[Chapter 4] : สาวน้อยเวทมนตร์ผู้สิ้นหวัง

          ผมรู้สึกชาไปทั้งร่าง..ขยับตัวไม่ได้เลย  เจ้าสัตว์ร้ายอ้าปากออกอีกครั้งเผยให้เห็นคมเขี้ยวที่อาบด้วยเลือด  มันเป็นวินาทีที่ผมรู้ว่า…ไม่รอดแน่ ผมกำลังจะกลายเป็นอาหารกลางวันของเจ้าปูหนังมนุษย์ตัวนี้ ร่างกายของผมโอบล้อมด้วยกลิ่นลมหายใจเหม็นเน่า ไม่ต่างอะไรกับกลิ่นของซากสัตว์ที่กำลังเน่าเปื่อย

          มาได้แค่นี้เหรอ?....ผมมาได้แค่นี้จริงๆสินะ

        “ดาร์เรน!!!”

          รองเท้าบู๊ทสีชมพูใครสักคนพุ่งเข้ามาถีบสัตว์ประหลาดออกจากร่างของผม ดวงตาของผมมองเห็นสิ่งต่างๆได้เลือนรางเหลือเกิน ผู้ที่เข้ามาช่วยผมเป็นผู้หญิงร่างเล็ก ผมสีชมพูเธอรวบแกละคู่ยุ่งเหยิงประดับด้วยหมวกโครงมงกุฎ ชุดกระโปรงสีชมพูขาดวิ่นและเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ถึงแบบนั้น..เธอยังดูเหมือนนางฟ้าเมื่อร่างโอบล้อมด้วยแสงสีชมพูสว่างไสว

          แม่…ผมมั่นใจถึงจะเห็นไม่ชัดแต่นี่เป็นร่างสาวน้อยเวทมนตร์ของแม่

          เจ้าปูหนังมนุษย์กระเด็นไปชนผนังอย่างรุนแรง มันคำรามใส่แม่ที่เข้ามายืนบังผมเอาไว้ แม่หอบหนัก มือถือคทาประดับอัญมณีรูปหัวใจสีชมพูมันเป็นอาวุธประจำตัวของแม่ สภาพแม่เหมือนเพิ่งไปฝ่าดงระเบิดมา ผมไม่เคยเห็นแม่โทรมขนาดนี้มาก่อน

          “ดาร์เรน ลูกไม่เป็นไรนะ…” แม่ถลาเข้ามาพยุงผมขึ้น เนื้อตัวแม่เต็มไปด้วยบาดแผล “ดาร์เรน…เฮ้…ดาร์เรน!” แม่เรียกผมอีกครั้ง แต่ผมไม่มีแรงจะตอบ ช่องปากเต็มไปด้วยรสคาวๆของเลือดจนผมอยากโก่งคออาเจียน

          อย่าถามผมนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…ผมรู้เท่าที่คุณรู้นั่นแหละ

          “เราต้องไปแล้ว..” แม่ประคองผมให้ออกไปจากห้องน้ำ ผมยังไม่ทันบอกว่ามีสาวน้อยเวทมนตร์บาดเจ็บอยู่ในห้องอีกคนหนึ่ง คนที่เจ้าปูหนังมนุษย์ตัวนี้ตะกายออกมาจากลำคอนั่นแหละ แต่ดูเหมือนเราจะไม่ต้องห่วงเธออีกต่อไปแล้ว เพราะสาวน้อยเวทมนตร์คนนั้นค่อยๆลุกขึ้น ดวงตาของเธอเหม่อลอย ศีรษะของเธอเอียงลงแนบกับไหล่…มันทำให้เธอเหมือนเป็นตุ๊กตาคอหัก

          วินาทีต่อมาเธอเริ่มส่งเสียงคำราม ใบหน้าบิดเบี้ยวและเริ่มเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย เธอกำลังจะกลายร่างเป็นอสูรกายที่น่าเกลียดน่ากลัว ผมรู้สึกแบบนั้น…แม่พยายามพาผมออกไปจากห้องน้ำ แต่ผมตัวหนักกว่า ทุกอย่างจึงดำเนินไปด้วยความทุลักทุเล

