มาเล่นกัน...จงบรรยายฉากนิยายของท่าน กำลังทานข้าวกับอะไรกันคะ?
สวัสดีวันฝนตก วันนี้อัพนิยายตอนใหม่ เพื่อนๆ ทานข้าวกันรึยังคะ ไปทานข้าวพร้อมพระเอกของเราเลยค่า ตัวละครของเพื่อนๆ ทานข้าวกับอะไรกันคะ จงบรรยายฉากทานข้าวในนิยายของเพื่อน ๆ มาค่า...^^
ใส่ลิงก์นิยายของเพื่อน ๆ ได้นะคะ เผื่อใครอยากตามไปทานกันต่อ ^_^
เริ่มจากของเราก่อนเลย
ปฏิการเดินถึงห้องครัว ภาพที่เห็นคือ ปัถยากำลังป้อนพ่อของเขาอยู่ และเช็ดปากให้เมื่อมีอะไรเปื้อน ซึ่งเป็นภาพที่น่ารักมาก อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ตอนที่แม่อยู่กับพ่อไม่เคยมีภาพแบบนี้ให้เห็นเลย ชายหนุ่มเดินเอามือลูบท้องเข้าไปในครัว สายตาคอยสำรวจดูบนโต๊ะว่า มีอะไรกินบ้าง เห็นแล้วน้ำลายสอขึ้นมาเลยทีเดียว มีน้ำพริก และแกงป่าหน้าตาน่าทานมากพยายามเดินไปใกล้ ๆ อย่างเกรงใจได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ มองหน้าแม่ใหม่ที มองหน้าพ่อของเขาที มองอาหารในจานที พลางกลืนน้ำลายแล้วกลืนน้ำลายอีก เมื่อไหร่จะเรียกเขากินบ้าง หรือจะหันมาป้อนเขาบ้าง ได้แต่หันไปหันมามองตามตาละห้อย
“ทำอะไรทานครับ กลิ่นหอมมาก” เขาได้กลิ่นพริกย่างหอมฟุ้ง
“ผมขอชิมหน่อยนะครับ” พูดพลางเอื้อมมือไปหยิบดอกกะหล่ำลวกชิ้นพอดีคำ แต่ทว่ายังไม่ทันหยิบถูกแม่ครัวตีมือ
“ล้างมือหรือยัง มาเดี๋ยวน้าเอาให้ชิม” เธอใช้ซ่อมจิ้มดอกกะหล่ำลวกจิ้มน้ำพริกหนุ่มมาป้อนให้
“วันนี้น้าทำน้ำหนุ่ม ลองชิมหน่อยว่า รสชาติโอเคหรือยัง”
หนุ่มผมยาวอ้าปากรับดอกกะหล่ำ พลางพยักหน้าตลอดเวลาขณะเคี้ยว ก่อนจะทำตาลุกวาวด้วยความอร่อย
ไปทานกันต่อที่ลิงก์นี้เลยค่า....^^
https://writer.dek-d.com/risait444/writer/viewlongc.php?id=1960543&chapter=28
6 ความคิดเห็น
อรัญเดินอย่างเหนื่อยล้าเข้ามาในหมู่บ้านพร้อมกับถุงหนังหนึ่งใบ เขาพึ่งกลับมาจากภารกิจล่าสัตว์อสูรตัวหนึ่ง เมื่อก่อนเขาเคยได้ยินว่าเนื้อของสัตว์อสูรพันธุ์นี้มีรสอร่อยลึกล้ำ แต่เพราะความอันตรายที่สูง และหน้าตาที่ไม่น่าลิ้มลองเท่าไหร่ จึงยังไม่มีการพิสูจน์แน่ชัดเสียทีว่ารสชาติที่แท้จริงเป็นเช่นไร
อรัญที่นึกสงสัยในเรื่องนี้ก็เลยแอบแล่เนื้อติดไม้ติดมือมาด้วย
" อืม ทำให้ลุงไพรลองกินแล้วกัน " เขานึกถึงชายวัยกลางร่างท้วมหน้าตายียวนผู้เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก
แต่บ้านของอรัญไกลจากหมู่บ้านนี้พอสมควร เขาจึงต้องไปยืมห้องครัวของเพื่อนสมัยเด็กที่ไม่ค่อยจะอยู่บ้าน
ชายหนุ่มผนึกพลังเวทลงเท้าจนเต็มเปี่ยม แล้วออกแรงยันประตูที่ล็อกอยู่จนแหลกสลาย ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวที่คุ้นชินแล้วจัดแจงปรุงอาหารอย่างชำนาญ
" ลักษณ์ ส่งพริกไทยมาหน่อย " เขาสั่งให้กุมารทองผู้ทำสีหน้าเซ็งเป็ดของตนลอยไปหยิบสิ่งต่าง ๆ มาให้ พอใกล้เสร็จก็ส่งข้อความให้ควายธนูไปเชิญลุงไพรผู้เป็นเป้าหมายมาที่นี่
" เป็นไงบ้างลุง? "
อรัญถามยิ้ม ๆ กับลุงไพรที่ตั้งหน้าตั้งตาซดสตูว์เนื้อหอมกรุ่น การเห็นคนที่รักชอบอาหารที่เราทำ มันเป็นความสุขที่เรียบง่ายแต่ช่างอบอุ่น
ชายร่างท้วมตักสตูว์เพิ่มลงในชามที่ว่างเปล่า และใช้เวลานั้นคุยกับอรัญ " นี่เนื้ออะไรวะเนี่ย? อร่อยขนาดนี้ทำไมข้าไม่เคยกินมาก่อน? "
" ของหายากเลยนะลุง " ชายหนุ่มเดินถือแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะ
" กระหังไง "
" !!!? "
จ๊ากกกกก!!!
เนื้อกระหังรึ!
มาเล่นกัน...จงบรรยายฉากนิยายของท่าน กำลังทานข้าวกับอะไรกันคะ?
ไปทานข้าวพร้อมพระเอกของเราเลยค่า ตัวละครของเพื่อนๆ ทานข้าวกับอะไรกันคะ จงบรรยายฉากทานข้าวในนิยายของเพื่อน ๆ มาค่า...^^
โอเคน๊าาา
เล่นด้วยค่ะ
ไปทานมื้อเย็นกับพระเอกของเรากัน...
