รับวิจารณ์นิยายครับ หรือใครอยากช่วยวิจารณ์ ก็เชิญได้ครับ

อมก ขอบคุณมากครับ เป็นทีตลาิกใหม่ที่ผมอ่านแล้วขนลุกตามเลย เดี๋ยวจะนำไปแก้ตอนรีไรท์แน่ๆๆๆๆ ขอบคุณจริงๆครับ

คือ พอไม่ได้ล็อกอิน มันเข้าไปแก้ไข หรือลบไม่ได้

ผมเกริ่นนิดนึงนะครับ คือ ความตั้งใจของผมตอนที่ได้อ่านนิยายของคุณ มันมีแต่ความรู้สึกว้าวครับ เลยคึกไปหน่อย อยากให้คุณได้เห็นความเป็นไปได้ของผลงานตัวเอง เทคนิคอาจยังไม่สูง แต่คนอ่านน่าจะยอมปิดตาข้างนึงให้ครับ ติดที่ พอผมพิมพ์ไปเสร็จ กดตอบ เพิ่งมาคิดได้ว่าคุณเขียนไปไกลหลายตอนแล้ว หลายๆ รายละเอียดหากต้องแก้มันจะวุ่นวายเกินไป ตอนแรกเลยกังวล ว่าที่พิมพ์ไปนั่นจะไปกระทบอะไรรึเปล่า? โชคดีที่ยังพิมพ์ไปไม่หมด แต่ถ้าวันไหนคุณมีความตั้งใจจะรีไรท์ครั้งใหญ่ ขอให้เอาสิ่งนี้ไปใช้ครับ

เหมือนชีวิตยังมีอะไรที่ต้องค้นหาไม่มากพอ พ่อกับแม่ก็เลยหายตัวไปเฉยๆ ไม่ยอมบอกล่าว พวกเขาทิ้งหนังสือประหลาดที่บันทึกคำทำนายอันน่าเหลือเชื่อไว้เป็นเบาะแส ภารกิจไขปริศนาลึกลับและการเดินทางอันยาวไกลจึงเริ่มต้นขึ้น โดยที่ แบงค์ ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย ว่าเขาจะมีสายเลือดของมังกรแห่งบรรพกาล

ถ้าผมจะขอยืมสี่บรรทัดสุดท้ายไปเป็นคำโปรยใหม่ของเรื่องจะได้มั้ยครับ

ยินดีครับ เพราะผมตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้ว

ขอบคุณค้าบบ

ในตอนที่เริ่มเขียนนิยาย เราอยากจะสื่อให้เข้าใจถึงคนที่เป็นโรคซึมเศร้าก็เลยสร้างร่างโคลนตัวเอกนิยายโดยใช้ตัวเราเป็นต้นแบบ แต่ไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนที่เขียน เราใส่ความรู้สึกของตัวเองลงในนิยายมากเกินไปจริงๆ ค่ะ ขอบคุณมากๆ สำหรับคำแนะนำค่ะ อธิบายได้ตรงจุด เข้าใจง่าย จะนำไปพัฒนางานเขียนต่อค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ครับ

จะบอกว่ามือใหม่จริง ๆ ครับ เพราะเพิ่งเริ่มเขียนนิยายเรื่องยาวเป็นครั้งแรก ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกยังแอบขำเลยครับ เนื้อเรื่องสนุกแต่ยังไม่ค่อยอินอย่างที่ จขกท ว่าจริง ๆ ขอบคุณอีกครั้งครับ

ขอบคุณค่ะ...เก็บไว้เป็นกำลังใจในการเขียนและพัฒนาต่อจ้าาา

พอลองปล่อยให้สมองโล่งแล้วไปอ่านใหม่ดู ใช่เลยครับ! ตามที่คุณชี้มาเลย เนื้อหาพยายามโยนข้อมูลที่เกินจำเป็น แทบไม่เปิดอะไรให้คนอ่านคุ้ยเอง ส่วนตัวถึงผมจะตัดออกไปเยอะแล้ว ให้แพลมในส่วนที่จำเป็นต่อตัวละคร แต่สุดท้ายก็เยอะไปอยู่ดี อย่างไรก็ขอบคุณจริง ๆ ครับ ช่วยให้ผมมองอีกมุมได้ชัดเจนเจ๋งแจ๋วมากเลย!

ตอนที่เราจะเขียนฉากใดฉากหนึ่ง เราต้องเลือกโลเคชั่นด้วยครับ วิธีที่ง่าย คือการที่เราใช้สถานที่ที่เราต้องการให้ข้อมูลเป็นโลเคชั่น ถ้าทำแบบนั้น เราจะสามารถบอกเล่าข้อมูลที่จำเป็นในการปูเนื้อหาตีคู่ไปกับการดำเนินเรื่องได้ ซึ่งในจุดนี้ คุณจะได้เปรียบคนอื่นมากๆ เพราะคุณได้ออกแบบโลกของคุณไว้เรียบร้อยแล้ว และสถานที่ต่างๆ ก็มีความเฉพาะ และน่าสนใจในตัวมันเองอยู่แล้วด้วยครับ

ถ้าการใช้สถานที่เป็นตัวส่งต่อข้อมูลให้ผู้อ่าน แล้วแบบไหนจะได้ผลกว่ากันงั้นหรือครับ