          “บ้าเอ๊ย!” แม่สบถตอนที่สัตว์ประหลาดสองตัวนั่นกระโจนเข้ามาหาพวกเรา แม่ตวัดคทาในมือไปทางพวกสัตว์ประหลาดเหมือนทุกครั้ง ลำแสงสีชมพูพุ่งออกมาจากอัญมณีรูปหัวใจ จากประสบการณ์ของผม เมื่อพวกปีศาจโดนลำแสงจากคทาของแม่ พวกมันก็จะสลายหายไป…มันมักเป็นแบบนั้นเสมอ

        แต่ไม่ใช่ครั้งนี้…

          “อึ่ก…ทำไมกัน” แม่กอดตัวผมเอาไว้แน่นเมื่อศัตรูไม่หายไปเหมือนทุกครั้ง ทั้งๆที่แม่ใช้ท่าไม้ตายไปแล้ว ดวงตาของแม่เต็มไปด้วยความสับสนที่อาวุธไม่สามารถใช้งานได้ แต่ไม่มีเวลามากพอสำหรับการลังเล แม่พยายามพาผมหนี ตามทางเดินของห้องน้ำชั้นโรงภาพยนตร์ที่คับแคบ ในที่สุดพวกเราก็หนีสัตว์ประหลาดสองตัวนั้นออกมาได้…

          ลานโอ่โถงของชั้นโรงภาพยนตร์กลายสภาพเป็นนรกไปแล้ว มีสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายคลึงกับเจ้าปูหนังมนุษย์มากมายกระจุกกันอยู่ที่นี่ หลายตัวกำลังไล่ล่าผู้บริสุทธิ์ที่ไม่สามารถต่อกรกับพวกมันได้ เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังสนั่นจนผมรู้สึกเหมือนหูตัวเองจะแตก กลิ่นคาวๆของเลือด เศษซากเนื้อที่กระจายอยู่ตามพื้น ข้าวของเครื่องใช้กระจัดกระจายเกลื่อนกลาด ภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงชั้นโรงภาพยนตร์ของห้างแห่งนี้พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือจริงๆ…

          แม่มีสีหน้าลำบากใจ มือยังคงโอบร่างของผมเอาไว้ ก่อนที่จะพาผมเข้าไปหลบในซอกเล็กๆของชั้น แม่เหนื่อยหอบและทรุดตัวลงนั่ง ผมสัมผัสได้ถึงความทุกข์ระทมของแม่ คงเพราะอาวุธที่เคยภาคภูมิใจไม่สามารถใช้กับศัตรูได้เหมือนทุกครั้ง นั่นอาจทำให้แม่รู้สึกล้มเหลว

          “ดาร์เรน…ลูกเจ็บมั้ย?” แม่เช็คตามร่างกายของผมด้วยความห่วงใย สภาพผมอ่อนแรงเกินกว่าจะพูดอะไรได้อีกแล้ว มันเหมือนจะไปเข้าเฝ้าพระเจ้าได้ทุกเมื่อจริงๆ ดวงตาผมใกล้ปิดลงทุกขณะ มันเหมือนกับภาพของแม่..เสียงของแม่กำลังอยู่ไกลออกไป แม่เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงก่อนจะใช้คทาแตะที่ลำคอของผม

          ผมได้ยินแม่พึมพำอะไรสักอย่าง บางทีหูผมคงอื้อไปแล้ว..ฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย แสงสว่างสีชมพูอ่อนส่องจากคทาทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา….

          “อึ่ก…” ผมกะพริบตาถี่ๆ มือจับที่ลำคอของตัวเอง บาดแผลที่สาหัสจากการถูกขย้ำค่อยๆจางลงและกำลังจะหายไป รวมไปถึงบาดแผลอื่นๆทั่วร่างด้วย!! ผมเงยหน้ามองแม่ที่กำลังยิ้มให้ผมขณะลดคทาลง ชุดสาวน้อยเวทมนตร์สีชมพูที่สวมอยู่นั้นมลายหายไปกับอากาศธาตุเหมือนจะบอกว่าสภาพแม่ตอนนี้มาถึงขีดจำกัดแล้ว

          “แม่..ทำอะไรเนี่ย!” นี่คือคำถามแรกของผมทันทีที่ตั้งสติได้ แม่ส่งยิ้มมาให้แทนคำตอบ บนร่างกายอันบอบบางนั้นเริ่มมีบาดแผลใหม่ปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆ เป็นบาดแผลตำแหน่งเดียวกับผมเมื่อครู่ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเวทมนตร์ที่แม่ใช้

