เผยชีวิตนร.ไทยใน "ฟิลิปปินส์" กับหลายเรื่องที่เรายังไม่รู้

                  พูดถึง "ฟิลิปปินส์" อาจจะเป็นเหมือนดินแดนที่หลายๆ คนยังไม่คุ้นกันนัก อย่างมากก็อาจจะรู้แค่ว่าอยู่ตรงไหน แต่วันนี้ พี่เป้ มีประสบการณ์เด็กนอกเด็ดๆ มาฝากค่ะ โดยเจ้าของเนื้อเรื่องสนุกๆ ประจำสัปดาห์นี้คือ "จุ๋งจิ๋ง" ซึ่งเคยมาเล่าเรื่อง  "2 บ้านซึ้ง 1 บ้านแสบ ที่ซีแอตเติล" เมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้จุ๋งจิ๋งกำลังเรียนแพทย์อยู่ที่ฟิลิปปินส์ ซึ่งถ้าพูดกันตามตรงฟิลิปปินส์ยังไม่ใช่ประเทศที่คนไทยจะไปท่องเที่ยวกันมากนัก ปัญหาหลักๆ คือเป็นประเทศที่ตั้งอยู่กลางทะเล เจอพายุบ่อยมาก รวมถึงปัญหาด้านความปลอดภัยโดยเฉพาะโจรขโมย วันนี้จุ๋งจิ๋งเลยจะขออาสาพาน้องๆ ชาว Dek-D.com ไปดูหลังม่านที่ประเทศฟิลิปปินส์กันค่ะว่าเค้าเป็นอยู่กันอย่างไร ใครพร้อมจะแหวกม่านแล้วก็ตามมาเลย
 

สวัสดีค่ะน้องๆๆ ชาว dek-d ที่น่ารักทุกคน จำพี่ได้ไหมเอ่ย  ???  พี่ชื่ออริสราภรณ์ พงษ์ทองเจริญ  ชื่อเล่นชื่อ "จุ๋งจิ๋ง"   พี่จบการศึกษาจากโรงเรียนสุรนารีวิทยาจ้า ตอนนี้มาเรียนต่อ  หมอที่มหาวิทยาลัย Southwestern University ซึ่งจะมี  ชื่อเสียงด้านแพทย์ อยู่ที่เกาะเซบู ที่มีทะเลสวยๆๆ อะ    (ที่ฟิลิปปินส์ เมืองหลักๆ จะมี 2 เมืองคือ มะนิลาที่เป็นเมือง  หลวง และ เซบูที่พี่อยู่เนี่ยล่ะ) เรื่องที่พี่อยากจะเล่าในวันนี้  ล้วนแล้วเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจากชีวิตจริงของพี่เลยล่ะค่ะ  น้องขา งั้นพี่จะเริ่มแล้วนะ พร้อมอ่านกันรึยัง  เริ่มด้วยการสมัครเรียนจ้า      พอพี่ขึ้นม.6 พี่ก็เริ่มมองหาที่เรียนต่อ ในใจคิดอย่างเดียว  ต้องเรียนวิทย์คอมเท่านั้น แต่แล้วโชคชะตาฟ้าลิขิตได้ไปอ่าน  หนังสือการศึกษาวันนี้ว่าฟิลิปปินส์ก็มีเรียนต่อแพทย์ พี่ก็เลยมา  ถามอาจารย์ Google ว่าการสมัครเรียนนั้นเป็นอย่างไร พี่ก็ได้  ดำเนินการตั้งแต่ม.6 เทอม 1 โดยส่ง email ไปหา  ทางมหาวิทยาลัยเลย พี่รออยู่ 3 วันเค้าก็ตอบพี่กลับมา สรุปว่า  พี่ต้องได้ใบ transcript ก่อนคือพี่ต้องจบ ม.6 จริงก่อนถึงจะ  สมัครได้

               พอจบม.6 พี่ก็ได้ส่ง email หาทางมหาลัยว่าเราจบแล้ว ทางมหาลัยก็ได้ออกใบ Acceptant หรือใบตอบรับเข้าเรียนกลับมา ส่วนเอกสารอื่นๆ ที่ต้องใช้มีดังนี้ค่ะ

 - Police clearance หรือใบรับรองความประพฤติว่าเราไม่เคยมีคดีความใดๆ
 - Statement  หรือเรียงความเกี่ยวกับตัวเรา ว่าทำไมเราถึงอยากเรียนที่นั่น
 - Transcript หรือใบแสดงผลการเรียนน่ะแหละ
 - พาสปอร์ต

                นำเอกสารทั้งหมดข้างต้นไปให้สถานทูตฟิลิปินส์รับรอง ซึ่งเราจะยังได้วีซ่าเป็นวีซ่าท่องเที่ยวอยู่ แต่พอเดินทางมาถึงฟิลิปปินส์แล้ว ค่อยนำไปเปลี่ยนเป็นวีซ่านักเรียนค่ะ ส่วนการมาฟิลิปปินส์นั้นใช้เวลา 6 ชม.ในการบิน
มีสายการบิน Cebu Pactific (ถูกดี น้ำไม่มีให้กิน) และก็ Philippines airline (แพงดี สะอาด มีหนังให้ดู มีอาหารให้กิน พนักงานดี โหลดกระเป๋าได้เยอะ) ส่วนพี่เลือก Cebu Pacific เพราะถูกดี 555+