ระหว่างให้ตัวละครดำเนินเรื่องไม่ทราบอะไรเลยเกี่ยวกับข้อมูลที่ว่า (ให้คนอ่านดื่มด่ำไปพร้อมตัวละคร) กับให้ตัวละครทราบดีอยู่แล้ว แล้วให้คนอ่านแกะจาก reaction ตัวละครเอา

ผมจะถามจุกจิกหน่อยนะครับ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่ต้องตอบก็ได้น่อ อย่างไรการที่คุณมาจี้จุดโหว่ให้ผมก็ดีใจเหลือเกินแล้วครับ

ให้ตัวละครไม่รู้อะไรเลยจะได้เปรียบกว่าอีกแบบครับ สำหรับคุณ ผมแนะนำให้ใช้่แบบที่ตัวละครไม่รู้อะไรเลยครับ

กลับกัน การให้ตัวละครรู้อยู่แล้วมันจะสะดวกกับคนเขียน ฟังดูแล้วเหมือนจะทำให้เขียนง่ายใช่ไหมครับ? แต่ความจริงแล้ว ไม่ใช่เลย มันคือกับดักดีๆ นี่เอง สะดวกกว่าก็จริง แต่มันจะเขียนยากกว่าอีกแบบมากๆ ครับ นักเขียนต้องใช้เทคนิคมากกว่าเพื่อเขียนแต่ละฉาก เป็นกับดักที่มือเก๋าๆ ยังดับอนาจได้โดยไม่รู้ตัว รายละเอียดมันจะเยอะมากๆ ครับ ไม่น่าจะเล่าได้หมด แต่จะลองยกตัวอย่างให้ดูสักหนึ่งข้อนะครับ

ย้อนกลับมาที่บ้านหลังเดิมครับ

คุณแนะนำพ่อกับแม่ใช้เตาแก๊ส คุณทำการบ้านมาแล้ว คุณบอกวิธีใช้ให้พ่อแม่พร้อมสรรพ วันต่อมา คุณไปทำงาน พ่อกับแม่โทรมาบอกว่า เตาแก๊สเสีย จุดไฟไม่ติด คุณโทรเรียกช่างเข้าไปดู จากนั้น ช่างโทรกลับมาบอกว่า เตาแก๊สไม่ได้เสียครับ คุณแค่ลืมอธิบายให้พ่อกับแม่ฟัง ว่าต้องปลดเซฟตี้ ถึงจะจุดไฟติดได้ เรื่องการลืมแบบนี้จะเกิดขึ้นบ่อยๆ เวลาที่เรารู้อะไรทั้งหมดอยู่แล้ว แต่คนที่เราบอกเขาไม่รู้ด้วย

แต่กลับกัน

คุณต้องสอนพ่อกับแม่ใช้เตาแก๊ส แต่ตัวคุณเองก็ดันใช้เตาแก๊สไม่เป็น ไม่รู้อะไรเลย คุณก็เลยกางคู่มือออกมา คุณก็ยังสับสนอีก พ่อกับแม่คุณก็เลยต้องวุ่นวายโทรไปถามช่าง จนท้ายที่สุด กลายเป็นพ่อกับแม่ของคุณเป็นคนสอนคุณใช้เตาแก๊ส แบบนี้เป็นไงครับดูวุ่นวายเนอะว่าไหม? แต่คุณก็น่าจะพอสัมผัสได้ ว่ามันน่าสนุกกว่าอีกแบบเป็นไหนๆ

การที่ตัวละครรู้อยู่แล้ว มันก็จะมีเสน่ห์และวิธีใช้ของมันครับ ไม่ใช่ว่าไม่ดีไปซะหมด แต่ผมแค่ยังไม่แนะนำให้คุณในตอนนี้ใช้ครับ แต่ถ้าเป็นคุณในอนาคต ก็ค่อยลองอีกที

การที่เราเป็นผู้เขียน แต่ทำเหมือนว่าคุณก็เป็นผู้อ่านคนหนึ่งที่ไม่รู้อะไรเลย มันยากมากเลยนะ 555+

ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์นะคะ 

ก่อนหน้านี้คิดจะแก้บางส่วนจริงๆ ค่ะ รู้สึกเหมือนน่าจะดีกว่านี้ได้อีก แต่พอคิดย้อนกลับมา มีเรื่องก่อนที่เคยแก้ก็ประสบปัญหาแบบเดียวกับที่คุณบอก เหมือนจะสมบูรณ์แบบแต่ก็ไม่ใช่ TT ยิ่งแก้ยิ่งแย่ จนย้อนกลับมาตอนนี้ยังเสียดายอยู่เลยค่ะ

ขอบคุณครับ ผมจะทำให้ดีที่สุด

ผมเพิ่งลองเขียนนิยายเป็นครั้งแรกครับ

อีกอย่างเรื่องภาษาผมเองก็ไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่

เลยอยากขอคำวิจารณ์และคำแนะนำหน่อยนะครับ

ตอนแรก นึกว่าคุณเป็นนักเขียนที่มีความรู้เรื่องเขียนบทหนังอะไรพวกนั้นน่ะครับ เพราะการเรียบเรียงค่อนข้างคล้ายบทหนังเก่าๆ พอสมควร เลยคึกใจเร็วด่วนสรุปไปหน่อย