          จริงอยู่ว่าสาวน้อยเวทมนตร์นั้นมีพลังพิเศษ พวกเราสามารถทำเรื่องเหนือธรรมชาติได้มากมาย แต่แน่นอนว่าความสามารถนั้นย่อมมีข้อจำกัดและข้อห้ามเช่น การใช้เวทมนตร์ชุบชีวิตคนตาย การรักษาโรคภัยไข้เจ็บ การใช้เวทมนตร์เปลี่ยนแปลงอดีต และอื่นๆอีกมากมายที่อาจทำลายสมดุลของธรรมชาติหรือมีผลสะท้อนเข้าหาตัวผู้กระทำ…

          ไม่มีเวทมนตร์บทไหนช่วยรักษาบาดแผลหรืออาการเจ็บป่วย แต่มีเวทมนตร์ที่ ‘ย้าย’ บาดแผลของอีกฝ่ายมาที่ตนเอง

การที่แผลของผมหายแบบนี้…ผมรู้ทันทีเลยว่าแม่ใช้เวทมนตร์อะไรลงไป

“แม่..แค่ทน..เห็นลูกเจ็บไม่ได้”

“แม่!” ผมร้องขึ้นพร้อมกับโผเข้ารับร่างของแม่ที่ทรุดเข่าอ่อน เลือดอุ่นๆเริ่มไหลทะลักออกมาจากปากแผลโดยเฉพาะบนลำคอที่เคยเป็นแผลถูกขย้ำของผมเอง เมื่อมองสภาพของแม่ด้วยความรู้สึกสมองตื้อขาวโพลน สองมือที่กอดแม่สั่นและเย็นเฉียบด้วยความกลัว

จะทำไงดี...

ผมมองออกไปนอกที่ซ่อนอย่างกระวนกระวายก่อนสลับมามองแม่ที่กำลังหอบหายใจอย่างติดขัด ไม่มีเวลามาโทษว่าเป็นความผิดตัวเองอีกแล้ว ผมต้องรีบหาคนมาช่วย... หลังตัดสินใจเด็ดขาด ผมรีบตั้งสติพร้อมกับประคองตัวแม่ให้นั่งพิงกับผนังก่อนถอดเสื้อนอกมาให้แม่กดปากแผลไว้

“รอก่อนนะแม่ ผมจะไปตามคนมาช่วย” ผมบอกหลังลากกระถางต้นไม้ประดับมาบังแม่ไว้ จากนั้นก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พวกปูหนังคนยังคงไล่ขย้ำคนบนชั้นโรงภาพยนตร์อย่างบ้าคลั่งและทันทีที่ผมโผล่ออกมา ผมก็กลายเป็นเป้าหมายใหม่ของพวกมันทันทีแต่คราวนี้ผมไม่ยอมถูกขย้ำคอหอยอีกรอบหรอก!

ผมคว้าเสากั้นจากช่องขายตั๋วแล้วจัดการหวดพวกสัตว์ประหลาดที่กระโจนเข้าใส่ แต่นี่มันไม่ง่ายเหมือนวิดีโอเกมเลยเพราะยิ่งหวดเจ้าปูอัปลักษณ์ก็ยิ่งพุ่งเป้ามาที่ผมไม่หยุด ผมเลยเปลี่ยนใจทิ้งเสานั่นแล้ววิ่งหนีให้เร็วที่สุดแทน ในใจคิดหาทางก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นป้ายทางหนีไฟสีเขียวสว่างตรงสุดทางเดิน นั่นไงทางหนี! ผมดีใจจนไม่ทันระวังแอ่งเลือดและเศษเนื้อจากศพที่เผลอเหยียบลื่นจนล้มกระแทกพื้นอย่างแรง

“โธ่เว้ย!” ผมสบถพร้อมกับรีบดันตัวลุกแต่ก็ไม่ทันปูตัวหนึ่งที่กระโจนเข้าใส่เพื่อขย้ำผมอีกครั้ง ผมหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บก่อนจะได้ยินเสียงประกาศท่าไม้ตายพร้อมเสียงแผดร้องของเจ้าปูหนังคน

“อิจิโกะ พันช์!” ผมรีบลืมตาแล้วพบว่าตรงหน้าของผมคือหญิงสาวร่างผอมเพรียวในชุดบอดี้สูทรัดรูปสีชมพูคาดด้วยเข็มขัดเส้นหนาใส่ปืนสีขาวกับหมวกกันน็อกที่ดีไซน์กระจกหน้าเป็นรูปสตรอเบอร์รี่ ผมจำเธอได้ทันทีพร้อมกับหลุดตะโกนชื่อเธออย่างดีใจ