(เป็นฉาก ที่คุณอยากได้ แลกเปลี่ยน แบ่งปันกันนะคะ)
ฉากนี้ (ของเจ้าของเม้นต์)จะมีนางเอก ร่วมอยู่ในฉาก แถมให้ด้วยค่ะ
(วันนี้ ใจดีน๊าา มีของแถม
)
ไปกันเลยค่ะ ไปดูฉากดังกล่าวนี้ด้วยกันเนาะ
-------------
"อาหารน่าทานมากๆ หอมมากๆ ด้วยค่ะ คุณทำเองหรือคะนี่"
หญิงสาวเอ่ยเสียงนุ่มนวล ด้วยอารมณ์ยินดี เมื่อเห็นอาหารนานาชนิดวางเป็นระเบียบบนโต๊ะอาหารทรงสี่เหลี่ยม ตรงหน้าเมื่อเธอบังเอิญเดินเข้ามาในห้องครัว
"ครับ ผมทำเองทั้งหมด"
ชายหนุ่มผู้ถูกถาม ตอบคำถาม ด้วยเสียงละมุน พร้อมใบหน้าซึ่งเคลือบไว้ด้วยความสว่างสดใส สีหน้าสดใส เบิกบานของเขานั้น สามารถเป็นสื่อ บอกเล่าได้ชัดเจน ว่า เขากำลังอยู่ในช่วงที่อารมณ์ดีๆ
"คุณทำอาหารเป็นด้วยหรือคะนี่ หอมน่าทาน จริงนะคะ"
"ครับ ทำเป็นครับ ผมชอบทำอาหารมาตั้งแต่เป็นเด็กๆ แล้ว และช่วงที่เรียนอยู่ที่ฝรั่งเศส ผมต้องทำอาหารเอง และต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างเกี่ยวกับงานบ้าน และการเข้าครัวทำอาหาร เป็นเรื่องปรกติของผมก็ว่าได้ คือผมชอบทำอาหารทานเองครับ"
"หอมมากค่ะ ผักบุ้งไฟแดง ไขเจียวหมูสับ ต้มจืดตำลึงเต้าผู้ไข่ เป็นอาหารโปรดของศิด้วย บังเอิญมากๆ เลยค่ะ"
หญิงสาวพูดพร้อมกลืนนํ้าลาย สายตาจับจ้องที่จานอาหารหลากหลายบนโต๊ะตรงหน้า
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่อังเอิญหรอกครับ ผมรู้ว่าเป็นของโปรดของคุณศิวลีครับ ป้าฝ้ายเป็นคนบอกครับ ผมจึงตั้งใจทำ เพราะอยากทำให้คุณทานไงครับ"
ชายหนุ่มปล่อยเสียงหัวเราะ ด้วยสีหน้าเบิกบาน เมื่อเห็นอาการ และคำบอกเล่า ผ่านความไร้เดียงสาของหญิงสาว ในวัยที่อ่อนกว่าเขาหลายปี ด้วยอารมณ์ที่สดใสยิ่งขึ้น
"คุณชาใจดีมากๆ เลยด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ แต่คุณน่าจะบอกนะคะ ว่าคุณจะทำอาหารเยอะแยะแบบนี้ ศิได้เข้ามาช่วย"
หญิงสาวพูด ขณะมองไปที่โต๊ะ ที่มีอาหารมากมายนั้น คล้ายต้องการหลบซ่อนความเอียงอายของตน ซึ่งเกิดจากจากคำพูดของชายหนุ่ม ด้วยคำที่คล้ายเขาต้องการเอาใจเธอ แบบเปิดเผยชัดเจนนั้น
"คุณศิวลี มาเที่ยว มาพักผ่อนนะครับ จะให้ผมชวนคุณเข้าครัวทำอาหาร ผมคิดว่าไม่ใช่ไอเดียที่ดีนัก ผมคล่องอยู่แล้ว และยังมีลุงพรเป็นผู้ช่วยด้วยแล้ว ทำแป๊ปๆ ก็เสร็จ ตามที่เห็นนี่ไงครับ ผมเห็นคุณไปในสวนกับคุณแม่แต่เช้า ไม่อยากขัดจังหวะ อยากให้คุณได้มีโอกาสได้ดู ชม เพราะเห็นคุณชอบครับ เป็นไงบ้างครับ สวนผสมผสานของคุณแม่ สนุกไหมครับ ชอบหรือเปล่าเอ่ย"
วิชชา หรือ ชา ชายหนุ่มเลือดผสมจากแดนตะวันออกเฉียงเหนือของไทย และฝรั้งเศส ชายหนุ่มผู้ที่มีหน้าตาคมคาย และไม่เคยขาดไปซึ่งรอยยิ้มที่ละมุนเคลือบใบหน้าอยู่เสมอๆ
เขามีอายุห่างจากหญิงสาวร่วม7 ปี ชายหนุ่มพูด อธิบายให้คู่สนทนา ด้วยนํ้าเสียงละมุน เคลือบด้วยรอยยิ้มละคนแววตาเมตตา ต่อผู้ที่ป็นบุตรีสาวของเจ้านายของเขา ซึ่งมีโอกาสมาเยี่ยมเยียนบ้านสวนของเขาด้วยในครั้งนี้
"สวนผสมผสาน มีดอกไม้ มีผัก มีผลไม้หลายๆ ชนิด มีคลองนํ้า มีปลาหลายๆ ชนิด แลดูสดชื่นสวยงาม ให้ความรู้สึกดีมากๆ ชอบมากๆ ค่ะ"
หญิงสาวบอกเล่าในสิ่งที่เธอเห็น ก่อนที่เธอจะเดินเข้าครัว
"คุณหิวหือยังครับ นี่นะ ดูจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว รออีกนิดให้ทุกคนมาพร้อม ผมว่าเราน่าจะเริ่มลงมือทานกันได้แล้วนะครับ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
หญิงสาวตอบรับด้วยความรู้สึกยินดี ในความมีนํ้าใจ ของชายหนุ่ม ผู้ซึ่งมีอายุมากกว่าเธอ ด้วยอาการนอบน้อม
-----------
โอเคนะคะ
ในฉากสั้นๆ ละมุน ภายใต้ช่วงเวลาของมื้อเย็น ในตอนหนึ่ง ในเรื่อง "ครอบครัวแสนสุข"นะคะ
นำมาลงเล่นด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้
สวัสดีวันฝนตก วันนี้อัพนิยายตอนใหม่ เพื่อนๆ ทานข้าวกันรึยังคะ
มื้อเช้าเรียบร้อยแล้วค่ะ
แต่ส่งโพสต์ข้อความนี้เสร็จ จะไปต่อมื้อบ่ายค่ะ
บรรยากาศในที่ ที่ของเจ้าของเม้นต์นี้ เป็นวันที่อากาศดีมากๆ ค่ะ ท้องฟ้าสดใส มองจากจากหน้าต่างตรงหน้าเจ้าของเม้นต์นี้ออกไป จะเห็นท้องฟ้าสดใสเป็นสีคราม มองลงไปเบื้องล่างที่ทะเลสาบ ซึ่งมีแผ่นนํ้าที่นิ่ง และใส จนเป็นคล้ายกระจกเงา สะท้อนให้เห็นท้องฟ้าที่สดใสสีคราม