เดี๋ยวมาต่อนะครับ

คุณเป็นมือใหม่ ที่มีจุดสตาร์ทไกลกว่าคนอื่นครับ

ศาสตร์การเขียนนิยายมันคลุมเครือไม่ชัดเจนเอามากๆ หลายๆ คนมีความคิดไม่เหมือนผม เพราะผมคิด ว่าความจริงของสิ่งที่เรียกว่าพรสวรรค์ คือความรู้ และประสบการณ์จากหลายๆ ด้านมารวมกัน ซึ่งคุณมีต้นทุนที่ว่านั้นอยู่มากพอสมควร

สิ่งที่เผยความเป็นมือใหม่ของคุณ คือหลังจากบทเปิดเป็นต้นไป คุณออกแบบให้โลกหมุนรอบตัวละครมากไปครับ การทำแบบนี้คือหายนะเลย

บทเปิด คุณทำได้ดีมาก ไม่ว่าจะทำด้วยความตั้งใจ หรือทำไปโดยไม่รู้ตัว และถ้าหากทำไปโดยไม่รู้ตัว คุณอาจใช้บทเปิดของตัวเองเป็นไกด์ไลน์ เพื่อพัฒนางานเขียนของคุณได้

เพราะงั้น ผมจะขอเอ่ยถึงบทเปิดของคุณ เพราะมันน่าสนใจดีครับ

ย่อหน้าแรกของคุณ เป็นเทคนิคการตีหัวคนอ่านเข้าบ้าน มันดีเกินกว่าคำว่าสมบูรณ์แบบ มันอาจมีจุดที่ยังทำให้ดีกว่านี้ได้ แต่แค่นี้ ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว คิดดูสิ ใช้แค่ย่อหน้าเดียวเองนะ

น่าเสียดาย ที่ดูเหมือนจะไม่มีการใช้ซ้ำ ผมเลยเดา ว่าคุณอาจทำไปโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้น คุณปูเรื่อง และขายนิยายตัวเองไปได้พร้อมๆ กัน ทำให้คนอ่านรับรู้ ว่าเขาจะได้อ่านเรื่องเกี่ยวกับอะไร และมันน่าสนใจอย่างไร เอาจริงๆ ผมชมคุณในใจเลย ว่าเทคนิคคุณสูง และเป๊ะมาก มีกลิ่นอายแบบคนเขียนบทหนังเก่าๆ ที่ผันตัวมาเขียนนิยาย

แต่หลังจากบทเปิด ยังไม่เห็นมีการนำมาใช้ซ้ำเช่นเดียวกัน

หลังจากนั้น คุณเดินเรื่องไปจนจบตอนแบบตามตำรา ดูไม่หวือหวา แต่ก็โอเคนะ

ผมบอกสิ่งที่อยากบอกไปแล้ว งั้นเรามาดูสิ่งที่คุณสนใจบ้าง

คุณบอกไม่ค่อยเก่งภาษา แต่ผมคิดว่า ความเข้าใจเรื่องภาษาของคุณเกินมาตรฐานนะ เพราะงั้น การบรรยายไม่มีทางเป็นปัญหาของคุณแน่นอน อาจมีการเว้นวรรคแปลกๆ บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ อ่านแล้วแก้ คงไม่มีอะไรน่ากังวล

สิ่งที่คุณต้องกังวลมากๆ คือการที่คุณออกแบบให้ทุกอย่างหมุนรอบตัวเอก

ขอเสริมนิดนึงนะครับ เกือบลืมเลย

คุณต้องทำการบ้าน เกี่ยวกับคำที่ควรเลี่ยง

อันดับแรก ชื่อเรื่องเลยครับ ฝ่าวิกฤตชีวิตบัดซบ

ขอคำแนะนำเพิ่มเติมได้ไหมครับ

ในส่วนที่ว่าผมออกแบบให้โลกหมุนรอบตัวเอกมากเกินไป

ผมควรลดหย่อนยังไงดีครับ

คุณออกแบบให้ทุกสิ่งในนิยายพุ่งความสนใจไปที่ตัวเอกครับ ตั้งแต่เพื่อนนักเรียน ไปจนถึงป้าร้านก๋วยเตี๋ยว ซึ่งคุณอาจมองว่าได้ใส่เหตุผลเอาไว้รองรับแล้ว แต่ในใจของผู้อ่าน แค่นั้นยังไม่พอครับ

ในความเป็นจริง การออกแบบให้ทุกอย่างหมุนรอบตัวละครใดสักตัว สามารถทำได้จริงนะครับ แต่มันยากมากๆ คุณต้องเริ่มจากการก่อร่างชุดความคิดขึ้นมาในใจของผู้อ่านก่อน ซึ่งชุดความคิดที่ว่านั้น ยังไม่มีครับ

ปัญหาในจุดนี้ อาจเกิดจากการที่คุณและตัวละครรู้ทุกอย่างอยู่ก่อนแล้ว ในขณะที่คนอ่านไม่ได้รู้มากเท่าคุณ ทำให้คุณข้ามขั้นตอนสำคัญในการอธิบายให้คนอ่านเข้าใจไป หรือจะให้เข้าใจง่ายๆ คือคนอ่านตามคุณไม่ทันครับ

ขอบคุณมากๆ ครับ ผมคงละเลยตรงจุดนั้นไปจริงๆ เพราะคิดไว้ว่าจะค่อยๆ เล่าเรื่องโดยเปิดปมไปทีละจุดในภายหลัง สงสัยผมคงต้องเปลี่ยนความคิด และจะลองกลับไปแก้ไขดูอีกทีครับ

