ทฤษฎีเขาว่าไว้ ถ้าหนูโดนขัดใจ หนูจะไม่โต!!

ใช่เลย เรื่องคอสเพลย์เนี่ย !! >O< 
เราก็อยากคอสเหมือนกัน ชอบมาก ๆ
เปิดดูพวกเว็บพรีสินค้า รูปอีเว้นท์ต่าง ๆ แทบจะทุกวันเลย 
แต่ครอบครัวไม่ให้ Orz... 
โอเค....ไม่เป็นไร ดูรูปอย่างเดียวก็ได้ =^= !! 
อีกอย่างก็ AFS เราอยากไปญี่ปุ่น แต่ไม่ได้อีกTT  
แม่บอกว่า รอให้โตกว่านี้ก่อน รอให้ถึงซักมหา'ลัย ค่อยไปเรียนที่นั่นก็ได้ 
ไปตอนนี้แม่เป็นห่วงกลัว ภาษาพูดกับเขาไม่ได้
กลัวไปแล้วหลงทาง หรือดูแลตัวเองไม่ได้ กลัวเกิดอุบัติเหตุ บลา ๆๆ 
แต่เรื่องนี้เราเข้าใจ ว่าพ่อแม่เราเป็นห่วงเรามาก เป็นลูกคนโต เรื่องไปเรียนต่างประเทศเป็นปี ๆ นี่ยังไม่มีใครในบ้านไปมาก่อน ก็ห่วงเป็นธรรมดา เราก็รอได้  =) 

มีแค่สองเรื่องนี้ที่โดนห้าม นอกจากนั้นอยากเรียนดนตรีหรืออะไร พอ่แม่เราจะให้เราเรียนเสมอ แต่เราต้องแสดงให้เห็นว่าจริงจังกับเรื่องนั้นแล้วก็ชอบมากจริง ๆ ไม่งั้นเสียดายเงินแย่เลย :( 

 พ่อเรากลัวไม่ให้ขี่มอ.ไซค์อ่ะ ไม่ได้อยากได้อ่ะ แต่ใครเค้าก็มีทั้งนั้น เพราะขนส่งมวลชนของหาดใหญ่ไม่ค่อยจะดี Taxiก็ไม่มี รถเมล์ก็ไม่มี รถสองแถวก็มีแค่บางช่วง พอกลับดึกหน่อยหรือช่วงเที่ยงก็ไม่ค่อยจะมี มีอยูวันหนึ่ง วันที่เรียนนศท ครูก็ปล่อยเลท แล้วก็ไปนั่งรถสองแถวอ่ะ แล้วรถสองแถวก็รอคนขึ้น คนก็ไม่ค่อยจะขึ้นเพราะมีมอไซค์ไง วันนั้นมาเกือบสายไม่ได้กินข้าวเลย ตั่แต่นั้นมาก็นั่งรถมอ.ไซค์เพื่อนไม่สนแระ  และก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกะเพื่อนเค้า ก็เลยคิดว่าอยากจะไปอยู่ที่อื่นให้มันพ้นๆเลย กรุงเทพก็ได้ ขอนแก่นก็ได้

 ผมเหมือน คห.2 เลย
แต่เขาบอกให้ขับรถได้ (แต่พอดีผมไม่เอาทั้ง 2 อย่างเลยไม่รู้จะไปไหน)

แต่บางทีที่ๆเราอยู่อาจจะดีอยู่แล้วก็ได้นะงับ
เพราะคนเรามักไม่ค่อยสนใจสิ่งที่ตัวเรามีอยู่
เราอาจอยู่ถูกที่ผิดเวลา

เราก็ต้องเข้าใจพ่อแม่ด้วยที่ห้ามก็เพราะกลัวจะทำอะไรที่ผิดๆไป สมัยก่อนการคอสเพลย์ยังไม่มี พ่อแม่เห็นลูกลุกขึ้นมาแต่งตัวตามการ์ตูนคงตกใจไม่น้อย(เราไม่แต่งแต่ชอบไปดูคนอื่น อิอิ) สิ่งใดที่แปลกใหม่ไม่เคยเห็นคงยากที่จะเชื่อใจ ถ้าอยากจะแต่งก็ควรทำให้รู้ว่าที่ทำไปไม่ใช่เรื่องไม่ดี อย่างที่เจ้าของกระทู้นั้นทำก็ถูก เราควรเข้าใจพ่อแม่บ้าง เพราะถ้าในอนาคตถ้าลูกของเราเกิดแต่งตัวตามแฟชั่นต่างดาว(อนาคตเกิน!?)เราคงต้องใช้เวลาทำใจบ้างไม่น้อย