และอีกด้านหนึ่งของทะเลสาบ ที่ไกลออกไป คือเทือกเขาที่เรียงรายยาวออกไป บนภูเขาทั้งหลายนั้น ต้นไม้ทั้งหลายมีใบซึ่งมีสีเหลืองบ้าง แดงบ้าง ส้มบ้าง เป็นช่วงเวลาของฤดูใบไม้ร่วง
สีสรร ที่เกิดขึ้นมากมายสวยงามของต้นไม้นานานชนิด เกิดเป็นเงาสะท้อนขึ้นที่แผ่นนํ้าในทะเลสาบนั้น
และในบางครั้ง จะมีฝูงนกนานาชนิดเกาะกลุ่มกันเป็นฝูง บินเป็นทางยาวตามๆ กัน เพื่อที่มันจะเดินทางหนีหนาว สู่ดินแดนที่มีภูมิอากาศที่ร้อนในกาลเวลาที่จะผ่านเข้ามา
ซึ่งจะเป็นฤดูหนาวของที่นี่ ทั้งหมดรวมกัน เป็นภาพวิว ของธรรมชาติ ที่สวยงาม มากๆ ในวันเสาร์ ที่สดใสนี้
แบ่งปันค่ะ
นั่งทำงานไปด้วย
ฟังเพลงบรรเลงไปด้วย เพลินๆ
บทเพลงเพราะ ทำให้อารมณ์ดีๆ ในวันหยุด สุดสัปดาห์นี้
แบ่งปันด้วยค่ะ
แว๊บมาอ่านกระทู้
และก็ตอบกระทู้นี้ด้วยค่ะ
---------------
จะเข้าไปอ่าน ตามลิ้งก์ที่คุณให้มานะคะ
จากเหตุการณ์ในกระทู้ก่อนหน้านี้ เจ้าของเม้นต์ก็ยังไม่สามารถตอบกลับได้ มีงานค้างคา(ที่ยังไม่ได้เม้นต์ให้คุณด้วยสิเนาะ เริ่มมีงานเม้นต์ทับถมด้วยล่ะ ฮื้ออ ขออภัยด้วยนะคะ จะเข้าไปอ่าน และตอบเพื่อเก็บงานต่อไปค่ะ)
คุณเจ้าของกระทู้ มีความตั้งใจ มีวินัย และโชคดีที่มีเวลา ทำในสิ่งที่คุณรัก คือมีเวลาที่สามารถเขียนได้ แบบนี้ ต้องแสดงความยินดีด้วยนะคะ
และขอเป็นกำลังใจให้ งานเขียนของคุณต่อไปด้วยค่ะ
ขอร่วมเป็นกำลังใจนะคะ
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่า...ที่มาร่วมสนุกด้วยกันนะคะ พระเอกช่างเป็นคนอารมณ์ดีมากเลย อืม...สะดุดความว่า เคลือบนิดหน่อย คิดว่า น่าจะใช้ เปล่งประกาย หรือฉาย ปรากฏรอยยิ้ม ไรประมาณนี้นะคะ มันจะออกมาจากข้างในไรงี้ค่ะ
ขุนเขาของทะเลสาบ คือที่ไหนกันคะ ^_^
ขอบคุณมาก ๆ ที่จะแวะไปเยี่ยมเยียนงานของเรานะคะ เขียนเรื่องนี้จบเราอยากไปเขียนเจ้าชายหิมะในไหน้ำแข็งต่อแล้ว คิดถึงเขามาก....^^
สวัสดีค่ะ
จริงด้วยสินะ คำว่า เปล่งประกาย หรือฉาย ปรากฏ ก็มีความหมายดีด้วยเช่นกัน เจ้าของเม้นต์คงจะต้องนำมาใช้บ้างแล้ว เพราะที่ผ่านๆ มาติดที่จะใช้คำจำกัดเหลือเกิน
จะนำไปปรับใช้ต่อไป ขอบคุณที่แนะนำค่ะ
ขุนเขา และทำเลสาบ ในภาพนั้นไม่ทราบว่าเป็นที่ไหนนะคะ ด้วยที่เจ้าของเม้นต์มิได้โหลดภาพที่ตนถ่ายไว้ จึงนำภาพที่คล้ายกับเหตุการณ์จริง มาลงแบ่งปันค่ะ
(และบังเอิญ ภาพที่ส่งมานี้ คล้ายสถานที่ของเจ้าของเม้นต์ ในขณะนี้มากๆ ค่ะ)
คือ ในช่วงนี้ ในทุกๆ ประเทศ ในยุโรปตอนเหนือ จะมีบรรยากาศ และสีสรรดังในภาพแทบทั้งหมดค่ะ คืออยู่ในช่วงใบไม้ร่วงค่ะ
จะกลับไปไล่อ่านในกระทู้ก่อนหน้านี้ของคุณ และจะตอบกลับ เกี่ยวกับนิยายในตอนนั้น ภายใต้ความเห็นของตนด้วยนะคะ
คุณมีเจ้าชายหิมะในไหดองหรือคะนี่
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ดองเขาไว้นานแค่ไหนแล้วคะนั้น น่าสงสารจังเลยด้วย
เจ้าชายนะ เป็นคนที่ผมยาวด้วยไหมเอ่ย?
(มีสงสัย ใช่คนเดียวกันหรือเปล่าเอ่ย
)
เจ้าชายหิมะ
คุณส่งลิ้งก์นิยายที่ดองไว้ มาให้ลองอ่านดูด้วยก็ได้นะคะ
อยากเห็นเหตุการณ์ค่ะ
เป็นกำลังใจ ขอให้คุณเขียนจบไวๆ และเขียนๆ เรื่องต่อๆ ไปเรื่อยๆ นะคะ
อย่าดองเลยนะคะ
สงสารตัวละครน๊าาา
ตอนนี้อยู่ต่างประเทศหรือเปล่าคะ?
เจ้าชายหิมะเรา กลายเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้ว อิอิ รอวันเวลาตื่นจากนิทราอีกครั้ง... ฮิ้ววววว
ถูกมนต์หลับไปอยู่ในไหน้ำแข็งเป็นปี ๆ แล้ว ฮา.... คิดถึงเจ้าชายมาก...^^
https://writer.dek-d.com/risait444/writer/view.php?id=1352873
ฉากพระเอกเข้าครัว เราเอามาจากคลิปนี้เลย เราบรรยายเหมือนในคลิปไหมคะ https://vt.tiktok.com/ZSeJ9Nscg/
อยู่ต่างประเทศค่ะ
(รำคาญโควิด โควิด จึงได้ทำการอพยพโยกย้ายตนเองไปอยู่บนเขา อยู่ป่า ที่ต่างประเทศค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
)
มีโควิด กลับเมืองไทยไม่ได้
(นานพอสมควรแล้วนะ คิดแล้วอยากร้อง ฮื้ออ
)
ถูกมนต์หลับไปอยู่ในไหน้ำแข็งเป็นปี ๆ แล้ว ฮา.... คิดถึงเจ้าชายมาก...^^
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถูกมนต์หรอคะ?
