ยุคสมัยนี้พ่อแม่ทำงานนอกบ้านกันหมด และครอบครัวในสังคมยุคใหม่ก็เริ่มกลายเป็นครอบครัวเดี่ยว ที่มีเพียงพ่อแม่และลูก ไม่ค่อยมีผู้ใหญ่อยู่ในบ้าน หรือบางครอบครัวอยู่บ้านใหญ่ในต่างจังหวัด พอเด็กเข้ามัธยมก็ส่งเข้ามาเรียนในโรงเรียนดังๆ ในเมืองหรือในกรุงเทพ ทำให้ลูกๆ ต้องใช้ชีวิตด้วยตนเอง หลายๆ ปัจจัยเหล่านี้ ทำให้เด็กรุ่นใหม่หลายคน ห่างการพูดคุยอย่างเข้าใจกับพ่อแม่ พอบางครั้งมีเรื่องที่ลูกอยากปรึกษาหรืออยากคุยด้วย ก็เขินอาย เกรงใจกว่าที่จะเข้าไปพูดกับพ่อแม่โดยตรง หรืออายเกินกว่าที่จะแสดงความรัก ...



 
          แต่ประเด็นสำคัญ ไม่ได้อยู่ที่แค่ว่าวัยรุ่นไม่กล้าแสดงความรักต่อพ่อแม่เท่านั้น เพราะบางครั้งเมื่อวัยรุ่นเกิดปัญหา อยากปรึกษาใครสักคน ก็ไม่กล้าเล่ากล้าคุยกับพ่อแม่เช่นกัน วัยรุ่นไม่ได้มองว่าพ่อแม่เป็นคนแปลกหน้า หรือ ไม่อยากปรึกษาหรอกนะคะ แต่นอกจากปัจจัยข้างต้นที่ทำให้ห่างพ่อแม่โดยปริยายแล้ว สังคมที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้ลูกวัยรุ่นเกิดความคิดว่า การพูดกับพ่อแม่ให้เข้าใจ...เป็นเรื่องยากเกินไป นี่คือ 9 เหตุที่ทำให้ลูกรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากพูดกับพ่อแม่ค่ะ 

 
1. เกรงใจพ่อแม่ เห็นทำงานมาเหนื่อยๆ 
 
           บางทีลูกก็อยากเล่าใจจะขาดค่ะ แต่เห็นพ่อแม่กลับมาบ้านเหนื่อยๆ กลัวไปสร้างความรำคาญให้พ่อแม่ เกรงใจมากๆ เข้า เลยเป็นการเลี่ยงการพูดคุยกับพ่อแม่ไปโดยปริยาย พอจะกลับไปคุยด้วย ก็เขินอายเลยเลิกคุยไปด้วยก็มีค่ะ ส่วนพ่อแม่ก็วางใจนึกว่าลูกยังสบายดี โตแล้ว ดูแลตัวเองได้ดี เลยไม่มาชวนลูกกๆ คุยค่ะ กลายเป็นว่าต่างฝ่ายต่างเบนออกจากกันและกันโดยไม่รู้ตัวค่ะ 

 
2. ชอบนำไปเล่าต่อ
 

              เล่าต่อยังไม่เท่าไหร่ ถ้าเอาไปคุยข่มทับคนอื่น หรือเอาไปยกตัวอย่างเปรียบเทียบกับคนอื่นไม่ว่าในทางข่มหรือถ่อมตน สำหรับวัยรุ่นก็รู้สึกว่าพ่อแม่กำลังแฉความลับของตัวเองค่ะ ถ้าได้ยินด้วยต่อหน้าก็ยิ่งรู้สึกวางหน้าไม่ถูกค่ะ กรณีนี้คุณพ่อคุณแม่คงต้องดูว่าลูกของตัวเองนิสัยเป็นอย่างไร ขี้อายหรือไม่ถนัดรับมือกับการถูกกล่าวถึงหรือเปล่าด้วยค่ะ เพราะเหตุของการที่ผู้ใหญ่นำไปเล่าต่อข้อนี้ มักทำให้วัยรุ่นปิดปากไม่พูดเรื่องของตัวเองมากยิ่งขึ้นเลยค่ะ 
 