เห็นด้วยกับความเห็นที่2ที่ไม่อยากอยู่กรุงเทพ....มีเเต่อะไรก็ไม่รู้

ช่ายยยยยยยยยยยยยยย

แต่ว่านะคร้าบ ของผมไม่กีดกันเลยฮะ อย่างคอสเพลย์

ผม : พ่อจ๋า เค้าอยากคอส
พ่อ : มันคืออะไรรึ = =
ผม : คือการแต่งตัวเลียนแบบคาแร็กเตอร์ในเกมส์หรือการ์ตูนอ่ะจ้ะ ไปเป็นงานๆ
พ่อ : ทำอะไรก็ทำไปเหอะ อย่าไปทำเรื่องไม่ดีก็แล้วกัน เห้ย แต่ถ้าไปงานแล้วมีหนุ่มมาจีบ
        ลูกสาวพ่อจะทำไง???
ผม : ไม่มีหรอกค่ะพ่อ ส่วนใหญ่ในงานมีแต่ผู้หญิง   แล้วหน้าอย่างเค้า...คานทองค่ะ คานทอง
พ่อ : เดี๋ยวพ่อคอสด้วยไปคุมดีไหม มีหนุ่มหน้าไหนมาคุยกับลูกพ่อ พ่อจะต่อยให้หน้าหงายเลย
ผม : (คิด* เว-รล่ะ ถ้าตากล้องมาขอถ่ายรูปพ่อกุมิเตะก้านคอเหรอะว-ะ)


คือพ่อแม่ผมก็อยากให้ทำอะไรสร้างสรรค์ดีกว่านั่งอยู่หน้าคอมไปวันๆอ่ะนะครับ
แล้วผมก็ชอบเก็บตัว มนุษย์สัมพันธ์ต่ำมากกกกกกกกกกกก      ถ้าออกไปงานคอส
จะได้เจอคนเยอะๆ มีมนุษย์สัมพันธ์มากขึ้น      นึกดีใจที่พ่อแม่ใจดี T^T๐

 ค.ห.ขอบคุณนะครับที่ให้กำลังใจ

ที่จริงหาดใหญ่ก็น่าอยู่นะ แต่เดินทางไม่สะดวกถ้าไม่มีมอไซค์หรือรถส่วนตัวอ่ะ อยากให้หาดใหญ่มีแท็กซี่เหมือนขอนแก่นมากกกกก แต่คงยากขนาดภูเก็ตทำยังล่มเลย
ปกติถ้าไปไหนพ่อจะไปส่ง แต่พ่อกะลังจะย้ายเข้ากรุงเทพแล้ว ถ้า่ติดม.อ.หาดใหญ่ จะแอบทำงานผ่อนรถยนต์ขับเอง ถ้ารถยนต์ไฟฟ้ายังไม่เข้าไทยก็เอารถยนต์น้ำมันนี่แหละ ไม่รอแระ


แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 8 สิงหาคม 2554 / 16:15

 -*- เรียนดนตรี ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เล่นเกมส์ อ่านหนังสือ เเละอีกมากมาย