การเรียนบ้าง

ส่วนการเรียนในห้องเรียน เพื่อนร่วมชั้นที่นี่ก็จะแตกต่างจาก  จากไทยมากมาย เพราะว่าขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กต่างชาติแล้ว การแต่ง  ตัวก็จะไม่มีกฎระบียบอะไรมาก ส่วนเรื่องวิชาที่เรียนก็คงไม่ต่าง  อะไรจากไทยเท่าไหร่  อาจารย์ก็ใจดีน่ารัก ไม่รู้เรื่องก็ถามได้เลย  คลาสของพี่เรียกว่าคลาสของชาวต่างชาติ คนฟิลิปปินส์ไม่มีสิทธิ๋  เรียน แล้วค่าเทอมก็แพงกว่าคนฟิลิปปินส์ 6 เท่าตัวเลยอะ คลาสนี้  มีประมาณ 12 คน เป็นคนไทย 7 คน คนบรูไน 1 คน คนมาลาวี  2 คน คนแซมเบีย 1 คน คนอเมริกัน 1 คน แต่ก็จะมีคลาสที่เรียน  กับคนฟิลิปปินส์ด้วยคือ Anatomy ก็จะมีประมาณ 30 คนจ้า  การเรียนของพี่ส่วนมากเริ่มเรียน 7 โมงเช้าจน 1 ทุ่มจ้า บางวันก็  เลิกเร็ว บางวันก็เลิกช้า      วิชาที่เรียนก็มี Genetic, Human anatomy Lab and  Lect, Cell and molecular, Biochem Lab and lect,  Development lab and lect,  Philosophy,   MicroBiology lab and lect. รวมๆๆ ก็ 11 วิชาจ้า ส่วนเทอม  ใหม่นี้พี่เพิ่งได้มาสดๆๆ ร้อนๆๆ ก็มี Clinical chemistry,  Human Histology lab and lect, Parasitology lab  and lect, Immunology lab and lect, Hematology,  Hemetology lab and lect.

การใช้ชีวิตอยู่

รถจิ๊ปที่นิยมใช้โดยสารฟิลิปปินส์

                             แต่ว่าก็ต้องระวังขโมยกับพวกขอทานหน่อยนะ เพราะที่นี่ค่อนข้างมีเยอะ คนบ้านเค้าต้องต่อสู้ชีวิตแก่งแย่งกันสุดๆ อย่างพี่เลือกอยู่หอมหาวิทยาลัย ตอนแรกก็คิดว่าปลอดภัย ที่ไหนได้เจอขโมยเข้าจนได้ วันนั้นเป็นวันที่พี่กลับไทยวันที่ พี่ก็ออกจากหอแต่เช้า พอพี่บินมาเปลี่ยนเครื่องที่มะนิลาก็ได้รับ SMS จากพี่ข้างห้องว่าให้โทรหาด่วน พี่ก็โทร เค้าบอกว่าห้องพี่ถูกงัด โอ้โห ตอนนั้นพี่ตกใจมากทำไรไม่ถูกเลย ร้องไห้อย่างเดียว คิดอย่างเดียวว่าไม่อยู่แล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว อยากกลับบ้าน สรุปของที่หายก็คือทอล์คกิ้งดิกกับเมาส์ไร้สาย พออีกสัก 2 อาทิตย์ต่อมา ก็มีโจรขโมยรองเท้าคนไทยไปหมดเลย คราวนี้เค้าก็เลยสงสัยว่าจะเป็นยามเพราะดูมีพิรุธๆ ปรากฏอีกวันต่อมา มีคนแปลกหน้าถือกระเป๋าใบใหญ่ๆ เข้ามาป้วนเปี้ยนในหอ เลยไปจับตัวมา ถึงได้รู้ว่ายามเนี่ยแหละที่สมรู้ร่วมคิดกับมัน สรุปว่าของก็ไม่ได้คืน เอาเป็นว่าฟาดเคราะห์ไปละกัน จริงๆ จะเป็นเมืองไหนๆๆก็มีโจรนั่นแหละ เราต้องระวังให้ดี

 
        ราคาห้องพักในฟิลิปปินส์                  

รถขนเงินของธนาคาร

ในฟิลิปิปินส์นี่มีตำรวจเยอะมาก เพราะปัญหาความ  ปลอดภัยน่ะแหละ รถขนเงินของธนาคารอย่างกับรถถังเลย  จะมีบอดี้การ์ดถือปืนประกบ ปืนก็ด้ามยาวมาก น่ากลัวสุดๆ  ในธนาคารหรือในห้างก็จะมียามถือปืนอีกเหมือนกัน ยามที่  นี่เงินดีนะ เพื่อนพี่อายุ 17 เอง ไปยืนเป็นยามได้วันละ  500 เปโซ

                  จบไปอีกเรื่องกับเล่าประสบการณ์เด็กนอกสนุกๆ คงทำให้หลายๆ คนได้รู้จักประเทศฟิลิปปินส์มากขึ้นกัน ส่วนใครมีประสบการณ์เด็กนอกอยากเล่าบ้างก็ส่งมาให้ พี่เป้ ได้เหมือนเดิมที่ pay@dek-d.com นะคะ