3. เจ้ากี้เจ้าการ จู้จี้ขี้บ่น หยุมหยิมกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
 

 
               ช่องว่างระหว่างวัย ความสนใจของผู้ใหญ่และวัยรุ่นที่ไม่เหมือนกัน รวมกับพัฒนาการของวัยรุ่นที่เดี๋ยวเร็วเดี๋ยวช้า ทำให้บางทีก็ไม่เป็นที่พอใจของผู้ใหญ่นัก แต่ในทางกลับกันมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่มีเหตุผลในความคิดของวัยรุ่นค่ะ อย่างการลุกไปทำตามคำสั่งพ่อแม่ช้า "ออกไปซื้อของให้แม่หน่อย" วัยรุ่นอาจกำลังทำอะไร (เช่น ทำการบ้าน) ติดพันทำให้เขาลุกไปทำตามคำสั่งไม่ได้ทันที ซึ่งไม่ได้ตั้งใจชักช้าอืดถืด แต่เมื่อแม่เรียกและลูกช้าเข้าสักครั้งสองครั้ง แม่ก็คิดว่าลูกขี้เกียจทำตามคำสั่งแม่ และเหมารวมบ่นยาวทุกเรื่องทุกครั้งที่เรียกใช้งาน กลายเป็นคุณแม่ขี้บ่นไป ลูกวัยรุ่นก็ไม่เข้าใจว่าทำผิดอะไร ทำไมต้องจู้จี้ขี้บ่นกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ทุกครั้ง
               
              กรณีการเรียกใช้งานนี้ก็แก้ไขได้ง่ายๆ ค่ะ แม่ผู้ใหญ่ควรถามว่า ลูกว่างไหม ช่วยแม่ไปซื้อของได้หรือเปล่า แม่ต้องรีบใช้งานด่วน เดี๋ยวกับข้าวไหม้ ถ้าลูกได้ยินว่าแม่ค่อนข้างรีบเร่ง ก็จะกระตุ้นลูกได้ และฝ่ายลูกก็ควรตอบกลับทันทีว่า ขอผม/หนูทำการบ้านอีก 1 ข้อ แล้วรีบลงไป หรือติดพันอะไรอยู่ก็เร่งตอบกลับไปก่อน ไม่ควรเงียบหายไปเลย เพราะผู้ใหญ่ก็จะนึกว่าเราไม่สนใจท่านอีกค่ะ 

 
4. ยังฟังไม่จบ ก็จ้องจับผิดอย่างเดียวเลย 
 
         พ่อแม่ตั้งใจฟังลูก แต่ก็ฟังไปถามไป จับผิดไป สอนไป เล่าไม่ถึงไหนก็ถูกขัด "อ้าว แล้วเราไปทำแบบนั้นทำไมล่ะ" "นี่ลูกแย่เองหรือเปล่า" "ดูมา มาคิดอีกแบบนะ" คำถามเหล่านี้เป็นคำถามที่เหมาะสมตามแต่กรณีไปค่ะ แต่ไม่ใช่กับการฟังลูกที่ยังพูดไม่จบ เพราะวัยรุ่นจะคิดว่า "นี่เรายังพูดไม่ทันจบ ก็หาว่าเราผิดซะแล้ว นี่ก็สอนอย่างเดียว นี่เราทำอะไรก็ผิดไปหมด ต่อไปเลิกพูดดีกว่า น่าเบื่อ" 

 
5. ถึงพ่อแม่จะฟัง แต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้ตั้งใจฟังเราเลย

