ใครเขียนนิยายแล้วอ่านผลงานเก่าๆตนเองแล้วหันมาดูตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้าบ้างครับ

เจี่ยเองก็เคยเจอปัญหานี้นะคะ แต่ว่าเพื่อนคนหนึ่งเคยบอกไว้ มันเป็นเพราะเราเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สิ่งที่มีให้ต้องคิดเลยมากขึ้นค่ะ สักวันหากเราพยายามเขียนต่อ มันจะเริ่มทะลุได้เอง และสิ่งที่ได้มาเพิ่มเติมคือนิยายมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย นิยายเก่า ๆ ภาษาดีมาก แต่สุดท้ายก็ต้องทิิ้งมันไป เพราะเราเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สิ่งที่เคย make sense มันไม่ make sense อีกต่อไปแล้วค่ะ (เขาถึงบอกว่ามีอะไรก็ควรจะรีบเขียน ฮาาา) สู้ ๆ นะคะ

เป็นเหมือนกัน

หนูไม่เคยเขียนนิยายมาก่อน แต่ดูคนอื่นไลฟ์ยูทูปอ่านนิยายตัวเองที่เขียนเมื่อสิบปีก่อน บันเทิงกว่านั่งอ่านเอง เพราะเจ้าตัวคนเขียนวิจารณ์งานเขียนตัวเอง

Anibon

https://m.youtube.com/watch?v=zSvxvPHsfDY

โดยส่วนตัวของเราจะเป็นเหมือนนกราฟ ขึ้นๆ ลงๆ ช่วงแรกๆ ที่เริ่มเขียนคือลง แล้วค่อยขึ้น แต่ก็มีบางช่วงที่ขึ้นแล้วก็ลงเช่นกัน

เราว่ามันเป็นเรื่องปกติมากๆ ค่ะเพราะว่าช่วงที่เราไม่ได้เขียน ช่วงวางพล็อตอะไรพวกนี้ พอเริ่มเขียนเรื่องใหม่ สำนวนการเขียนมันก็ลงค่ะ ลงต่ำเยอะด้วย ไม่ได้ดีเหมือนสองเรื่องแรกที่วางขายเลย

เราอาจจะแนะนำได้แค่ว่าให้เขียนๆ ไปก่อน เขียนจนกว่าจะชินและดึงฝีมือเดิมของตัวเองกลับมาได้ จากนั้นค่อยทำการรีไรท์ยกแผง แต่นี่ก็เป็นวิธีของเราเนอะ มันอาจจะไม่เข้ากับคุณก็ได้แต่อยากให้หาวิธีของตัวเองให้เจอค่ะ

เป็นเหมือนกันค่ะ​ สามสี่ปีก่อนเราเป็นนักเขียนมือใหม่​เขียนนิยายด้วยความรักที่อยากจะเขียน​ เขียนในแนวที่ตัวเองชอบและสนใจ​ ตอนที่เขียนก็ไม่ได้คาดหวังมากเพราะเป็นมือใหม่แค่ต้องเขียนตามแบบฉบับเรา​ เราไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นนิยายที่ดีที่สุดแต่เราก็ตั้งใจเขียนมันนะตอนนั้น​ ปัจจุบันเราห่างหายจากการเขียนไปสองปี​ เราอยากเริ่มต้นเขียนมันขึ้นมาใหม่แต่ความรู้สึกและภาษามันกลับไม่เหมือนเดิมและไม่สนุกเท่าเดิม​ เมื่อกลับไปอ่านเรื่องเก่าของตัวเองกลับรู้สึกว่ามันก็โอเคนะ​ ตอนนั้นเราก็แต่งดีนิมันไม่แย่เลย​ ความรู้สึกที่ห่างหายไปสองปีเหมือนเราเข้าไปอ่านของคนอื่นแต่เป็นนิยายตัวเองแต่รู้สึกดีกับมัน​ ตอนนี้เรากลับไม่สามารถรู้สึกแบบนั้นได้กับนิยายตัวเองเลย​ เรากำลังจะเริ่มทำมันอีกครั้งแต่เหมือนต้องพยายามติดไฟให้ตัวเองติดยากมากๆแต่ก็กำลังพยายามอยู่​ เพราะเรารักในการเขียน​ ที่มันไม่เหมืิอนเดิมสำหรับเราอ่านเพราะเราเครียดกับผลลัพท์มากเกินไป​ เพราะตอนที่เราแต่งเรื่องนั้นเราไม่ได้คาดหวังแต่แค่รักที่จะทำ​ แต่ตอนนี้เครียดกับทุกอย่างเลย​ แต่ก็พยายามอยู่ค่ะ​ เจ้าของจขกท.ก็สู้ๆนะคะ​ ^^

ใครเขียนนิยายแล้วอ่านผลงานเก่าๆตนเองแล้วหันมาดูตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้าบ้างครับ

