนั้นยังทิ้งฉันไป มันก็ไม่แปลกที่ทุกคนจะทิ้งฉัน รวมถึงพระเจ้าด้วย” คำตัดพ้อถูกเอ่ยออกมา

เธอหยิบของเดินออกจากห้องเดินไปซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ที่พัก เพื่อซื้อของใช้ส่วนตัวทั้งสบู่รวมถึงอาหารกักตุนไว้

หญิงสาวเดินเลือกของแกลับมีความรู้สึกบางอย่างความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครกำลังมองอยู่

สองมือเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆ เธอเดินไปยังเคานท์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน เบลถอนหายใจเล็กน้อยก่อนรับถุงใส่ของ

เพราะน้ำหนักที่เกินกว่าผู้หญิงตัวคนเดียวจะยกไหวทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อย

แต่ถึงอย่างนั้นข้าวของเครื่องใช้ก็ถูกหอบกลับห้องอย่างปลอดภัย

________
ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