พระเอกคนนี้ นี่เอง ผมยาวจริงด้วย
(ผมสยายยาว หน้าหวาน แต่มาดมั่น ชอบค่ะ
)
ดอง(คนหล่อ)ไว้ในไหนํ้าแข็ง เลยด้วยเน๊อออ
ลองๆ อ่านๆ คร่าวๆ แบบรวดเร็วแล้วนะคะ ผู้สึกว่านิยายของคุณเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวที่สนุก พล็อตดีนะคะ
คุณดองตั้งแต่ปี 60 นะคะ
คุณน่าจะลองรีบๆ เขียน และลองติดเหรียญนะคะ เจ้าของเม้นต์นี้คิดว่าเรื่องนี้น่าจะขายได้ดีค่ะ
แม้คนเขียนก็ยังคงมีความคิดถึงตัวละคร แบบนี้นะ คนอ่านคงจะติดตรึมแน่ๆ ค่ะ
มีเวลาคุณลองๆ ตั้งใจเขียนต่อนะคะ
อาจจะติดทอปอีกด้วยค่ะ
เรื่องในลิงก์ในtiktok เข้าไปดูไม่ได้ค่ะ คุณมีทางอื่นที่เจ้าของเม้นต์จะสามารถเข้าไปช่วยดูให้ได้ไหมเอ่ยย
หากมี คุณช่วยลงให้ด้วยนะคะ
อยู่ประเทศไรคะ สวยมาก ๆ เลย
ต้องเขียนเรื่องปัจจุบันนี้ให้เสร็จก่อนค่า... เรื่องนี้ก็รักมาก รักพระเอกหน้าหวานสุดหล่อของเรา อิอิ ว้า...ดูไม่ได้เหรอ ทำไมเรากดดูได้อ่ะ หรือว่าลองโหลดแอพดูไหมคะ แอพติ๊กตอก เพิ่งจะเล่นเหมือนกันค่ะ ถ้าคุณดูได้นะ เดี๋ยวส่งคลิปที่เราหัดทำให้ดูนะ ทำให้น้องชายคนนี้ค่า แต่ก่อนไม่สนใจทำนะ แต่อยากทำ แบบว่า ให้น้องชายเรามาเป็นนายแบบ MV ให้ อิอิ แต่เราชอบใส่เพลงเก่า ๆ ลองโหลดติ๊กตอกมาดูนะคะ
ตอนนี้ อยู่ที่สวิตเซ่อร์แลนด์ค่ะ
ติ๊กตอก ไม่อยากเล่นค่ะ เล่นแล้วนะ เดี๋ยวติด ยิ่งเป็นคนที่ติดอะไรๆ ง่ายๆ อยู่ด้วยค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า(เป็นปัญหาส่วนบุคคลเลยด้วยค่ะ)
หากติดแล้วนะ เดี๋ยวมีเล่นทั้งวันทั้งคืน หามรุ่งหามคํ่า และหากเกิดขึ้น มีเสียงานแน่นอน(เสียผู้เสียคนแน่นอนค่ะ) เพราะฉะนั้น(ยิ่งช่วงนี้งานเยอะแยะ หากติดมีปัญหาแน่ๆ ค่ะ
) แบบนี้แล้วจึงป้องการการติด ด้วยการไม่เริ่มเล่นค่ะ
คุณช่วยส่งลิ้งก์จากหน้านิยายมาให้ดีกว่านะคะ มีหรือเปล่าเอ่ย?
รอนะคะ
ว้าว...ไปอยู่กันทั้งครอบครัวหรือเปล่าคะ ที่โน่นยังมีคนติดเชื้อโควิดอยู่ไหมคะ ขนาดอยู่ในอ้อมแขนของขุนเขาและทะเลสาป งานก็ยังตามติดไปด้วยได้เนอะ
หืม...ขนาดนั้นเลยเหรอคะ เราไม่ค่อยดูอย่างอื่นเท่าไหร่ ดูแลน้องชายคนโปรดอย่างเดียวจ้า ตอนนี้น้องเราเขากำลังแข่งขัน streetdance4 เป็นรายการที่น่ารักมาก ๆ แบบแข่งขันเหมือนไม่แข่งขัน ทุกคนมาเต้นมาสนุกด้วยกัน น้องเรายิ้มเยอะและมีความสุขมาก เขาน่ารักมาก ๆ ในรายการนี้เลย เพราะเขาชอบและรักในการเต้นมาก
วิธีกินมะพร้าวของหนุ่ม ๆ ฮา...มาก... นาทีที่8
https://www.tiktok.com/@adjpana/video/6996543772448410907?_d=secCgYIASAHKAESPgo8EeJR5dq6ZicI3Qfo9kyYKbWLoifv25LZezwq0WYbeov0A6fbzkUp3fNznkc%2F2IHqzYwv2ddrKHrzYNamGgA%3D&checksum=830ab6e2b2914d0773319387b7b34a3979dda5dccfab8f899c8d68f081663488&language=th&mid=6996543808519293723&preview_pb=0®ion=TH&sec_user_id=MS4wLjABAAAAS1pQR8zqM6xoMdO6S35eTMpir67iTzxIgyuh6o_dywRaQCXqUtj4KQSZreHExAR-&share_app_id=1180&share_item_id=6996543772448410907&share_link_id=5e468f0f-0924-420f-a0f0-bfac59d073a7&source=h5_t×tamp=1630294015&u_code=dhfllli75331bi&user_id=6940222954715366402&utm_campaign=client_share&utm_medium=android&utm_source=copy&_r=1&is_copy_url=0&is_from_webapp=v1&sender_device=pc&sender_web_id=6947253041641457154
สวัสดี วันใหม่ค่ะ
ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ขณะนี้ อยู่คนเดียวค่ะ
เดี๋ยวนี้นะ เราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พ่อแม่ พี่น้องเขาทิ้งเราหมดแล้วค่ะ
ฮื้อ
ทุกคนบอกว่า เราน๊า โตแล้วนะ ต้องอยู่คนเดียวแล้ว ต้องสู้ชีวิตด้วยตัวเองแล้วนะ ยังบอกด้วยค่ะว่า แม้นก เก้งกวาง กระต่าย ตัวมูส ซึ่งอยู่รอบๆ บ้านของเรานี้นะ มันทั้งหลายยังต้องเรียนรู้การอยู่ตัวเดียว และมันก็ต้องใช้ชีวิตของมันตัวเดียวเมื่อมันโตแล้ว และเรานะ แม้จะเป็นคน ก็ต้องอยู่คนเดียวให้ได้