ส่วนชื่อเรื่องผมขอใช้แบบนั้นไปก่อนสักพักนะครับ คือผมเองยังหาคำที่มีความหมายที่ใกล้เคียงกับคำว่าชีวิตบัดซบไม่ได้เลยครับ

ขอบคุณค่ะ รออย่างใจจดใจจ่อเลย

งานเขียนของคุณค่อนข้างน่าสนใจมากๆ เลยครับ

ความจริง ผมอ่านไปหลายรอบตั้งแต่เมื่อวาน บอกตามตรง ว่าเมื่อวานรู้สึกเขวไปมากๆ 555 จนคิดว่าตัวเองเบลอไปรึเปล่า เพราะงานเขียนของคุณทำให้รู้สึกเหมือนโดนโปะยากล่อมประสาทหน่อยๆ ไม่ได้จะเอ่ยถึงในแง่ดี หรือไม่ดีนะครับ แค่จะเอ่ยถึงในแง่ที่มันน่าสนใจมากๆ เลยมีคำถามอยากถามก่อนครับ

1. หลังจากวางพวกโครงเรื่องแล้ว ตอนเขียน เขียนไปโดยไม่ได้คิดอะไร หรือออกแบบให้เป็นอย่างที่เป็นครับ ทั้งการมีตัวละครขี้บ่น และทั้งการเลือกใช้คำคลุมเครือ คำถามนี้ตอบสั้นๆ ก็ได้นะครับ

2.อยากให้ช่วยบอกความรู้สึก ตอนที่อ่านงานของตัวเองหน่อยได้ไหมครับ ว่าอ่านแล้วคิดเห็นยังไงบ้าง?

เออ...ขออนุญาตแทรก x)

งานคุณนั้นบางทีน่าจะติดเตือนว่า "ไม่เหมาะกับผู้มีภาวะซึมเศร้า" หรืออะไรทำนองนั้น

เนื่องจากความน้อยเนื้อต่ำใจของมนุษย์ที่มีต่อระบบธรรมชาตินั้นพาเอาจิตตกได้ และหากรี้ดจิตตกอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งอ่านยิ่งตกกว่าเดิม

เปิดบทแรกมาก็รู้สึกหน่วงๆ แล้ว ยังดีที่เราพอมีธรรมะเป็นภูมิคุ้มกันเลยอ่านไปจิตไม่ตกเท่าไร แต่ถ้าเป็นเราเมื่อก่อนที่ยังไม่รู้จักธรรมะอาจจะอาการหนัก 555

1.เขียนไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรค่ะ การวางพล็อตเองก็เพิ่งวางหลังจากที่ลงไปแล้วสองตอน

2.รู้สึกว่ายังไม่มีอะไรน่าดึงดูดค่ะ เลยอยากให้คนอื่นช่วยวิเคราะห์และชี้จุดด้อยให้

@Menomy ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ

@Menomy เอ่ยถึงประเด็นที่น่าสนใจ ผมเลยอยากเสริมก่อนนะครับ

ทำไมคนเราถึงชอบดูหนัง ฟังเพลง มากกว่าฟังแม่บ่น?

ในความเป็นจริง สองอย่างนี้ค่อนข้างคล้ายๆ กันนะครับ สิ่งที่แม่บ่น มันก็มีทั้งเรื่องที่เป็นจริง และในหลายๆ ครั้ง เหล่าคุณแม่ ก็มโนแต่งเติมขึ้นมาโดยรู้ตัวบ้าง หรือไม่รู้ตัวบ้างเพื่อโน้มน้าวเรา ไม่ต่างจากในหนัง หรือในเพลงเลย งั้น อะไรที่เป็นตัวกำหนดให้เราชอบดูหนัง ฟังเพลง มากกว่าฟังแม่บ่นกัน?

บางคนอาจบอกว่า "...เพราะนักร้องหล่อ เสียงสวยกว่าแม่" ความเห็นนี้ พูดตามตรงก็มีส่วนนะครับ

บางคนอาจบอกว่า "...เครียดมามากพอแล้ววันนี้ อยากพักสมองบ้าง" ความเห็นนี้ ผมเห็นด้วยครึ่งนึง เพราะอีกครึ่ง การดูหนัง หรือฟังเพลงทำให้เราตื่นตัว และร้องไห้ มากกว่าในชีวิตจริงซะอีก

หรือบางคนอาจบอกว่า "...เพราะรู้สึก ว่าเนื้อหาในหนัง หรือในเพลง เค้าดูเข้าอกเข้าใจเรามากกว่าแม่" ความเห็นนี้ก็ฟังดูน่าสนใจ

จะพูดไป ก็เหมือนล้อเล่นนะครับ เพราะ ในบรรดาความเห็นทั้งหมดที่ว่ามา ความเห็นที่บอกว่า '...เพราะนักร้องหล่อ เสียงสวยกว่าแม่' ดูจะตรงใจเราที่สุด มากกว่า ความเห็นที่บอกว่า '...เค้าดูเข้าอกเข้าใจเรามากกว่าแม่' เป็นไหนๆ