      ข้อนี้ต่างจากฟังแล้วจับผิดนะคะ เพราะการฟังในข้อนี้คือการไม่ตั้งใจฟัง เหมือนฟังให้มันจบๆ ผ่านๆไป แต่จริงๆ เมื่อเรารู้สึกอยากเล่าอะไรมากๆ ตื่นเต้นมากๆ ให้ใครฟังสักคน แต่เขาไม่สนใจฟังเรา แม้จะไม่ได้บอกปัดใดๆ ก็ตาม ก็ทำให้อาการอยากเล่าอยากคุยลดหายไปค่ะ ยิ่งสำหรับพ่อแม่ ซึ่งเป็นคนที่ลูกรักแล้ว การรู้สึกว่าท่านไม่ฟังเราเลย ยิ่งทำให้กำลังใจเราลดลงไปอีกหลายร้อยส่วนเลยค่ะ แล้วถ้าลูกรู้สึกแบบนี้เข้าบ่อยๆ ก็ไม่อยากเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟังอีก เพราะรู้สึกว่า เล่าไปพ่อแม่ก็ไม่สนใจค่ะ 
 

6. จู่ๆ ก็มาถาม มีนัยให้ รู้สึกว่ากำลังถูกจับผิด 
 

              ข้อที่ผ่านๆ มา อาจจะสำหรับบางครอบครัวที่ยังมีการพูดการเล่าการฟังลูกวัยรุ่น แต่ถ้าเงียบๆ กันไปสักพักแล้ว จู่ๆ ก็มาถามไถ่กัน ลูกอาจตั้งด่านวางกำแพงระแหวงพ่อแม่ไว้ก่อน ยิ่งถ้าเคยมีความรู้สึกว่าพ่อแม่ชอบจับผิดตัวเองด้วยแล้ว ลูกยิ่งรู้สึกได้ง่ายว่าพ่อแม่หวังจะสืบราชการลับเรื่องของเราหรือเปล่า (ฮา) แต่ลูกๆ วัยรุ่นคะ จริงๆ พ่อแม่อาจแค่เป็นห่วงและอยากคุยกับลูกบ้างเท่านั้นเองจริงๆ ค่ะ ถ้าท่านมาคุยกับเรา ก็อยากเพิ่งตั้งป้อมใส่สีหน้ารำคาญ ฟังท่านเถอะ เราอยากให้ท่านฟังเรามากเท่าไหร่ เราก็เริ่มต้นที่เราฟังท่านก่อนได้ค่ะ ย้ำ! สีหน้ามักมาก่อนปากขยับ ระวังอย่าชักสีหน้าใส่อีกฝ่าย ไม่ว่าจะเด็กกว่าหรือผู้ใหญ่กว่าค่ะ 


 


7. พอให้เราแสดงความคิดเห็น แล้วก็ไม่ยอมฟัง


              จับผิดยังไม่พอ พูดอะไรไปแล้วยังปัดทิ้ง  วัยรุ่นจะคิดว่า "แล้วถามเรา ให้เราเสนอความเห็น แต่เสนอทีไรก็ปัดทิ้ง ไม่มีเหตุผลสักครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมไม่ดีสักอย่าง ขี้เกียจเสนออะไรแล้ว ไม่พูดดีกว่า" จริงๆ หากข้อเสนอของวัยรุ่นไม่เหมาะสมเพียงพอกับบางสถานการณ์ สิ่งที่ผู้ใหญ่ควรทำมากกว่าคือ ควรบอกด้วยว่า ทำไมสิ่งที่ลูกเสนอนั้นยังไม่เหมาะสมเพียงพอ และจะทำอย่างไรให้ดีขึ้น ให้โอกาสลูกได้เสนออีกครั้งค่ะ แน่นอนว่าวัยรุ่นต้องให้ความร่วมมือในการฟังเหตุผลฝ่ายผู้ใหญ่ด้วยค่ะ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทั่วไป มักกลายเป็นว่า พ่อแม่บอกปัดลูกโดยที่ไม่ชี้แจงสาเหตุ ลูกก็รำคาญพ่อแม่ที่พ่อแม่ไม่ฟังตัวเอง แต่จริงๆ สิ่งที่ทั้งฝ่ายลืมไป คือ การบอกให้เข้าใจกันค่ะ เพราะต่างฝ่ายต่างคิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจตัวเองได้เอง ลูกที่เด็กกว่ามักเงียบเพราะรำคาญ และไม่อยากทะเลาะกับพ่อแม่ และต่อๆ ไปก็จะเลิกพูดดีกว่า และยังไม่เสียใจที่ถูกปฏิเสธด้วยค่ะ
 