สวัสดีค่ะ

เม้นต์นี้ เม้นต์เข้ามาให้กำลังใจนะคะ

ก่อนอื่น อยากจะแบ่งปันเหตุการณ์ปัจจุบันเกี่ยวกับงานเขียน ของนักเรียนหัดเขียน คือของเจ้าของเม้นต์นะคะ

เกี่ยวกับงานเขียนที่เคยฝันใฝ่ที่จะเขียนนิยายให้จงได้นะคะ

คือตั้งแต่รู้ความ อ่านออกเขียนได้ ก็อยากเขียนนิยาย เขียนบทความ เขียนเรื่องสั้น มีความรัก มีความฝันใฝ่ในการถ่ายทอดอารมณ์ของตนออกมาเป็นตัวหนังสือมากมาย จึงเกิดเป็นงานหัดเขียน มีเกิดขึ้น คือเขียนๆ เก็บๆ ไว้แบบคร่าวๆ มากมาย ตั้งแต่เป็นเด็กๆ ค่ะ

หากแต่ ความฝันใฝ่ ด้วยใจรักในเรื่องของงานเขียนทั้งหลายทั้งมวล ก็ถูกเก็บพับไป ด้วยสาเหตุที่ว่า ผู้ใหญ่ ผู้ปรกครอง ได้อ่านๆ งานของเรา ซึ่งได้หัดๆ เขียนไว้นั้นแล้ว ก็มีคำสั่งห้ามว่า ไม่อนุญาตให้เขียน ไม่อนุญาตเด็ดขาดในวันนั้น และเป็นการสั่งห้ามซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน ทั้งนี้ ด้วยสาเหตุดังที่ว่าเรายังไม่โตพอ

เรายังไม่ชัดเจน ในสิ่งที่เราต้องการสื่อ คือเราอาจจะไม่มีข้อมูลที่ดีจริง และดีพอ เราอาจจะไม่รู้ถึงผลดี ผลเสียในสิ่งที่เราต้องการสื่อด้วย หากจะเขียนนะ ต้องรอให้โตกว่านี้ก่อน ทั้งหมดนี้คือคำขาด

และเมิื่อ 7-8 ปี ให้หลังมานี้ ได้เริ่มลงมือหัดเขียนอีกครั้ง ด้วยการเขียนใหม่บ้าง และนำนิยายเก่าๆ ในวัยเด็กของตนมาลงเกลาเล่นๆ บ้าง ในยามที่ทำได้ และมาวันนี้ รู้สึกว่า จากที่ฝึกฝนภาษา ผ่านการหัดเขียน ภายใต้เหตุการณ์มากมาย (มากมายด้วยการตอบเม้นต์มากมายในกระทู้ต่างๆ) ทั้งนี้ เพื่อหัดสื่อ หัดตีความ หัดวิเคราะห์ไปด้วยนี้ ทำให้เกิดความรู้สึกว่า การเขียนของตน ในวันนี้ คล่องมากๆ ค่ะ

คล่องมากๆ ในที่นี้ คือมีความมั่นใจ ในระดับหนึ่ง ในการใช้ภาษา และคำ ประโยคของตนในการสื่อ...ต่างๆ แม้จะเป็นคำที่อาจจะซํ้าๆ ในบางคำ ในการเชื่อมประโยคในวาระเหตุการณ์ต่างๆ ของเหตุการณ์ และเรื่องราว ก็ตามที (แต่นั้นก็เป็นคล้ายบุคคลิก หรือเป็นลายเซ็นต์ ในส่วนบุคคล หรือคือความเคยชินนั้นเองนะฮ่า ฮ่า ฮ่า ) หากแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่า เกี่ยวกับการเรียบเรียง สร้างสรรค์ จินตนาการผ่านตัวอักษรนะ มาวันนี้ อันความรู้สึกที่ว่า เรานะจะสามารถที่จะเขียนนิยายได้เสียทีนะ คือ เกี่ยวกับคำ ประโยค ต่างๆ นะ เรา ในวันนี้รู้สึกได้ว่า พร้อมแล้วนะ ที่จะสามารถเป็นนักเขียนได้เสียที

คือรู้สึกว่าง่ายมากๆ ที่จะรัวแป้นให้เกิดเป็นเรื่องราว ประโยค ซึ่งผ่านด้วยตัวอักษร ผ่านการเล่าเรื่อง โดยที่ไม่มีความกังวลแต่อย่างใดอีกต่อไปค่ะ

มีนะคะ นิยายที่เขียนไว้ ขัดเกลา ตบแต่งไว้มากมาย หากแต่ไม่พร้อมที่จะนำมาลงอัพ นั้นเป็นอีกเรื่องค่ะ