ความแตกต่างสำคัญเลยก็คือ ความตรงไปตรงมาครับ

ถึงตรงนี้ คุณอาจเริ่มคิดไม่เห็นด้วยในใจแล้ว เพราะไม่มีใครชอบเรื่องโกหกหรอกใช่ไหมครับ แต่ความตรงไปตรงมาที่ว่านี้ ไม่เกี่ยวกับความจริง หรือเรื่องโกหกครับ มันเกี่ยวกับ วิธีสื่อสาร

ตอนที่แม่บ่น เขาใช้วิธีสื่อสารอย่างนึง ส่วนในหนังหรือในเพลงก็ใช้วิธีสื่อสารอีกแบบนึง

ขอสมมติเป็นเรื่องใกล้ตัวแบบปัจจุบันจ๋าเลยนะครับ

ถ้าแม่วิจารณ์นิยายให้เรา แม่ส่วนใหญ่จะใช้วิธีสื่อสารแบบบ่นจับผิดเรา ติติงเราไปเรื่อย อาจจะมีโยงเข้ากับนิสัยส่วนตัวของเรา หรือแม้แต่ ยกอดีตตอนเราทำผิดพลาดอะไรสักอย่างนึงเมื่อสมัยชาติสองชาติที่แล้วขึ้นมาโน้มน้าวเรา แต่จะมันไม่ได้ผล มันบ่อนทำลายจิตใจเรา มันเป็นพิษต่อเรา มันจะทำให้เราหมดกำลังใจ มันทำร้ายเรา

ในฐานะนักเขียน เราจึงต้องออกแบบวิธีสื่อสารขึ้นมา เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดที่ว่าขึ้น นั่นเป็นการบ้านที่เราต้องทำ ที่ผมต้องทำ ที่คุณต้องทำ และนักเขียนต้องทำ เพื่อรับผิดชอบต่อตัวเอง และสังคม

แต่ คุณอาจมีคำถามเล็กๆ ขึ้นในใจแล้วว่าทำไมถึงต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากแบบนั้น คำตอบคือ...เพราะเราไม่อยากให้งานเขียนของเราไปทำร้ายใคร เหมือนเวลาที่เราโดนพ่อแม่บ่นแล้วมันทำร้ายจิตใจเรา

ผมเป็นคนนึงที่ทำผิดพลาดเรื่องนี้มานานมากๆ และพยายามแก้ไขให้มันถูกต้องอยู่ ความจริงที่อยากจะบอกคือ ผมอยากโน้มน้าวให้คุณทำสิ่งที่ยาก เพื่อผลตอบแทนที่มากกว่า ผลตอบแทน ที่จะทำให้หัวใจของคุณพองโตขึ้น ชิ้นงานของคุณจะดีขึ้นอย่างเห็นผลได้ทันตา และผมเชื่อว่าใครๆ ก็สามารถทำได้เหมือนกัน โดยหวังว่าจะโน้มน้าวคุณสำเร็จ

ส่วนที่เหลือเดี๋ยวมาต่อนะครับ แต่ถึงจะบอกว่าเดี๋ยว ก็ไม่แน่ใจว่าวันนี้รึเปล่านะ

ก่อนอื่น ผมอยากบอก ว่าผมอยากลบคอมเม้นต์ด้านบนที่ผมพิมพ์ไปยาวๆ ครับ แต่จนปัญญาจริงๆ รู้สึกอายหน่อยๆ ด้วย

ผมอ่านนิยายคุณแล้วพยายามรวบรวมความคิดมาสองวันแล้ว พยายามทำความเข้าใจมันให้ได้ แต่ ก็เหมือนไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไร จนกระทั่งผมเห็น-ที่ตัวเองพิมพ์ไปยาวๆ ด้านบนนั่น

คือถ้าให้อธิบาย ไอด้านบนนั่น ผมพยายามจะคุยกับคุณก็จริง แต่กลายเป็นว่าความคิดที่มันเคยสะเปะสะปะอยู่ในหัว มันก็ระเบิดออกมาด้วยพร้อมๆกัน มันเลยเหมือนกำลังคุยกับคุณ และเพ้อเจ้อมั่วซั่วไปในเวลาเดียวกันด้วย

บทเปิดของคุณเป็นคล้ายๆ แบบนั้นเลย แต่ไม่หนักเท่า-ด้านบนที่ผมพิมพ์ไป55 มันเหมือนคุณมีความคิดหลายอย่าง ของหลายๆเรื่องในชีวิตบรรจุอยู่ในแท้งค์น้ำ และทันทีที่คุณหมุนก๊อก ความคิดที่มันอัดกันอยู่ก็ไหลล้นออกมาแบบสับสน

ที่น่าสนใจก็คือ ผลที่ออกมามันกลับไม่ได้แย่ ทั้งที่มันควรจะแย่ แต่มันกลับกลายเป็นว่า มันเฉียดไปทางดีซะมากกว่า

ลองคิดตามนะครับ ตัวละครของคุณขี้บ่น = พูดเยอะ และบ่นนอกเรื่องด้วย + กับการใช้คำที่มีความหมายสับสน หลายครั้งแยกไม่ออกว่าเป็นคน สัตว์ สิ่งของ หรือ มันคือการเปรียบเปรยกันแน่ เช่น '...ผมหนีออกจากขุมนรกเพียงเพื่ออิสระภาพที่ไม่คุ้นเคย'