8. เวลาดีๆ ไม่ยอมมาพูด ต้องมาพูดตอนเครียดๆ
             
            บางทีเวลาวัยรุ่นอยู่หน้าคอม อยู่ที่โต๊ะทำการบ้าน พ่อแม่ก็ไม่ทราบหรอกค่ะ ว่าลูกวัยรุ่นกำลังทำอะไรสำคัญอยู่หรือเปล่า (อยู่หน้าคอม ก็คิดว่าเล่นคอมเฉยๆ ก็ได้ใช่ไหมล่ะคะ) ดังนั้นพอพ่อแม่มาขัดเราเวลาเรากำลังยุ่งๆ วัยรุ่นก็ทำหน้าตึงใส่ทันที แทนที่จะเริ่มต้นคุยกันในบรรยากาศดี ๆ สบาย ๆ ไม่กดดัน ก็กลายเป็นว่าเริ่มต้นกันด้วยการที่ฝ่ายหนึ่งชักสีหน้าใส่แล้ว เป็นแบบนี้เข้าหลายๆ ครั้ง ต่างฝ่ายต้องต่างอยากจะเลิกคุยกันแน่นอนค่ะ ฮ่าๆ 
 

 
9. อยากให้ปรึกษาได้ทุกเวลา แต่บางทีก็ยุ่งเกินไปทุกครั้ง 

 
          เช่นเดียวกับข้อเกรงใจ อาจเพราะเวลาไม่ตรงกัน กว่าพ่อแม่จะกลับมาบ้าน หรือกว่าลูกจะทำการบ้านเสร็จตอนดึกดื่น ลูกเองก็พบพ่อแม่ตอนท่านเหนื่อยๆ หรือเพิ่งกลับจากทำงาน ลูกอยากจะเล่าจะคุยอะไร บางครั้งก็ดูเนิ่นานเกินไป ทำให้เกรงใจกว่าจะพูด หรือพ่อแม่ก็กลัวลูกรำคาญเวลาจะทักตอนลูกกำลังทำอย่างอื่น เลยรู้สึกว่าไม่กล้าเข้าไปคุยกับลูกเองเสียอีก สรุปได้ว่า นอกจากการฟังเหตุผลของกันและกันอย่างตั้งใจแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ทั้งสองฝ่ายต้องช่วยกันค่ะ อย่าหมางเมินที่จะคุยเล่นและมีเวลาร่วมกันบ้างค่ะ 

 

         

      ทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราจะไม่รู้
แต่มักเป็นเรื่องที่พวกเราลืมเลือนและทิ้งขว้างมันไป เมื่อลูกกลายเป็นวัยรุ่น วัยที่ผู้ใหญ่อาจคิดว่าวัยรุ่นพอดูแลตัวเองได้แล้ว แต่
อาจจะเผลอลืมไปว่า วัยรุ่นนี่แหละเป็นวัยแห่งการเปลี่ยนแปลงสู่การเป็นผู้ใหญ่และกำลังค้นหาตัวเองด้วยใจว้าวุ่นอย่างแท้จริงค่ะ 
พี่เกียรติ
พี่เกียรติ - Community Master ถนัดแฝงตัวตามกระทู้เด็กดี มีความสนใจเป็นล้านเรื่องขึ้นอยู่กับดราม่าขณะนั้น

