ช่วยบรรยายรูปนี้ทีครับ

ช่วยทีครับ

สวัสดีค่ะ

คุณจะนำคำบรรยายไปทำไรคะ?

เป็นการบ้านหรือไม่คะ?

หรือว่าคุณจะนำไปใช้ในงานเขียนนิยายเอ่ย?

แต่ ไม่ว่าคุณจะนำไปใช้เพื่ออะไร ไม่ว่าจะเป็นนิยาย หรือการบ้านนะคะ

เจ้าของเม้นต์ก็อยากแนะนำให้คุณทดลองบรรยายด้วยตัวคุณเองก่อนค่ะ

คือ ไม่ว่าคุณจะบรรยายแบบไหน ตามที่คุณเห็น จากที่คุณรู้สึกได้จากภาพนี้ ไม่ว่าจะเป็นบทบรรยายที่สั้น หรือยาว ตามที่คุณพอใจ คุณทดลองบรรยายดูก่อนนะคะ

ลองนะคะ และส่งคำบรรยายนั้นเข้ามา เพื่อน ๆ ผู้ที่มีประสบการณ์ มีศิลปะในการบรรยายในบอร์ดนี้มีอยู่มากมาย เขาทั้งหลายได้เห็นได้ จะเป็นการง่าย ที่จะช่วยคุณแก้ไข แต่งเติม ปรับเปลี่ยนได้ ให้ดี หรือให้เหมาะสม ไหลลื่นตามที่คุณต้องการเลยค่ะ

คุณทดดูลองก่อนนะคะ

เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ

การบ้านหรือคะ บรรยายเป็นตัวอย่างให้ดูได้ แต่ห้ามนำไปใช้นะคะ ไม่งั้นขอความฉิบหายทุกรูปแบบบังเกิดมีแก่คุณ สอบตก เรียนเท่าไรก็ไม่จบ หางานไม่ได้ ทำไรไม่รุ่ง สาธุ

ภาพเบื้องหน้าคือดอกซากุระพันธุ์โซเมโยชิโนะสีชมพูบานสะพรั่ง ด้านขวามือเป็นเจดีย์ห้าชั้นชูเรโตสีแดงปูหลังคาด้วยกระเบื้องสีดำ ถัดไปเป็นเมืองขนาดใหญ่สิ่งที่เด่นชัดที่สุดของลานสายตาคือ ภูเขาไฟฟูจิ ช่างโชคดีที่ไม่มีเมฆบดบังปลายยอด ให้เห็นยอดภูเขาไฟสีขาวชัดเจนตัดกับสีฟ้าด้านล่าง

เห็นรูปนี้แล้วคิดถึงแชทของเรากับเธอผู้เป็นที่รักครับ...

.

.

.

มันหนักขวา...

ซากุระสีชมพู ก็เหมือนกับความรักของเราครับ

ช่างต่ำเตี้ยเลี่ยดิน... ตรงข้ามกับความเวิ้งว้างของฟากฟ้าข้างบน

เธอช่างเด่นสง่า ราวกับฟูจิข้างหน้า... ซึ่งเป็นอะไรที่ช่างไกลกว่าจะเอิ่มไปถึง

... เห็นชานเมืองนั่นมั้ย.... มันคือเส้นทาง และอุปสรรคที่กั้นกลางระหว่างเรา...

ยอมแพ้เถอะ.... ช่างหดหู่จริง ๆ

ภูเขาไฟฟูจีปลายยอดฉาบสีขาวของหิมะที่อยู่ไกลโพ้นดูสวยงามโดดเด่นซะยิ่งกว่าเมืองขนาดใหญ่ที่แออัดอยู่พื้นเบื้องล่าง กระทั่งซากุระผลิดอกเบ่งบานและเจดีย์ห้าชั้นใกล้ๆ ยังไม่อาจดึงดูดสายตาได้มากเท่า

เมืองหนาวสมัยเก่าที่มีต้นซากุระดอกสีชมพูปลูกทั่วทั้งเมือง ด้านหลังเมืองมีภูเขาไฟที่มอดแล้วกว่า2,000ปี ซึ่งยอดภูเขาจากที่เคยมีลาวาพุ่งพ่นควันดำร้อนระอุ ตอนนี้มีหิมะสีขาวปกคลุมเหมือนน้ำตาลไอซ์ซิ่งที่เทลงคลุมบนยอดเค้กช็อกโกแล็ตทรง3เหลี่ยมยักษ์ไป20%ของเค้กตลอดทั้งปี ด้านหน้าเมืองที่เยื้องกับกึ่งกลางภูเขานิดหน่อย มีปราสาทญี่ปุ่นขอบสีเลือด กำแพงสีชมพู หลังขาสีถ่านหลายชั้นเหมือนร่มต่อๆ กันตั้งอยู่

...ยังไม่ได้ตรวจลายระเอียดข้อมูลจริงของสิ่งที่เห็นในภาพและคำผิด

ทิวทัศน์ด้านนอกงดงามจนไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้

ดอกซากุระผลิบานอยู่เบื้องหน้าโดยมีภูเขาไฟฟูจิตั้งตระหง่านเป็นฉากหลัง

จำได้ว่าช่วงเวลานั้นท้องฟ้าเปิดกว้างแจ่มใสไม่มีลมพัดมาเลยสักครั้งเดียว แต่ภายในร่างกายกลับรู้สึกคล้ายว่ามีลมหนาวสดชื่นแทรกผ่าน สัมผัสได้ถึงเรื่องราวอันยาวนานของเมืองยามานาชิที่ถูกเล่าขานผ่านเจดีย์แดงชูเรโตะ ตึกรามบ้านช่องหนาแน่นในตัวเมืองช่วยทำให้เมืองแห่งนี้ราวกับมีชีวิต

แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆเพียงการกระพริบตาไม่กี่ครั้ง แต่กลับทำให้ภายในจิตใจเงียบสงบอย่างแปลกประหลาด รู้สึกว่าไหล่ทั้งสองข้างที่เคยแบกภาระมากมายได้ผ่อนคลายลง จนอดเผลอที่จะกางแขนทั้งสองข้างออกแล้วสูดลมสดชื่นให้เต็มปอดไม่ได้

นานๆครั้งได้รู้สึกถึงการมีชีวิตที่ปลอดโปร่งอย่างนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน

"จังหวัดยามานาชิเหรอ ครั้งหน้า อยากมาเที่ยวที่นี่อีกจัง"

มา ๆ

ดอกซากุระเบ่งบานเป็นกลุ่ม ๆ สีชมพูชูช่อทำให้บรรยากาศดูอ่อนหวานขึ้นถนัดตา ภูเขาที่ตั้งตระหง่านนั้นสูงใหญ่ ปลายยอดสีขาวคลายคลอไปกับมวลเมฆ ฝั่งขวาเป็นสิ่งก่อสร้างตามสไตล์ญี่ปุ่น เข้ากันดีกับธรรมชาติอันงดงาม ลองได้เห็นด้วยตาตนเองแล้ว คงไม่อาจลืมเลือนได้เลย

ไม่ว่าจะทำเป็นการบ้าน ใส่นิยาย หรืออะไร ก็ตามแต่ใจคุณจขกทเลยครับผม

ถ้าเป็นการบ้าน จะลอกการบ้านก็ไม่ว่าอะไรครับ ตามสบาย แต่ระวังตอนสอบนะ ผมส่งพรายกระซิบไปไม่ได้ 5555 เอาตัวรอดเองล่ะ

ถ้าจะเอาไปใส่นิยาย ไม่ว่ากัน แต่ถ้าขายดีแล้ว อย่าลืมผมนะ แวะมาช่วยโฆษณาเรื่องผมบ้าง 5555

คือถ้าคุณจำเป็นต้องมีความสามารถด้านการบรรยาย จะด้วยการเรียน การงาน อดิเรก ก็ลองอ่านลองเขียนดูครับ ในระยะยาวก็ต้องใช้ฝีมือตัวเองนี่แหละ

ถ้าไม่มีอะไร อยากดูคนบรรยายเอาขำ ก็ดูไปแก้เซ็งก็ได้ครับ ตัวผมเองไม่ได้บรรยายเก่ง เพื่อน ๆ ในบอร์ดหลายคนเก่งกว่าผมเยอะ คุณเองถ้าหัดบรรยายบ่อย ๆ ก็คงเก่งกว่าผมได้ไม่ยากหรอกครับ

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ขอให้โชคดีนะครับ ถ้าสอบก็ให้ผ่าน ทำงานให้ได้เลื่อนขั้น เขียนเรื่องสั้นเรื่องยาวก็ขอให้ดัง ๆ แต่ดังแล้วมาโฆษณาให้ด้วย 5555

เบื้องใต้ลมหายใจแผ่ว ฐานรับความรู้สึกสั่นคลอน คลื่นแปรปรวนซ่านทั่วร่าง กล่อมเกลาสติให้ลางเลือน คล้ายถูกกลืนด้วยไอหมอกประหลาด

ความรวดร้าวเจียนปลิดชีพเมื่อก่อนหน้าเจือจาง สายตาพร่ามัวจนแทบมืดดับ ภาพหลอนพรายผุดขึ้นแทนที่

ใช่ ภาพหลอน สำนึกหล่อนยังครบถ้วนให้ตระหนักถึงสภาวะที่กำลังเผชิญ ไม่อาจเป็นอื่นใดได้อีกแล้ว ตอกย้ำตัวเองซ้ำไป

กลีบชมพูอ่อนเบาบางว่อนกลางสายลมอุ่น สวนทางซึ่งทิวทัศน์อันประจักษ์ถึงเหมันตฤดู

เบื้องใต้หล่อนคือทะเลสีชมพู ไม่...ไม่ใช่ทะเล ทว่าเป็นดงไม้ ดงไม้สีชมพู ไม่อาจจำได้ว่าชื่ออะไร ทั้งที่คุ้นเคยเหลือเกิน

ณ ปลายเท้า หุบเขาตรงนั้น เคยเห็นที่ไหนมาก่อน ก็ไม่อาจประมวลถึง

เวลานี้ สำคัญเพียงว่า ที่แห่งนี้ กำลังนำพาซึ่งความสงบที่โหยหา โอบอุ้มซึ่งการแตกสลาย ประกาศถึงอัตลักษณ์ที่เคยปรารถนาสัมผัส

ช่างเหมือน...เหมือนในภาพที่เคยวาดเอาไว้

พลันนั้น คล้ายหวนคืนสู่ความว่างเปล่า ทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มผ่านจิตวิญญาณ