“คุดะพิงค์!” คุดะพิงค์หันมาพร้อมกับคลายกำปั้นที่เห็นได้ชัดว่าใช้ต่อยปูหนังคนนั่นไป เธอเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมขบวนการผลไม้ของพ่อ นั่นหมายความว่าตอนนี้พ่อผมก็คงอยู่แถวนี้ด้วย “เธอปลอดภัยใช่มั้ย ดาร์เรน?” เธอถามพร้อมกับฉุดผมให้ลุก ก่อนที่ผมจะรีบจับแขนเธอไว้แล้วรัวคำพูดใส่ด้วยความร้อนใจ

“แม่ผมกำลังแย่ ช่วยผมด้วย!”

“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ หนุ่มน้อย” คุดะพิงค์จับไหล่ผมเพื่อให้ผมสงบลง “แม่เธออยู่ไหนล่ะ?” เธอถามก่อนให้ผมนำทางเธอไปหาแม่โดยที่เธอคอยจัดการปูตัวไหนก็ตามที่พยายามเข้าใกล้ผม ผมรู้จักเธอมาตั้งแต่เล็กๆ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและเป็นเพื่อนที่ดีของครอบครัว ถึงเป็นผู้หญิงแต่คุดะพิงค์ก็เก่งและเท่มากสมเป็นคนของขบวนการเรนเจอร์ นั่นทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นเหมือนเห็นแสงแห่งความหวังว่าผมกับแม่กำลังจะรอด

“แม่ ผมพาคนมาช่วยแล้ว!” ผมเข้าไปในซอกเล็กๆที่เป็นที่ซ่อนพร้อมกับเข้าไปประคองแม่ขึ้น “ดาร์เรน...” แม่เรียกผมเสียงแผ่วพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนแรงให้ “พวกพ่อก็อยู่ที่นี่ เดี๋ยวเราจะออกจากนี่กันนะแม่” ผมจับมือแม่จนแน่น ยิ้มดีใจออกมาอย่างอดไม่ได้

อีกนิดเดียว ถ้าออกไปจากที่นี่ได้ ผมจะพาแม่ไปส่งโรงพยาบาล แล้วก็...

ปังงงงง!!!

เหมือนกับว่าโลกนี้หยุดหมุน หูของผมดับไปชั่วขณะหลังได้ยินเสียงปืนลั่นพร้อมกับที่มือของแม่หลุดจากมือของผม ตกลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ผมนั่งนิ่งอึ้ง ก้มมองแม่ที่คอหงายไปโดยที่มีรอยกระสุนอยู่บนหน้าผากพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาเป็นสาย ดวงตาของแม่เบิกค้างอย่างไร้ชีวิตและมองไม่เห็นสิ่งใดอีก

แม่...

แม่....

แม่ครับ....

“แม่!!!” ผมร้องตะโกนพร้อมกับกอดแม่จนแน่นแต่แม่ไม่ตอบผม ไม่แม้แต่จะหายใจ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! หัวของผมสับสนพร้อมกับพยายามปฎิเสธความจริงที่เกิดขึ้นในวินาทีนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไปและจบลงอย่างไม่คาดคิด “แม่ ตอบผมสิ ไม่เล่นแบบนี้นะ แม่ แม่ครับ!” ผมกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ขอบตาของผมร้อนผ่าวในขณะที่ร่างไร้ลมหายใจในอ้อมกอดนั้นแน่นิ่ง แล้วผมก็ได้ยินเสียงขึ้นนกดังกริ๊ก

เสียงนั้นทำให้ผมชะงักแข็งทื่อก่อนหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ปืนสีขาวของคุดะพิงค์จ่ออยู่ข้างขมับผม

ควันสีชมพูอ่อนจางๆยังลอยกรุ่นออกมาจากปากกระบอกปืนที่ใช้ฆ่าแม่ของผมไป

“ไม่เป็นไรนะ ดาร์เรน ฉันจะส่งเธอไปหาแม่เดี๋ยวนี้ล่ะ”

เสียงของคุดะพิงค์ในตอนนั้นคือเสียงที่ผมคิดว่าน่ารังเกียจที่สุดในโลก