แสดงความคิดเห็น

ถูกเลือกโดยทีมงาน

ยอดถูกใจสูงสุด

กำลังโหลด
คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด 24 ก.พ. 58 14:50 น. 18
ไม่เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ เราได้คะแนนสอบท็อป 5 วิชา แต่ตก 1 วิชา แม่ก็เอาเรื่องที่เราตกมาบ่นตั้งแต่กลางเทอมยันปิดเทอม ด้านดีๆ ไม่เคยยกย่องอะ แต่ด้านไม่ดีนี่ชอบซ้ำ
6
กำลังโหลด
mamaaaaaaaaaaaa 24 ก.พ. 58 00:03 น. 6
สังเกตบ่อยๆ เวลาผู้ใหญ่ทำผิด ซึ่งทำผิดเองจริงๆตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่เพราะผิดต่อหน้าเด็กหรือหน้าลูก ผู้ใหญ่คงรู้สึกเสียหน้า กลับกลายเป็นว่ามาโบ้ยว่าเป็นความผิดเราซะงั้น = =;; เอาสั้นๆง่ายๆ ผู้ใหญ่ 'ขอโทษไม่เป็น' หรอคะ? ยกตัวอย่าง เราวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะที่มีน้ำอยู่ วางไว้กลางโต๊ะเลยนะไม่ได้วางไว้ริม กะว่าไปเข้าห้องน้ำก่อนจะมากินต่อ แม่เดินมามือเผลอปัดแก้วน้ำหกแล้วเราเห็น เค้าก็หันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่แล้วบอก 'วางอะไรไม่รู้จักเป็นที่เป็นทาง! วางซะริมเลย' นั่นริมเรอะนั้น... ถ้ากลับกันเราปัดหก 'ทำไมเดินไม่รู้จักดู!' สรุป ไม่ว่ายังไงเด็กอย่างเราก็ผิดตลอด...
10
กำลังโหลด
Chanyanuch Member 23 ก.พ. 58 17:50 น. 2

เอาลูกของตัวเองไปเปรียบเทียบกับลูกของคนอื่นด้วย

ถ้ายกย่องยกยอลูกของคนอื่นขนาดนี้  ทำไมไม่เอามาเลี้ยงเป็นลูกเลยล่ะโกรธแล้วนะ

3
กำลังโหลด
ื2555 24 ก.พ. 58 13:25 น. 10
เอาจริงเราก็ไม่ค่อยากคุยกับพ่อแม่เท่าไหร่ เพราะเราต้อง พึ่งตัวเองตั้งแต่เรียนม.ปลาย คือคิดเอง ทำเอง อยากได้อยากทำอะไรก้ต้องทำด้วยตัวเองหาเองหมด ต่างจากน้องที่พ่อแม่ของเราหาให้ทุกอย่าง เรานี้เงินเข้ามหาลัยก้ต้องหาเองเลย มันทำให้เรารู้สึกน้อยใจแต่ก็เข้าใจแหละว่าเป้นพ่อแม่ เราก็เลยกลายเป้นเด็กมีระยะห่างจากพ่อกับแม่พอสมควรเลย แต่ไม่ใช้ว่าเราไม่รักพวกเขาทั่งสองนะ บางครั้งเราก้คิดว่ามันดีซะอีกดีกว่าที่พ่อแม่เอาใจใส่เรา เขาสอนให้เราพึ่งพาตัวเอง อยากได้อะไรก็นั้นตัดสินใจเอง แต่บางครั้งการตัดสินใจของเราคนเดียวก้ทำเอาทะเลาะกับพวกท่านไปหลายรอบเหมือนกัน อีกอย่างที่พวกผู้ใหญ่ชอบทำ คือให้คำสัญญาแล้วไม่ชอบทำมัน อย่างเราก็คงเป็นเรื่องเรียนแบบเงินไม่พอขอเพิ่มหน่อยได้ไหม เพราะเงินที่เราหามาหลังจากเลิกเรียนแล้วก็ทำงานช่วงเย็นต่อมันไม่พอใช่ เวลาขอนี้ลำบากมากกว่าจะได้แต่ละบาท เราก็เลยไม่ขออีกเลยคือยืมเพื่อนเอาแล้วเอาไปใช้อีกที เฮ้ออออออออออ..... ชีวิตเราตอนนี้มันก็เลยน่าเบื่อมากกว่า (มาระบายกระทู้นี้ชัดๆ) ฮ่าๆ
3
กำลังโหลด