พออ่านไปแล้วจะรู้สึกแวบแรกเหมือนอ่านรู้เรื่อง แต่ เอ๊ะ! ตัวโตๆ จะตามมา พออ่านต่อไปอีกสักพัก อ้าว! ขุมนรก นี่หมายถึงสถานที่หรอกเหรอ แกล้งกันชัดๆ เหมือนอ่านรู้เรื่อง แต่ก็เหมือนสับสน ในขณะที่คนอ่านมีอาการเหมือนโดนโปะยากล่อมประสาทอ่อนๆ โดนสิ่งที่ตัวเอกบ่นล่อไปทาง โดนคำที่มีความหมายสับสนล่อไปอีกทาง พอรู้ตัว ก็ เอ่อ อ่านเพลินดีนะ เนื้อเรื่องสนุกใช้ได้ มีการค่อยๆ เฉลยน่าติดตามดี และรู้สึกเสพติดอยากอ่านต่อนิดๆ ขอวันละตอนเลยได้ไหม

เพียงแต่ สามย่อหน้าแรก ควรจะแก้นะครับ ส่วนตรงอื่น จะแก้หรือไม่แก้ก็ตามใจ

บอกตามตรงว่าผมรู้สึกสนุก และรู้สึกสนใจงานเขียนของคุณมากๆ ครับ เลยอยากให้สิ่งนี้เป็นการตอบแทน

มันจะดีมากๆ ครับ ถ้าให้ตัวเอกขี้บ่น บ่นเรื่องเกี่ยวกับนรก(ที่เป็นคำเปรียบเปรย หรือบ่นเกี่ยวกับความเชื่อเรื่องนรกก็ได้) อย่าให้คนอ่านรู้ ว่าตัวเอกกำลังพูดถึงนรกของจริง และกำลังอยู่ในนรกจริงๆ คุณต้องหลอกให้คนอ่านตายใจ ให้คนอ่านเข้าใจไปเอง ว่าเขาแค่โมโหแล้วพาล ก็เลยบ่นไร้สาระไปเรื่อย แล้วก็ บู้ม! ค่อยเฉลย ว่าเขาตายแล้ว และกำลังอยู่ในนรก ที่เป็นนรกจริงๆ ไม่ใช่คำเปรียบเปรย หรือความเชื่อ

ขอบคุณนะคะ มีกำลังใจขึ้นมาเลย

ขอบคุณค่ะ

เป็นเรื่องแรกที่แต่งจนจบ แต่ว่าเราก็ตั้งใจจริงๆ แต่ปัญหาคือเรามุ่งเข้าสู่แต่ประเด็นสำคัญจนทำให้คนอาจจะเคร่งเครียดและก็เอียนไปกับความจริงจังเกินไป เพราะในชีวิตจริงก็เป็นคนที่พูดเล่นไม่เป็น เวลาเขียนอะไรลงไปก็เลยหาอะไรที่มันผ่อนคลายไม่ไม่เป็นค่ะ

อันนี้ผมแนะนำด้วยนะครับ การอ่านออกเสียงนิยายของเราเอง แล้วอัดเสียงไว้ให้เราฟังเอง ให้บรรยากาศที่ต่างมาก คุณจะสัมพัสกับอารมณ์ใหม่ๆมากขึ้นผ่านคำพูกมากกว่าตัวหนังสือ มันอาจเปิดมุมมองใหม่ๆ เหมือนกับคุณฟังเรื่องนี้จากคนอื่นเล่า(เสียงจากคุณเองละ) จริงๆผมก็พึ่งลองทำ สนุกมาก ผมแนะนำ

ขอบคุณมากค่ะ

การเขียนนิยายตอนกลางคืนอาจช่วยคุณได้ครับ

เคยมีคนต่างประเทศทำวิจัยที่น่าเชื่อถือเกี่ยวกับการพูดคุยของคนเรา ในเวลากลางวัน หัวข้อสนทนาของคนเราจะเคร่งเครียด จริงจังมากกว่าตอนกลางคืนครับ หรือในอีกความหมาย ตอนกลางคืน คนเราจะพูดคุยกันในหัวข้อที่ผ่อนคลายมากกว่า มันอาจไม่ได้ช่วยเปลี่ยนแปลงคุณในทันที แต่คุณอาจใช้ประโยชน์จากความรู้นี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีได้ครับ

หากคุณเป็นคนนอนไว การเปลี่ยนเวลานอน อาจเหมาะสำหรับคุณ เข้านอนให้ไวขึ้นอีก และตื่นตอนเช้ามืดมาเขียนนิยาย หลีกเลี่ยงการเขียนนิยายตอนกลางวัน พยายามอย่าหักโหมเขียนนิยายตอนกลางคืนจนพักผ่อนไม่เพียงพอ เพราะคุณจะผ่อนคลายไม่ได้ ถ้าคุณพักผ่อนไม่เพียงพอ

พยายามเข้าใจความผ่อนคลายของตัวเองให้ได้ เพราะถ้าคุณเข้าใจความผ่อนคลายของตัวเองได้ การเขียนนิยายตอนกลางวัน ก็จะไม่ใช่ปัญหาของคุณอีกต่อไป

อยากให้สังเกตนะครับ ผมใช้คำว่า '...พยายามเข้าใจความผ่อนคลายของตัวเอง' นะ ไม่ใช่ บอกให้ 'พยายามทำให้ตัวเองผ่อนคลาย' สองอย่างนี้มันค่อนข้างจะแตกต่างกันมาก คือ คุณต้องพยายามทำความเข้าใจให้ได้ ว่าสถานที่ไหน มุมไหน ลักษณะแบบไหนที่ทำให้คุณผ่อนคลายจริงๆ เป็นตัวของตัวเองที่สุด