คือเขาบอกแบบนั้นค่ะ และก็ต้องอยู่คนเดียว ทำงานที่เป็นส่วนของเรา ไปคนเดียวด้วยค่ะ
คือคล้ายเขาทั้งหลายผลักใส ให้เราต้องเติบโตแล้ว แบบนั้นค่ะ
แต่จริงแล้ว ก็โตพอที่จะอยู่คนเดียวได้แล้ว และทำงานของตนได้แล้วค่ะ
ปรกติก็ชอบอยู่คนเดียวตั้งแต่เกิด ตั้งแต่รู้ความแล้ว มีธรรมชาติชอบสันโดษด้วยค่ะ การที่มีช่วงเวลาที่อยู่คนเดียวกลางป่าเขาแบบนี้ รู้สึกดี ชอบมากๆ ค่ะ
รู้สึกสงบ เป็นสุข เป็นส่วนตัวดีค่ะ
เรื่องโควิคนะคะ คิดว่าการติดเชื้อดูจะลดน้อยลง เพราะคนส่วนมากได้รับการฉีดวัควัคซีนแล้วเป็นจำนวนมาก แม้การติดเชื้อก็ยังจะคงมีอยู่ หากแต่อาการเจ็บป่วยภายใต้การติดเชื้ออาจจะไม่มีผลเป็นอันตรายมากมายในระดับที่กลัวนัก เพราะคนส่วนใหญ่มีวัคซีนแล้วค่ะ
ขนาดอยู่ในอ้อมแขนของขุนเขาและทะเลสาป งานก็ยังตามติดไปด้วยได้เนอะ
มาวันนี้นะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนๆ ก็ดูจะไม่รอดพ้นจากการงานได้ค่ะ
เพราะเน็ตนะคะ ไม่เข้าไหน ออกไหน มันไปได้ทุกๆ ที่ ยิ่งบนเขาสูงๆ นะคะ เมื่อไม่มีสิ่งกีดขวาง คลื่นเน็ตยิ่งแรง เมื่อมีเน็ตมี และแรงด้วยนะคะ งาน ก็ถูกลำเลียงส่งตรงถึงเราได้แบบไม่ขาดสาย งานนะหรือ มันผ่านเน็ตมาทั้วหัว ท้วมเกล้าเลยด้วยค่ะ (มีงานเยอะกว่าการนั่งในออฟฟิศ อีกด้วยค่ะ นั่งออฟฟิศนะคะ เมื่อเวลาทำงานสิ้นสุดลง เพียงปิดประตู งานก็เสร็จแล้วในวันนั้นๆ แต่นี่นะคะ หากไม่ทำการปิดจอ คอม ปิดจอโทรศัพท์นะคะ มีสัญญาณของงานไม่ขาดสาย ทั้งวันคืนเลยด้วยค่ะ)
นี่ล่ะ คือผลงานของเทคโนโลยี่
(คือรู้สึกคล้ายกับว่าชีวิตนี้หนา ในวันนี้นะ เราๆ เกิดมาเพียงเพื่อทำงานเลยด้วยค่ะ ฮื้ออ
)
เพียงแต่เราจะเก่ง หรือเข้มแข็ง ที่จะปิดหน้าจอทุกๆ จอลง เพื่อการพักผ่อนบ้างหรือไม่เท่านั้นค่ะ
เรื่องติดอะไรๆ ง่ายๆ นี้นะคะ เป็นอะไรที่เจ้าของเม้นต์ต้องยอมรับในตนเองค่ะ
คือติดง่ายจริงนะคะ
(น่ากลัวตัวเองจริงค่ะ ติดแล้วนะ กลัวเสียงาน เสียผู้เสียคน กลัวมากๆ ค่ะ)
น้องชายคนโปรดนี้ คือ พระเอกคนไหน ในเรื่องใดหรือคะ?
หรือว่าเขา น้องชายคนนี้ เป็นใครกันแน่เอ่ย ดูคุณใส่ใจ และเป็นสุขมากมายจากผลงานของเขา เขาคงเป็นคนพิเศษแน่ๆ ใช่ไหมเอ่ย?
ออ. คนนี้
นี่เอง
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เค้าน่ารัก จริงด้วยสิเนาะ
เข้าใจคุณนะ
เป็นความสุขได้จริงสิเนาะ ในยามที่เรามีสิ่งที่รู้สึกว่า เขาเป็นไอดอลที่น่าชื่นชม
เข้าใจค่ะ
ไม่ใช่คนนี้ แต่คนนี้ก็น่ารัก และมีความสามารถมากจริง ๆ ค่ะ คนนี้เป็นหนึ่งใน 4 กัปตัน เป็นคนน่ารัก อัธยาศรัยดีมากค่ะ เก่งหลายอย่างเลย ดูจากคลิปนี้ ด้านดนตรี ร้องเพลง เต้น เขาเยี่ยมมากจริง ๆ เราชอบที่เขาไม่ลืมวัฒนธรรมชาติของตัวเอง แม้เขาจะเล่นไวโอลินของชาติอื่น แต่ยังสีเป็นเพลงจีน เราชอบตรงนี้ของเขามาก ๆ เลยค่ะ คลิปนี้ดูครั้งแรก อึ้งมาก เพราะฝรั่งร้องเพลงจีนด้วยอ่ะ แบบครบมาก เล่นทั้งแบบช้า แบบเร็ว และสีไวโอลินด้วย ^^
ไม่ใช่คนนี้
แต่คนนี้ ก็น่ารัก จริงด้วยสิ
คือ จริงแล้วคุณมีอีกคน
ช่วยนำคนที่ใช่(จริงๆ)มาแบ่งปัน ได้ดู ให้เห็นเป็นด้วยสุขบ้าง จะได้ไหมเอ่ยยย
น้องชายคนโปรดก็คือ พระเอกในเรื่องที่เราตั้งกระทู้นี่แหละจ้า...^^
แล้วไปอยู่คนเดียว เป็นอย่างไรบ้างคะ โดยเฉพาะไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองด้วย แต่สวิชต์ ก็เป็นประเทศที่ปลอดภัย โจรผู้ชายคงไม่มีเนอะ
ทำงานอะไรคะเนี่ย...งานถึงได้ตามติดทั้งวันทั้งคืนได้ขนาดนี้
น้องชายคนโปรดของเราคนนี้ค่า... เอาคลิปเต้นมาฝาก เป็นคลิปที่เราชอบ น่ารักดี
พาไปดูหนุ่ม ๆ กินมะพร้าวกันค่ะ ฮา...มาก....