คือการนำมาลงอัพ ในเว็บต่างๆ นั้น ดูจะคงเป็นปัญหา ปัญหา ในที่นี้คือ ด้วยที่จะเก็บไว้ลงขายต่อไปดีไหม? หรือว่าจะทำอย่างไรกับมันต่อไปดี...? ในเหตุนี้ ยังคงเป็นความสับสนอยู่ค่ะ

(มีเพื่อนๆ หลายๆ คนบอกว่า เก็บไว้ขายในรูปแบบต่างๆ น่าจะดี)

หากแต่ลองคิดว่า ในเหตุที่ว่า เมื่ออ่านผลงานเก่าๆตนเองแล้วหันมาดูตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้า นั้นไม่รู้สึกเช่นนั้น แต่อย่างใดค่ะ

กลับที่จะตรงข้าม ดังที่ว่า เมื่อกลับไปอ่านนิยายของตนในสมัยเด็กๆ ที่เขียนไว้เมื่อไรนะ ทำให้มีกำลังใจ มีพลัง เป็นแรงบันดาลใจที่ดียิ่งค่ะ

กลับไปอ่านเมื่อไรนะ แม้จะมีคำผิดมากมาย ประโยคซํ้าๆ คำต่างๆ ซํ้าๆ แต่ก็ รู้สึกว่าภูมิใจที่ตนเกิดมารักการเขียนค่ะ และดีใจที่ความรักการเขียนของตนนี้ยังคงอยู่ และมีความหนักแน่น ในอาการที่ตนรักการเขียน การพิมพ์ มาจนถึงวันนี้อีกด้วยค่ะ

รู้สึกว่ายินดีมากมายด้้วยที่ว่า อันตัวเรานี้นะ ไม่แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาแต่อย่างใด ในเรื่องของความรัักการเขียน หากแต่ยังจะหนักแน่น มั่นคง ในสิ่งที่เป็นตัวตนของเรายิ่งขึ้นอีกด้วยนะ

(ขอบคุณชีวิต และจิตวิญญาณที่รักการเขียน ซึ่งเป็นแก่นสารของตนอยางแท้จริงค่ะ)

จากที่ผ่านๆ มาอาจจะมีบ้าง ที่เหนื่อยหน่ายจากอ่านอื่นๆ ในวาระที่ต้องดำรงไป นั้นอาจจะเกิดเป็นความหนื่อยล้า จนเกิดเป็นความขี้เกียจที่จะเขียน แต่นั้นก็ไม่เคยเสียใจในสิ่งที่เป็นตัวตน และสิ่งที่ตนเขียนขึ้นมาก่อนหน้านี้ค่ะ

เพราะเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่า เหตุเช่นนี้ เกิดขึ้นได้กับคนเรา เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ

มาวันนี้ รู้สึกว่า มีความสุขทุกๆ ครั้งที่เกิดอารมณ์ และเวลามาประจบกัน ที่จะสามารถจรดนิ้วลงบนแป้นได้ เพื่อการเขียน และการพิมพ์ค่ะ

ทั้งหมดนี้นะ อาจจะด้วยที่ว่า เจ้าของเม้นต์เป็นคนสุนทรีย์ ก็อาจจะเป็นได้

คนอารมณ์สุนทรีย์(อีกนัยยะหนึ่ง คือคนมีอารมณ์ศิลป์นะคะ) ตรงนี้ ต่างหากนะ ที่ดูๆ อาจจะเป็นปัญหากับงานเขียนนิด นั้นดูจะเป็นความจริง

เช่น เมื่ออารมณ์พาไป ในชั่วขณะ ในบางเวลา อาจจะทำให้ความเป็นเรานะไขว้เขวได้บ้าง ยกตัวอย่างเช่น วันนี้ ขณะนี้นะคะ เป็นช่วงพักร้อน เป็นช่วงเวลาดีๆ ของเรา อากาศดีๆ บ้านบนภูเขา และปลายสุดของเทือกเขานะ มองลงไปมีทะเลสีครามตัดกับขอบฟ้าสีครามสดใส สนามหญ้ารอบๆ บ้านมีดอกไม้เล็กๆ สวยงาม สีสรรที่แตกต่าง ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจาย ผีเสื้อชนิดต่างๆ แตกต่างขนาดเล็กใหญ่ แตกต่างสีสรร บินว่อนโฉบเฉี่ยวเล่นกันเป็นวิสัย ในยามที่บรรยากาศดีๆ นี้ ทำให้เกิดเป็นภาพวิวที่สวยงาม ทำให้เกิเป็นอารมณ์ที่ดีมากๆ ในความรู้สึกของเรา

ห่างออกไปเป็นป่าไม้เขียวชอุ่ม ด้วยที่มีมีแมกไม้นานา เขียวขจี เหล่านกน้อยใหญ่ส่งเสียงเรียกร้อง ทักทายต่อกันไม่ต่างจากเสียงบรรเลงเพลง เพียงแต่เป็นนกต่างๆ เป็นผู้เรียบเรียง