เช่น คุณอาจชอบไปนั่งตากลมตรงระเบียงเพราะมันช่วยทำให้คุณรู้สึกหายเหนื่อย หรือ การนั่งทำงานบนโต๊ะหน้าทีวีมันช่วยทำให้คุณรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด มันต้องมีสักมุม ที่ทำให้คุณรู้สึก ว่าความคิดความอ่านมันทำงานได้ดีกว่าปกติ หรือตอนไหนสักตอน ที่คุณไปเที่ยว หรือ เจอใครสักคนที่ทำให้คุณรู้สึกสบายใจ

คุณไม่จำเป็นต้องเลือกแค่อย่างใดอย่างหนึ่งนะครับ แต่คุณต้องทำความเข้าใจตัวเอง และจดจำมัน

ส่วนการทำให้ตัวเองผ่อนคลาย ผมแนะนำให้คุณขยับร่างกาย เดินเล่น ทำงานบ้าน แต่ผมไม่แนะนำให้คุณใช้วิธี อ่านนิยาย ดูหนัง ฟังเพลง เพราะมันจะมอบแรงบันดาลใจปลอมๆ ให้คุณได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ในทางที่แย่ที่สุด มันจะทำให้คุณหลงทาง และถ้าคุณเก็บมันมาใช้ในงานเขียนของคุณโดยไม่รู้ตัว มันจะฆ่าอัตลักษณ์ของคุณ

ถ้าคุณต้องการอะไรที่ยั่งยืนกว่า ถาวรกว่า การเข้าใจตัวตนของตัวเองคือคำตอบ คุณจำเป็นต้องสะท้อนตัวตนของคุณออกมาในงานเขียน แผดเสียงของตัวตนให้มันกังวาล และกังวาลยิ่งขึ้น กังวาลจนแม้แต่ตัวคุณเองยังรู้สึกขนลุกกับสิ่งที่ตัวเองเขียนขึ้นมา

แปลว่าปัญหาที่หนักสุดในตอนนี้มันดูจริงจังเกินไป จนขาดความเป็นธรรมชาติสินะคะ พอจะมองตัวเองออกในเรื่องนี้อยู่เหมือนกันค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ

ขอบคุณครับ

รู้สึกว่าไม่มีกลิ่นอายจีนเหมือนกันค่ะ ส่วนย่อหน้าแรกไม่รู้จะปรับเปลี่ยนให้ตรงโจทย์ที่แนะนำได้มั้ย เพราะบางอย่างก็พอฟังเแล้วเข้าใจ แต่หาทางแก้ไม่ได้ อย่างไรตรงนี้ขอบคุณมากๆเลยค่ะ

ค่อนข้างตรงใจผมมากเลยครับ คือผมเสพงานเขียนและงานแปลของคนหลายๆท่าน ทั้งใหม่และเก่า สำนวนผมเลยปนเปมากๆ ตอนนี้ปวดหัวอยู่เหมือนกันครับ ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์ครับผม ชี้ทางให้ผมได้เยอะเลย

https://www.facebook.com/100697641727308/posts/382800100183726/

ถ้าแบบนี้ล่ะครับ

https://writer.dek-d.com/popmevsek2/writer/view.php?id=2223276

มันก็ลิ้งค์เหมือนเดิมอะครับ 555 ผมลองแปะใหม่ในฐานะคนทั่วไปก็แล้วกันครับ

ขอร่วมวิจาร์ด้วยน้า

อยากแรกเลย ฉากเปิดตัวตอนแรก คุณจี้ความรู้สึกได้นะครับ

บรรยายให้เห็นบรรยากาศได้มากกว่านี้นะครับ

ถ้าอยากให้รู้สึกเศร้าก็บรรยายให้แสงในห้องดูมืดๆ อากาศดูเย็นๆ

ถ้าอยากให้อึกอัดก็บรรยายถึงความเงียบ ความนิ่งสนิท ให้คนอ่านเห็นภาพแล้วเขาจะสร้างบรรยากาศขึ้นมาเอง

มันดูมีชั้นเชิงมากกว่าบอกตรงๆ ว่า

"ทุกคนมีความรู้สึกเห็นใจและเศร้าใจ"

อย่างที่สอง คุณใช้คำซ้ำเยอะเกิดไป โดยเฉพาะบุรุษสรรพนาม

ถ้าคำแรกใช้หญิงสาว คำต่อไปใช้เธอได้ มันจะทำให้การบรรยายกระชับและไหลลื่นมากขึ้น ไม่งั้นคนอ่านจะต้องอ่านคำว่าหญิงสาวซ้ำๆสองถึงสามคำจนกว่าจะบรรยายเสร็จ มันทำให้ฝืด

เช่นคำแรกใช "ราชินีไม่ได้แม้แต่เห็นหน้าลูก" คำที่สองก็ยังใช้ "และพระราชินีได้จากไป"

คุณเข้าใจใช้ไหม มันดูยืด

อยากที่สาม การเดินเรื่อง บรรยายสับสนไป คุณใส่รายละเอียดเยอะจนคนอ่านสับสน ถ้าตอนนี้คุณเน้นการจากลาของสองตัวละคร คุณก็ไม่ควรเน้นเรื่องอื่น