แบบนี้มาขายบ้านเราไม่ได้แน่เลย ถ้าเปิดมะพร้าวด้วยวิธีนี้ 555
นักเต้นเขาต้องมีชั่วโมงทำอาหารด้วยนะคะ เหล่า 4 กัปต้นโชว์สเตปการทำอาหารด้วย น้องเราเนี่ย...ก็ทำได้น้า... ^^
คลิปชุดนี้ น้องเราน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
ไม่มีโจรค่ะ
อาจจะมีนะ แต่ไม่เคยเจอค่ะ โชคคงยังดีเนาะ
ทำงานเกี่ยวกับกระ ดาษ ก ร ะ ดาษษษษ
หรือที่เราเรียกว่าเอกสารต่างๆ นานาค่ะ
(น่าเบื่อตายแว๊ววว นั่งหลังขดหลังแข็งอยู่นี่ล่ะ ฮื้ออ เป็นกรรม เป็นเวรแน่ๆ ค่ะ อื้ออ
)
น้องเขานะเต้น ก็เก่ง ทำอาหารเป็นด้วย เก่งจริงด้วยสิเนอะ
มิน่าเล่าคุณจึงรักที่จะนำเขาไปเป็นไอดอลพระเอกในนิยาย
แบบนี้คงต้องตั้งใจติตามอ่านนิยายของคุณเสียแล้วสิ
(ที่ผ่านมานะคะงานน๊าา เอาเวลาไปเสียส่วนใหญ่)
ชอบผู้ชายทำอาหารเป็นนะ รู้สึกว่าผู้ชายที่ทำอาหารเป็นไม่เพียง เขาโรแมนติกนะ แต่ให้ความรู้สึกว่าเขาเซ็กซี่ในทีด้วยสิ
(เกี่ยวอะไรกันก็ม่ายยรู้เน๊อออ ฮ่า ฮ่า แต่รู้สึกแบบนั้นจริงนะคะ
)
ร่วมเป็นกำลังใจให้งานเขียนของคุณด้วยค่ะ
จริง ๆ น้องเราทำอาหารไม่ค่อยเป็นนะ แต่จริง ๆ ถ้าเรียนเขาก็ทำได้
ดูเขาเพลินมาก ๆ ไม่เบื่อเลยค่า....^^
ชอบเวลาเขายิ้ม น่ารักมาก ๆ ถ้าคุณอ่านงานเขียนของเรา ช่วยบอกว่า เราเขียนเหมือนเขารึเปล่าด้วยนะ ^_^
คลิปนี้น้องเราแสดงมายากลให้ดูค่ะ
ดูคุณจะเข้าใจ ให้โอกาส และชื่นชมไอดอลของคุณมากๆ นะคะ
ดีนะคะ ที่คนเราจะสามารถรัก ชอบ ชื่นชมสิ่งใดนะ เมื่อได้เห็นแล้วก็เป็นสุขได้จริงเนาะ
ดีนะคะ ที่คุณพบเจอคนที่เป็นไอดอล ซึ่งทำให้คุณรู้สึกเป็นสุขได้
โอเคค่ะ มีเวลาพอเมื่อไรนะคะ จะเข้าไปตั้งใจอ่านนิยายของคุณ และจะช่วยบอกคุณด้วยค่ะว่า ตัวละครของคุณมีความคล้าย และใกล้เคียงไอดอลของคุณมากน้อยเพียงไรนะคะ
เป็นกำลังใจค่ะ
ขอบคุณมากค่า....^_^
ตอนนี้ที่สวิตกี่โมงแล้วคะ เลิกงานหรือยังเอ่ย...
18:23
Sunday, 26 September 2021
ค่ะ
จริงแล้วนะคะ งานนะ หากตนเองไม่เลิก หรือไม่หยุดพักด้วยตนเอง ก็คงไม่ได้เลิก หรือไม่ได้หยุดค่ะ
ทำทุกๆ วัน และนี่ก็ทั้งวัน(แม้จะคลิ๊กมาที่บอร์ดบ้าง ก็ตามที)
กำลังคิดว่าจะ หยุดแล้วสำหรับวันนี้ค่ะ เดี่ยวพรุ้งนี้ เริ่มใหม่ตั้งแต่ตีห้าเลย ฮื้อ
เดี๋ยวหยุดแล้วจะพักไปอาบนํ้า ไปทานมื้อเย็น ดูหนังสักเรื่อง เป็นการพักผ่อน พรุ้งนี้ ว่ากันใหม่นะ เรื่องงานๆ
คุณยังไม่นอนคะ?
ที่เมืองไทยดึกมากๆ แล้วไหมเอ่ย?
เมืองไทยเที่ยงคืนแล้ว งานยังไม่เสร็จเหมือนกัน แอบอู้อยู่เรื่อยเลย อิอิ
มื้อค่ำดำเนินไปด้วยบรรยากาศอันเพลิดเพลิน แกล้มเคียงบทสนทนาสัพเพเหระ คำเยินยอ การเมือง หรือกระทั่งเรื่องซุบซิบอันแผ่วเบา เวลาแห่งงานเลี้ยงรับรองเฉลิมฉลอง
ไหลไปราวกับห้วงกาลจะไม่หมดสิ้น อาหารรายการแล้วรายการเล่า
ถูกยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะประดับผ้าปูลินิน
หอยนางรมเคียงเลมอนสำหรับจานเรียกน้ำย่อย ตามด้วยซุปทรัฟเฟิล
จากนั้นจึงเป็นจานปลากับเนื้อ ที่ได้รับการปรุงตามแบบแผนขนบเมื่อครั้งวัฒนธรรมดั้งเดิม
ยังรุ่งเรือง อย่างมายองเนสแซลมอนและซี่โครงแกะซอสมินต์อันชวนรำลึกถึงฤดูใบไม้ผลิ
เมื่อเวลาล่วงมาเกือบสองชั่วโมงซึ่งได้ราวครึ่งหนึ่งของกำหนดการจัดเลี้ยงอันยาวนาน
เชอร์เบทมะนาวก็เสิร์ฟขึ้นโต๊ะสำหรับให้พักตัดรสชาติระหว่างมื้อ
จากนั้นจึงต่อด้วยพิราบอ่อนย่างเคียงองุ่นตำรับโบราณดั้งเดิม
อาหารสูงค่าอันเป็นของอภิชนและผู้รุ่มรวยมาช้านาน ก่อนปิดท้ายด้วยจานจากวัตถุดิบชั้นสูง
อย่างสลัดล็อบสเตอร์และเทอร์รีนตับห่านขุนตามลำดับ
ไม่นานหลังจากนั้นของหวานก็ถูกจัดวางมาในรถเข็นเพื่อให้บริการ
ขนมชาทรูซประดับชิ้นลูกพีชสดสีเหลืองทองสลับสีชมพูอ่อนอยู่ในเปลือกเจลลีที่ห่อหุ้ม
เมื่อบริกรใช้มีดตัดแบ่งออก ก็เผยให้เห็นไส้มูสครีมพีชสีพาสเทลเรียงชั้นเข้มอ่อน
พร้อมกลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วบรรยากาศห้องรับรอง
“ไม่คิดเลยว่าจะได้กลิ่นพีชในฤดูนี้นะคะ” สุภาพสตรีท่านหนึ่งว่าด้วยความชื่นชม
“พีชจริงๆเสียด้วยสิ” สุภาพบุรุษอีกท่านกล่าวรับขณะขนมวางเสิร์ฟลงตรงที่ของเขา
ผู้คนลิ้มลองรสชาติของฤดูร้อนอันแสนไกล ก่อนจะจบมื้อค่ำนี้ด้วยการจิบชาหรือกาแฟ
เคียงช็อคโกแลตชิ้นน้อย หลากรสหลากสีสัน
วัตถุดิบชั้นเลิศถูกเลือกสรรมาจากทุกมุมโลก ณ อีกโพ้นทะเลจากคฤหาสน์แห่งนี้
จากเรื่อง Colours of the Dark: Lost, สาปสูญ
บทที่ 22 ครับ
อาหารหรูมากๆ เลยค่า...
