บัญญัติ 10 ประการของนิยายสืบสวน
ตั้งกระทู้ใหม่
ย้อนไปในช่วงยุคทองของนิยายสืบสวน มีคนจริงจังกับเรื่องแบบนี้มาก หลายคนมองว่าการอ่านนิยายสืบสวนเปรียบเสมือนการเล่นเกมอย่างหนึ่ง หากเกมไม่แฟร์ต่อคนเล่น แล้วใครจะไปอยากเล่นล่ะ
เรื่องดังกล่าวทำให้มีการตั้ง ‘บัญญัติ 10 ประการสำหรับนิยายสืบสวน’ กฎนี้เป็นของคุณ ‘โรนัลด์ น็อกซ์’ แกเป็นทั้งนักบวช นักศาสนศาสตร์ แล้วยังเป็นนักเขียนนิยายสืบสวนด้วย (The Creed in Slow Motion , The Footsteps at the Lock , The Belief of Catholics ฯลฯ)
บัญญัติ 10 ประการของ โรนัลด์ น็อกซ์ ระบุไว้ดังนี้
1. คนร้ายต้องเป็นคนที่ถูกกล่าวถึงตอนต้นเรื่อง แต่ต้องไม่ใช่คนที่ผู้อ่านติดตามความคิดได้
2. เรื่องเหนือธรรมชาติทั้งหมด ต้องถูกตัดออก
3. อนุญาตให้มีห้องลับหรือทางเดินลับ ไม่เกินหนึ่งห้อง
4. ห้ามใช้สารพิษที่ยังไม่ถูกค้นพบ หรืออุปกรณ์ใด ๆ ที่จะมีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ยืดยาวในตอนท้าย
5. ห้ามไม่ให้คนจีนอยู่ในเรื่อง (ยุคนั้นคนเขียนชอบให้คนจีนเป็นตัวร้าย มันเดาง่ายเกิน)
6. ต้องไม่มีอุบัติเหตุที่ทำให้นักสืบรู้ และไม่ใช้สัญชาตญาณที่บังเอิญถูกต้อง
7. นักสืบต้องไม่ใช่คนก่อเหตุ
8. นักสืบต้องไม่ปิดบังเบาะแสใด ๆ กับคนอ่าน
9. หากตัวละครที่เล่าเรื่องเป็นเพื่อนของนักสืบ ห้ามเขาปิดบังความจริงใด ๆ และควรฉลาดน้อยกว่าผู้อ่าน (แต่อย่าน้อยเกินไป)
10. ห้ามใช้ตัวละครฝาแฝด หรือคนหน้าเหมือน โดยที่ไม่ได้วางเบาะแสไว้ล่วงหน้า
เป็นไงบ้างครับ รู้สึกว่ามันค่อนข้างจะประหลาด ๆ ใช่ไหม นั่นเป็นเพราะงานสืบสวนชื่อดังหลายเรื่อง มักจะแหกกฎเหล่านี้จนไม่เหลือชิ้นดี (แต่แหกแล้วได้ดีทุกคนนะ ดูอย่างป้าอากาธา คริสตี้สิ)
อย่างกฎข้อที่ 8 (นักสืบต้องไม่ปิดบังหลักฐาน) เดี๋ยวนี้เราเห็นการปิดบังหลักฐานเป็นเรื่องปกติไปแล้ว อย่างเช่น นักสืบเดินไปพบเบาะแสบางอย่าง แต่ดันเก็บไว้เป็นความลับ แล้วค่อยมาบอกตอนเฉลย
กฎข้อที่ 6 (ต้องไม่มีอุบัติเหตุที่ทำให้นักสืบรู้ และไม่ใช้สัญชาตญาณที่บังเอิญถูกต้อง) ผมว่าเดี๋ยวนี้การฆาตกรรมมันซับซ้อนขึ้นมาก หลายครั้งก็จนปัญญาที่จะสืบ แต่พอจะถอดใจยอมแพ้ กลับมีเรื่องบังเอิญ ทำให้นักสืบนึกถึงเบาะแสชิ้นสำคัญ จนนำไปสู่การไขคดี
หรือแม้กระทั่งข้อ 7 (นักสืบต้องไม่ใช่คนก่อเหตุ) อันนี้เป็นข้อยอดนิยมเลยแหละ ชอบเล่นกันจริง ๆ -มุกตัวเอกเป็นคนร้ายเนี่ย แล้วบางเรื่องพีคขึ้นไปอีก โดยการเขียนให้ตัวเอกเป็นคนสองบุคลิก จำไม่ได้ว่าตัวเองฆ่า... นั่นแหละ ตอนเฉลยก็แบบว่า ใครจะไปรู้กับเมิงวะ
แต่ไม่ว่างานเหลานี้จะแหกกฎสักแค่ไหน ผมว่าสิ่งสำคัญสำหรับนักอ่าน คือการที่มันจะสร้างเซอร์ไพรส์อะไรให้เรามากกว่า แม้งานที่เดายากเกินไป จะชวนปวดกบาลในตอนจบ แต่ถ้ามันเดาง่ายเกินไป ก็อาจหมดความสนุกตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งเรื่อง
Pungpron
4 มิ.ย. 64 เวลา 06:42 น.
1,394
views
3 ความคิดเห็น
บทความนี้ หลายที่เคยเล่ากันไปแล้วเมื่อประมาณ 5 ปีก่อนนะครับ วันนี้เอามาเล่าใหม่ เพราะกำลังหาลูกค้าเข้าร้าน
ฝากเพจด้วยครับ : https://www.facebook.com/PungPron7799
โคนันแหกไปกี่ข้อแล้วนะครับ...
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?