162 ความคิดเห็น

กำลังโหลด
Chanyanuch Member 23 ก.พ. 58 17:50 น. 2

เอาลูกของตัวเองไปเปรียบเทียบกับลูกของคนอื่นด้วย

ถ้ายกย่องยกยอลูกของคนอื่นขนาดนี้  ทำไมไม่เอามาเลี้ยงเป็นลูกเลยล่ะโกรธแล้วนะ

3
กำลังโหลด
กำลังโหลด
ธิดาหิมะ Member 23 ก.พ. 58 19:18 น. 4

หนูเคยถามเรื่องผมค่ะว่าทำไมต้องตัด แม่ก็ตอบไม่ตรงคำถามไม่ก็คำตอบที่บอกได้เลยว่ามันไม่ใช่เลย สุดท้ายก็จบลงด้วยการเถียงกัน T T ไม่รู้ก็คือไม่รู้สิทำไมไม่บอกกันดีๆหนูก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย T T

0
กำลังโหลด
Paramoní Member 23 ก.พ. 58 19:42 น. 5

บางทีเรากลับมาจากโรงเรียนหน้าตาลั้ลลา

มีเรื่องจะพูดด้วยเป็นร้อย แต่เห็นเขาทำหน้าเครียด อารมณ์ไม่ดี

ทุกเรื่องที่อยากจะพูดเลยต้องพับเก็บหมด #เป็นเช่นนี้เสมอเสมอ

1
กำลังโหลด
mamaaaaaaaaaaaa 24 ก.พ. 58 00:03 น. 6
สังเกตบ่อยๆ เวลาผู้ใหญ่ทำผิด ซึ่งทำผิดเองจริงๆตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่เพราะผิดต่อหน้าเด็กหรือหน้าลูก ผู้ใหญ่คงรู้สึกเสียหน้า กลับกลายเป็นว่ามาโบ้ยว่าเป็นความผิดเราซะงั้น = =;; เอาสั้นๆง่ายๆ ผู้ใหญ่ 'ขอโทษไม่เป็น' หรอคะ? ยกตัวอย่าง เราวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะที่มีน้ำอยู่ วางไว้กลางโต๊ะเลยนะไม่ได้วางไว้ริม กะว่าไปเข้าห้องน้ำก่อนจะมากินต่อ แม่เดินมามือเผลอปัดแก้วน้ำหกแล้วเราเห็น เค้าก็หันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่แล้วบอก 'วางอะไรไม่รู้จักเป็นที่เป็นทาง! วางซะริมเลย' นั่นริมเรอะนั้น... ถ้ากลับกันเราปัดหก 'ทำไมเดินไม่รู้จักดู!' สรุป ไม่ว่ายังไงเด็กอย่างเราก็ผิดตลอด...
10
กำลังโหลด
WAYUME Member 24 ก.พ. 58 13:12 น. 7

ข้อ 2-8 แม่บ่นเก่งมาก ไม่เคยฟังความคิดเราเลย ชอบเอาไปเปรียบกับคนอื่นแล้วก็มาบ่นเรา บลาๆๆๆ

