แนวตัวเอกมีพลังop แต่ไม่มีสามัญสำนึกนี่สนุกยังไง

คุณไม่มีอะไรที่เหนือคนอื่นแต่ทำออกมาได้เหมือนเรื่องธรรมดาแล้วคนอื่นร้องว้าวบ้างเหรอ

อย่างการเล่นกลเสกไพ่จากอากาศ การกลิ้งเหรียญไปมาบนนิ้ว

หรือเล่นดนตรีเก่งไหม? มีเปียโนตั้งอยู่คุณก็เดินไปนั่งเล่น แทนที่เจ้าหน้าที่จะเข้ามาไล่กลับปล่อยให้คุณเล่นจนจบเพลงแล้วมีผู้คนรายล้อมปรบมือ

ถ้าไม่ ก็มาอ่านนิยายพวกนี้เพื่อแชร์ประสบการณ์จากตัวละคร แล้วสนุกไปกับความรู้สึกเหล่านั้น

หรือไม่ชอบก็ปิดหน้าต่างไป

แนวนี้สนุกไม่สนุก ตัววัดไม่ได้อยู่ที่คุณ ถ้าคุณไม่ชอบไม่ได้แปลว่าทุกคนจะไม่ชอบเหมือนคุณ และการต้องมาอธิบายความชอบ ให้คนที่ไม่ชอบฟังมันเสียเวลา

เหมือนคนนั่งเกมอย่างสนุกอยู่ แล้วคนอื่นมาพูดว่าเล่นเกมสนุกตรงไหน นี้ล่ะคือสิ่งที่คุณทำในประทู้นี้

เรื่องความสนุกเป็นเรื่องของความสามารถการเขียนบท คนที่เขียนแนวตัวเองเก่งเทพไร้สามัญสำนึกออกมาสนุกจริงๆ นักเขียนจะต้องมีความเข้าใจเรื่องสามัญสำนึกและความสามารถส่วนบุคคลอย่างถ่องแท้ มิฉะนั้น เขียนไปก็ไม่สนุก เป็นได้แค่ความประทับใจแรกชั่ววูบโดยไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจต่อสิ่งที่อยากจะเขียนเอาซะเลย

ตัวอย่างเรื่องที่เขียนออกมาสนุกออกหลายสิบเล่ม คือชื่อเรื่อง ข้าชื่อโคทาโร่ เป็นตัวอย่างของพระเอกสุดยอดวิชาศิลปะการต่อสู้แทบทุกแขนง มีความยุติธรรมยิ่งกว่าหนังจีน ประกอบฝีมือการวาดภาพแอคชั่นสะใจมาก แต่พระเอกกลับไร้สามัญสำนึกสุดๆ สร้างปัญหากับคณะกรรมการนักเขียนหลายครั้ง และวิตถารเกินคำบรรยาย ตอนแรกขโมยชุดชั้นในสตรีมาสะสมคอเลคชั่น หลังๆก็เล่นมุกใต้สะดือจนผู้กล้าฮีลกับเทพล้ม To Love Ru เป็นเด็กเล็กไปเลย (ไม่แปลกที่โดนรัฐบาลไทยสั่งแบนเรื่องนี้ถาวร ขืนผมเบียวเหมืองโคทาโร่ ป่านนี้ได้เข้าซังเตที่คุกบางขวาง) ส่วนตัวชอบการต่อสู้ของพวกโคทาโร่ ยอมรับว่าสนุกกว่านารูโตะ แต่ไม่ชอบมุกใต้สะดือถาถมเนี่ย

แสดงให้เห็นว่า ไม่ว่าตัวเอกจะกากจนสังคมไม่ต้องการ หรือเทพสามารถเปลี่ยนกฎของจักรวาล มันไม่ได้เกี่ยวกับสามัญสำนึกแต่อย่างใด เขียนแนวนี้เหมือนการจับปลาสองมือ ถ้าอยากจะเขียนสนุกก็ควรพยายามควบคุมสองประเด็นให้ได้

สำหรับผม ก็ไม่สนุกจริงๆ นั่นล่ะคับ แต่ก็ไม่ได้ว่าไม่ชอบ และผมก็เข้าใจว่ามีคนที่ชอบแนวนี้เหมือนกัน ซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดอะไร

นี้เป็นเรื่องลึกลับที่สุด

คนอ่านเขาชอบอะไรกัน

เดา ๆ เอาว่า เพราะมันถอดสมองอ่าน ไม่กดดัน ชิว ๆ ตบเกรียนตลอดเวลา เพลิน ๆ ขำ ๆ

คนอ่าน บางครั้งก็ชอบอะไรที่ไม่หนัก ไม่ต้องการความเข้าใจใด ๆ

ปัญหาสำคัญคือ เราที่เป็นคนแต่ง ดันไม่ชอบเหมือนพวกเขา (คนอ่าน) น่ะสิ