ในยามที่สิ่งสวยงามเป็นสื่อ รอบล้อม เป็นแรงบันดาลใจ ให้อารมณ์พาไปสู่อารมณ์ที่เป็นสุขนี้ แท้จริงเจ้้าของเม้นต์นี้ น่าจะถือโอกาสเขียนนิยาย...นะ

หากแต่ไม่นะ

มาวินาทีนี้ ท่ามกลางความสวยงามของธรรมชาติ โดยมีดิน ท้องฟ้า ภูเขา และทะเล ป่าเขา รวมอากาศที่สดใสนี้ เป็นสิ่งแวดล้อม บนระเบียงที่กว้างใหญ่ บนโต๊ะกระจก ตัวโต ตัวโปรดนี้ หน้าโน๊ตบุ๊คคู่ใจ เจ้าของเม้นต์กลับที่อยากจะเข้ามาเม้นต์กระทู้ในเด็กดี เช่นที่เห็น และเกิดเป็นเม้นต์นี้ค่ะ

คือ บางครั้งนะ คนที่มีอารมณ์ศิลป์ เป็นะไรที่ไม่ง่ายที่จะฝืนตนเอง ในยามที่อารมณ์มันสุนทรีย์ และเมื่อมันล่องลอยไป นั้นดูจะเป็นปัญหานิด ในบางโอกาสค่ะ

ทั้งหมดนี้ ยกตัวอย่างนะคะ(เป็นตัวอย่างที่ยาวๆ ด้วยเนาะ ต้องขออภัยในความยืดยาวด้วยค่ะ)

และด้วยอารมณ์ที่สุนทรีย์นี้นะ ทำการเม้นต์เสร็จแล้ว คิดว่าจะเข้าไปรับฟังเพลงของตน ในไอดี ด้วยที่ว่าเพลงบรรเลงนั้น เป็นเพลงโปรด ชอบมากๆ ที่จะรับฟังในยามอารมณ์ดีๆ ค่ะ

(เพลงเพราะๆ อยากกจะแบ่งปันให้คุณด้วยค่ะ https://my.dek-d.com/leelawdee/

ด้วยอารมณ์ที่ดี สุนทรีย์นี้ ตักตวงอีกนิดเนาะ

และ เมื่ออ่านๆ จากเหตุการณ์ของคุณแล้วนะคะ ก็คิดเพียงว่า อาจจะเพราะด้วยกาลเวลา อาจจะเป็นตัวแปร ทำให้คุุณรู้สึกเปลี่ยนแปลง หรือรู้สึกแตกต่างไปจากที่คุณเคยเป็น จากที่คุณเคยรู้สึกหรือที่เคยอ่านนิยายของคุณ จากช่วงเวลาที่แตกต่างนั้น มันทำให้เกิด มีมุมมองที่แตกต่างขึ้น เห็นเป็นความต่างได้ จากขณะปัจจุบัน เหตุเช่นนี้ เกิดขึ้นได้ เป็นธรรมดานะคะ

เช่นเจ้าของเม้นต์นี้ ช่วงเวลา...ในวาระต่างๆ ที่ทำให้เกิดเป็นอารมณ์ต่างๆ นั้น เกิดขึ้นได้จริง เช่น ในวินาทีนี้ อยากฟังเพลงบรรเลง เพื่อขับกล่อมตนเองไปกับสิ่งแวดล้อมที่สวยงามในวินาทีนี้ เป็นต้นค่ะ

คือ อยากบอกคุณว่า หลายสิ่ง หลายอย่าง ในที่นี้ รวมอารมณ์ การกระทำของคนเรานี้สามารถเปลี่ยนแปลงไปด้วย เพราะเวลา เป็นสาเหตุ เป็นจัจจัย นำพาไป เหตุเช่นนี้ สามารถเกิดขึ้นได้จริงนะคะ

ก็หวังเพียงว่า คุณจะสามารถรู้สึกดีขึ้นมาได้ จากอาการความเศร้า และก้าวข้ามจุดที่เศร้าหมอง และยอมรับการเขียนที่คุณเคยเขียนมาก่อน...หน้านี้ ของคุณได้ที่สุดนะคะ

เป็นกำลัังใจให้คุณค่ะ

เข้มแข้งเข้าไว้ ยอมรับ และพยายามก้าวข้ามอารมณ์ ความรู้สึกที่ว่าเศร้าๆ ของคุณในวินาทีนี้ ไปให้จงได้นะคะ และขอให้คุณเขียนต่อไปได้ และทำได้ดีที่สุด ในแบบที่คุณต้องการในวันนี้ และในอนาคตกาลด้วยค่ะ

สู้สู้นะคะ

ขอร่วม เป็นกำลังใจ ให้คุณค่ะ