0
กำลังโหลด
กำลังโหลด
เบนซ์ค่ะ 24 ก.พ. 58 13:21 น. 9
รู้สึกโชคดีมากที่แม่เรามีความเป็นวัยรุ่นสูงมากกกก คุยได้ทุกเรื่อง ชอบอะไรคล้ายๆกัน อาจมีขัดแย้งกันบ้างเรื่องเถียง เรื่องธรรมดาของวัยเราที่ต่างกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ยอมรับความคิดของเราได้ เพราะเขาเข้าใจว่าสมัยนี้กะสมัยของเขามันต่างกันมาก เมื่อเร็วๆนี้แม่ยังถามอยู่เลยว่า 18 แล้ว มีแฟนได้รึยัง? เรานี่เงิบเลย 555
3
กำลังโหลด
ื2555 24 ก.พ. 58 13:25 น. 10
เอาจริงเราก็ไม่ค่อยากคุยกับพ่อแม่เท่าไหร่ เพราะเราต้อง พึ่งตัวเองตั้งแต่เรียนม.ปลาย คือคิดเอง ทำเอง อยากได้อยากทำอะไรก้ต้องทำด้วยตัวเองหาเองหมด ต่างจากน้องที่พ่อแม่ของเราหาให้ทุกอย่าง เรานี้เงินเข้ามหาลัยก้ต้องหาเองเลย มันทำให้เรารู้สึกน้อยใจแต่ก็เข้าใจแหละว่าเป้นพ่อแม่ เราก็เลยกลายเป้นเด็กมีระยะห่างจากพ่อกับแม่พอสมควรเลย แต่ไม่ใช้ว่าเราไม่รักพวกเขาทั่งสองนะ บางครั้งเราก้คิดว่ามันดีซะอีกดีกว่าที่พ่อแม่เอาใจใส่เรา เขาสอนให้เราพึ่งพาตัวเอง อยากได้อะไรก็นั้นตัดสินใจเอง แต่บางครั้งการตัดสินใจของเราคนเดียวก้ทำเอาทะเลาะกับพวกท่านไปหลายรอบเหมือนกัน อีกอย่างที่พวกผู้ใหญ่ชอบทำ คือให้คำสัญญาแล้วไม่ชอบทำมัน อย่างเราก็คงเป็นเรื่องเรียนแบบเงินไม่พอขอเพิ่มหน่อยได้ไหม เพราะเงินที่เราหามาหลังจากเลิกเรียนแล้วก็ทำงานช่วงเย็นต่อมันไม่พอใช่ เวลาขอนี้ลำบากมากกว่าจะได้แต่ละบาท เราก็เลยไม่ขออีกเลยคือยืมเพื่อนเอาแล้วเอาไปใช้อีกที เฮ้ออออออออออ..... ชีวิตเราตอนนี้มันก็เลยน่าเบื่อมากกว่า (มาระบายกระทู้นี้ชัดๆ) ฮ่าๆ
3
กำลังโหลด
เฮลโหลววววววววว 24 ก.พ. 58 13:28 น. 11
เราเถียงกับแม่บ่อยน่ะ คนอื่นอาจจะดูเป็นเด็กก้าวร้าว แต่เราว่า เราควรพูดในสิ่งที่เราคิดออกมาบ้าง ไม่งั้นมันเก็บกด เพราะว่า แม่ชอบบังคับ พอเราทำตามก็คิดว่าเราชอบ เราเลยบอกไปเลย เถียงไปเลย (นิสัยเราคือชอบเอาชนะด้วยแหละ5555) แต่กับพ่อเราไม่ค่อยเถียง หรือทะเลาะเท่าไหร่ เราพูดกับพ่อทุกเรื่องเลยแหละ ขนาดเรื่องลับๆของผู้หญิงเรายังปรึกษาพ่อเลย คุยกับพ่อสนุกดี พ่อชอบยิงมุกแป้ก แล้วเล่าเรื่องตอนที่พ่อเฮ้วๆให้ฟัง ^_^
0
กำลังโหลด
Dame_SD Member 24 ก.พ. 58 13:30 น. 12

คือเราเป็นอีกคนที่พ่อชอบพูดเรื่องซ้ำๆแล้วก็พูดเรื่องอะไรไม่รู้ - -" เราเลยไม่ออกห้องเท่าไหร่ คุยก็คุยกับแม่ บางทีก็ปิดกั้นเกินไป รู้ว่าเป็นห่วงแต่ถ้าเราไม่เจอเราก็ไม่รู้ เลยเซงมาก เอ่อ..เอ่อ..เอ่อ..เอ่อ..