ขอระบายหน่อยนะ พอดีว่าเพิ่งเจอมาสดๆร้อนๆ แบบว่าบ้านเรามีสมาชิกอยุ5 คน ซึ่งประกอบไปด้วย พ่อ แม่ พี่สาว เรา และน้องชาย เราเปนคนที่เซนซิทีฟได้ง่ายมาก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม แม้จะเปนคำพูดลอยๆที่คนบางคนไม่คิดอะไร แค่พูดออกมาก็เท่านั้น แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ เราจะเกบมาคิดกับคำพูดนั่น จนปัจจุบันเรากลายเปนโรคเครียด ต้องกินยาและไปหาหมออยุเสมอ เรามักมีปัญหากับคนรอบข้างเสมอ ไม่ว่าจะในครอบครัวหรือกลุ่มเพื่อนก็ตาม เราคิดว่ามันเปนปัญหามาตั้งแต่ตอนเด็กหรือเปล่า ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจเรา หลายครั้งเราคิดอยากฆ่าตัวตาย คือตั้งแต่เราเกิดมาอีกละ มีแต่โรครุมล้อมตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นก็คิดว่าไม่รอดแต่ก็รอดไม่ได้ แต่ก็ยังไม่แข็งแรงเท่าคนอื่นอยุดี จนเราเองก้รำคาญตัวเองที่เปนแบบนี้เต็มทน อยากจะตายๆๆๆไปซะเหมือนกัน ยอมรับว่าท้อกับปัญหาหลายเรื่องมากแล้วก็ไม่รุจะปรึกษาใคร ไม่ใช่ไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจนะ มีแต่เราคิดว่าบางทีเพื่อนก็มีปัญหาของตัวเอง เราก็ไม่อยากจะรบกวน เรารุเราเปนคนเอาแต่ใจมากกก จนตอนนี้เราก็ไม่รุจะหันหน้าไปหาใมคร ไปปรึกษาใคร จึได้เขียนระบายออกมาเปนตัวหนังสือ เราเหนด้วยกับข้อความที่ว่า ผู้ใหญ่ไม่เคยเข้าใจวัยรุ่นอย่างเราๆๆเลย แม้พี่สาวที่อายุห่างกันไม่กี่ปี ยังไม่เข้าใจเราเลย แถมมีแต่พูดแบบไม่คิด พี่ไม่รุหรอกว่าเราเปนแบบนี้เพราะพี่ และแม่เองก็บอกให้เราอย่าใส่ใจกับคำพูดของพี่แต่แม่เองก็พูดให้เราคิดมากอยุดีนั่นละ ส่วนพ่อกับน้องไม่ต้องพูดถึงเลย เราไม่ค่อยได้คุยกันอยุแล้ว เราอะเปนคนรักเพื่อนมากกกกกกก แต่เราไม่รุว่าเพื่อนอะทุ่มเทให้กับเราเหมือนกันที่เราทุ่มเทบ้างไหม ไม่รุว่าที่คบๆกันอยุเพราะเปนครอบครัวเรามีฐานะ หรือเปล่า เราละท้อกับปัญหาแบบนี้จริงๆ จนเราคิดว่าพอเราโตขึ้นเปนผุใหญ่เราอาจจะเปนคนที่เครียดมากกว่านี้ก้ได้ เพราะแค่ตอนนี้ก้เปนไมเกรนซะแล้ว แล้วในอนาคตไม่หนักกว่านี้หรอ

คิดแล้วเครียดก็ไม่ต้องคิดทำใจให้ร่าเริงเข้าไว้พยายามมองโลกในแง่ดีอย่าคิดมากเดี๋ยวทุกข์พ่อแม่รักลูกทุกคนแหละ แต่เข้ามองแบบมุมมองของเขา

ขอบคุณนะค่ะที่ให้คำแนะนำ ^^ แต่คือ เฮ้อ พ่อแม่หนูไม่ใช่แบบนั้หรอกค่ะ หมอจิตแพทย์บอกว่าหนูดีขึ้นแล้วนะ แต่ช่วงนี้ก็กลับมาดาวน์ลงงอีกละ เฮ้อ ยิ่งช่วงนี้ใกล้สอบตรงทวีคูณความเครียดเข้าไปอีก แล้วยังต้องมาเจอปัญหาแบบนี้ มันยิ่งทำให้ท้อจริง

ปล นี้เปนเมมเบอร์ของหนุเองค่ะ เปนคนเดียวกับคห 12

@Darkdevil หนูเป็นเด็กดีนะคะ ถ้ามีปัญหาอะไรปรึกษาคุณอาก็ได้ค่ะ ยินดีรับฟังค่ะ เคยได้ยินมั๊ยคะ ที่ว่าแค่เปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตเราก็จะเปลี่ยนค่ะ สู้ๆ นะคะ :)

@ขอบคุณมากค่ะ เฮ้อ แอบท้ออยูลึกๆ

จริง แท้ เป๊ะ ทุกบรรทัด 

อยากให้แม่ได้มาอ่านตรงนี้จัง เพราะแม่เคยทำให้พื้นฐานอารมณ์และสภาพจิตใจของหนูย่ำแย่ไป ถ้าต้องโตมาแล้วเป็นอย่างนั้น หนูคงกลัวมากๆ