สมมตินะ ในฉากที่แม่กำลังจะตาย

แต่คุณกลับบรรยายว่า นางเอกมีความฝัน อยากเป็นอิสระ อยากใช้ชีวิตสามัญ

คุณเข้าใจใช้ไหม ว่ามันชวนออกนอกเรื่อง

คุณสามารถไปบรรยายในตอนถัดไปได้ว่านางเอกรู้สึกอย่างไร หลังจากงากศพผ่านไปแล้ว

ดังนั้นตอนนี้ควรโฟกัสไปที่ฉากการจากลา

ดูเหมือนคุณจะใส่อะไรไปเยอะจนไม่สามารถบอกได้ว่า คุณอยากให้อะไรเด่น ทุกอย่างมันดูปนๆ กันไปหมด มันทำให้งานของคุณไม่สนุก

ถ้าคุณอยากแก้ไขจริงๆ คุณต้องกลับไปแก้ที่จุดเริ่มต้นครับ

แก่นเรื่องของคุณไม่ชัดเจน เพื่อให้เห็นภาพ คุณลองนึกถึงอนิเมะที่คุณดูในมือถือ ตอนภาพไม่เต็มจอมันก็พอถูไถ แต่พอขยายเต็มจอเท่านั้นแหละ ภาพแตกจนดูไม่ได้เลย

พอแก่นไม่ชัดเจน เวลาคุณขยายโครงเรื่องออกมา เนื้อหาแต่ละตอนมันเลยยิ่งดูสะเปะสะปะครับ

นอกจากเรื่องที่ต้องทำให้แก่นชัดเจนแล้ว คุณยังต้องทำให้แก่นเรื่องน่าสนใจด้วย และการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุแบบไม่จบไม่สิ้น จะไม่ช่วยอะไรคุณเลย

ขอบคุณครับ สงสัยผมจะวางเนื้อเรื่องคลุมเคลือเองจนไม่น่าสนใจ อันที่จริงผมอยากจะเขียนประมาณว่า ตอนแรกอย่างให้มันกระจัดกระจายไปให้มากที่สุด แล้วค่อยๆนำชิ้นส่วนเหล่านั้นเข้ามาประติบประต่อขึ้นมาใหม่ ถึงมันอาจจะนานแสนนาน แต่ผมคาดหวังผลลับของนักอ่าน ที่จะผูกพันกับเรื่องนี้ให้มากที่สุด จนผมไม่คิดว่าผมจะเขียนวางเนื้อเรื่องไม่ชัดเจนมากถึงขนาดนี้

ขอบคุณครับ ผมจะแก้ไข แต่เนื้อเรื่องเริ่มแรงผมไม่ได้โฟกัสตรงจากลาแต่เป็น ความรู้สึกของหญิงสาวที่อยากจะหลุดพ้นไปจากที่ตรงนี้เสียที จนไม่ได้คิดถึงเรื่องลูกสาวของตัวเองเลยแม้แต่น้อย แต่จะมีช่วงหลังที่เธอเองก็ลังเลอยู่จนต้องกลับลงมาใหม่ แต่ในหลายๆอย่างก็ต้องขอขอบคุณมากครับ ผมจะนำไปปรับปรุง

ขออนุญาติช่วยวิจาร์นะจ้า มันติดลม ^ ^

อย่างแรก คุณเลือกใช้คำหยาบ ซึ่งสำหรับผม เป็นเครื่องมือที่ใช้ยากและชวนให้คนอ่านออกห่างง่าย

แต่หนังไทยหลายเรื่องก็ใช้คำหยาบในบทสนทนาได้สนุก

คุณต้องรู้ว่าส่วนในใช้คำหยาบได้แล้วสนุก

ส่วนไหนใช้แล้ว คนอยากเดินหนี

มันเหมือนเราฟังคำพูด "ไอเ*ี้ย"

จากน้าค่อมแล้วแล้วตลก สนุกสนาน

กับฟังจากคนธรรมดาพูดแล้วรู้สึกอึกอัด

อย่างที่สอง นิยายคุณเหมือนไดอารี้ประจำวันนั่งบ่นเรื่อยเปื่อย

พยายามตั้งคำถามว่า ตอนนี้เราอยากได้อะไร

พยายามเตรียมตัวก่อนจะเรื่อมเขียนเยอะๆ

เขียนลงในกระดาษก่อนก็ช่วยได้ มันทำให้ช้าลง มีเวลาคิดมากขึ้น เพราะเวลาพิมพ์กระบวนการมันเร็วไป

ผมรู้ดีว่าคุณอยากเก่งขึ้น เลยมาอยู่ตรงนี้

ต้องมีคนบอกอะไรคุณซักอย่าง เป็นกระจกส่องในมุมที่คุณไม่สามารถมองเห็น

พยายามหาอ่านหนังสือ "แต่งนิยายหรือเขียนยังไงให้ดีขึ้น" พยายามเรียนรู้จากคนอื่น ในห้องเรียนนี้มีบทเรียนเยอะเลยครับ เข้าไปอ่าน ใครทำได้ดี ทำได้ยังไง ใครทำได้ไม่ดี เป็นยังไง

สุดท้ายผมฝากอีกห้องเรียนที่ผมสร้างขึ้น หวังว่ามันจะช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อย

https://www.dek-d.com/board/view/3695646/