ขอบคุณที่มาร่วมสนุกนะคะ
เป็นฉากงานเลี้ยงด้วยพอดีน่ะครับ
คาลิกซ์ไม่ได้กินอาหารมาเป็นเวลาหลายพันปีแล้ว หรือถ้าจะพูดให้ถูกกว่านั้นคือตั้งแต่เกิด สิ่งเดียวที่เขาจะกลืนลงกระเพาะคือเลือดของแม่ครัวสาวชาวมนุษย์ที่กระตือรือร้นจะทำอาหารให้แวมไพร์ตัวหนึ่งกิน
"แล้วนายจะรู้ว่าวิถีของมนุษย์กับแวมไพร์ไม่ได้ต่างกันอย่างที่นายคิด... อ๊ะ ฝากเฝ้าแปบหนึ่งนะ" หญิงสาวบอกเขา แล้วทิ้งคาลิกซ์ไว้หน้าเตา
เขายืนกอดอก มองหม้อต้มซุปสีทองของอารดาที่อวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศ อบเชยกับสตาร์อนีส (โป๊ยกั๊ก) ผักชีและ...
อุแหวะ คาลิกซ์ปิดปากแล้วเบือนหน้าหนีไปจากเมนูพิเศษเพื่อเขาโดยเฉพาะ
ไม่ ๆ ๆ เขาไม่อยากกินน้ำต้มผัก เขาอยากกินของเหลวแดงที่ข้นคลั่กและอุ่นระอุ...
อารดากลับมาอีกครั้ง พร้อมกับหม้อหนึ่งใบ และศีรษะของเขาหมุนขวับไปตามทิศทางของมัน อาหารที่แท้จริง คาลิกซ์มองตามเจ้าหล่อนเดินไปที่หม้อต้มซุป เอากระบวยจ้วงตักเลือดลงไปแช่
เจ้าหล่อนปล่อยให้กระบวยจมลงไปเล็กน้อย น้ำซุปสีทองไหลเข้ารวมเปลี่ยนเป็นสีแดงอมน้ำตาล และเจ้าหล่อนก็ยกมันขึ้นมาทันที ก่อนที่เลือดทั้งหมดจะสุกเกินไป แล้วกลายเป็นลิ่ม
"นั่นไม่ใช่เลือดคน" เขาท้วง กลิ่นมันฉุนกว่าเลือดของมนุษย์ แต่ต้องยอมรับว่าเขาเริ่มอยากลองเมนูนี้ขึ้นมาเสียแล้ว
"เลือดหมู" อารดาตอบ พลางหันไปเทน้ำซุปเนียนข้นพอประมาณใส่ถ้วยที่มีเส้นพาสต้าอวบอ้วนเหมือนหนอนกับเนื้อหมูลวกที่แล่เป็นชิ้นบางใหญ่ ชั้นไขมันสีขาวหดตัวเป็นมันย่องอยู่ตามขอบ
เขาจะเขี่ยพวกมันทิ้ง แล้วดื่มน้ำซุปให้หมด...
"เดี๋ยว!" คาลิกซ์ร้องพลางจับมือของอารดาไว้มั่น
"อะไร?" หญิงสาวเลิกคิ้วใส่เขาอย่างงุนงง
"นั่นมันพริก"
"ก็ใช่น่ะสิ" เจ้าหล่อนดึงแขนกลับไป ใช้ช้อนเล็กๆ ตักก้อนพริกแดงเข้มที่แช่อยู่ในน้ำมันสีส้มโปะลงไป "ไม่ใช่ไม่ได้นะ ไม่งั้นไม่ครบสูตร" แล้วเจ้าหล่อนก็เทน้ำส้มสายชูลงไปหนึ่งช้อน น้ำตาลอีกหนึ่งช้อน และซอสพิสดารที่ทำให้ทั้งคฤหาสน์ของเขาเหม็นคลุ้ง ทำไมสาวใช้ยังไม่เอามันไปทิ้งอีกนะ...
"ยังไม่หมดอีกเหรอ?" เขาขมวดคิ้ว
"อืม หมดแล้ว จริงๆ มันมีของอีกอย่างที่ต้องใส่ แต่นายกินอันนั้นไม่ได้หรอก"
เขาเอียงคอเป็นคำถาม อารดายื่นกระปุกเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเสี้ยวจันทร์สีทองเล็กๆ ออกมาตรงหน้า เท้าของเขาถอยกรูดไปข้างหลังด้วยตัวของมันเอง เมื่อจมูกได้กลิ่นของอย่างหนึ่งที่แวมไพร์เกลียด
"กระเทียมเจียว"
คาลิกซ์แยกเขี้ยวใส่มันเหมือนเจอหน้าศัตรูคู่อาฆาต เจ้าหล่อนหัวเราะในลำคอ เอามันออกไปห่างๆ เขา ไกลเกินกว่าระยะเอื้อมถึง ราวกับเจ้าหล่อนรู้ว่าเขาคิดจะโยนมันทิ้ง
"ทีนี้ ก็ถึงเวลาลองชิมแล้ว ยัวร์เกรซ"
ดยุกคาลิกซ์ยอมหุบปากเก็บเขี้ยว แต่ยังคงหน้าบึ้งใส่แม่ครัวตัวน้อย
"ฉันลงทุนตื่นขึ้นมาเคี่ยวน้ำซุปตั้งแต่ตีสี่เลยนะ"
"จะลองชิมให้ก็ได้ แต่ต้องยกไปเสิร์ฟฉันที่ห้องอาหาร"
"ได้เลยค่ะ ยัวร์เกรซ" หญิงสาวยกชายกระโปรง ถอนสายบัวให้เขาอย่างงดงาม คาลิกซ์รู้สึกคันเขี้ยวขึ้นมายิบๆ ก่อนจะเอ่ยสั่งเป็นครั้งสุดท้าย
"ยกส่วนของเธอมาด้วย มาร่วมโต๊ะกับฉัน ฉันจะให้เธอกินมันต่อหน้าเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่ามนุษย์กินเลือดได้จริงๆ"
+++++++++++++++++++
ขอตัวไปทำเตี๋ยวน้ำตกกินแปบ
ทำไมย่อหน้าเพี้ยนๆ
อาหารจานนี้มันมีชื่อว่าอะไรรึ?