0
กำลังโหลด
กำลังโหลด
หอก 24 ก.พ. 58 13:47 น. 14
เวลาคุยรื่องคะแนนสอบอ่าค่ะ สมมติเต็ม 30 เราได้ 27 ท่านก็จะบ่นๆๆๆ พอเราบอกว่า ที่สอบไปครูไม่ได้สอน ไม่รู้ไปเอามาจากไหน ในหนังสือก็ไม่มีครูไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย ท่านก็จะแบบ "เนี่ยแล้วทำไม ไม่หาความรู้เพิ่ม เก่งแต่ในตำรา เห็นมั้ยข้อสอบก็ทำไม่ได้" พูดอะไรไปคือครูถูกเสมอ ครูถูกตลอดดดดดดดด เรางงมาก ก็เลยไม่คุยเรื่องสอบกับท่านอีก เบื่อจริงๆค่ะ คือครูสอนแค่ในกรอบแต่ข้อสอบ around the world ถามในมุมของนร.คือใครจะไปรู้วะ เออ 5555555
0
กำลังโหลด
mai 24 ก.พ. 58 13:53 น. 15
ถูกทุกข้อเลยอ่ะ พ่อกับแม่ไม่จะเข้าใจในเรื่องบางเรื่องเช่นการเล่นเฟส มันก้อเลยเป็นปัจจัยในการที่ลูกๆอย่างเราไม่กล้าที่จะคุยไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็น มันก้อเลยมีปัญหาทางสังคมเยอะ เช่น เกเร ท้องก่อนวัยอันควร ติดยา และอื่นๆ มันคือการเก็บกดของลูกๆที่ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ปรึกษาเพื่อนก็ได้ไม่เท่าไร พ่อแม่น่าจะลดกฏเกณฑ์กับลูกๆบ้าง เพื่อให้ลูกกล้าที่จะปรึกษา กล้าที่จะเข้าใกล้ กดLIKE
0
กำลังโหลด
กำลังโหลด
กำลังโหลด
คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด 24 ก.พ. 58 14:50 น. 18
ไม่เข้าใจอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ เราได้คะแนนสอบท็อป 5 วิชา แต่ตก 1 วิชา แม่ก็เอาเรื่องที่เราตกมาบ่นตั้งแต่กลางเทอมยันปิดเทอม ด้านดีๆ ไม่เคยยกย่องอะ แต่ด้านไม่ดีนี่ชอบซ้ำ
6
กำลังโหลด
หลง 24 ก.พ. 58 14:50 น. 19
แม่ผมเป็นทั้ง9ข้อเลยครับ เช่น เวลาผมวางโหลขนมไว้บนโต็ะ แล้วผมก็ไปฉี่ ว่าจะกลับมากินต่อ แม่ก็เอาไปเก็บไว้ในตู้กับข้าวละ แล้วมีวันนึง ผมไปโรงเรียนสาย1ครั้ง(ย้ำว่าครั้งเดียว)บ่นยันวันศุกร์เลยครับ พอเถียงนิดหน่อย ก็หาง่าทำตัวแย่ลง
0
กำลังโหลด
ปวดร้าวว 24 ก.พ. 58 15:12 น. 20
เราก็ไม่ค่อยชอบพูดกับพ่อแม่ อย่างข้อสองเลย.เกิดไม่นานมานี้พ่อเราพูดเรื่องที่เราไปสอบทีม.(ไม่ติดค่ะ;*;)ไปคุยกะคนที่รู้จักลูกเขาเรียนอยูที่ม.นั้น และอยู่ตรงนั้นพอดี คือแล้วถามเราว่าเป็นไงติดไหม.-*- บอกเลย ณ จุดนั้นนนนนหน้าชาสุดๆๆ(กำลังช็อคเรื่องสอบ) ฮือฮือ
0
กำลังโหลด
กำลังโหลด