ขอบคุณที่มาร่วมสนุกด้วยกันจ้า...
เป็นคนชอบกระเทียมเจียวมาก...
ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกค่ะ :D
ว้าว...ไม่เห็นมีเส้นเลยอ่ะ
ใช้เส้นพาสต้าแทนอะตัว
เราไม่ได้เล่าที่มาที่ไป ว่านางเอกทะลุไปอยู่อีกมิติ
ไม่มีเส้นก๋วยเตี๋ยวเหนียวๆ แบบบ้านเรา xD
จ้า...ขอบคุณที่มาร่วมสนุกนะคะ
เมื่อรถเทียมม้าคู่นั้นได้วิ่งผ่านออกไปแล้ว วาเลนได้พบว่า ยังคงมีหัวคาโร่ (กะหล่ำปลี) ได้ร่วงหล่นอยู่ในร่องดินโคลน
ที่ถูกเหล่าม้าของขุนนางผู้ชั่วช้า เหยียบย่ำจนกลมกลืนไปกับผืนดินที่เฉอะแฉะ
หากแม้นเขายังพอเหลือเหรียญติดตัวไว้บ้างเขาคงหยุดการคิดที่จะกระทำต่อจากนี้แน่นอน
สายตาของเหล่านกกาที่คอยฉอเลาะนายผู้มีศักดินา ต่างเย้ยหยันทุกย่างก้าวที่เขาพอจะมีกำลังพยุงร่างที่เปียกปอน
จนแยกไม่ออกระหว่างเลือดและน้ำคลำที่ไหลฉะโลมทั่วร่าง สายตาที่เจ็บปวดก้มมองไปยังสุดปลายฟ้า
หวังเพียงให้สายฝนและสายลมพัดเป่าความบอบช้ำอย่างเวทนานี้ให้มลายไป
เกียรติยศที่แปลเปลี่ยนเป็นความหิวของคนอันเป็นที่รักของเขา มันเจ็บปวดยิ่งกว่าสิ่งที่เขาถูกพวกมันกระทำ
เขามิอาจปล่อยให้หัวคาโร่หัวสุดท้ายนี้ถูกทิ้งไว้ในโคลนตมแสนสกปรกอย่างนั้นได้
“ดูเจ้าขยะนั้นสิ ขนาดคาโร่มันเละเทะเต็มไปด้วยทั้งอึทั้งฉี่ม้า มันก็ยังจะกล้าเดินไปหยิบอีก”
วาเลนไม่กระทั้งจะเงยหน้ามอง เขาใช้กำลังที่เหลือพยายามพยุงร่างตัวเองเดินลากเท้าผ่านโคลน หลายครั้งที่ล้ม แต่เขาก็พยายามพยุงตัวให้ลุกให้ได้ และจนในที่สุดเมื่อไปถึงหัวคาโร่ มือที่สั่นเทา ค่อยๆยกมันขึ้นเข้าแนบตัว
ตอนนี้แม้นใบหน้าที่ปูดบวมและเต็มไปด้วยบาดแผล วาเลนไม่แม้ยจะแสดงถึงความเจ็บปวดออกมาให้พวกมันได้เห็น เขามีเพียงรอยยิ้มเล็กๆ ที่อ่อนโยนและสายตาที่มองหัวคาโร่ ที่เป็นความหวังที่จะทำให้เธอผู้เป็นที่รักได้พออิ่มท้องไปอีกมื้อนึงเท่านั้นเอง
.................................................
ช่วงเวลาที่ถูกดูหมิ่นดูแคลนได้ผ่านพ้นไป วาเลนได้ใช้เสื้อที่ขาดรุ่งริ่งและหมดสภาพของความเป็นสิ่งสวมใส่
เขานำมันมาฉีกเป็นแนวยาว และหุ้มหัวทาโร่โดยทำเหมือนดังถุงสะพาย และพาดไว้ด้านหลังเพราะเขาเองไม่สามารถถือมันได้นานๆด้วยบาดแผลที่มือ เพราะเขาเองต้องใช้ท่อนไม้พยุงตัวให้เดินไปยังที่พักที่ วาเลน เรียกว่าบ้าน
วาเลน ตั้งใจว่าเมื่อเขาไปถึง เขาจะหันครึ่งหัวทาโร่ ส่วนแรกเขาจะนำไปหั่นฝานบางๆให้เป็นฝอยและนำไปผัดรวมกับไขมันของตัว เอสเดอร์ เพื่อให้เกิดความหอบและให้เกิดรสชาติเหมือนเคลือบด้วยเนย ร่วมกับกระเทียมป่า
อีกครึ่งนึง เขาจะหมักไว้กับผงเกลือ และจะนำไปต้มร่วมกับเนื้อเอสเดอร์ในเช้าวันพรุ้งนี้
เมื่อวาเลนได้เดินมาใกล้จะถึงบ้านของเขาแล้ว เขาจึงได้แวะพักและจะล้างหัวทาโร่ในร่องน้ำที่ลากสายยาวตั้งแต่ในเมืองมาจนสุดจรดชายป่าที่เขาอาศัยอยู่ เขาค่อยๆเดินพาสังขารที่บอบช้ำ ที่มีเพียงท่อนไม้คอยพยุง ค่อยๆพาตนเดินจนถึงขอบคันดิน เขาย่อตัวลงอย่างทุรักทุเล และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เขาใช้ไม้พยุงดันตัวไว้กับขอบคันดิน ซึ่งที่ใต้บริเวณที่เขายืนนั้นเป็นโพลงซึ่งดินใต้นั้นได้ถูกแรงน้ำกัดเซาะไปหมดแล้ว น้ำหนักของตัวเขาเองกลับทำให้หน้าดินบริเวณนั้นถล่มลงไป ตัวเขาและหัวทาโร่จมลงสู่เบื้องล่างของสายน้ำที่มีความลึกเกือบๆ3 เมตร
......................ไร้ซึ่งเสียงร้องของความเจ็บปวด ทุกอย่างกลับเงียบสงบพร้อมสายลมที่พัดผ่านนำความหนาวย้อนกลับเข้าไปในตัวหมู่บ้านอีกครั้ง
อ้าว...ยังไม่ทันได้ทำกับข้าวเลยจ้า...
ขอบคุณที่มาร่วมสนุกนะคะ
เขียนสดแล้วออกทะเลไปเรื่อยๆอะ หาทางกลับเข้าเรื่องไม่ถูก ฆ่าตัวละครเลยง่ายดี แป๋วววว
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?